'Het briefje van Bleker' heet het boek waarin Peter Kee beschrijft hoe het er nou aan toe gaat op de kwaliteitsredacties van onze kwaliteitsbabbelprogramma's waarin de kwaliteit van de dag wordt besproken.
Het boek ligt in mijn huis in Turkije en waar de gemiddelde Nederlander ah en oh riep over de 'inside info' en het 'kijkje in de keuken' walgde ik ervan. Om obvious redenen kan ik er niet uit citeren, maar de strekking is als volgt: met elke gast die aanschuift aan tafel worden afspraken gemaakt. Er worden vragen doorgenomen en vragen doorgestreept. Als die gast een politicus is, nou, dan zijn de afspraken geen afspraken maar dan zijn het eisen. Van de politicus hè, niet van de redactie.
Nee, als er een politicus aanschuift, ligt men op de rug te kwispelen. Want de politicus moet vooral nergens anders heen met zijn 'primeur' (oh VN, jullie hebben het woord 'primeur' harder dan alle #MeToo verhalen bij elkaar verkracht maar daar hoor je niemand over, dat heet namelijk kwaliteitsjournalistiek binnen de grachtengordel). En nee, moeilijke vragen gaan we uit de weg want jee, de politicus zou de volgende keer wel 's niet willen aanschuiven. Helemaal bont wordt het als het om de MinPres gaat. Als de man zendtijd wil, krijgt de man zendtijd. In z'n eentje.
