De-escaleren eindigt in continu oorlog
We zijn nu een jaar verder in Poetins driedaagse oorlog. Het werd een uitputtingsslag waar beide zijden moeite hebben om aan genoeg mensen, materieel en munitie te komen. We hebben wel meer geld, maar hebben niet de industrie om geld om te zetten in macht. De basis van Poetins strategische fout zit in onze gebrekkige voorraden en personeelstekort. Hij zag een zwakte die er nog steeds is.
Wat een Blitzkrieg had moeten zijn met een kort ritje naar het Maidanplein, werd een gehaktmolen voor jonge mannen. De slag om Bakhmut wordt al maanden gekenmerkt door golven van dienstplichtigen, criminelen en gevangenen, die met een gemiddelde levensverwachting van vier uur worden gedwongen om de Oekraïense defensie en hun eigen munitie uit te putten.
De laatste Britse inlichtingenupdate schat inmiddels het aantal Russische slachtoffers tussen de 175.000 en 200.000, waarvan tussen de 40.000 en 60.000 overleden. Dat een kwart van de slachtoffers sterft, is een indicatie van gebrekkige medische voorzieningen. Van criminelen die tijdens detentie worden geronseld voor de dienstplicht, sneuvelt de helft. Poetins waardering van een Russisch leven is nul.
De Wagnergroep observeert, identificeert zwakke plekken en probeert op de flanken aan te vallen. Het zijn zelfmoordmissies. Maandenlange strijd eindigt in heuveltjes of dorpjes die van eigenaar wisselen, zoals we eerder in de Eerste Wereldoorlog en Vietnam hebben gezien. De zinloosheid van oorlog wordt onderstreept door de vrede tussen Frankrijk & Duitsland of Noord- & Zuid-Vietnam.
Acht jaar na MH17 durven we Poetin aan te wijzen als wapenleverancier. Poetin panikeerde door Europese expansiedrift, Verhofstadt en van Baalen wilden het meest corrupte land inlijven, Poetin wilde de Krim & de Donbass graag houden. De Donbass is van oudsher een rijk industrieel Sovjetgebied, waar onder andere hoogwaardige militaire productie was gevestigd.