SORRY MATTHIJS

Belangrijkste televee van de avond natuurlijk weer bij SBS Oranjewinter met Derksen en Gijp, waar Rob Kemps (links-rechts) onder ede werd verhoord door presentator Wilfred Genee, een Frank Visser zonder pornosnor. En Rob Kemps verklaarde onder deze televisie-ede: "NEE IN PARIJS IS ER NIKS GEBEURD" (tijdens het opnemen van Chansons samen met de tot Führer verklaarde Matthijs van Nieuwkerk). Er is misschien iets gebeurd, want je zit met zes man in een hostel drie weken lang en dan vallen er woorden, en het is gebeurd dat het is uitgepraat, maar verder is er: "Niks gebeurd." Maar in de Volkskrant staat dat het wel is gebeurd. Dus: iemand liegt over wat er is gebeurd. Rob Kemps LIEGT, de aangeefster LIEGT, de Volkskrant LIEGT, Suzanne Kunzeler LIEGT, Medialane LIEGT. En Matthijs? Die is druk met de opnames van Clochards!

Ik ben van kindsbeen af vertrouwd met het Nederlandse leger en zijn manschappen, want ik groeide op in garnizoensplaats Ede. De soldaten van de zeven kazernes, plus de bloedgeile verpleegsters van de ontelbare bejaardenhuizen, gekkenhuizen en andere zorginstellingen in de woeste wouden rond Ede zorgden voor wat leven in de brouwerij want verder was er geen reet te doen in de Parel van de Veluwe. 

Mijn eerste verzetsdaad was dan ook het kalken van de opruiende noodkreet Waarom gebeurt hier niets op de muur van de Hema, in 1964. Er zijn vele andere Edenezen die deze historische gebeurtenis claimen, maar ik was het dus. Ik mocht toen van mama voor straf die avond niet naar Swiebertje kijken bij de familie Tap, die als enige een televisietoestel had in de Spechtlaan.

Aantekening voor mijn biograaf: ik woonde op nummer 16, maar ben geboren in de Leeghwaterstraat. Wij verhuisden later naar de Nachtegaallaan 42, waar schuin tegenover ons professor Prosper Ego, oprichter en voorman van het Oud-Strijders Legioen (OSL) woonde. 

Die las de jeugd uit de buurt op woensdagmiddag voor uit Mijn Memoires van Raymond Paul Pierre Westerling, aan wie dit feuilleton gewijd is. Op kapitein Westerling kom ik zo terug. Overigens zouden diens memoires door een ghostwriter geschreven zijn, maar daar ga ik mijn tengels niet aan branden.

Mijn hele jeugd was doordrenkt met militarisme. Alle broers van mijn moeder moesten vechten in ons Indië. Vreemd genoeg werd daar nooit over gesproken tijdens verjaardagsfeestjes. Eentje had er een stoma aan overgehouden, ook niet echt een leuk onderwerp als je op een kaasstengel sabbelt.

De ouders van mijn schoolvriendje Bobbie de Boer (dat zijn herinnering tot een zegen mag zijn) baatten het Protestants Militair Tehuis (PMT) in Ede uit, een pretpark vol flipperkasten, biljarttafels en kaartende militairen. Ik heb daar leren zuipen, vloeken én de soldatentaal geleerd, met schitterende termen zoals achteruit eten (kotsen), rukbunker (slaapzak), nukubu (nutteloze kutburger), neukteugels (bretels), lulijzer (microfoon), loho (lompe hond) en kutsoppen (douchen).

En ik kwam daar in contact met de poëzie:

God schiep met een vloek
De legerplaats Oldebroek
En tot overmaat van ramp
schiep hij de Harskamp.

Als krullenjongen van het huis- aan-huisblad Ede Stad had ik al snel doorgekregen hoe ik gratis aan drank kon komen. Als razende reporter versloeg ik modeshows voor bejaarden, braderieën, winkelopeningen en jubilerende werknemers van de ENKA. Minstens drie keer per week moest ik uitrukken naar een kazerne omdat er een militair afzwaaide. Altijd waren er jenever en sigaren. De pers werd in de provincie nog met alle egards behandeld en ik was de koning te rijk.

Ik vond het vreselijk dat ik werd uitgeloot voor de dienstplicht omdat ik van lichting 1959 ben. Ik ben toen ongevraagd toch naar de keuring gegaan, waar ik in mijn gezicht werd uitgelachen vanwege mijn “Beatle-haar”, mijn kromme rug, mijn x-benen en vooral de roze ribfluwelen broek die ik droeg. Om toch in de sfeer van het leger te blijven, draaide ik in mijn rukbunker aan de Nachtegaallaan de hele dag strijdliederen van Johnny Hoes. 

Bon, ik dwaal af.

Los Viagras en de generaal

Dr. Teun Voeten  is antropoloog en oorlogsfotograaf, gepromoveerd op het Mexicaanse drugsgeweld. Voor GeenStijl berichte hij eerder al uit Odessa en de VS.  Nu keert hij terug voor een 4-delige reportage over de narco-staat der  narco-staten (Mexico dus, niet Nederland). Deel 1 hier, dit is deel 2. 

Los Viagras en de generaal

De belangrijkste criminele groep in de streek heet Los Viagras, het plaatselijke kartel dat een gebied van ongeveer 50 vierkante kilometer domineert. ‘Overdag zie je ze niet, maar als het donker is komen de gewapende elementen naar buiten en zijn ze de baas op straat.’ zegt Don Hipolito. Het jaar ervoor, maart 2021, bracht Ronaldo, een lokale collega, me in contact met Los Viagras. Ze vertelden me dat ze in feite een soort autodefensa zijn die het beste met de bevolking voor hebben en ze beschermden tegen Las Cuatro Letras, de vier letters, het oprukkende CJNG. 

Ik dacht eerst dat dit een eufemistische naam was voor het CJNG omdat de mensen bang waren om de naam, gelijk Voldemort, hardop uit te spreken. Echter, volledig uitgesproken is Cartél Jalisco Nueva Generación een mond vol. Het alom gevreesde CJNG wist in een paar jaar tijd op ultra-gewelddadige wijze in 29 van de 32 staten van Mexico een stevige voet aan de grond te krijgen.  

Maar hier in de buurt is het CJNG ver weg en domineren de Viagras in feite het hele economische leven, legt Don Hipolito me uit. ‘Ze pretenderen zoals veel groepen een autodefensa te zijn, maar het is gewoon georganiseerde misdaad. Wij waren in feite de enige schone groep.’ Uit de mond van Don Hipolito klinkt dit niet objectief, maar ik hoor later op het Minsterie van Veiligheid hetzelfde. 

Don Hipolito legt uit dat een van de commandanten van Los Viagras de eigenaar is van een groot plaatselijke benzinestation. De Viagras leggen boeren een belasting op van tien procent van hun omzet. ‘La Quota’, heet dat. Soms dwingen ze boeren de eigendomstitel van hun land te verkopen voor spotprijzen. Ze hebben ook het monopolie op de producten van de buurtwinkels. Zij kopen alles in het groot in en bewaren dat in een opslagloods. De middenstand is verplicht zijn inventaris daar te kopen, met een meerwaarde van vijftien procent. In ieder geval doen de Viagras met de vorming van dit groothandelsmonopolie de oorspronkelijke betekenis van het woord kartel eer aan. De Viagras hadden me vorig jaar verteld dat ze een einde hadden gemaakt aan het verkopen van crystal meth. Dealers werden hard aangepakt. Dat valt volgens Don Hipolito wel mee. Alleen dealers van concurrerende kartels worden vermoord.

Inderdaad, een gekrompen, gestroomlijnde en maximaal doorontwikkelde V-22 Osprey. Ergens toch wel verrassend, dat de US Army hun legendarische - en conventionele - Black Hawk heli inruilt voor de tiltrotor Bell V-280 en niet voor de onderstaande stacked/stuw rotor Sikorsky–Boeing SB-1 Defiant. Bell ontving gisteren een contract t.w.v. $232 miljoen voor een "virtueel prototype" voor het US Army Future Long-Range Assault Aircraft (FLRAA) programma. Een operationeel prototype wordt rond 2025 verwacht, waarna een contract t.w.v. $7.1 miljard wordt verwacht voor de ontwikkeling van een eerste groep operationele toestellen. Uiteindelijk kan de deal rond de $70 miljard waard worden, afhankelijk van het aantal bestellingen door de VS en andere overheden.

De US Army heeft hun beslissing nog niet formeel toegelicht, maar die topsnelheid van zo'n 555.6 km/u (de SB-1 Defiant deed 'slechts' 469 km/u) en het dubbele (!) bereik van de huidige Blackhawk waren waarschijnlijk doorslaggevend. Ook is het toestel volledig modulair, 'autonomy capable' en kan het op allerlei manieren uitgerust en bewapend worden.

In ander nieuws heeft het Pentagon voor het vijfde jaar op rij hun audit niet doorstaan, wat betekent dat uiteindelijk niemand weet hoe het jaarbudget van $1,64 biljoen nou precies besteed is.

De Sikorsky–Boeing SB-1 Defiant is het dus niet geworden

Uiteraard: een Black Hawk eerbetoon. "All units, Irene"

Ah, ja. Het gangbare gedachtegoed is natuurlijk dat er met transgendermensen vooral helemaal niets aan de hand is behalve dat ze met het verkeerde geslacht geboren zijn, de maatschappij hen het leven om die reden zuur maakt en al hun leed verholpen wordt door een geslachtsverandering zoveel mogelijk aan te moedigen en te accomoderen. En om dat standpunt even te benadrukken tijdens een discussie over """transfobie""" in de journalistiek (bestaat niet) zet de organisatie twee medewerkers van Slachtofferhulp paraat in de zaal. 

"Transfobie is een ingewikkeld en voor velen pijnlijk onderwerp. Daarom zitten er tijdens dit programma twee vrijwilligers van Slachtofferhulp in de zaal. Gaat het even niet, dan kun je bij hen terecht voor steun."

Weet je wat het grootste probleem van de journalistiek in het trans-dossier is? Dat de journalistiek de verboden vraag niet durft te stellen. Die luidt namelijk: is genderdysforie voor veel jongeren niet juist een symptoom van/comorbide aan een daaronder liggende primaire psychopathologie, en daarmee dus helemaal niet de 'aandoening' die zo overdreven geaccommodeerd moet worden?

Maar transfobie in de journalistiek

Social

Many such stories

Social

Dion swingt

Voor het eerst (?) sinds z'n hitpiece stond Dion Graus (PVV) weer eens in de schijnwerpers. Gisteren had-ie mot met pummel Derk Boswijk van splinterpartij CDA, een club die al van de Nederlandse bodem is verkaveld nog voordat de boeren zijn ausradiert. En die Graus ziet er nu dus fenomenaal uit, als een kruising tussen Raffaele Imperiale, Rocco Siffredi en Ton Kas. Fucking lekker Dion!