Geenstijl

'geworden'

Nou het was om te beginnen al geen staat dus eigenlijk is dit een upgrade. Bovendien was dit natuurlijk al jaren het geval, maar nu zet een anonieme onderzoeksrechter het eens op papier in een openbare noodkreet op het Belgische rechtspraak.nl. Niet zomaar een rechter trouwens, maar 1 van Antwerpens 17 onderzoeksrechters, heeft zelf 4 maanden in een safehouse gezeten wegens concrete doodsbedreigingen, en kreeg verder niet tot nauwelijks hulp van de overheid. Zijn (of haar!!!) sleutelfrasen onderstaand:

"Wat zich vandaag in ons ressort en daarbuiten afspeelt, is geen klassiek misdaadvraagstuk meer. We staan voor een georganiseerde dreiging die onze instellingen ondermijnt. Uitgebreide maffieuze structuren hebben zich verankerd, worden een parallelle macht die niet alleen de politie uitdaagt, maar ook het gerecht. De gevolgen zijn ernstig: evolueren we naar een narcostaat? No way denkt u? Overdreven? Volgens onze drugscommissaris is deze evolutie ingezet. Mijn collega’s en ik delen dat aanvoelen.

(...) Criminele organisaties kopen de medewerking van werknemers in de haven of dreigen deze af. Voor het verzetten van een container, 10 minuten werk, wordt 100.000 euro ontvangen en per verplaatste sporttas 50.000 euro, soms dus maal 20.

Deze omkoping dringt vanop het terrein door in onze instellingen. De onderzoeken die ik de afgelopen jaren leidde - en ik ben maar 1 van de 17 onderzoeksrechters in Antwerpen - leidden tot arrestaties van medewerkers met sleutelfuncties in de haven, medewerkers van de douane, politieagenten, beambten aan de loketten van diverse steden en gemeentes en jammerlijk genoeg ook medewerkers van justitie binnen de gevangenis en zelfs hier in dit gebouw. Onze ICT is onvoldoende beveiligd.

(...) eerdere onderzoeksrechters hebben gedurende langere periodes onder permanente politiebescherming moeten leven omwille van een imminente, tastbare dreiging naar hun persoon, hun gezin en hun woonst. Zelf bracht ik 4 maanden door in een safehouse. In die omstandigheden is er geen overheid die ons contacteert, die actief een aanbod doet ter ondersteuning, er is geen compensatie, geen opvang voor familie en collega’s, geen verzekering voor alle schade. En daarna pik je de draad terug op als voorheen. It just comes with the job, lijkt mijn overheid te zeggen. Stel u dat even voor in de privé. 

(...) Maar nobele ridders voelen we ons niet, eerder soldaten in de frontlinie zonder rugdekking. Wij ervaren te weinig structurele steun vanuit onze overheid."

Ja, ga er maar aan staan.