Je mag niet eens meer werken

Ja ROVERHEID wil je nou een volledig geatomiseerde belastingplantage of niet? Want door de beroeps- en doelgroepen dames en wandelaars van elkaar te scheiden maak je ook het laatste staatsondermijnende risico's onklaar - waar moeten revolutionairen elkaar nu anders nog ontmoeten?

"Hoewel sekswerk een legaal beroep is, staan veel gemeenten prostitutie vanuit huis op dit moment niet toe. Zij zijn bang voor overlast in de buurt of vinden dat ze dan te weinig zicht hebben op de veiligheid van sekswerkers.

(...) Beverwijk voorziet dat de leefbaarheid en het veiligheidsgevoel in de buurt achteruitgaat, terwijl Dalfsen denkt dat het controleren van arbeidsomstandigheden van sekswerkers thuis moeilijker is dan in bijvoorbeeld een seksclub. Almelo is bang dat de gemeente ongewild bijdraagt aan situaties waarin een sekswerker onder druk staat."

Voorstanders zeggen ongeveer precies het tegenovergestelde:

Ja zo kun je het ook zeggen

Een terugblikkende follow-up over "4 en 5 mei comité's "SEXYLAND over de genocide in Gaza en verschrikkingen in Palestina................... en Israël"". Het betreft namelijk een eerdere column over dezelfde kunstenaar en installatie.

Auteur van de bovenstaande column op 15 november 2023 Rachida Azough: "Het lijkt erop dat de recente geweldsuitbarstingen de pijn en bewustwording van de bezetting van Palestina, die inmiddels meer dan 75 jaar duurt, tot uiting brengt."

Ja, '75 jaar aan bezetting', dat hoor je vaker in zekere Nederlandse kringen. En daar kan dus alleen geheel Israël mee bedoeld worden, want Israel zat maar van 1967 tot 2005 in de Gazastrook en dat is 38 jaar, niet 75 jaar. Kortom, ze bedoelt dat Israël als zodanig geen bestaansrecht heeft, en dan ben je Frans Timmermans dus kwijt!

Vervolgens wordt kunstenaar Tina Farifteh geciteerd: “(...) Misschien vergeten we in onze wanhopige pogingen om de genocide dáár te stoppen, hier naar elkaar te luisteren.” Ja weet je, je zou het bijna begrijpen als je interviewster Rachida Azough eerder in het stuk nog zegt dat er op dat moment in Gaza "11.100  burgers zijn omgebracht", terwijl dat juist het totale dodental inclusief Hamas-strijders was.

Sowieso blijft enige ruimtelijkheid richting kunstenaar Tina Farifteh gepast. Immers:

"Ook in haar persoonlijk leven brengt ze haar passie in de praktijk, getuige een e-mail die ze kort geleden stuurde aan een Israëlische vriendin. Ze vroeg haar simpelweg hoe het met haar ging. Ze bleek de eerste. Iedereen vroeg zich af waarom de Israëlische de bombardementen tegen Palestijnen niet had afgekeurd, maar niemand vroeg hoe het met haar ging. “Ze was in rouw, had vijf vrienden kwijtgeraakt en niemand die het zag. In ons zeker weten, en ik weet en blijf vinden dat ik gelijk heb als ik zeg dat het geweld NU moet stoppen, vergeten we dat er pijn is bij iedereen.”"

En ook dat is zeer het vernoemen waard.

Dingen zijn niet moeilijk, mensen zijn moeilijk

En als mensen niet moeilijk zijn, zijn dingen ook niet moeilijk. En als we niet zo moeilijk zouden zijn, zou de hele oorlog dus nog tijdens de aanstaande openingsceremonie van de Olympische Spelen opgelost kunnen worden.

We vroegen het onszelf. Hier las en zag u Dag 1, Dag 2 en Dag 3. De Nabeschouwing Biënnale 2022 las u hier.

Noot vooraf: we zijn hier geen kunstkenners- laat staan critici, dus excuses als u de onderstaande overpeinzingen al vaak genoeg elders gelezen heeft.

Als je landen vraagt waar ze écht trots op zijn, waar verwijzen ze dan uiteindelijk naar? Wat zijn de meest bestendige iconen die hun culturen voortgebracht hebben?

Zijn het voor Rusland het Spoetnik-ruimteprogramma en de Tsar Bomba, of toch Dostojevski en Tchaikovsky? Zijn het voor Amerika de maanlandingen en transistor, of toch Hemingway en Miles Davis? Zijn het voor Nederland de Oosterscheldekering en effectenbeurs, of toch Vermeer en Berend Sommer?

We denken, ondanks de Apollinische grandeur van alle eerstgenoemden, uiteindelijk toch de laatstgenoemden. Niet 's lands opwaartse bewegingen, maar de bewegingen waarvan de richting zich niet laat kennen.

Technologie is goed als het een objectieve verbetering is ten opzichte van voorgangers, de kpi's zijn meetbaar. In de kunsten is hier - op het sinds fotografie weinig spraakmakende hyperrealisme na - eigenlijk geen sprake van.

Technologie beweegt in een opwaartse lijn, anders is het geen technologie. Kunst beweegt ook, maar het beweegt zoals de wind beweegt; het is causale willekeur.

En precies omdat het niet bestaat in het natuurgeweld van lineaire tijd, is het immuun voor precies dat natuurgeweld. Technologie neemt drastisch in waarde af naarmate de tijd vordert - op een paar old-timers voor verzamelaars na. 

Echte kunst - wat dat ook moge zijn - neemt in waarde toe. Waarom betaalde een Saoedische (!) prins meer dan $450.000.000 voor Da Vinci's Christus Salvator Mundi. Waarom zouden ook wij met liefde $170.000.000 neertellen voor Klimts Wasserschlangen II als we het hadden liggen?

Dan speelt er veel meer dan enkelvoudigheid en meesterschap. Maar wat dat dan precies is zal niemand je ooit sluitend kunnen vertellen.

En dat doet toch denken aan de onderstaande slotscène van Kingdom of Heaven. Nadat Barisan van Ibelin (wiki) Jeruzalem onder zeer ruimtelijke voorwaarden overgeeft aan de eerbare Salah ad-Din (wiki) vraagt Barisan hem: 

"What is Jerusalem worth?"

 Salah ad-Din antwoordt: "Nothing... — ... Everything."

Hier las en zag u dag 1 en dag 2

Beeld door Egle Pernare

Homoseksuele Native American (vertaling 'Inheemse Amerikaan' klopt wel maar dekt de lading gewoon niet) Jeffrey Gibson. Zijn carrière volgen we sinds vandaag al jaren op de voet en als iemand homofobie chromofobie (angst voor felle kleuren) de deur wijst dan is hij het.

Tuurlijk, gisteren leerden we nog op het door Renzo Martsen aan Congo geschonken Nederlandse paviljoen dat "Het idee dat kunst zich bezighoudt met kunst, is wat mij betreft achterhaald." En Native Americans zijn als collectief natuurlijk een ten diepste gefragmenteerd en verslagen volk, met alle pijn van dien - "woe to the vanquished". 

Hoe Gibson zich verhoudt tot die pijn en de klamme deken van Amerikaanse genade leest u in dit diepte-interview met de New York Times. Maar het fijne aan zijn expositie is dus dat je geen deelgenoot in die pijn hoeft te worden om gewoon echt te genieten van zijn vakmanschap en kleurspel. Het mag hoor, maar je hoeft niet zoals bij het Nederlandse paviljoen met een plechtig gebogen hoofd weer Protestants naar buiten te schuifelen, dansend mag ook.

Ook het Saoedische paviljoen gaf te denken, want zo'n feministisch visitekaartje van het koninkrijk wordt natuurlijk door kroonprins Mohammed bin Salman zelf hoogstpersoonlijk goedgekeurd en bevestigt wat we hier al een paar jaar roepen: MBS' Saoedi-Arabië wil de toekomst in. Alcohol, rijbewijzen voor vrouwen (pas op prins), raves waar vrouwen zowaar meefeesten en laatst weer de medeverdediging van het Israëlische luchtruim.

Zie de toelichting en expositie genaamd "Shifting Sands - A Battle Song" door een ongesluierde (!) artieste na de breek. En daaronder weer een heerlijke picdump en de dagvangst.

Ruslands eerste supersonische zwaargewicht

De iconische Tupolev Tu-22M (wiki) trad in 1972 in dienst en is zoals elk Sovjet-hypervliegtuig een soort brutalisme met vleugels en meer stuwkracht dan het aankan. Hij doet het wel nog steeds en was tot aan gisteren - naast een paar grondincidenten en een Oekraïense drone op een geparkeerde - nog nooit zo faliekant uit de lucht gevallen.

Nu dus wel, en bovenstaand ziet u hem verticaal de verkeerde kant op gaan. Oekraïne claimt dat zij het toestel uit de lucht hebben geschoten en deelt de onderstaande vermeende beelden van een AA-commandocentrum in betreffende actie: "For the first time, the anti-aircraft missile units of the (Ukrainian) Air Force, in cooperation with Ukraine's Main Directorate of Intelligence, destroyed a Tu-22M3 long-range strategic bomber – the carrier of Kh-22 cruise missiles, which the Russian terrorists use to attack peaceful Ukrainian cities."

Echter, het toestel ging neer boven de Stavropol Krai in Zuid-West Rusland, zo'n 550 kilometer (!) van de Oekraïense frontlinie, en dat maakt een Oekraïense onderschepping wel erg onwaarschijnlijk. Russisch persbureau TASS meldt dat 1 piloot overleden is en de drie anderen naar het ziekenhuis zijn gebracht.

Meer beeld na de breek.

Update - Ruben Brekelmans VVD even niet.

Mooi hè, hoe er dan op het allerlaatste moment met de grootst mogelijke tegenzin door de redactie voor de vorm nog "en Israël" in de kop gezet wordt

Scheids, suggestieve vraagstelling! 'Hoe is het met je? Welk effect heeft de genocide op jou?' Sowieso worden aanstaande 4 & 5 mei de vervelendste sinds 1944, maar dit jaar heb je dus ook nog eens 'kunstenaars' aan het woord. Gelukkig zit voorzitter van het 4 & 5 mei comité Andrée van Es (71) er vandaag bovenop:

"Je ziet dat de terroristische aanslag van 7 oktober en vooral de oorlog die erop volgde, die al meer dan 30.000 Palestijnse levens heeft gekost, in Amsterdam ongelooflijk veel verdriet en woede heeft opgeroepen."

Ja, zijn wij nou weer de spelbrekers door alwéér aan te merken wat iedereen de hele tijd zo opvallend graag weglaat? Namelijk: zo'n 14.000 van die "meer dan 30.000 Palestijnse levens" betreft volgens de IDF Hamas/PIJ-strijders, dat zou een volkomen ongekend laag militant/burgerratio van 1.38 zijn, en al helemaal in een dichtstedelijke context waar Hamas ingetunneld in burgerkleding vanuit burgerinfrastructuur vecht. Er is hoe dan ook categorisch geen sprake van genocide.

Maar goed, de voorzitter resumeert: 

"Als je zegt: ‘dit nooit meer’ en je wordt omringd door oorlogsgeweld, en mensen voelen zich in de stad onveilig door het oplaaiend antisemitisme of moslimhaat, dan kun je niet je ogen daarvoor sluiten. (...) Inmiddels zie ik dat de afkeer van het geweld in Gaza breed gedeeld wordt, dus dat is niet polariserend. Polariserend wordt het als er antisemitisme bij komt kijken, of moslimhaat."

Begint op te vallen inderdaad ja, moslims die sinds 7 oktober niet meer over straat durven - zonder HAMASVLAGGEN in HAMASUNIFORM.

Maar ten laatste dan even het meest opvallende van deze gehele SEXYLAND-Gazagenocidekwestie. De url (https://4en5meiamsterdam.nl/agenda/ik-en-jij-sexyland/) van het bovenstaande screenshot is namelijk offline gehaald, lust door naar de thuispagina en is enkel nog zichtbaar in archive. 

Intern gaat er dus iets flink mis rondom deze specifieke expositie, want in het interview vanochtend zegt voorzitter Van Es nog over specifiek deze expositie:

"We steunen daarnaast bijzondere initiatieven van Amsterdammers, zoals dat van kunstenaar Tina Farifteh, die Ik en Jij maakte. Na 7 oktober ging zij op zoek naar de menselijkheid in de stad vol verdriet. Zij heeft toen een telefooncel neergezet op diverse plekken in Amsterdam en mensen gevraagd hoe zij zich voelen. Op 5 mei zullen de mensen die verhalen kunnen horen tijdens een vrijheidsmaaltijd in Sexyland.” “Zij vraagt gewoon: hoe gaat het met je in deze tijd? Je luistert naar elkaars pijn. Je hoeft er niet op te reageren. Ik vind het een fantastisch concept."

Onverminderd weinig zin in het zwarte gat dat 4 & 5 mei heet en elk sociaal weefsel tot ver voorbij elke herkenning vervormt.

Dag 1 zag en las u hier

Sterven voor Belgiës zonden we zijn de Jezus van de Benelux. Ja okay, Unilever is een beetje Nederlands maar toch vooral Brits. Maar ten eerste, iets positiefs, want die sculpturen zijn dus oorspronkelijk 3D-geprint en daarna afgegoten in cacao en palmvet afkomstig van de voormalige Unileverplantage zelf te Lusanga, voorheen Leverville. 

En dat was bijzonder, omdat iedereen zich fluisterend afvroeg hoe de sculpturen gemaakt waren. Je zag namelijk de minuscule 3D-laagjes, maar het kwam overduidelijk niet uit een 3D-printer.

Maar dan sta je kunst dus een beetje op z'n merites te waarderen en dan lees je ineens dat curator Hicham Khalidi zegt: "Het idee dat kunst zich bezighoudt met kunst, is wat mij betreft achterhaald. Het idee dat kunst vrij moet zijn, is een politiek van de onschuld. Kunst moet juist verantwoording dragen voor de condities binnen de kunst."

Oh nou sorry Khalidi dat we je kunst mooi vonden, we wisten even niet dat dit niet de bedoeling was, we gaan wel weer en veel plezier met je in verfijning gehulde wraakzucht. Want ondanks dat Renzo Martens zichzelf al haast ceremonieel laat vernevelen en zijn eigen betrokkenheid met elke stap verder terug probeert te draaien, is het mogelijk nooit genoeg. "Khalidi lacht wanneer Martens voorstelt dat Khalidi zijn rol kan overnemen. Hij gaat prompt staan en doet Martens na. „Hallo, ik ben de witte man.” Khalidi maakt zich groot en doet alsof hij lange haren laat wapperen."

Onderstaand dan een aantal landen die wel dingen kunnen en wiens kunst je dus gewoon mag waarderen zonder jezelf ongedaan te maken.

Bij gebrek aan een Nederlands paviljoen helemaal onderaan topic onze eigen inzending. Doen we toch nog een beetje mee.

Atlas, altijd al de engste van allemaal

Al 10 jaar het zwaartepunt van BD's humanoïde R&D, maar nu dus met pensioen. En aangezien dat model de capaciteiten van z'n hydraulische hardware zo'n beetje geperfectioneerd had, is het tijd voor z'n volledig elektrische opvolger, zie onderstaand.

"The electric version of Atlas will be stronger, with a broader range of motion than any of our previous generations. For example, our last generation hydraulic Atlas (HD Atlas) could already lift and maneuver a wide variety of heavy, irregular objects; we are continuing to build on those existing capabilities and are exploring several new gripper variations to meet a diverse set of expected manipulation needs in customer environments."

Moet je kijken hoe dat bionische slangenmens opstaat. Wat een ellende.

Paradijsvogelspotten, net als in 2022! Bent u er toch weer een beetje bij

Foto's en video's door Egle Pernare

Het zal u weinig verbazen, maar meer dan 23.000 (!) kunstenaars hadden er vooraf toe opgeroepen Israël dit jaar deelname te verbieden. Dat gebeurde niet. Maar begrijpelijkerwijs bezwijkend - dit zijn kunstenaars hè, geen commando's - onder deze ondoenlijke druk besloot de Israëlische delegatie zelf de deuren gesloten te houden. 

Dat werd als volgt toegelicht door de exposerende Ruth Patir: "As an artist and educator, I firmly object to cultural boycott, but I have a significant difficulty in presenting a project that speaks about the vulnerability of life in a time of unfathomed disregard for it." De Israëlische curatoren: "The decision by the artist and curators is not to cancel themselves nor the exhibition; rather, they choose to take a stance in solidarity with the families of the hostages and the large community in Israel who is calling for change."

Baten mocht het overigens niet. Alsnog werd er een massaal protest gehouden door genodigde artiesten, en werden de onderstaande flyers voor het Amerikaanse, en daarmee naast het Israëlische paviljoen 'achtergelaten'. Daarop leest u "NO DEATH IN VENICE - NO TO THE GENOCIDE PAVILION". Een opmerkelijke woordkeuze, want er is categorisch geen sprake van genocide.

Eigenlijk zijn we blij dat Israël de eer aan zichzelf en de deuren gesloten hield. Anders heb je maandenlang dit gedonder dat toch al 253 gijzelaars stations voorbij elke redevoering ligt. Met sommige mensen valt allang niet meer te praten, en daar hóéf je dus ook allang niet meer mee te praten.

Maar, de Biennale belooft meer dan het beloofde land. Dus bezochten we ook Roemenië, Brazilië, Griekenland en een paar landen die we vergeten zijn maar wel erkennen. Veel beeld en geluid na de breek.

Morgen Iran!