Water is nat. Beren schijten in het bos. Timmermans is dik.
De universiteit Groningen is 450 jaar oud en hoe dat beter te vieren met 'een feestje over diversiteit en inclusiviteit'. Groningen, een uit de kluiten gegroeid dorp in een boerenommeland waar de aaierbal volksvoer is, waar trekkers over de Grote Markt rijden, waar de huizenprijzen nog normaal zijn, waar koffie nog koffie is en waar Sylvana een vage bekende is van TMF, in plaats van die wacke madam die gemeenteraden op stelten zet met rabiate rassentheorieën. Maar hé, de universiteit. De universiteit interviewt zes mensen voor de universiteitskrant en die mensen mogen allemaal oreren over het gebrek aan diversiteit en inclusiviteit in Groningen.
"Groningen is gewoon heel, héél erg wit. Het was een van de eerste dingen die me hier opvielen. Als ik op straat een andere zwarte man zie, dan kijk ik twee keer om. Ik ben trots op het feit dat ik zwart ben, maar het kan ook moeilijk zijn. Er zijn hier gewoon niet veel andere gekleurde mensen." Heel frappant is dat, want de laatste keer dat wij in Lagos waren, was dat heel erg zwart en de laatste keer in Incheon was dat heel erg Koreaans. Een van de eerste dingen die ons opvielen. Als je daar op straat een andere blanke man ziet, dan kijkt men twee keer om. Die mensen zijn trots op het feit dat ze blank zijn, maar het kan ook moeilijk zijn. Er zijn daar gewoon niet veel andere blanke mensen. Gek, dat mensen die moeite hebben met diversiteit altijd zo veel nadruk leggen op verschillen van rassen en kleurtjes. Hiero Groningen, een bindende leestip, met je verziekte diversiteitsdebat.
