Geenstijl

Buitenlandse oorlogen verhullen binnenlandse problemen

Het zomerreces is bijna voorbij, de verkiezingen komen eraan en de campagne dwaalde af. 280.000 kinderen krijgen geen volwaardig onderwijs, 70.000 kinderen zitten thuis, 540.000 mensen onder de armoedegrens, 400.000 vergeten de voedselbank, er is een tekort van 396.000 woningen, jonge vrouwen zijn vogelvrij, de pakkans voor penis-vaginaverkrachting is 0,4% (minuut 36 tot 38), het wordt allemaal gedoogd.

De PVV stapte uit het kabinet toen het hoofdlijnenakkoord rond asiel niet werd uitgevoerd. NSC stapte uit toen zijn van zijn minister van Buitenlandse Zaken een oplossing voor de eeuwige oorlog in de zandbak werd geëist, door partijen die het bestaan van internationale verdragen zoals de Europese single market vergaten. Als je ooit een klant politiek boycot, dan verkoopt onze defensie-industrie nooit meer iets.

Er werd 1 tot en met 17 augustus 341 ton noodhulp uit vliegtuigen gegooid, naast de 64.643 ton die over land de Gazastrook inging. Verdeeld over 2,2 miljoen mensen en 17 dagen maakt dat 1737 gram noodhulp per persoon per dag, waarvan 79% voedsel. Ter contrast; wij (gemiddeld dikker en langer) eten gemiddeld een kilogram per dag. De noodhulp is er, maar wordt niet verdeeld.

Voor het eerst in de geschiedenis hebben we een hongersnood waarbij de noodhulp binnen het rampgebied in de woestijn ligt weg te rotten. Zelfs toen er in februari 4,8 kilogram noodhulp per Palestijn per dag de Gazastrook inging, bereikte dat niet de hele bevolking. Gratis voedselpakketten worden voor honderden dollars verkocht. De VN zegt: dit volk heeft per direct een nieuwe overheid nodig.

De complete Arabische Liga vraagt Hamas te ontwapenen, 20 gijzelaars vrij te laten en zichzelf op te heffen. Hamas wil eerst een Palestijnse staat. Eentje die er niet kwam tussen 1948 en 1967 toen Egypte en Jordanië deze gebieden onder zich hadden. Hamas kreeg sinds 2005 de kans, maar bouwde tunnels, bunkers en raketten. Wie Hamas laat zitten, wenst Palestijnen deze uitzichtloze situatie toe.

Ik verwonder me over de eensgezindheid en daadkracht die in onze politiek ontstond op het moment dat er tientallen asielzoekers in Ter Apel een nachtje buiten sliepen. Alle registers gingen open, wethouders drukten impopulaire besluiten door. Hotels worden tegen woekerprijzen afgehuurd via tussenhandelaren die 44 miljoen euro dubbele commissie vingen. België geeft alleen een flyer.

Het politieke arbeidsethos inzake asielzoekers maakt woningzoekenden jaloers. Niet alleen aan de onderkant van de arbeids- en woningmarkt, maar inmiddels ook het midden. Waarom schieten politici niet in deze werkhouding bij de woningnood? Een nieuwe woonwijk blijft een zoektocht naar perfectie die gemiddeld tien jaar duurt voordat we echt gaan bouwen. Waar is de sense of urgency?

Politici blijven op de woningmarkt vastlopen in verdeel-en-heers-denken. Een set fiscale maatregelen sloopte de particuliere verhuurmarkt, en woningzoekenden mochten die uitgewoonde panden kopen voor de hoofdprijs. Er komt geen woning bij. Deze kopers kunnen de hypotheek net betalen, er is geen geld voor onderhoud, isolatie of de overstap naar gasloos verwarmen.

De sociale huurmarkt kent ook een doelgroepenbeleid. Politici bepalen wie er zielig genoeg is, en de rest valt buiten de boot. Hoge uitvoeringskosten, steeds meer groepjes, maar er komt geen woning bij. Er is woningnood, de tijd om over verdelen of prijzen van woningen te praten ligt ver achter ons. Het is tijd om net zo snel en vaak te bouwen totdat het aanbod in de buurt komt van de vraag.

Nieuwbouw moet straks bestaan uit 30% sociale huur, 40% middenhuur en betaalbare koop en het project moet financieel haalbaar worden met 30% onbetaalbare koop. Naast alle openlijke inkomensherverdeling die we kennen, mogen deze stelletjes onder tafel rustig een ton doneren aan andermans sociale huurwoning en een ton doneren aan andermans betaalbare koopwoning.

Het lukt projectontwikkelaars steeds slechter een groep mensen te vinden die bijna een miljoen voor een koopwoning wil betalen, waar je geen twee elektrische auto's op eigen erf kunt opladen en waar een sociale huurflat in de tuin staat. Het aantal verstrekte bouwvergunningen is weer gedaald. De woningbouw daalt ook. De tekorten in drinkwater, bouwvakkers en elektriciteit lopen op.

De Raad van State verbood de sloop van een ministerie, omdat het effect van de parkeerdruk van een nieuwbouwwijk op de wijk ernaast onvoldoende onderzocht en besproken is. Eerder werd de bouw van 150 jongerenwoningen stilgelegd omdat er 0,1 parkeerplek ontbrak. De gemeente rondde af naar beneden, de rechterlijke macht naar boven, vergelijk deze idioterie eens met drie grondrechten:

Artikel 25 lid 1 Universele rechten van de mens: "Een Ieder heeft recht op een levensstandaard, die hoog genoeg is voor ..., huisvesting ...”

Artikel 8 lid 1 (PDF) Europese rechten van de mens: “Een ieder heeft recht op respect voor ... zijn woning ...”

Artikel 22 lid 3 Nederlandse grondwet: “Bevordering van voldoende woongelegenheid is voorwerp van zorg der overheid.”

Wonen is een primaire levensbehoefte; parkeren, stikstof en ruimtelijke ordening zijn dat niet. Praten over parkeeroplossingen kan nog jarenlang tijdens de sloop en nieuwbouw. Dit zijn driedubbele gerechtelijke dwalingen: internationale verdragen worden genegeerd, de belangenafweging ontbreekt en futiele details kunnen tijdens de bouw worden opgelost, dus de bouwstop is onnodig.

Laat onze politici starten met onze problemen.