Dit is deel 68 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

2013 – heden

Als het UWV in het nieuws komt, is dat meestal negatief en vaak gaat het dan over geautomatiseerde systemen die niet werken of lek zijn. Het UWV laat alles dan over zich heenkomen totdat de ophef weer is overgewaaid. Alleen de directeur automatisering probeert het negatieve beeld bij te stellen, waarna de schade alleen maar groter wordt (1a, 1b, 2).

Het is om die reden dat het UWV dolblij is met Rob Witjes. Het telefoonnummer van het Hoofd Arbeidsmarktinformatie zit in elke journalistieke rolodex. Witjes is de UWV-deskundige die ons op de radio bijpraat over de arbeidsmarkt, deskundig en sympathiek. Zelfs wanneer de werkloosheid de verkeerde kant op gaat heeft Witjes een positieve boodschap, want er zijn altijd beroepen en sectoren waar nog wel muziek in zit.

Rob Witjes geeft leiding aan een bijzonder groepje mensen met kennis van de arbeidsmarkt en van automatisering (meer specifiek: data-analyse). Het succes van Witjes' afdeling is eenvoudig verklaarbaar: weinig mensen, geen inhuur (dus geen duiventil), geen hi-tech architectuurgedoe. Kortom, Witjes' clubje is totaal 'on-UWV'. 

Wij vallen onder dezelfde UWV divisie en zitten in hetzelfde gebouw, maar hebben helaas niets met Witjes en zijn mensen te doen. Onze taak is het op orde brengen van werk.nl, in het bijzonder de data. Wanneer we zien dat dit tot niets leidt doordat de matchsoftware verkeerd werkt, bedenken en bouwen we in 2013 met de zegen van de directie een eigen matchproduct, de cv-kaart (zie deel 61). Maar die cv-kaart is een persoonlijk adviesproduct, gebaseerd op het cv van één UWV-klant. Als een UWV-adviseur iemand aanraadt om echt iets nieuws te gaan doen, dan wil je informatie kunnen geven over dat beroep. En die informatie kunnen wij natuurlijk óók uit werk.nl halen.

En zo ontstaat in 2013 de beroepenkaart, een zeer laagdrempelig product waarmee iedereen gericht naar werk kan zoeken (probeer eens!) en dat ook alternatieve beroepen aanreikt die mogelijk kansrijker zijn. Net als bij de cv-kaart biedt UWV de beroepenkaart in stilte aan. Net als de cv-kaart wordt beroepenkaart vooral gebruikt door adviseurs in klantgesprekken.

De voormalig CEO van ING, Ralph Hamers, heeft, naar mijn mening, iets enorm lolligs gedaan. Maar de Hamers Affaire legt ook verschillende misstanden bloot en deze blijven vaak onbesproken door de ongezonde focus op salaris (afgunst?).

Allereerst het geintje: Hamers kreeg in 2018 een salarisverhoging van 50% (naar EUR 3 miljoen totaal, vooral in aandelen overigens), maar iedereen viel over hem heen. Zo ook onze politici, want die vangen tussen de EUR 117.000  en EUR 170.000 per jaar en dat terwijl zij het gehele land besturen en niet één of ander bankje! Dat Hamers waarde toevoegt aan de organisatie (en daarmee ook aan het land) terwijl de meeste politici het omgekeerde doen, daar zullen we het maar niet over hebben. Verder hielp Hamers ING te transformeren zodat het niet langer een probleemdossier voor de staat was (de staatssteun van EUR 10 miljard werd inclusief een extra EUR 3,5 miljard afgelost eind 2014).

Dat bleek echter niet voldoende voor de goegemeente dus besloot de bank de salarisverhoging maar terug te draaien. Dit kon ook makkelijk, want, zo redeneerde de politici en de zogenaamde experts, “hoge slarissen zijn helemaal niet nodig”. Het argument dat talent dan zou verhuizen naar waar er wel naar waarde wordt betaald, werd als een fabeltje bestempeld.

Dus wat deed Hamers uiteindelijk? Hij zei op (2020) en kreeg de toppositie bij de Zwitserse bank UBS en hij heeft daar net voor 4 maanden werk EUR 3.800.000 mogen ontvangen! Dit is bruto, dus met Zwitserse belastingklimaat blijft daar netto meer van over dan in Nederland. Ik lig dubbel want al die experts en politici zijn nu zo stil. Dit is toch een vette mic drop van Hamers.

Dit is deel 67 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

2012 – 2017

De automatiseerders van het UWV en de beginnelingen van huisleverancier CGI hebben een klein systeempje moeten aanpassen en het is allemaal niet gelukt. Een klusje van een paar mensweken is uitgedraaid op een rekening voor de divisie WERKbedrijf van minstens een half miljoen, zij het dat een deel van die rekening bestaat uit uren die voor projecten van andere afdelingen zijn gemaakt (of misschien helemaal niet zijn gemaakt, wie zal het zeggen).

De hele situatie brengt onze opdrachtgevers in een moeilijke positie. Ze hebben de opdracht om ons de deur uit te werken, maar we runnen nog een systeem en dat systeem is een heel stuk complexer. Het is het systeem dat we in 2012 in recordtijd hebben neergezet om foute matches van werk.nl te verklaren en op te lossen. Omdat zoiets in huis bij UWV maanden kost, doen we elke week een download van drie gigabytes van nagenoeg het complete werk.nl systeem naar ons eigen servertje. Die downloads stapelen we in één holle bolle database die er precies zo uitziet als werk.nl; het enige dat we doen is aan elk werk.nl-bestand een download-volgnummertje geven. Zo kunnen we met weinig inspanning redelijk gemakkelijk zoeken naar gekke data en uitvinden hoe die gekke data in werk.nl zijn beland.

Bij het UWV zijn dit soort eenvoudige kortebaan-oplossingen moeilijker dan ze lijken. Het begint ermee dat er geen documentatie is en je dus moet raden hoe de informatie in werk.nl precies moet worden geïnterpreteerd. De mensen die werk.nl onderhouden hebben ook alleen maar ervaringskennis van werk.nl en kunnen bovendien elke paar jaar worden vervangen als het UWV verplicht is (of zich verplicht voelt) om een Europese aanbesteding uit te schrijven voor het beheer. 

Het gebrek aan documentatie en kennis leidt er weer toe dat dezelfde soort gegevens soms een andere naam krijgen of verschillende soorten gegevens dezelfde. Simpele indicator-veldjes hebben soms de waarden 'J' of 'N' en soms 'Y' of 'N', afhankelijk van de taalvoorkeur van de ontwerper van dienst. Het is fascinerend en haast niet uit te leggen hoe grondig werk.nl tot een ondoordringbare berg half-gedefinieerde codes is gemaakt. Programmeren op de werk.nl-data is alsof je door een mijnenveld loopt.

Punt is, voor handel is er geen muntunie nodig

Van de week viel mijn oog op een artikel in het AD, waarin Renske Leijten (SP) en Hans Vijlbrief (D66, tevens staatssecretaris Financiën) de standpunten van hun partij aangaande de euro en EU gaven. Mevrouw Leijten komt met enkele interessante opmerkingen maar lijkt een onwil te hebben om ook B te zeggen. De heer Vijlbrief  heeft weinig in te brengen behalve een stukje uitgekauwde retoriek die kant noch wal raakt. Kortom, een mooie aanleiding voor een column.

Het artikel begint met een quote van Klaas Knot, de president van De Nederlandsche Bank, die stelt dat de euro op termijn onhoudbaar is. Volgens Knot is de huidige euro te goedkoop voor de Noordelijke landen en te duur voor de Zuidelijke. Bovendien profiteren vooral [Noordelijke] bedrijven hiervan, maar komt er maar weinig bij de burger terecht. Dit vreet aan de steun voor de euro, waardoor de muntunie onhoudbaar wordt, aldus onze centrale bank president. De oplossingen die hij aandraagt (in de HJ Schoo-lezing) zijn: 1) herstelfonds, 2) begrotingsdiscipline + afstemming, 3) gezamenlijk economisch beleid.

Mevrouw Leijten stelt in het AD artikel dat zij blij is met de vaststelling van Knot dat de euro onhoudbaar is, maar ook dat zij het niet eens met de aangedragen oplossingen. Daar heeft ze groot gelijk in, maar ze zet niet echt door. De SP vindt volgens haar dat de euro inderdaad voor een tweedeling zorgt (divergentie) in plaats van dat de eurolanden naar elkaar groeien (convergentie). Leijten stelt dan ook dat door de divergerende werking van de euro, de euro onhoudbaar is en er gedacht moet worden aan gedeeltelijke ontvlechting van de eurozone in plaats van de door Knot voorgestelde verdere politieke integratie (nog even, en alle klassiek liberalen gaan op de SP stemmen!).

Dit is een intermezzo van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

Misschien weet u het. Deze week kwam een Kamercommissie die er onderzoek naar heeft gedaan met een rapport-plus-aanbevelingen over de manier waarop de overheid – en dan specifiek de Belastingdienst, het CBR en, jawel, het UWV – omgaat met burgers. De behandeling van ons burgers blijkt inderdaad beneden de maat en de hoofdaanbevelingen die de Tijdelijke Commissie Burgerhaat Uitvoeringsorganisaties vervolgens doet zijn van een hoog "vooral wij, de Kamerleden doen het fout". Hier de zeven, haast masochistische hoofdconclusies.

Bij wat "de MSM" heet zijn zelfkritische onderzoeksrapporten een garantie voor sympathieke oordelen, terwijl het voor publicaties als deze lekker prijsschieten is. Beide zitten er totaal naast. Het rapport is een dramatisch product, een overdracht van macht van het parlement naar de ambtenarij, vooral naar de onderzochte Belastingdienst en het UWV, alwaar ze nu in polonaise door gangen lopen. (De derde onderzochte partij, het CBR, hoort in het hele onderzoek niet thuis; anders dan bij Belastingdienst en UWV ging het daar puur om een totaal verneukt ICT project, maar daar zit een bekende puinruimer. Hé, het blijft politiek hoor) Maar misschien wel het ergste is dat het parlement met dit rapport een spaak in het wiel steekt van diegenen binnen en buiten de Kamer die na de toeslagenaffaire de ambtelijke uitwassen echt willen aanpakken.

Natuurlijk vereisen sterke beweringen als hierboven sterk bewijs of tenminste sterke onderbouwing. Geen probleem. Here we go.

Eindelijk. Het Eerlijke Verhaal

De verkiezingen staan voor de deur (zolang Ollongren er geen stokje voor steekt), dus de partijen buitelen over elkaar heen om hun ideeën met de kiezers te delen. En als er naar de linkerkant wordt gekeken, dan slaat iedere partij de plank mis. Nu is het zo dat inmiddels de VVD D66 links heeft ingehaald, maar ik zal mij vandaag beperken tot de PvdA, de SP, en GroenLinks; de klassieke linkse partijen zeg maar.

Deze linkse partijen hebben altijd de mond vol over het helpen van de zwakkeren (en het disproportioneel belasten van de sterke schouders). De meeste plannen leiden tot een kleinere economische taart, maar dat deert deze partijen niets, zolang het maar “eerlijker’ verdeeld is. Met z’n allen gelijk op een lager niveau is bon ton.

Dit alles mag geen verrassing heten, maar een plan van aanpak over hetgeen wat vooral de linkse kiezers enorm benadeelt, potentieel zelfs ten gronde zal richten, ontbreekt in alle linkse verkiezingsprogramma's! Ik doel natuurlijk op het centrale bank-beleid.

De ECB werkt onafhankelijk (is helemaal niet zo, maar dit is de officiële lezing) wat betekent dat politieke partijen daar niets over te zeggen hebben. Daarom staat het niet in de meeste verkiezingsprogramma’s. Maar iets over de wenselijkheid van de monetaire unie of zelfs maar het schenden van de regels door de ECB en de eurolidstaten, daar is niks over te vinden in de linkse programma’s. Overigens is dit iets, weliswaar miniem, wat wel voorkomt in het verkiezingsprogramma van die Groene Jesus partij de CU! (wellicht dus de enige linkse uitzondering op dit dossier).  

Waarom is het centrale bank beleid nu zo verantwoordelijk voor de problemen die door links wordt gesignaleerd?  Welnu, de vermogensongelijkheid neemt toe door het ECB-beleid. Door de rentes kunstmatig laag te houden en het injecteren van liquiditeit in de markt via o.a. het opkoopbeleid, heeft de ECB vele financiële waardes enorm doen stijgen. Denk aan aandelen, obligaties, vastgoed, kunst, oldtimers, en zo verder. Deze bezittingen zijn nou net de bezittingen die de meeste linkse stemmers niet bezitten (of een veel mindere mate).

Dit is deel 66 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

 2016 – 2018

Ik ben een eind gekomen met mijn speurwerk naar waar al het geld verdween in de software die wij eerder hebben gemaakt en die de UWV Automatiseringsdivisie wil gebruiken om ons systeem te "herbouwen" op kosten van de klant, het WERKbedrijf. Gevraagd naar het waarom krijgen we een even standaard als leeg antwoord: "Jullie systeem is niet conform de UWV-standaarden gebouwd. Dus moet alles nu over."

Het pijnlijke bij dit alles is dat er bij het UWV helemaal geen bruikbare standaarden voor systeemontwikkeling bestaan. En dat heeft een gênante verklaring. Standaarden bij het UWV zijn onwerkbaar en wie ze toepast werkt bij voorbaat aan een mislukt project. Standaarden – officieel: "De UWV Architectuur" – worden bedacht door UWV'ers in ivoren torens. Als wat is bedacht niet blijkt te werken, is het feest bij de huisleverancier en kan het grote plunderen beginnen. Zo had Capgemini het gedaan bij de polisadministratie en naderhand CGI bij het WIA-systeem.

Natuurlijk is er hier een schaalverschil. Als alles totaal uit de hand loopt, praten we over een paar miljoen, niet over een paar honderd miljoen. Maar het mechanisme werkt op elke schaal en het is de automatiseringsdivisie die bepaalt wat nodig is en hoeveel het mag kosten. Het is allemaal kleiner en dus beter zichtbaar.

Het hele idiote idee van standaard bouwblokken heeft het UWV vele honderden miljoenen – zo niet een miljard – gekost en ons de bouw van de polisadministratie in de schoot geworpen. Natuurlijk is het bij het UWV absoluut taboe om te zeggen dat de polisadministratie niet volgens de UWV-standaarden is gebouwd. Geen mens die die geest weer uit de fles wil zien. Maar het UWV staat natuurlijk vol met kleine systeempjes waar de automatiseringsclub helemaal los op kan.

Dit is deel 65 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

2012 – 2013, 2016 – 2017

In 2016 is duidelijk dat we van de directie van WERKbedrijf niets meer hoeven te verwachten dan wat warme woorden. Het echte machtscentrum bij het UWV, de divisie automatisering, heeft een directeur die het ook wel welletjes vindt. Dat het WERKbedrijf mensen inhuurt om simpele software te bouwen die het UWV zelf niet van de grond krijgt, is al een schande. Dat ze de door ons gemaakte software niet eens in beheer kunnen nemen, maakt het allemaal nog veel pijnlijker.

Ikzelf heb nu voor het eerst de mogelijkheid om van nabij te zien hoe het proces van beheer werkt. Ten tijde van de polisadministratie is de divisie automatisering als hoofdschuldige aan het fiasco zo klein mogelijk gemaakt en daarna is het beheer bij het door ons opgezette Corduroy terechtgekomen. Daarmee ging de deur meteen weer dicht. Ik ben alleen aandeelhouder en dividendcouponknipper van een naar mijn mening ten dode opgeschreven bedrijf. Enkele keren per jaar vertellen de Corduroy-directeuren mij hoe extreem en permanent tevreden het UWV wel niet is, Directeur Diantha C. voorop. Ik zie het volgens hen helemaal verkeerd. Diantha heeft Corduroy zelfs een prestatiebonus van 25.000 euro toegekend (op een omzet van circa 3 miljoen).

Dan lekt iemand in 2012 mij een concept memo dat onder Directeur Diantha de ronde doet. Het stuk is geschreven door haar rechterhand Robert van Wijngaarden en heeft de informele werktitel: "High~T eruit, Corduroy eruit". De haat staat nagenoeg zwart op wit, heel erg on-UWV. Het toeval wil dat we diezelfde week nog een aandeelhoudersvergadering hebben. Ik schuif ze de memo voor en zie de wereld van de twee Corduroy-directeuren voor hun ogen verbrokkelen. Ze hebben zich jaren laten belazeren. Overigens zorgt Diantha's formele manager, directeur Melanie Maatman, ervoor dat het hele initiatief doodloopt. Dit is niet de stijl van het UWV en dus al evenmin van Diantha C., de cultuurdraagster bij uitstek.

De muntunie is nu de facto in een schuldenunie veranderd

Zoals al eerder beschreven is op dit blog, zit de wereld opgescheept met een schuldenprobleem. Één van de manieren om daarvan af te komen is schuldkwijting. Het kwijtschelden van schuld is niks nieuws (schuldjubileum) en is iets waar vanuit economenland al aardig wat aandacht naar uit is gegaan (zie bijvoorbeeld Steve Keen in dit redelijk recente interview) sinds de kredietcrisis van 2008. Ook het IMF heeft recent dit soort geluiden laten horen. Echter, waar het IMF impliciet over ontwikkelingslanden had, is er nu een coalitie die hetzelfde wil voor de gehele eurozone!

Er is nu dus een coalitie van meer dan honderd economen en politici die de ECB oproepen om een groot gedeelte van de schulden die zij in bezit heeft kwijt te schelden. Het zou dan met name om de staatschulden van eurolidstaten gaan die de ECB heeft opgekocht om zodoende deze landen niet te laten failleren (zo kocht de ECB in 2020 een groot gedeelte van alle nieuwe staatsschulden; zie hieronder).

De corrumperende werking van het alleenrecht op het printen van geld blijkt al tijden te sterk en lijkt zich te versnellen. Nu, onder aanvoering van de Weimar Coalitie, lijkt de EU/EMU steeds meer oren te hebben naar dergelijke noodgrepen (maar er is nog (gespeelde?) verdeeldheid).  Mocht zij de gekozen (Latijnse) lijn doorzetten en zich verder inlaten met deze Coalitie van economen en politici en/of soortgelijke voorstellen invoeren, dan wordt het verleden compleet genegeerd; waar de EU (en daarmee de eurozone) de mond vol heeft over spookbeelden uit het verleden, lijkt zij al tijden blind te zijn voor de door haar gekozen eindbestemming: Weimar.

Lang leve de lockdown

Ik maak mij al tijden zorgen om de toenemende invloed van rechterlijke uitspraken. Hiermee bedoel ik niet dat ik de rechtsstaat niet respecteer, maar dat deze buiten haar grenzen treedt. Steeds vaker vermengen politiek en rechtspraak zich tot een toxische cocktail. Deze gemuteerde Peace through Law doctrine is naar mijn mening een gevaarlijke stroming die via wetgeving de heilstaat wil afdwingen. Nu tegenwoordig zowat iedere politicus The Great Reset steunt, is dit uiterst relevant, want om deze WEF-agenda door te voeren is er een mate van dwang nodig. Immers, kiezers zijn verdeeld of willen niet zo ver gaan. Maar door deze Great Reset en de daarbij behorende internationale centralisering af te dwingen kan het via verdragen uit de invloedssfeer van de kiezer worden getrokken. Deze mission creep van onze rechterlijke macht heeft vorige week een pareltje opgeleverd.