De vrijheid van de samenleving lees je af aan haar kunstenaars, narren en cabaretiers.
En als we dit citaat van Youp van 't Hek - de laatste nog levende cabaretier van zijn generatie - als graadmeter nemen, staat het er niet best voor met die vrijheid. Youp durft niet alles te zeggen over de islam. Dat is geen lafbekkerij, hij gaat zijn leven gewoon niet op het spel zetten. OK, een beetje lafbekkerij is dat dus wel maar hij is tenminste mans genoeg om het toe te geven, zonder sneue smoesjes te bedenken. De échte lafbekken zoeken altijd de vlucht naar voren in het zwart & verdacht maken van mensen die wel kritisch durven zijn op de islam. Youp wil gewoon niet dood, en daarom let hij op zijn woorden. Een diep tragische bekentenis, voor een nar in een vrije samenleving.
Zwijgen voor je veiligheid
Je zou willen dat het anders was, maar je kan Youp - met zijn roem en bekendheid die hem als klein menneke toch een behoorlijk hoge boom maken - niet verwijten dat ie niet voorop wil lopen in wat in een paar jaar tijd een levensgevaarlijke strijd voor het vrije woord is geworden. Het probleem met de uitspraak van Youp is niet dat hij zwijgt voor zijn eigen veiligheid. Dat kun je de man niet kwalijk nemen in een land waar de mediane moraal je liever een dolk in je rug duwt, dan je rug dekt wanneer je de islam aanpakt.
Veel erger is dat het de indruk bevestigt dat de islam een uitzonderingspositie heeft verworven in onze samenleving. Dat moslims hier, in Nederland, in 2018, vrijgesteld zijn van religiekritiek en dat hun profeet gevrijwaard wordt van spot, omdat hun profeet heiliger zou zijn dan al het andere. Dat is een doodenge, irrationele ontwikkeling die we al decennialang zien maar waar steeds minder mensen openlijk tegen durven terugduwen. Het creëert een parallelle samenleving waarin wederzijdse haat voedingsbodem vindt.
Witte busjes met verwarde mannen
Steeds minder mensen staan er tegen op. Integendeel. Iedere islamitische aanslag opnieuw moeten we de valsprofetische “argumenten” aanhoren dat het bloedvergieten onze schuld is en wij de aanleiding zijn, dat het westen zus en het westen zo, en dat het de sociaal-economische omstandigheden of "racisme" zijn die moslims tot dergelijke wanhoopsdaden drijven. Massamoord met voertuigen wordt gepleegd door "witte busjes", steekpartijen door "verwarde mannen" en op koran & haatimam geïnspireerde terreur heeft "niets met de islam te maken".
Zo heeft zich rondom de islam een dikke haag blanke, niet-islamitische mensen gevormd die iedereen aanvallen, besmeuren en verdacht maken die de groene olifant in de Europese balzaal wagen te benoemen, en zo helpt die haag om het idee bij moslims te versterken dat hun religie inderdaad van kritiek en spot gevrijwaard moet blijven. Er zijn zelfs mensen - met Profeter R. de Vries voorop - die het bloedvergieten bij Charlie Hebdo in de schoenen van de cartoonisten zelf durven te schuiven. Hadden ze de profeet maar niet moeten tekenen...
Islam is onderwerping
Zelden wordt in pers en politiek de verantwoordelijkheid gezocht bij de daders zelf, noch in hun geesteszieke overlevering aan de meest radicale randen van hun religie: dat het martelaarschap hen toegang verschaft tot een paradijselijk hiernamaals, waar ze met een glimlach op het gelaat voor willen sterven terwijl ze zo veel mogelijk kaffers, ongelovigen en andersdenkenden met zich meenemen. Lafbekkerij is niet dat Youp hardop bekent dat hij liever niet de grens opzoekt met zijn grappen over moslims, de echte lafbekken zijn degenen die dát gesprek krampachtig proberen te vermijden. Die liever de critici en satirici voor krapuul uitmaken, dan de Mohammedaanse religie aan kritische bevraging of vrolijke beschimping bloot te stellen. Omdat ze bang, blind of beiden zijn.
Islam is onderwerping. En dat zijn we - onder dreiging van geweld, bloedvergieten en totale ongezelligheid - langzaam maar zeker aan het doen. Als het geloof geen grap meer kan verdragen, zal het lachen uiteindelijk iedereen vergaan.
Kernkwoot na de breek, hele Nieuwe Revu-interview met Youpie via Blendle (€0,49) of in de betere kiosk.
