Tevens StamCafé

Weet u wie ook niet in de regering komt? Wilders. Want daar is de VVD een te benepen kleingeestig leugenachtig clubje voor. Een normaal mens zou onderhand zeggen, stem daar dan ook niet op. Maar goed, als een stel ongestelde hermelijnen met slappe knieën, denkt u elke keer dat ze nu echt gaan doen wat ze beloven en hup daar gaat het rode potlood alweer. U kunt er wel over klagen, maar u doet het zelf. Lekker gecalculeerd, pik!

Tevens StamCafé

Donderdag 16 november

The only thing worse than being talked about is not being talked about.

Oscar Wilde

De Ierse schrijver Brendan Behan (1923-1964) schreef: There’s no such thing as bad publicity except your own obituary. Behan had die quote weer geleend van Phineas T. Barnum, bekend van Barnum & Bailey Circus alias The Greatest Show on Earth, en die parafraseerde Oscar Wilde: The only thing worse than being talked about is not being talked about.
Ik ben benieuwd hoeveel lezers van mijn kroniek het prachtige liedje Mountjoy van Morrissey kennen. Dat is opgedragen aan Behan. 

Brendan Behan's laughter rings
For what he had or hadn't done
For he knew then as I know now
That for each and every one of us

We all lose
Rich or poor, we all lose
Rich or poor, they all lose

Steven Patrick Morrissey was natuurlijk het gezicht van The Smiths, bij de stokoude reaguurders bekend van Hand in Glove, Reel around the Fountain, This Night has Opened my Eyes en This Charming Man, maar ik vond de beste man pas echt interessant worden toen hij als islamcriticus uit de kast sprong. Dat werd hem niet in dank afgenomen door de linkse kerk  in Engeland:

Just after the jihadist attack on his hometown of Manchester, Britrock icon Morrissey broke their sacred law. He spoke out on social media, expressing his frustration with politicians’ obfuscation over the obvious role Islam plays in the never-ending stream of violent attacks against Europe from the Islamic state. The statement was met with a swift and fierce response. Morrissey was branded a racist, a far-right zealot, a bitter man seething with hatred for all minorities. After all, in the hive mind of the Far Left, that’s the only explanation for why a person wouldn’t embrace an open-borders immigration policy in the middle of a jihadist insurgency.

Frans Timmermans, de lijsttrekker van combi GroenLinks/PvdA, heeft kenbaar gemaakt hoe hij het één en ander wil gaan belasten. De plannen lijken zo gebaseerd op het gezwets van Schimmelpenninck dat vermogen per definitie fout is; het is oneerlijk en dus zou het zwaarder belast moeten worden. Meestal worden dit soort ideeën niet aan de man gebracht via inhoudelijke argumenten, maar via het neerzetten van een beeld: de gierige rijkaard, de Gillis-achtige proleten die iedereen een loer proberen te draaien. Een godwin over de jaren 30 zullen we maar achterwege laten. Het zijn dus mensen die wij niet zijn, dus u heeft niks te vrezen want dit gaat alleen over miljoenen, aldus Timmermans. Maar een factcheck leert dat dit een leugen is. De hele vermogensongelijkheidsdiscussie is waanzinnig, want Nederland heeft één van de meest gelijke verdelingen.

door: Arthur van Amerongen

Ome Rob werd heel oud en dat moest gevierd worden met Wein, Weib, Gesang en een nieuw boek, dat heel verrassend De Oude Hoogland als titel draagt. Daarom een exclusief interview met de mediaschuwe Vriendelijke Reus van Alkmaar.

Hoogland:  Ik zal blij zijn als het erop zit, na 22 november. Misschien komt het doordat ik al zo lang meeloop, maar ik heb het helemaal gehad met de verkiezingscampagne. Ik heb er 1001 meegemaakt en ondanks de vele nieuwe gezichten zijn het steeds weer variaties van hetzelfde liedje, al lijken we Goddank verlost van de clichébeelden waarop PvdA’ers op bijvoorbeeld de Albert Cuypmarkt rode rozen lopen uit te delen. Onder Wouter Bos gebeurde dat nog, als ik het mij goed herinner. Is die samenwerking met GroenLinks toch nog ergens goed voor. Het is zo saai allemaal. Zo voorspelbaar, zo van tevoren door de campagneteams uitgedacht en uitentreuren geoefend met rollenspelletjes en zo. En dan ruziën ze er zogenaamd lekker op los, zoals deze week bij dat verkiezingsdebat bij SBS6, waarbij Geert Wilders zich weer ouderwets onderscheidde omdat hij nu eenmaal veel meer risico’s kan nemen. 

Let op: de PVV gaat hoger scoren dan de peilingen aangeven. Een van de redenen is de terreuraanval van Hamas op Israël.

U denkt natuurlijk wel dat Amsterdam het middelpunt is van het universum, maar is dat ook echt zo? Daarover zijn de meningen verdeeld. De een vindt van wel. Vrijwel alle anderen van niet.

En dat terwijl er toch zoveel verkeerd gaat in de hoofdstad. Je vraagt je af hoe vrijwel de hele wereld dat niet als wenkend perspectief kan zien. Als Amsterdam al geen drie windmolens neer kan zetten om het klimaat op z’n plek te zetten, wat kunt u dan doen met uw led-lampjes? En als Amsterdam al geen 600 crimineeltjes kan opvoeden, waarom probeert u uw kroost nog de juiste kant op te duwen? 

Ondertussen heeft het Amsterdam Museum zich volmondig uitgesproken voor een wapenstilstand tussen Israël en Hamas. We gaan een hete winter tegemoet.

Donderdag 9 november

Lied van Louis Davids, voor Jos Collignon

Kleine Brammie, tenger Jodenjochie, snikt het uit,
Begrijpt het niet.
Dat zijn makkers sarren en hem plagen,
Hem bedotten en bespotten.
Moeder, vraagt hij, waarom scheldt men voor Jood?
Ze neemt haar kleine jongen op haar schoot:
Kom maar bij me, Brammie,
Schat, je moet niet huilen!
Kom maar bij je mammie,
Die kent jouw verdriet.
Ik weet het, jij vindt
Heel zelden een vrind;
Met een Jodenkind willen ZIJ niet spelen.
Als ze je plagen, leer het verdragen
Kom bij moeder, lieve vent,
Speel maar alleen, gebensjte jongen,
En wees er trots op
Dat jij je moeders Jodenkindje bent!
Luister, Brammie-lief,
het lot van Jodenkindertjes is niet vol zonnenschijn
Maar je zult het later goed begrijpen,
Als je groot bent, dat je Jood bent.
Goeie mensen doen ons Joden geen kwaad;
Droog nou maar je traantjes, kameraad!
Kom maar bij me, Brammie…....

Eigenlijk heb ik het helemaal geen zin om het in mijn gezellige kroniek over Jos Collignon te hebben, de tekenaar die destijds zowel bij Der Stürmer als bij Der Völkische Beobachter door de respectievelijke hoofdredacteuren Julius Streicher en Alfred Rosenberg werd geweigerd als cartoonist omdat ze Collignon niet grappig genoeg vonden. 

Bij de Redactie Humor van de Volkskrant vonden ze Collignon wél grappig en de column van vandaag is een klassieke dijenkletser. We kijken even naar de beelden:

Ik was afgelopen week op een event over nieuwe vereisten op gebied van verslaglegging van niet financiële informatie. Het was goed georganiseerd en de breakout sessies waren uiterst nuttig. Zoals op dit vlak wel vaker gebeurt, waren er wel wat misconcepties over het economisch denken. Zo werd Milton Friedmans mening dat bedrijven alleen moeten focussen op het maximaliseren van aandeelhouderswaarde verkeerd uitgelegd, maar dat is allemaal te vergeven. Echter, één van de speakers op het event, en tevens gespreksleider, was Sander Schimmelpenninck. En dat was wellicht niet zo’n goede keuze.

Als gespreksleider was de heer Schimmelpenninck zeker niet slecht bezig; hij was welbespraakt, legde contact met de aanwezigen (accountants en mensen uit het MKB), maakte grappen over dat hij door dit event nu even pauze had en geen luiers hoefde te verschonen (hij is net vader geworden) en dat hij eindelijk een nacht normaal kon slapen. Zelfs een grapje over dat hij voor twee dagen even heen en weer vliegt (Schimmelpenninck woont in Zweden) en dat dit niet zo sustainable is, ging hem goed af.

Maar dat veranderde toen hij na de twee andere sprekers zelf zijn presentatie mocht geven. Hij ging het over de grote vermogensongelijkheid hebben, maar dan vanuit de optiek van belastingen. Zo kon de heer Schimmelpenninck het niet hebben dat inkomen zwaarder wordt belast dan vermogen. Iedere ochtend vroeg opstaan om een boterham te verdienen terwijl de mensen die teren op hun vermogen nauwelijks belast worden; “dat kan toch niet?!”. Dat mazzelgeld (vermogen, kapitaal), moet dus zwaarder belast worden en snel graag!

In 2018 kwam Annabel Nanninga de Amsterdamse gemeenteraad binnen met Forum voor Democratie, in 2020 splitste ze zich af naar haar eigen partij JA21 en nu is ze kandidaat Tweede Kamerlid en senator voor diezelfde partij.

Afgelopen woensdag nam ze afscheid van de Amsterdamse gemeenteraad, en werd ze toegesproken door burgemeester Femke Halsema. 

Het Parool: “Amsterdam piept en kraakt onder het juk van een extreemlinks bestuur,” begon Halsema. “De deugkneuzen hebben hier onveranderlijk de leiding en de raad is – ondanks uw noeste werk – nog niet echt van kleur verschoten. En nu hoeft er niemand aan te pas te komen, want u cancelt uzelf. Op het hoofdkantoor van het milieu-, dier- en mensvriendelijke Woke International is de vlag uitgegaan. Dat zult u begrijpen.”

Vanuit de zaal werd gelachen, en ook Annabel Nanninga hield haar gezicht niet in de plooi. Waarna Halsema verder ging, in een speech gebaseerd op de Twitterberichten en de eigen woorden van Nanninga over de Amsterdamse politiek in de afgelopen jaren. “Als iemand de crisis begrijpt die Amsterdam teistert, dan bent u het: het is geen vijf voor twaalf, maar half één in Pyongyang aan het IJ.” Halsema, zichtbaar ervan genietend: “Hoe moet de GGZ Raad 020 nu verder, zonder de psychiater die zich ontfermt over haar patiënten? Als dolende zielen zullen wij nu op de tast het hekje moeten vinden dat ons afscheidt van de linkse afgrond waarvoor u ons wist te behoeden.” Het Parool werd ook genoemd. “Wie moet de Amsterdammers wijzen op obligaat gepiep over seksisme in een interview met de burgemeester?” zei Halsema. “En wie verheldert nog voor twitterend Nederland dat Het Parool in werkelijkheid de Pravda van de Stopera is?”

### ‘Adieu Wokum’

Annabel Nanninga kwam daarna zelf aan het woord. “Amsterdam is een plek van diversiteit, van inclusie, maar Kevin Kreuger en ik hebben daar toen we aantraden niets van gemerkt. Het was een ijzige ontvangst. Het ontdooide enigszins langzaam toen mensen erachter kwamen dat we niet dagelijks geblenderde puppy’s eten en een goed gevulde borrelkast hadden.” Adieu Wokum, en de mazzel, zette Nanninga op X, in een duidelijke verwijzing naar het Joodse verleden in de stad, waar in het ooit kloppende hart van de oude Jodenbuurt nu vanuit de spuuglelijke Stopera vol wokies de stad wordt bestuurd.

Tevens StamCafé

\

De hele zomer staat al in het teken van wat Omtzigt gaat doen. Gaat hij een partij beginnen? Gaat hij overal meedoen? Is hij weer hersteld? En nu is de vraag: wordt hij premier na de verkiezingen? Het antwoord is klip en klaar: dat moeten we namelijk nog maar eens gaan zien. 

Een goed Kamerlid maakt nog geen goede premier. Net zoals een goede premierskandidaat nog geen goed Kamerlid maakt. Net zomin als Omtzigt niet zegt of hij premier wil worden als zijn partij de grootste wordt, zegt Timmermans niet of hij Kamerlid wil worden als hij zijn partij (hen/hun) de verkiezingen NIET wint. En al zou hij zeggen dat hij dan gewoon kamerlid wordt: wie zou hem geloven?

Tevens Stamcafé

Vrijdag 3 november

JE MOET DOOD!

Dit is alweer mijn 44ste stuiptrekking en de trouwe lezer vraagt zich terecht af: wanneer ga je nou eindelijk eens deaudt, Van Amerongen? Je bent al een heel jaar aan het reutelen, dat is toch niet normaal meer? Hou je de boel soms voor de gek, pipo?  

Was het maar een gebbetje, lieve vrienden… 

Ik heb het afgelopen jaar diverse begrafenisondernemers in de Algarve bezocht om mij te laten informeren over de mogelijkheden om mooi de grond in te gaan want zulke serieuze zaken moet je niet aan de nabestaanden overlaten. Dat er ineens BLØF, Coldplay of Stef Bos wordt gedraaid tijdens mijn teraardebestelling, of dat Peter Breedveld samen met Bert Vuijsje een lijkrede houdt bij mijn droeve kuil. 

Tijdens de begrafenis van mijn maatje Conny Mus hield de broer van zijn toenmalige vriendin een toespraak, waarin hij het had over het aardse Jeruzalem en het hemelse Jeruzalem. De man, een dominee, verwees hiermee naar de vermeende religieuze kant van Mus. Nou, als er iemand heidens was, was het Mus. 

Ik hoorde dit verhaal uit eerste hand van Jeroen Pauw want zelf was ik er helaas niet bij omdat ik in de jungle van Paraguay zat. In de aula begon iedereen te kuchen toen het over de vrome Conny Mus ging en tijdens de natte nazit konden de vrienden van Mus er smakelijk om lachen, over de postume bekering van die zondaar uit Amsterdam. 

Voor zijn zeventigste verjaardag, regelde ik een bijeenkomst op zijn graf, midden in de lockdown. Dat werd mijn echte afscheid van Mus.