Mannen, na een oorverdovende absentie kunnen we eindelijk mededelen dat we extreem terug zijn

Want dit is een man en muziek zoals god dat ooit bedoeld had. Niet van die WOKE gitaren en gezang (zingen is voor vrouwen). Want muziek, dat is een man en zijn [geen idee wat dit is]. Maar het doet hoe dan ook denken aan Star Wars' Max Rebo en dat maakt elke andere duiding en uitleg overbodig.

Maat wat denk je zelf

Bovenstaand de meest opmerkelijke 12 seconden uit een toch al opmerkelijke bijeenkomst tussen Poetin en Ruslands meest prominente militaire bloggers wier verslag meestal de eerste berichten zijn over de stand van zaken aan de Russische frontlinies. Poetin zegt er: "Onze troepen waren bij Kiev. Moeten we terug of niet? Waarom stel ik zo'n retorische vraag? Omdat het duidelijk is dat jullie daar geen antwoord op hebben. Die vraag kan alleen ikzelf beantwoorden."

Ja, even hè. Russische slagkracht bestaat uit een halfslachtig dienstplichtleger onder het Ministerie van Defensie dat onherstelbaar overhoop ligt met dat Slavische Lijkenleger de Wagner Group, die weer zeer ernstig overhoop ligt met die Tsjetsjeense TikTok-brigade onder leiding van een kindkeizertje in het lichaam van een hartpatiënt wiens rechterhand Adam Delimkhanov vandaag gewond raakte, maar nog wel in leven is. 

Dat circus werd in september uit Kherson naar de andere kant van de Dnjepr-rivier gerold, is er uiteindelijk nooit in geslaagd mijnstadje met 70.000 inwoners Bakhmut definitief te consolideren en wordt op dit moment gestaag teruggeduwd in een nieuw Oekraïens tegenoffensief. 

Misschien is terugkeren naar Kiev, dat zelfs met het gehele initiatief en verrassingselement aan Russische zijde niet ingenomen kon worden, een kwestie die even iets lager op het prioriteitenlijstje geparkeerd kan worden.

Niet op Twitter. Wel met z'n Office of the Former President, wat in feite elke ex-president heeft.

Niet dat hij ons hart ooit verlaten had maar hij is WIEDER DA. Met een soort parallel Witte Huis, maar dan eentje dat enkel kan communiceren bij de gratie van journalisten die hun nieuwsbrief screenshotten en twitteren. Nou, met de eerste briefpost is dat in ieder geval gelukt. Misschien is deze post-it de Kraken die eindelijk unleashed wordt? Toch zijn we benieuwd wat Trumps volgende move gaat zijn. Misschien gaat hij een samenwerking aan met OANN (wiki), het laatste 'nieuws'netwerk dat hem trouw bleef. Of misschien klaagt hij Big Tech met zo'n geniale rechtszaak aan dat hij uiteindelijk z'n kratje op het dorpsplein weer terugkrijgt. Van Ivanka en Mel hebben we ook al een weekje niks gehoord, dus misschien post Trump daar binnenkort ineens een gastvlog. We missen hem wel, zoveel is zeker.

Nou, het hoge woord is eruit.

Onze jongens komen terug, tenminste, als we de Turkse MinBuz Suleyman Soylu mogen geloven. Exact zoals aangekondigd. "I would like to especially thank two countries here. One is Germany and the other the Netherlands. As of last night, they have confirmed that they will take back terrorists from Daesh (Islamic State) who are citizens of their countries and their wives, children and all the others." Nou, graag gedaan pik! Strijders, vrouwen, kroost en aanverwanten, tijd voor een tweede kans. Trump blij, want uiteindelijk luisteren we gewoon natuurlijk.
UPDATE: Maar met Assad praten over lokale berechting, zoals het CDA wilde, dát kan echt niet...

Even voorstellen: Ahmed [30, fictieve naam] uit Damascus en wat je noemt, een Nederlandofiel van het eerste uur. "‘Het was mijn droom om naar Nederland te komen. Vanuit Syrië volgde ik het Nederlandse voetbalteam op de voet. Als ik iets in het oranje in een winkel zag, dan kocht ik het. In mijn kamer hing de Nederlandse vlag. Ik was dol op het land.’ In zijn jeugd fantaseerde hij over een vakantie in Nederland, maar het was de oorlog die hem uiteindelijk hier bracht." Toen was het moment daar te aarden in de utopie, maar de psyche wortel laten schieten in een andere aardsoort blijkt moeilijker dan een papieren IND-dossier kan vertolken:

"Toch is hij niet gelukkig en denkt hij erover terug te gaan naar zijn voormalige woonplaats Damascus. Hij mist Syrië meer dan hij zich ooit had kunnen voorstellen. ‘Je voelt de waarde van iets pas als je het verliest’, zegt hij. (...) ‘Het leven hier heeft geen ziel’, zegt de man die ooit een Nederlandse vlag op zijn kamer had hangen. ‘Ik denk met liefde terug aan Damascus. Aan het leven daar, de straten en de mensen met wie ik om 3 uur ’s nachts thee dronk voor hun huis.’"

'Het leven hier heeft geen ziel'. Zulks geeft toch te denken. Wat betekent het? En ondanks dat we niet precies weten wat het betekent, waarom voelen we dan toch dat het minstens wel ergens klopt? We begrijpen het wel een beetje. Syrië was en is een ten diepste romantische samenleving. Archaïsch in een modern jasje en in essentie pre-humanistisch. Dit is een lofzang op dictatuur noch diens romantiek, maar het leven in een dictatuur kent een romantiek, een ontologische urgentie, die men in Europa alleen in het Oosten nog begrijpt.

Wij kennen Tante Bel nog van toen ze nog een kattenbelletje was, maar inmiddels is het een Grande Dame.

Twitter, Mama Magazine (lol), DeJaap, GeenStijl, die kortstondige misstap naar dat mispunt, als pratend hoofd bij PowNed, TPO, FvD. Maar altijd consequent. Eerst hoorde je Bruce door de boxen blèren, daarna kwam Annabel Nanninga de online catwalk opgestreden, omgeven door de krijtrook van het noeste schotschrijven, met steeds fellere spotlights boven haar hoofd. "Wat zijn jullie stil, is er iemand dood of zo?" trolltwitterde ze legendarisch op een zekere vierde mei en wij grinniken nog steeds dat ze daarmee de voorpagina van het Algemeen Deugblad haalde. Het vat alles samen, want als iemand de giftige cocktail van ironie, stijl en het Echte Internet sterk weet te mixen in een eindeloos longdrinkglas met een heel zuigerig rietje onder het papieren parapluutje van de vrijheid van meningsuiting. Dan is het Us Annabel wel. We zagen haar met lede ogen van onze redactieburelen vertrekken, maar nimmer uit het hart. Bijna vertrok ze uit haar Amsterdam, moe van de toenemende bedreigingen, moedeloos van het lege moralisme. Maar La Nanninga bleek toch te trots en te standvastig om op te geven. Ze deed het tegenovergestelde. Ze bleef en nu is ze helaas geen schotschrijver meer, maar scherpschutter op het politieke slagveld. Want wie van Annabel af wil, moet eerst voorbij La Nanninga zien te komen. "En nu ben ik fractievoorzitter..." grinnikt onze lievelingsvrouw in Deel 1 van 2 van de podcast waarin Tom Staal met haar terugblikt op Het Politieke Jaar dat was.

Abonneren? Linkjes: RSS | Soundcloud | iTunes