De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 23

Toen ik deze week op het literaire blog Tzum een bloedserieuze reportage las over bejaarde hippies, millennials en sneeuwvlokjes die onder leiding van sjamaan Arnon Grunberg Het Kwaad bestuderen op een eilandje in de Vinkeveense Plassen, bij een haardvuur keuvelend over Hannah Arendt, markies de Sade en het oeuvre van Michel Haneke, en na een potje tantra-seks in de hottub gezamenlijk snurken in een tipi, dacht ik: Poetin heeft een punt met zijn kritiek op het westen, dat volgens hem ten onder gaat aan dit soort flauwekul. Drop that bomb!

Bejaarde pipo Bram Esser doet verslag:

Arnon Grunberg, de goeroe zelf, kwam aangereden in een zilverkleurige Range Rover die werd bestuurd door Peter, een man met mooi lang grijs haar. Ik stapte in.

‘Hoe gaat het?’ vroeg Arnon. Ik zei dat ik me wat schuldig voelde over het in de steek laten van mijn vrouw en pasgeboren baby. Dat vond hij belachelijk want hij liet toch zelf ook vrouw en kind in de steek zonder daar moeilijk over te doen. ‘Jij bent veel beter dan ik in het kwaad getraind,’ was mijn antwoord. Daarin moest hij me wel gelijk geven.

En: Arnon vertelde dat hij graag de grenzen opzocht en dat hij, net als de Sade, wilde zien hoe ver hij kon gaan. ‘Ik wil niemand oproepen om hier in het midden van de kring te gaan poepen, of poep te eten zoals De Sade. Het kan ook anders. Je kan veel dingen doen zonder jezelf te verliezen’, stelde hij. ‘Ironie helpt daarbij, of je volgt je fantasie.’

Wat hebben we toch een fijn kabinet. Altijd op het scherpst van de snede het beste beleid voor de Nederlander aan het uitstippelen. Altijd met een gebalde vuist naar Brussel om weer het onderste uit de kan te halen, voor Henk, Ingrid en boer Piet. 

Geen wonder dat er nu weer een fantastisch plan is om ons gemeenschapsgeld op een manier te besteden waar we allemaal profijt van hebben. Gelukkig is een volk dat met zoveel wijsheid geleid wordt. 

Best eigenaardig dat we ons eerder helemaal niet bewust waren van slavernij. terwijl het toch zo lang de default was van de menselijke soort. De eerste persoon die op het idee van eigendom was gekomen, besloot gelijk de dude naast hem te ownen. Nou ja, eindelijk worden we ons daar dus van bewust. Dat is een welbestede 200 miljoen. Bedankt, Den Haag! Bedankt, slaven! Bedankt, EU! Op naar een nieuwe wereld!

Alle auto's vanaf 2035 emissievrij

Afgelopen vrijdag is het Europees Parlement akkoord gegaan met het voorstel voor een verplichting dat alle auto’s vanaf 2035 emissievrij moeten zijn. Simpel gezegd, een verkoopverbod op nieuwe voertuigen die op fossiele brandstof rijden. De plannen van Frans Timmermans, Fit for 55 en de 2050 doelstellingen zal de economie veranderen in een schizofrene situatie waar zowel inflatie als deflatie, groei en krimp zullen plaatsvinden.

Het plan om auto’s die op fossiele brandstof rijden te verbieden, betekent dat mensen moeten overschakelen op elektrische voertuigen. En ja, ouderwetse auto’s die voor 2035 gekocht zijn mag u nog in bezit houden, maar, volgens de EU, is de levensduur van een auto 15 jaar, waarmee dus in 2050 alle auto’s emissieneutraal zouden moeten zijn.

Social

Onze 1000-ste abonnee, Marjolein, vond dit een goede aflevering, dus wees als Marjolein en word ook abonnee en idealiter vindt u het ook een goede aflevering. Ondertussen moeten er meer mensen tegen hun zin preventief worden opgesloten. In een steriel kamertje. Met witte tegels. In een veilige instelling. In een rustig deel van de duinen. Met niets daarin waaraan ze zich kunnen ophangen. 
Maar in plaats daarvan staat het domme elitaire mediavolk hun handen blauw te klappen voor hun dapperheid als ze zich vastlijmen aan een tafel of melkmeisje. 
Kappen nou mensen! Doen we nu weer lekker normaal. Gewoon gas geven. Hup de crisis uit.

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 20 (tevens Stamcafé voor voetbalhaters)

Willem Oltmans (de vrede zij met hem) was enige tijd mijn buurman op de Westerkade in de Amsterdamse Jordaan. Beiden hadden we een kamer ter grootte van een schoenendoos, de huur bedroeg 140 gulden.

Tegen Trouw zei hij over dat hokje: "In Zuid-Afrika, waar ik vijf jaar geleden uitgeflikkerd ben, had ik een schitterende flat. Dit hier is zes bij zes. Kleiner kan eigenlijk niet. Maar ik ben tevreden. Wat moet ik nog meer? Ik vind het ook wel leuk om een tijdje met zo weinig geld uit te komen en zo klein te wonen. Eigenlijk woon ik hier heel joyeusement. Daar in de hoek slaap ik. Het bed is niet opgemaakt, het is hier een beetje een troep, er moet gestoft worden en zo. De werkster komt pas morgen. Ik ben misschien een nicht, maar ik ben niet zo'n nicht die ervan houdt in de keuken te gaan dribbelen. Ik ben een vent, dus ik kan dat niet. Ik kan niet stofzuigen. Ramen zemen, dat is mijn werk niet. Dat is voor dames. Ik mis m'n vleugel, daar is het hier te klein voor. Normaliter speel ik elke dag."

Willems hok stond tot de nok vol met zijn onuitgegeven memoires, met de hand opgeschreven in bruine cahiers. Ik heb er wel eens eentje gelezen uit beleefdheid. Dat viel niet mee,want er was - hoe zal ik het niet al te vals uitdrukken - een enorme discrepantie tussen zijn vermaarde eloquentie en zijn talent als scribent. Oltmans' verhaal over zijn verblijf in de Nederlandse Ambassade in Pretoria (waarheen hij noodgedwongen gevlucht was) en hoe hij op het hoogste niveau in Den Haag werd tegengewerkt, werd door diverse kranten en tijdschriften om uiteenlopende redenen geweigerd. Martin van Amerongen, de hoofdredacteur van de Groene Amsterdammer, probeerde het warrige verhaal te herschrijven, gaf de moed op en schoof het door aan redacteur Max Arian. Die gaf het weer aan mij, het retejong van de Groene. Willem was inmiddels mijn buurman niet meer. Ik heb er twee dagen aan gewerkt en volgens mij is die versie uiteindelijk geplaatst. Willem Oltmans had, zo bleek achteraf, volkomen gelijk met zijn beschuldigingen aan de Nederlandse overheid en kreeg zes miljoen gulden vergoeding van de staat. Zijn biograaf Edwin van Rooyen schreef er dit over.

Slaapwandelend naar De Schuldenval!

Afgelopen week gaf Nout Wellink een interview bij Sven op 1. Ik heb er relatief weinig over terug gezien in de pers, maar hij deed weldegelijk een paar boude uitspraken over schulden, inflatie, groei en de houdbaarheid van de euro en de EU.

Het interview begon met zijn mening dat het CPB veel te positief was over de verwachte inflatie voor 2023. Nout denkt dat we in een nieuw tijdperk zijn gekomen waar een verhoogd inflatieniveau en inkomensdruk de nieuwe norm zal zijn. De Geldblog-lezer weet dit al want in ”Stagflatie dankzij opa’s en oma’s” en in “Inflatie is nu ineens een blijvertje”  werd al gewaarschuwd voor deze kentering in de inflatie- en groeitrend.

Overigens stelt Wellink dat het CPB er zo naast zit door groepsdenken, iets waar het IMF ooit onderzoek naar heeft gedaan. Hij stelt zelf ook daar in het verleden last van te hebben gehad. Maar de grote verklaring voor het verschil tussen zijn mening en die van zijn opvolger, Klaas Knot, komt vooral doordat Nout nu vrijuit kan praten. Ofwel, hij geeft ons het echte(ere) verhaal, iets wat Knot dus niet kan doen. En dat echte verhaal is dus enigszins alarmerend.

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 19

Voor deze serie heb ik een lijstje met klassieke Boze Blanke Mannen opgesteld en fier bovenaan staat Frans Timmermans. Frenske - die in 1990 van D66 overstapte naar de PvdA - is namelijk een vat vol frustraties, vijandigheid, wraakzucht en testosteron en kan elk moment exploderen. De belangrijkste Nederlander op het wereldtoneel is een kinderachtige driftkikker die ontploft als hij wordt tegengesproken.

Inmiddels heeft Holle Bolle Frans zich omringd met paladijnen, lakeien, kontenlikkers, cheerleaders en jaknikkers en zijn angstige hofhouding doet mij denken aan het sprookje De nieuwe kleren van de keizer. Al die rimmers roepen de hele dag, tussen het tarrelgeknabbel door, dat Frenske de mooiste, aardigste en liefste man van de wereld is, de klimaatmessias die de wereld gaat redden van de klimapocalyps.

De Nederlandse media laten het volk graag geloven dat hij een warme, betrokken man is, onbaatzuchtig, altruïstisch, een dappere en bevlogen idealist die zich onvermoeibaar inzet voor de rechten van homo’s, Joden, Roda JC, moslims, vrouwen: ja, voor wie of wat spant Frans zich eigenlijk niet in? Maar Frenske - die zich tijdens zijn tien jaarlijkse verschijningen in Buitenhof door zijn mede-Limburger Twannie Huys graag laat aanspreken met "excellentie", veinst aardigheid en is totaal niet waarachtig.

Zijn frustraties zijn makkelijk te herleiden. Zo wilde hij in 2011 Commissaris van de Koningin worden in Limburg maar werd hij pijnlijk gepasseerd door CDA'er Theo Bovens. Timmermans genoot de meerderheid van de vertrouwenscommissie om hem commissaris van de koningin te maken, maar miste hij op drie stemmen na het gouverneurschap aan de net verkiesbaar gestelde Bovens.

De Boze Blanke Man en de Ondergang van Nederland, deel 18 (tevens: Stamcafé)

Het was Özcan Akyol, alias Eus, die mij inspireerde tot het schrijven van deze serie, die gebundeld zal verschijnen in het kader van de boekenweek 2023, met als titel Ik ben alles maar bovenal een boze blanke man. Het CPNB 'viert de pluriformiteit van onze identiteit' met het thema Ik ben alles en- u raadde het al - is geïnspireerd door de gendergekte die Nederland sinds jaar en dag in een wurggreep houdt. Ik zie het al voor me: een kale vrouw met een lederen pet, een forse knevel, een pielemuis van 30 centimeter (in slappe stand) en een met piercings behangen en met schroeven en pinnen doorboord scrotum, zal in het kader van de Boekenweek 2023 in hun blote gat voorlezen aan kinderen van 10 in de leeszaal van Zoutkamp. Na de lezing uit hun debuutroman 'Mijn Eerste Gangbang' zal Joyce de cursus 'Vuisten voor Beginners' geven. De ouders van de kindertjes wordt vriendelijk verzocht zelf een potje Crisco mee te nemen.

Enfin, Eus schreef in het voorwoord van mijn vrolijke literaire reisgids voor de Algarve: "Arthur is niet alleen een talentvolle scribent, humoristische man en begenadigd drinker, hij gedraagt zich ook steeds meer als de hofnar van extreem-rechts. Dat moet hij uiteraard zelf weten. Maar ik vind het zonde van de literatuur, want in de tijd dat hij Facebook en Twitter volkladdert met boutades over Frans Timmermans, Sylvana Simons en de mannenbroeders van Denk, zou hij ook aan een nieuwe roman kunnen werken, een sleutelboek dat norse mannen van zijn generatie een stem geeft."

Waarvan akte.

Dankzij Eus en zijn blurb op het omslag van mijn boek - Arthur van Amerongen is de hofnar van extreem-rechts - vlogen mijn boekjes als warme broodjes de winkel uit. Mijn levensmotto komt dan ook van de Ierse schrijver Brendan Behan: There's no such thing as bad publicity except your own obituary.

Even een spoiler alert: ik vind mezelf helemaal geen boze blanke man. Mijn huidskleur varieert van varkensroze tot gelig (hangt van de lever af) en wat mijn vermeende mannelijkheid betreft: als puber liep ik op pumps in de vleeskleurige corsetten van mijn moeder door haar walk-in closet te paraderen, nadat ik mijn broze lichaam eerst ritueel geplengd had met 4711 echt Kölnisch Wasser. Op de Ir. Mussert-MAVO aan de Beukenlaan in Ede was mijn bijnaam dan ook Odeklonje Billie en werd ik regelmatig in elkaar geslagen door de boerenjongens omdat ik een aambeienschoffelaar en een bruinwerker zou zijn. Ik was bovendien de enige knul op school zonder brommer en ik heb nooit het rijbewijs gehaald, dus over mijn mannelijkheid kan men redetwisten.

En tenslotte: ik ben echt nooit, maar dan ook nooit boos. Vroeger, heel vroeger kon ik nog wel eens driftig worden maar sinds ik in een schitterend natuurgebied vol roze flamingo's woon, aan zee, ben ik volkomen zen. Mijn alter ego is een Boze Blanke Man en dat is gewoon een literair trucje. In mijn ruim vijfhonderd columns voor de Volkskrant kon ik mij volledig uitleven in die rol. De Volkskrant is natuurlijk een perfect podium voor een Boze Blanke Man, en ik vind niets leuker dan GroenLinks-vrouwtjes en de Tupperware-sloofjes van D66 te stangen. Het was een beetje het Jan Blokker-effect. Nadat hij met slaande deuren was vertrokken bij NRC Handelsblad, ging hij bij de Volkskrant aan de slag als columnist en richtte hij zijn gespeelde woedeaanvallen volledig op sociale academie-types, met tuinbroeken en vieze baarden die in een stinkende woongroep verschimmelen.

Een columnist moet nooit voor de eigen parochie preken, zoals Peter Middendorp dat zeer recentelijk deed in zijn Volkskrant-column. Die ging een stukje fietsen op het platteland en voelde zich beledigd en buitengesloten door 'die omgekeerde vlaggen'. Die was dus duidelijk deugpunten aan het scoren en naar een aai over zijn knikker door de hoofdredacteur aan het solliciteren. Ik tikte mijn columns voor de Azijnbode nog net niet schaterlachend en schuddebuikend en ik vond het altijd een hoogtepunt als er naar aanleiding van mijn stukkies woedende brieven naar de redactie werden gestuurd. Daar deed ik het voor: brave GroenLinks-stemmers die tijdens het ontbijt helemaal op tilt sloegen, met het schuim op de baard, en mij in hun haatbrieven kwalificeerden als fascist, racist, islamofoob, misogynist, jodenvriend en wat dies meer zij. Mission accomplished.

Toen ik het met Rob Hoogland het Grote Foute Jongens Boek aan het schrijven was, kwamen we op het geweldige plan om Stella Bergkamp een bijdrage te laten leveren. Die aasde tien jaar lang op mijn plekje in de Volkskrant en krijste dat tevergeefs van de daken. Stella is het archetype van het tegen de menopauze aan hikkende GroenLinks-vrouwtje, deugend tot op het bot, humorloos (zoals bleek tijdens haar deconfiture bij Vandaag Inside) en nogal beperkt qua themata: tieten, kont, clit en het zo snel binnenharken van de socialite-status. En alles op met dat toontje: kijk mij eens ondeugend zijn, meiden. Stella de kei-gekste! Haar bijdrage aan het Grote Foute Jongens Boek was getiteld: Kleedkamerpraat voor het bejaardentehuis.

Hoe langer zij blijft, hoe groter de schade

De kersverse premier van het VK, Liz Truss, is niet bepaald met de neus in de boter gevallen. Ze erfde een grote puinhoop; de economie was al aan het afglijden, energieprijzen rezen de pan uit en politiek technisch lag iedereen en alles met elkaar overhoop. Die puinhoop, die heeft Truss weten te verheffen tot de tweede macht. En ze blijft maar de ene fout op de andere stapelen.

Bij haar aantreden werd Liz en mooi plan voorgeschoteld door haar adviseurs, namelijk belastingverlagingen. Het beste aan het plan was het schrappen van de verhoging van de winstbelasting voor bedrijven van 19% naar 25%. Met deze extra ruimte kunnen bedrijven de energieklappen wat opvangen en zo de werkgelegenheid op peil houden. Nog beter zou het verlagen van de belastingen op arbeid zijn geweest, want dan is er een directere link met het stimuleren van de werkgelegenheid.

Echter, het plan schoot het hier en daar flink tekort, maar het idee, als een begin, was goed. Zo wilde Truss het hoogste belastingtarief verlagen van 45% naar 40%. Op zich prima, maar het effect op de economie zou groter zijn als de belastingverlaging zou plaatsvinden bij de lagere belastingschijven. Nog beter, alle schijven met 5 procentpunt omlaag, dat zou pas goed zijn geweest!

De grote fout die Liz maakte, net als alle andere regeringen doen met betrekking tot steunpakketten met betrekking tot torenhoge energieprijzen, was de verkeerde manier van bekostigen. Zo werken belastingverlagingen prima, als deze worden gefinancierd door een verkleining van de overheid. In plaats daarvan wilde Truss haar minibudget bekostigen door meer overheidsschulden te maken; iets wat de inflatie verder zou aanwakkeren.