Inzending van de heer Sonny Spek
Donderdag heb ik met stijgende verbazing naar het debat rond de aanslagen in Frankrijk en Oostenrijk gekeken. Niet alleen ben ik geschrokken van het niveau van bepaalde Kamerleden, maar ook het gebrek aan urgentiegevoel komt overduidelijk naar voren. De afgelopen weken hebben we veel verschillende politici gezien die over elkaar heen duikelden om aan te geven dat het niet de goede kant opgaat in Nederland met de aanpak van de radicale islam en religieus gemotiveerd geweld.
Dilan ‘Kamervraag’ Yeşilgöz kreeg een podium bij Jinek om haar plasje te doen, Segers probeerde bij OP1 een goede slag te slaan tijdens een debat met Azzedine Karat, Bente Becker sprak vorige week haar afschuw uit over de ondergedoken leraar bij Nieuwsuur en Madeleine van Toorenburg mocht donderdagmorgen bij Goedemorgen Nederland alvast vooruitblikken op het Kamerdebat dat werd gehouden. Samengevat: het Nederlandse beleid rond de politieke islam en salafisme deugt niet en vier maanden voor de verkiezingen moet het allemaal snel anders.
Hoe dichter de verkiezingen komen hoe belangrijker het is om te kijken naar wat de Kamer en het kabinet nu daadwerkelijk doet. We moeten niet kijken naar wat een Dilan of van Toorenburg zegt tegen Farid Azarkan (van splinterpartijtje DENK) over een petitie die is ingediend, we moeten niet kijken naar het verleden van de PvdA en we moeten niet kijken naar hoe Nederland er idealiter uit zou zien. Het enige wat telt is dat er aan het einde van de dag initiatiefvoorstellen, moties en/of wetgeving liggen waarmee we de radicale en politieke islam en religieus extremisme een halt toe kunnen roepen. Is dat het geval? Nee, en dat baart mij – hoe naïef dat ik ben – steeds meer zorgen.
