Geenstijl

Soep van de Week in Het StamCafé

Hugo Brandt Corstius won de P.C. Hooft-prijs in 1984 en toenmalig minister van Cultuur Elco Brinkman weigerde die uit te reiken, omdat Malle Hugo “het kwetsen tot instrument had verheven”. HBC over prins Bernhard: ‘Een man die het liefst een vliegtuig in een Zuid-Amerikaans bordeel zou verkwanselen’. Politici noemde hij Haagse ratten die zich volvreten ten koste van de bijstandstrekkers’ NOS-verslaggever Hugo van Rhijn een huurmoordenaar en een fascist, oud-minister van financiën Ruding de Eichmann van onze tijd, oud-premier Biesheuvel een ontstellende slijmjurk, de ministers Udink, Geertsema en Veringa noemde hij achtereenvolgens debiel, opgeblazen en zielepieterig en Beatrix en Claus waren twee uitgedroogde rozijnen.

Touretter Brandt Corstius zou veertig jaar later met zijn ietwat gezwollen edoch bloemrijk gescheld nauwelijks opvallen op Twitter, maar zijn tirades stonden op papier en woorden op papier doen nou eenmaal meer pijn dan woorden in cyberspace. Ouch!

De belangrijkste reden voor Brinkman om de prijs voor HBC te weigeren, was een passage over Onno Ruding. Joost Zwagerman over deze kwestie:

Een achteraf gezien maatgevend incident was de vergelijking die columnist Hugo Brandt Corstius in 1984 trok tussen CDA-minister van Financiën Onno Ruding en nazi-kopstuk Adolf Eichmann. Ruding wilde destijds een aantal ingrijpende wijzigingen aanbrengen in de bijstandswet. Hugo Brandt Corstius beweerde erover: ‘Vorige week kwam het onafwendbare slot aan de vervolging: de Endlösung. Ruding zegt in de Kamer dat wie niet genoeg moeite doet om uit de bijstand te raken, geen bijstand meer moet ontvangen. (...) Verhongeren duurt te lang. Vergassen is beter. Ruding is de Eichmann van onze tijd.’

Door die weigering werd de prijs in 1984, 1985 en 1986 helemaal niet uitgereikt. Later werd de prijs losgekoppeld van de staat en georganiseerd door een onafhankelijke stichting, en kreeg Brandt Corstius de P.C. Hooft-prijs alsnog in 1987, zonder ministeriële inmenging. Dat is jammer, want zonder die inmenging kon onze minister van Cultuur (die moest ik even opzoeken: het is Gouke Moes natuurlijk gewoon weigeren om de P.C. Hooft-prijs uit te reiken aan Anja “rape is resitance” Meulenbelt.

Het is zaterdagmorgen en de hele goegemeente heeft zich al uitgesproken over La Meulenbelt, maar ik, het Zegel der Columnisten, kak graag ook nog even mijn bacalhaubolus op de dampende mestvaalt der opinies. Noblesse oblige.

De eerste gedachte die in mij opborrelde toen ik het hilarische bericht las, was: wie zitten er in de jury van de P.C. Hooftprijs? Dat blijken Tijs Goldschmidt, Chris Keulemans, Christine Otten, Marjan Slob en Gijsbert Pols te zijn. Over Goldschmidt niets dan goeds. Hij schreef prachtige boeken zoals Darwins Hofvijver, Kloten van de engel en Wolven op het Ruiterpad, en won de P.C. Hooftprijs in 2023. Chris Keulemans moest ik googelen en ik vond een polemiek, getiteld Morele Clusterfuck van hem, op de onverdachte Groene Amsterdammer:

Neonazi’s in Duitsland verdedigen de staat Israël. Traditioneel links gaat de straat op tegen discriminatie maar wil niks weten van genocide. Tijdens de miljoenenmarsen tegen de deportatieplannen van de AfD werden Palestijnse vlaggen geweerd, leuzen weggefloten en zichtbare Palestijnen op een zijspoor gemanoeuvreerd. Ongewenst zijn ze ineens. Binnenkort ontheemd. Op drift in Europa. En bij de Palestijnen gaat het niet blijven. Zo ongerijmd wordt het hier ook. Dezelfde cognitieve dissonantie. Een dolgedraaid moreel kompas. De Universele Verklaring van de Rechten van de Mens op Vlieland is mooi. Ophouden met wegkijken is een goed begin. Maar laten we niet te lang wachten met stap twee.

Christine Otten komt ook van de Groene Amsterdammer en is vooral bekend als liefhebbende echtgenote van Hans Krikke, en die is vooral bekend door zijn innige band met de Rara-terreurgroep. Over Marjan Slob schreef ik op GeenStijl, onder het kopje Marjan Slob heeft een rare kob:

Ik noemde in mijn opsomming van onverdraaglijke vrouwen - qua innerlijk en qua uiterlijk - Marjan Slob. Zij is de Denker des Vaderlands en de moeder van Arie Slob en mag regelmatig het uitgedroogde Trouw bevochtigen met haar natte, kleffe hersenscheten. Dit keer maakte ze het wel heel erg bont, want zij predikt hoe de gefossiliseerde Trouw-lezers tijdens het kerstdiner om moeten gaan met minderwaardige familieleden die op de PVV hebben gestemd. En dan die kop van Slob er bij. Ze komt uit Giessendam, in het hart van de bible belt, and it shows.

Van Gijsbert Pols, voorzitter van de jury, had ik echt nog nooit gehoord. Vandaag las ik dit statement van hem in de Telegraaf:

We waren ons er wel van bewust dat Anja met name over Gaza een controversieel standpunt heeft ingenomen. Maar daar hebben we het bij het overleg nauwelijks over gehad, omdat wij als jury niet haar standpunten, maar haar literaire waarden beoordelen. De discussies gingen over ’wat vinden we mooi’, ’wat vinden we belangrijk’, omdat er natuurlijk ook andere kandidaten waren.” Hij vindt haar een groot literair talent, benadrukt hij ,,Anders had ze prijs niet gekregen. In ons juryrapport prijzen we haar omdat ze nadrukkelijk aan taalontwikkeling heeft bijgedragen. En omdat ze allerlei genres heeft geschreven.

Pols reageerde op mijn smerige insinuatie dat Meulenbelt de prijs gewonnen heeft op basis van wat ze op 8 oktober 2023 schreef op de Joop, de Völkischer Beobachter en Der Stürmer van onrendabel Nederland. Ik in de T.: “Ze sprak in dat pamflet over de heldhaftige verzetsstrijders van Hamas, terwijl de pogrom nog bezig was. Ik denk dat ze bij de jury daarnaar hebben gekeken. Ze dachten: wat kunnen we aan Gaza doen? Dan verzinnen ze Anja Meulenbelt erbij. Ze hebben haar er met de haren bij gesleept.”

De tweede gedachte die bij mij opkwam, was dat het raar is dat anno 2025 een roomblanke jury een roomblanke oma lauwert. Ze hebben niet eens de moeite genomen om een persoon van kleur in de jury te zetten (Sylvana Simons bijvoorbeeld, want die heeft iets met boeken) om vervolgens de prijs te geven aan Jerry King Luther Afriyie, Akwasi Owusu Ansah of Baba Tarawally. Dat was nog eens een statement geweest, want die drie hebben net zo nadrukkelijk aan taalontwikkeling bijgedragen als Anja Meulenbelt. Meulenbelt heeft de prijs alleen maar gekregen van de Palliewappen-jury vanwege haar blinde liefde voor Palestina.

Ik las ergens dat de jury bewust voor een feministische vrouw koos, maar waarom dan niet de prijs postuum geven aan Annie M.G. Schmidt, aan de geweldige Mensje van Keulen, of, zoals Nausicaa Marbe terecht schrijft, aan Jolande Withuis of Christien Brinkgreve?

Over het feministische gehalte van Anja Meulenbelt heb ik zo mijn twijfels. Nergens sprak zij zich uit tegen de femicidale verkrachtersbende in Gaza, indachtig de strijdkreet van de vrouwtjes die dol zijn op de nobele wilden van Hamas: ‘rape is resistance’.

Meulenbelt ontpopte zich al eerder als een schaamteloze Tariq Ramadan-groupie (nog zo’n verkrachter) en meteen na de Noord-Afrikaanse nieuwjaarsorgie op het treinstation van Keulen ging ze op haar Facebook-wandje vol op het orgel tegen columnist Stephan Sanders. Meulenbelt bleek niets te geloven van de de afschuwelijke verhalen van haar roomblanke zusters over verkrachting en aanranding door mohammedaanse nafferrs. De strekking van haar apologie was dat getinte muzelmannen dat niet doen omdat die altijd het slachtoffer zijn van de blanke, judeo-christelijke man.

Sanders had volgens Meulenbelt de homovariant bedacht van het nieuwe rechts-populistische ‘linkse feministen zweren samen met islamisten-verhaal’, een slimme manier om racist te kunnen blijven en tegelijk nog even af te rekenen met de oude vijand: het feminisme. Volgens Meulenbelt spuwde Sanders zijn gal vooral over blanke heteroseksuele linkse mannen die elkaar overtroeven in ruimhartigheid bij het asielbeleid; het zijn deze mannen die het minst te stellen zullen krijgen met aanranding en potenrammerij.

In de potkast Joffietoffie koffie met ijs van deze week interviewden Ruben Gischler en ik Kees Broer, die La Meulenbelt al bijna een halve eeuw aandachtig “watcht”.

Broer, vriend van de show, kwam destijds met de schitterende scoop dat de genezen alcoholische feministische ex-lesbische Meulenbelt in het huwelijk trad met een meneer in Gaza, die al getrouwd bleek te zijn. Leest en huivert:

Khaled Abu Zaid heeft in Gaza nooit verteld dat hij in Nederland met Anja getrouwd is. Ook na hun huwelijk heeft zij geen enkele nacht bij hem in huis geslapen en bleef ze in een gehuurde flat wonen, waar hij haar heimelijk bezocht. Zijn twee zoons, die in Amsterdam zijn geweest en die Anja goed kennen, weten tot op de dag van vandaag niets van het huwelijk. Google-vertalen doet het niet in Palestina. Vlak voor de Gaza-oorlog van 2008 doet Anja iets onverwachts. Ze reist als enige Kifaia medewerker naar Gaza en zit in haar flat als de bommen om haar heen inslaan. Khaled laat haar alleen in de flat zitten en komt haar niet opzoeken. "Ik dacht dat de Israëli's je wel zouden tegenhouden", is zijn eenvoudige verklaring. De Israëli’s zijn overal goed voor. Ook om lastige Nederlandse echtgenotes uit je gebied weg te houden. Eind relatie. Pas eind 2009 komt Anja er door toeval achter wat er werkelijk aan de hand is. Khaled vertelt tegen verpleegkundige Joes Meens dat hij opnieuw vader geworden is. Reeds begin 2009 is hij islamitisch getrouwd met een veel jongere vrouw en krijgt met haar opnieuw een kind. Het stelt de verhoudingen in de gehandicapten organisatie en de Nederlandse geldschieter Kifaia enorm op de proef. Maar de liefde voor de Palestijnen en de haat tegen Israël is groter dan een akkefietje met een bedrogen echtgenote.

Ik kan veel schrijven over Anja Meulenbelt, maar niet dat ze niet kleurrijk en niet eigenzinnig is. Maar ze is vooral een doorgeslagen activist met een loodzware rugzak en een verdienstelijke zondagsschrijver, maar zeker geen literator die P.C. Hooftprijs-waardig is. Die prijs is nu een fopprijs geworden dankzij een activistische jury die beslist een statement wilden maken over de “genocide” en daarom voor Anja Meulenbelt koos.