Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 32, vandaag deel 33. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Dinsdag 28 juni 2016  

Ik ben op bezoek bij de muziekstudio van oud-klasgenoot Thijs. Freek is er ook. Hij wil mij zijn skills laten zien.  

De studio bestaat uit twee kamers. Een grote en een kleine. In de grote kamer staan allemaal instrumenten en bevindt zich een enorm mengpaneel. Via een deur is de andere, iets kleinere ruimte te bereiken. Daar staat alleen maar een microfoon op een standaard. Tussen de twee ruimtes bevindt zich een glazen wand. Thijs heeft zich achter het mengpaneel genesteld. Ik zit links naast hem, enigszins oncomfortabel op een kleine kruk. Freek bevindt zich in de ruimte met de microfoon.

“Kijk,” zegt Thijs terwijl hij naar mij kijkt. “Als ik op kop druk, kan Freek ons horen.” Hij drukt op een rode knop helemaal aan de linkerkant van het paneel waardoor ik een stukje naar achteren wordt gedwongen. “Freek, hoor je me?” zegt hij. Freek steekt zijn duim op en knikt. Hij hoort ons.  

“Goed,” zegt Thijs. “Ik laat de knop nu los en ga een beat starten, OK?”  

“Prima,” reageer ik. “Natuurlijk.” Alsof hij mij om toestemming moet vragen.

Thijs duwt enkele schuiven omhoog, rommelt iets met een touchscreen aan de rechterkant van het paneel, en opeens klinkt een stevige beat met af en toe een strijk van een viool er doorheen. Freek begint zijn hoofd op de beat heen en weer te bewegen en Thijs doet net zo vrolijk mee. Ik twijfel. Moet ik ook mijn hoofd in de maat meebewegen of de situatie gewoon maar even aanzien? Ik heb niks met rapmuziek. En gevoel voor ritme heb ik al helemaal niet. Kans is groot dat ik uit de maat beweeg als ik mee doe, hoe simpel de beat ook is.  

Voordat ik een beslissing kan nemen, klinkt de rauwe stem van Freek door de ruimte. In korte, agressieve zinnen rapt hij over zijn leven.  

Hier is ie dan, Lijpe Freek, ik verdien meer geld, week op week

Elke dag tel ik mijn centen, word gewoon rijk met me talenten

Kijk in wat voor huis ik woon, er is niemand zoals ik, geen kloon

In m’n Bentley aan het stuur, luister naar mijn woordenvuur.

Terwijl ik de neiging heb om mijn handen voor mijn oren te slaan, kijk ik opzij naar Thijs, maar die gaat helemaal op in de performance van Freek. Hij beweegt zijn hoofd nog enthousiaster op de beat en duwt af en toe een schuif omhoog of juist omlaag. En dan, na drie tenenkrommende minuten, is het voorbij. Thijs slaat op mijn bovenbeen en kijkt me glimlachend aan. “Nou? En?” informeert hij.

Verschrikkelijk. Ik zeg: “Nee, ja, heel…” Ik aarzel even en zeg dan vol overtuiging: “Heel knap!”  

Thijs drukt op de knop om contact te zoeken met Freek en roept: “Je begint er te komen Freek! Gaat de goede kant op!” Freek balt zijn vuist en wijst dan glimlachend in de richting van Thijs. Klaarblijkelijk is het tweetal inmiddels uitgegroeid tot een hecht team. “We doen zo een nieuwe ronde!”

Thijs laat de knop weer los en zegt tegen mij: “Kijk, misschien is hij nog niet de beste rapper die we in Nederland hebben. Maar we moeten hem wel dat vertrouwen geven. Een kans.”

“Ja,” stamel ik. “Nog niet de beste rapper.”

“Precies, maar beats maken kan hij als geen ander. Dat stukje viool dat je hoort? Heeft hij gespeeld. De basisbeat? Heeft hij gemaakt. De teksten? Van hem. Ik heb alleen de zaken mooi in elkaar gemixed, maar in feite is het werk van Freek.”

“Moet hij zich dan niet daar op richten?” tip ik Thijs voorzichtig. “In plaats van dat rappen?”

“Misschien. Maar zo ver is hij nog niet. Vooralsnog denkt hij dat hij de beste rapper van Nederland is. Dit is ook een proces voor hem. Hier moet hij gewoon doorheen. En wie weet, misschien kan hij zich ontwikkelen tot een topper.”

Ja. Wie weet.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 31, vandaag deel 32. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier. 

Woensdag 22 juni 2016  

Het loopt niet lekker met mijn sollicitaties. Ondanks een licht afstotend, gebrekkig CV ben ik weer uitgenodigd voor twee gesprekken.  

Volgende week vrijdag mag ik in de ochtend langskomen bij een handelsonderneming. Het bedrijf koopt spullen in Turkije en verkoopt deze tegen een aanzienlijk hogere prijs in Nederland. Van bloempotten tot dienbladen. Omdat de zaken goed gaan, hebben ze een posities voor sales medewerkers die, bij voorkeur, zowel Turks als Nederlands spreken.  

Ik mag ook op gesprek bij een organisatie die mensen in Turkije helpt om hun emigratie naar Nederland in goede banen te leiden. Bij voorkeur iemand die zowel Turks als Nederlands spreekt. Uiteraard.

Ik surf naar werk.nl en vul mijn twee nieuwe “successen” in. Hetty zal tevreden zijn. Nu er alleen nog voor zorgen dat de gesprekken mislukken.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 30, vandaag deel 31. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier. 

Maandag 20 juni 2016  

Als ik de gemeente bezoek neem ik bij voorkeur plaats op een klein lichtblauw bankje dat links achter in de grote lobby staat. Vanuit die positie heb ik goed zicht op iedereen die de ruimte binnen loopt en kan ik op twee monitoren doorlopend het nieuws en de weersvoorspelling volgen. Meestal loopt het nieuws een dag achter en is de weersvoorspelling onjuist. Dan staat er dat de zon gaat schijnen terwijl het buiten regent. Of andersom. Desondanks is het prima vermaak.  

Al vrij snel verschijnt mijn nummer op de monitoren. Ik loop naar de receptie waar ik word ontvangen door een grote, slanke man met halflang grijs haar dat precies in het midden gescheiden is. “Hartog,” zegt hij.  

“Eren Yilmaz,” antwoord ik terwijl ik zijn hand schud.  

“Fijn dat u er bent, loopt u met mij mee?”  

“Natuurlijk,” zeg ik, waarna Hartog mij voor gaat.  

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 29, vandaag deel 30. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier. 

Vrijdag 17 juni 2016  

Ik sta met een envelop van de gemeente in de lift. Als ik hem open, vind ik dit keer geen kleurige brochure met daarop lachende mensen, maar een saaie brief. Bovenaan staat: “Verzorgd op weg naar een baan.”

Als de liftdeuren open gaan, begin ik te lezen:

Geachte heer Yilmaz,

Wij streven ernaar om u zo snel mogelijk terug te laten keren naar betaald werk. Hierbij zijn we u graag van dienst. Zo kunt u bij ons altijd terecht voor advies en kunt u via de gemeente kosteloos of met grote korting een reeks cursussen en opleidingen volgen.  

Middels deze brief willen we uw aandacht vragen voor een onderzoek dat recent in opdracht van de gemeente is uitgevoerd. Uit dit onderzoek is gebleken dat mensen die tijdens een sollicitatie een onverzorgde indruk maken zelden of nooit de baan krijgen aangeboden, ook indien zij wel voldoen aan alle eisen die de positie aan hen stelt. Mensen met een verzorgd uiterlijk maken daarentegen juist meer kans op een baan, ook indien zij niet volledig voldoen aan het gestelde profiel.

Wij vinden het als gemeente van groot belang dat uw voorkomen past bij hetgeen de potentiële werkgever van u verwacht. Daarom is besloten dat per 1 juli aanstaande een verzorgd uiterlijk een voorwaarde is voor de volledige toekenning van uw uitkering. Indien u niet voldoet aan deze plicht, zal u mogelijk gekort worden.  

Indien u hulp nodig heeft bij uw verzorging of voorkomen, verzoeken wij u contact op te nemen met uw klantmanager. Hij of zij kan u mogelijk doorsturen naar het initiatief “Dress for Success”. Meer informatie over dit initiatief, dat onder meer wordt gesponsord door de bekende kledingwinkel Oger, vindt u op de website dressforsuccess.nl.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 28, vandaag deel 29. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier. 

Woensdag 8 juli 2016  

Freek en ik zitten bij klantmanager Hetty.  

“Lijpe Freek?” vraagt Hetty nadat Freek zich trots heeft voorgesteld met zijn artiestennaam.

“Ja, binnenkort beroemd in heel Nederland.”

Hetty, vandaag licht oranje haar en bijpassende oorbellen, kijkt bedenkelijk. “Maar je gebruikt die naam toch niet bij sollicitaties?” informeert ze voorzichtig.

“Nee hoor, daar gebruik ik mijn echte naam, al leidt dat meestal tot verbazing dan wel hilariteit.”

“Dat zal zo zijn, maar ik vermoed dat werkgevers niet heel enthousiast worden van een potentiële medewerker met de bijnaam Lijpe Freek.”

Volgens Hetty is het “in principe” goed dat Freek zijn dromen wil naleven. En met zijn dromen geld wil verdienen. “Maar,” zegt ze met een moeilijk gezicht, “ik wil wel dat we reëel blijven. Uiteindelijk moet je wel een inkomen nastreven. Is dat wel mogelijk als, hoe noemde je het ook alweer, rap artiest?”

Freek knikt stevig en zegt: “Zeg dat wel, als je kijkt naar Amerikaanse rappers en hun huizen en auto’s, dan is dat wel duidelijk. De Ferrari ’s en zwembaden vliegen je om de oren. En ook in Nederland kun je er goed mee verdienen. Zo iemand als Gers Pardoel? Die heeft een dikke Mercedes en woont in een huis van een half miljoen. Typhoon werd laatst nog aangehouden omdat hij in een te dure auto rijdt. Dus dat zit wel goed.”

Ik durf Freek niet te vertellen dat die Amerikaanse rappers vrijwel altijd hun auto’s leasen en huizen huren. Zo gauw de hits opdrogen, zitten ze weer in een flatje, enkele uitzonderingen daargelaten.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 27, vandaag deel 28. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier. 

Vrijdag 3 juni 2016  

Vandaag lunch ik met Simone. Voorlopig voor de laatste keer. Over drie dagen start de ramadan. Die duurt een maand. Lunchen of dineren zit er dan niet meer in, tenzij we dat midden in de nacht doen.

Ik heb het gevoel dat onze relatie de goede kant op gaat. We appen veel en de appjes zijn leuk. We zitten in hetzelfde vak. Dat helpt. Niets zo leuk als zeuren over vreselijke leerlingen en irritante collega-docenten.  

Simone heeft een druk leven. Doet van alles met vrienden, en als ze niet met vrienden afspreekt, besteedt ze haar tijd aan yoga en andere vrouwen-onzin. Dat vind ik prima. Ik hou van vrouwen die een eigen leven hebben. Dan kan ik ook mijn eigen leven leiden.  

Ik zie uit naar onze lunch. Dan kunnen we eindelijk rustig en lang praten. De volgende stap, thuis afspreken, zal niet lang meer op zich laten wachten. Al maak ik me zorgen over de ramadan. Die kan wel eens roet in het eten gaan gooien. Alhoewel, van eten is weinig sprake tijdens de ramadan.

We ontmoeten elkaar bij Quincy, een populair lunchtentje met een groot terras. Ik arriveer als eerste en kies een mooi tafeltje in de aangename zon.  

Nog steeds vraag ik me af of ik Simone deelgenoot moet maken van mijn plannen. Of ik haar moet vertellen dat ik bewust zes maanden werkloos blijf. Met gegronde redenen overigens, maar toch. Ik moet uiteindelijk toch op de één of andere manier verklaren waarom het zo lang duurt voordat ik weer een baan vind. Misschien niet vandaag, maar wel binnen nu en een maand.