Italië, honden, en De Dood

Maandag 29 mei

“Na die tocht leken zijn herinneringen meer op verzinsels dan op feiten, zei hij en hij was verbitterd omdat de wereld veranderd was en geen rekening met zijn verleden en zijn gemis had gehouden.”

― J. Bernlef, Hersenschimmen

Er is iets mis in mijn hersenpan. Vorig jaar zomer werd ik - terwijl ik aan het fietsen was op de N125, de dodenweg van de Algarve - geschept door een dronken boertje in een roestbak. Ik vloog door de lucht en knalde met mijn tets op het asfalt. Omdat de pijn vooral werd veroorzaakt door een gebroken ruggenwervel (voor de kenner: de T12. De T11 bleef ongedeerd, anders had ik nu in een Stephen Hawking-karretje rondgereden), maakte ik mij minder druk om de zware hersenschudding. 

Een jaar of zeven geleden werd ik gekopschopt door een stelletje zigeunerknapen (na een mislukte dope deal, my bad) en dan is er natuurlijk de tomeloze alcoholconsumptie vanaf 1973 tot 3 maanden geleden die toch ook tot enige hersenverweking moet hebben geleid. 

Vorige week raakte ik in totale paniek toen ik - onderweg naar Villa Mussolini - mijn bankpasje kwijtraakte in een weiland. In Forlì raakte ik dankzij Google Maps volkomen verdwaald en was ik na een half uur weer terug bij het startpunt. Op Pinksterdag zat ik als een demente bejaarde uren op de bus te wachten - die dus nooit kwam - in Desenzano del Garda. 

Wie waren Alzheimer en Korsakov ook alweer? 

Waar blijft het pragmatisme?

In Ter Apel spelen meerdere problemen tegelijk:

1. Hoge instroom en te weinig capaciteit;
2. Geen eerlijk verdeelde opvang in Nederland;
3. Overlast van veiligelanders;
4. Stroperige bureaucratie;
5. Juridificering en business model

Hoge instroom
Mensen in nood helpen we. Mensen die vluchten voor oorlog, honger of vervolging door kwaadaardige regimes, bijvoorbeeld. Het liefst worden mensen in de regio zelf opgevangen, maar anders gewoon hier. Dat is humaan. We zijn potdorie een van de rijkste landen ter wereld, we hebben de middelen om te helpen. Er zijn helaas veel conflicten in de wereld. Dus de instroom van vluchtelingen is hoog. Overigens is er ook weinig mis met economische vluchtelingen, mensen die bereid zijn hier hard te werken aan een beter bestaan, die willen integreren. Er is werk zat. 

Er is alleen te weinig capaciteit georganiseerd. Ter Apel is niet gebouwd op de capaciteitsvraag. Er is te weinig personeel om de echte asielzoekers goed hun aanvraag te laten doorlopen. Bestuurlijk zijn we incapabel om op te schalen, of om de instroom te verlagen. Hier ligt een taak voor het kabinet om eens daadkrachtig op te treden, met de VVD voorop, die er prat op gaat de mouwen op te stropen en dingen voor elkaar te krijgen. Verras ons eens, Mark Rutte!

Geen eerlijke verdeling
Even los van de andere capaciteitsproblemen zoals huizen voor mensen, zijn er schofterige gemeenten in Nederland die weigeren vluchtelingen op te vangen. Er is notabene een dwangwet nodig om de B&W’s te dwingen mensen in nood te helpen. Als gevolg loopt Ter Apel over. Om je te schamen. Dus doe ons een lol, en mail je gemeente, mail raadsleden, mail wethouders en je burgemeester en eis dat ze hun verantwoordelijkheid nemen. 

En dan nu: journalistieke gymnastiek

Zit natuurlijk als volgt. Het Journaal komt al sinds 1945 niet verder dan "Het fascisme rukt op". Maar dan ontstaat er ineens een oorlog waar De Goeden toch wel heel veel, ja, nazis in de gelederen hebben. En dan werd het openlijk neo-nazistische Azov-regiment ook nog eens met een bepaald unheimliche officiële video met allemaal brandende symbolen enz., in de formele Armed Forces of Ukraine gevouwen. Wat doe je dan, als internationale #1 kwaliteitskrant? Inderdaad, je trekt 'experts' die voorheen niets anders deden dan achter elke boom een concentratiekamp zien, mee in je spagaat met als subkop: "Troops’ use of patches bearing Nazi emblems risks fueling Russian propaganda (...)", lol.

De symbolen betreffen voornamelijk de 3rd SS Panzer Division Totenkopf, Schwarze Sonne en variaties daarop. Komt de NYT-alinea van het jaar:

"The patch in the photograph sets the Totenkopf atop a Ukrainian flag with a small No. 6 below. That patch is the official merchandise of Death in June, a British neo-folk band that the Southern Poverty Law Center has said produces “hate speech” that “exploits themes and images of fascism and Nazism.” The Anti-Defamation League considers the Totenkopf “a common hate symbol.” But Jake Hyman, a spokesman for the group, said it was impossible to “make an inference about the wearer or the Ukrainian Army” based on the patch. “The image, while offensive, is that of a musical band,” Mr. Hyman said."

Ja, Anti-Defimation Leauge, maak het nou.

Maar, vooruit. Nog eentje dan. "In November, during a meeting with Times reporters near the frontline, a Ukrainian press officer wore a Totenkopf variation made by a company called R31CH (pronounced "Reich"). He said he did not believe the patch was affiliated with tje Nazis. A second press officer present said other journalist had asked soldiers to remove the patch before taking photographs." Strike a pose.

Ja duidelijk een PvdA-roos

Gebeurt de beste!

Vilein krantje

Over het kunstwerk zegt gemeente Rotterdam dat het "de machtsstructuren wil ontmantelen die de traditionele beeldhouwkunst in stand houdt". Ook wil kunstenaar Thomas J Price ermee "verkennen, onderzoeken, bekritiseren en bewustmaken." De beste columnist van het NRC schreef daar vervolgens volkomen terecht over:

"We hebben net een decennium van beeldenstorm achter de rug. Als je anno 2023 nog steeds wil ‘verkennen’ wie een standbeeld verdient, moet je echt iets meer uit de kast trekken. (...) Je moet beter je best doen. Ik wil mijn geld terug. En niet alleen omdat het saai is, maar ook omdat ik de kunstenaar gewoonweg niet geloof wanneer hij zegt alleen te ‘verkennen’. Hij liegt dat hij barst. De kunstenaar wil het uitschreeuwen, net als de activisten die de afgelopen jaren de bronzen witte mannen van hun paard trokken. (...) En weet u, het is nog erger dan saai en onoprecht. Dit werk is een product van een maatschappelijke stroming waarin het volstaat om een gemarginaliseerde partij te zijn om sympathie te krijgen. Alleen maar vrouw zijn, een beperking hebben, een hoofddoek dragen, een donkere huidskleur of liefst een combinatie hiervan is genoeg om op het schild gehesen te worden, en helemaal in de culturele sector."

Ja, het standbeeld is ook gewoon een zelfbevestigende lofzang op de demonstratieve middelmatigheid waarmee je - bovenal in de cultuursector - een plek op de voorgrond heet te verdienen louter omdat je niet blank, man of heteroseksueel bent. 

Maar goed, zoveel realiteitszin in en namens het NRC heeft - bovenop van Twitter verdwijnen - een prijs.

Het hoofdredactioneel commentaar in de NRC vandaag, geschreven door een anonieme "groep redacteuren, geselecteerd door de hoofdredacteur" luidt:

"In de vragen klonk een ondertoon door van angst. De een voelde zich beledigd, de ander zag er een einde der kunsten in of de angst zette zich om in verontwaardiging dat je tegenwoordig een zwarte vrouw moet zijn om op een voetstuk geplaatst te worden: een reflex die exemplarisch is voor het niveau waarop het maatschappelijke debat over diversiteit op de sociale media wordt gevoerd. (...) De ophef om dit beeld is helaas niet kunsthistorisch, maar maatschappelijk. (...) Het gaat de tegenstemmen niet om de kunst, maar waar de vrouw op Nikes voor staat. En die verontwaardiging over de representatie van die jonge zwarte vrouw is een kleine stap naar het hellende vlak om kunst te verbieden door christelijk rechts, zoals in Amerika gebeurde met bijvoorbeeld Maus van Art Spiegelman, een stripklassieker over Spiegelmans ouders die Auschwitz overleefden."

De publieke bestraffing van een oprechte kritiek op een onoprecht kunstwerk eindigen met AUSCHWITZ. Dat kan écht alleen het NRC.

UPDATE: Rosanne schiet terug op LinkedIn.

Door hoofdredacteur geselecteerde NRC-redacteuren bezoeken kantoor Hertzberger

Maar wel: Michael R.

Michael Ruperti wordt de nieuwe advocaat van Ridouan Taghi. Dat blijkt volgens het AD uit een interview van het AD met Ruperti, dus wie zijn wij dan om daaraan te twijfelen. Eerder werd Ridouan Taghi verdedigd door Inez Weski, maar dat liep zoals bekend een beetje uit de hand. Toen zou Ridouan Taghi het dan maar zelf gaan doen, maar hij heeft nu alsnog een raadsman gevonden. Ruperti is regelmatig in het nieuws geweest als advocaat van al dan niet gedupeerde militairen in allerlei zaken (waaronder Sil A., de commando die beweerde dat hij heeft gesproken over het omleggen van Taghi in Dubai, maar dat is kennelijk geen belangenverstrengeling, red.) en verdedigde onlangs Soldaat in de War on the Avondklok Willem Engel. Wij wensen de heer Ruperti veel sterkte veiligheid toe.