Geenstijl

Soep van de Week in Het StamCafé

Ik was even in het tragische moederland voor een literaire tête-à-tête met Theodor Holman en Pieter Waterdrinker, en voor een cameo bij een manifestatie van Christen voor Israël (ik zong een duet met Wierd Duk, onder begeleiding van een harp en een klarinet Naar de bergen van Zion). Het viel mij eens te meer op hoe duur de krantjes waren geworden, nog even los van de woekerprijzen voor een bakkie troost. Bij een Barneveldse sigarenboer wilde ik op zaterdag een doosje eieren en een pakket met alle dagbladen, aangevuld met de Barneveldse Krant en het Reformatorisch Dagblad, scoren en ik kreeg een hartverzakking toen ik het totaalbedrag op de kassa zag. Voor dat geld kon ik De Huilende Gorilla van Theodor én Baden-Baden van Pieter kopen, spannende leesboeken waarin veel gebeurt en die ook nog eens gaan over de grote thema’s des levens, zoals oorlog, neuken en eten. “Doe mij alleen maar de eieren, beste sigarenboer,” zei ik enigszins besmuikt. Omdat ik - een zelfverklaard man van de wereld immers - niet krenterig wilde overkomen, kocht ik ook nog een pakje Gauloises en toen was ik bij mekaar net zoveel kwijt als voor dat hele krantenpakket.

Een paar dagen later ben ik uit pure armoede kranten gaan lezen in openbare bibliotheken, verspreid door gans het land. Dat deed mij denken aan de Openbare Bibliotheek in Amsterdam toen die nog aan de Prinsengracht zat. Dat was een soort opvang voor zwervers en junks en psychopaten, maar dan zonder spuitomruil. Het stonk er als de hel van Dante, en vooral in de winter, als de kachel stond te loeien, viel je er bijkans flauw van de gore meur. Het geletterde deel van de vaste clientèle las kranten en vulde de kruiswoordpuzzels in. Dat vond ik mooi klote, want ik ben een puzzelfanaat en ik kon mij ook al zo druk maken als ik de leesmap kreeg en alle puzzels bleken te zijn ingevuld. Ik moet daarbij opmerken dat ik de goedkoopste versie van de leesmap had, dus tijdschriften van twaalf weken oud. De pagina’s met foto’s van blote juffrouwen waren aan elkaar geplakt en het kostte mij de nodige moeite om de naaktfoto’s van Ria Valk en haar dochter grondig te bestuderen. Enfin. Normaliter lees ik de gazettekes van het Belgische mediakartel alleen online, maar nu ik ze in de dodebomenversie zag, viel mij pas op hoe droevig het gesteld is met de vaderlandse hoernalistiek.

Laat ik mij concentreren op Het Parool, fout na de oorlog. Het was ooit een toffe, eigenzinnige en rebelse krant die ik het liefst met een glas bier las op het terras van café de Zwart, bij voorkeur naast een mopperende Johannes van Dam. U kent Van Dam vooral als lekkerbek des vaderlands, maar lees dit interview met Tom Kellerhuis maar eens, over snuiven en rukken op jongetjesporno. Dan geniet u niet meer zo van Van Dam’s aardappelpuree met een pakje roomboter.

De Halsemabode is inmiddels nog judeofober dan NRC Handelsblad en dat is een hele prestatie. Ene Marcel Wiegman is al weken bezig met de Entjudung van het Concertgebouw. Hij heeft de Marokkaanse schoonmakers van onze nationale muziektempel gesproken bij de vuilnisbakken en ze dusdanig opgehitst, dat die nu gaan staken als het Chanoeka-concert toch doorgaat.

Vandaag kopte die Wiegman in Het Parool: Concertgebouw zinkt verder weg in zelfgecreëerd moeras: komst omstreden Israëlische cantor zorgt voor verdeeldheid. Herr Wiegman was ook diegene die eiste dat in elk bericht over Isräel de term genocide moest staan, een gebruik dat inmiddels standaard is bij de schrijvende aapjes van Het Parool. Nog erger: Wiegman was de man die de walgelijke en gluiperige hetze tegen Theodor Holman begon. Ik ga er blind van uit dat hij ook de bedenker is van de vaste rubriek waarin hele zielige “Amsterdamse” Palestijnen mogen leeglopen.

Maar het kan nog erger, want deze week zag ik tot mijn schrik ineens een foto van Elfie Tromp in Het Parool. Zij kreeg enige bekendheid omdat ze zes jaar geleden live op NPO 1 het volk opriep om de dijken bij Urk door te steken, naar aanleiding van een racistisch incident in de kleinste gemeente van Flevoland.

Letterlijk zei Elfie:

"Want nu duidelijk is dat de klimaatdoelen bij lange na niet gehaald worden door dit kabinet, en de stijging van de zeespiegel een feit gaat worden, zie ik toch langzaamaan de voordelen er van in. Sommige stukken van Nederland zijn zo dóór en dóór rot dat ze maar het beste teruggegeven kunnen worden aan de zee. Wat mij betreft mogen ze de dijken alvast doorsteken bij Urk. Jammer van de gerookte paling, maar beter voor de rest van het land."

Elfie wist alleen niet dat Urk 9 meter boven NAP ligt.

De lezer - heil hij - herinnert zich ongetwijfeld nog die gore foto van haar met Jolo in de lift. GeenStijl besteedde daar aandacht aan. Elfie is een talentloze aandachtsjunk die via quasi-stoute kollumpjes (een soort Stella Bergsma 2.0 maar dan dertig jaar jonger) slecht geschreven hersenscheten de ether in knalt. Neem deze:

Bij het zoveelste opiniekwakje van een verkalkte aderpoot als Holman, wordt het tijd om je als vrouwelijke columnist te wapenen. Als zijn eigen krant het niet doet, dan moeten wij het zelf maar doen. Geen pepperspray of noodfluitje in mijn tas. Voor Holman doe ik speciaal mijn voorbinddildo om. Groter en harder dan zijn penopauzepik. Holman, jij weet als geen ander dat een flinke hate fuck oplucht en man, wat heb ik zin in een uitgezakte mannenkont. Mijn inkt is deze week zwarter dan jouw seniorenzaad.

Of deze!

Deze week veeg ik mijn besmeurde dildo af aan Thierry Baudets overhemd. Om hem er daarna zo pesterig mee tegen zijn wang te tikken. Net niet hard genoeg om zijn mooiboybekkie te bezeren, maar wel dat het zo vervelend nagloeit. Je weet wel, net zoals ze het in die filmpjes doen die hij vast graag kijkt. Denigrerend pikpetsen, noem ik dat."

Deze ietwat humorloze krabbelaar staat nu in Het Parool omdat ze Adèle Bloemendaal vertolkt in een theatershow. Kom niet aan mijn heldin Adèle, bitch! Leest en huivert:

Wat neemt u van Bloemendaal mee in uw voorstelling?

“Allereerst haar humor, en haar weigering om gereduceerd te worden tot alleen een mooi lichaam. Ook haar activisme en het speels bespotten van het vrouw-zijn. Ze was open over moederschap en deed het in haar eentje. En dan haar veelzijdigheid: ze schreef zó goed: ongelooflijk grappige korte verhalen. Ze zei ooit: ‘Je gunt je kind alles, maar ook helemaal niets.’ Dat herken ik. Ik houd zielsveel van mijn kind, maar denk soms: ik kan niet wachten tot je in bed ligt.”

Hoe drijft u zelf de spot met vrouw-zijn?

“Toen ik eerder in mijn carrière als nachtclubdanseres werkte en een leren stringbikini met een vleeskleurige maillot en nepschaamhaar tot mijn knieën droeg, raakten mensen al in kortsluiting. Diezelfde schok riep Adèle op toen ze op haar vijftigste in de Playboy stond.”

Aaaaaaaargh! Aaaaaaargh! What has been seen cannot be unseen, en ik moest even mijn ogen met chloor schoonspoelen. Het is toch godgeklaagd dat deze woke juffrouw, gespeend van enig talent, wijdbeens op het graf van de geweldige Bloemendaal zit te pissen! Lees dit prachtige portret van Jacques Klöters en u begrijpt mijn woede.

Het wemelt van dit soort humorloze, zedenpredikende juffies in Het Parool. Zo las ik deze week een interview met zelfverklaard cabaretière Louise Korthals.

Sta mij toe effekes te parafraseren: ‘Wenn ich Cabaretière höre ... entsichere ich meinen Browning.’

De originele kwoot is van Hanns Johst uit het toneelstuk Schlageter dat hij schreef ter gelegenheid van Hitlers verjaardag. Jost was Hitlers favoriete toneelschrijver. Het stuk handelt over Albert Leo Schlageter, die door Johst de eerste soldaat van het Derde Rijk wordt genoemd. In Schlageter staat de beroemde uitspraak ‘Wenn ich Kultur höre ... entsichere ich meinen Browning.’ Over kunst gesproken: Charles Krafft ontwierp de Adolf Hitler Teapot, handgranaten in Delfts Blauw en een porseleinen pistool met daarop de Engelse vertaling van de tekst: "Wenn ich das Wort Kultur höre, entsichere ich meinen Revolver." Charlie woonde in Amsterdam boven Hanky Panky’s Tattoo Studio om de kunst van het beschilderen van Delfts Blauw te leren, maar dit terzijde.

Geef mij die Browning, want Korthals is zo mogelijk nog ongrappiger dan La Tromp! Het Parool kopt helemaal euforisch: Korthals in stukken is een vurige, muzikale cabaretperformance over losbreken uit de schadelijke systemen waarin de mens zichzelf gevangenhoudt.

Mag ik even binnensmonds projectielkotsen?

Hier de hilarische hoogtepunten: “Je kunt geen zorg dragen voor een wereld waar je geen verbinding mee voelt. De hele mythe van mannelijkheid is voor mannen net zo schadelijk. Als je niet de vriendin van je dromen hebt, ligt het óf aan de vrouw óf ben je zelf mislukt. Een figuur als Tate claimt dat hij je wil redden, terwijl zijn businessmodel is dat jij je een loser blijft voelen. Hetzelfde zie je in het groot bij autoritaire leiders. Ze komen je allemaal redden, maar wel over de ruggen van anderen.”

_Haar voorstelling, benadrukt de cabaretière, is zeker geen aanklacht tegen mannen. “Het gaat me erom dat we nog steeds vastzitten in een kapitalistisch systeem waarin de zorg- en werklast fundamenteel oneerlijk zijn verdeeld. En dat is niet omdat er geen mannen zijn die dat anders zouden willen zien. Het is heel lastig om je eraan te ontworstelen._”

WTF!? Zelfs die twee verzuurde aardappelkoppen van Groep Klaver braken zulke teksten niet uit.

Maar de gifbeker is nog niet leeg, mannen, want vervolgens las ik in Het Parool een interview met nog een hilarische grappenmaker van vrouwelijke kunne: zelfverklaard ‘pleasure activist’ Linda Duits: ‘“Plezier wordt door de overheid sterk gereguleerd, dat zagen we tijdens corona, maar ook met de wetgeving op drugs, vergunningen voor het nachtleven, of de vermakelijkheidsretributie, een lokale belasting op recreatieve activiteiten, zoals rondvaartboten. Plezier wordt ook beschaamd, denk aan aan slutshaming wanneer je (als vrouw) met meerdere mensen seksueel plezier beleeft. Radicaal rechts beweert dat links al het plezier wil inperken; van vuurwerk tot flirten en het maken van seksistische en racistische grappen: ‘Er mag ook niks meer!’ In eigen land deed ex-minister Faber er alles aan om te voorkomen dat een groepje minderjarige asielzoekers op een uitje naar een pretpark ging. Naarmate steeds meer plezier van ons wordt afgepakt, is plezier maken ook steeds meer een daad van rebellie en verzet: elk glittertje telt!”

Pleasure activist Linda Duits. Krijgt u beeld? Inmiddels ben ik na het verteren van de interviews met deze drie zuurpruimen (pun intended) zo misogyn geworden, dat ik uit pure narigheid het alarmnummer van het COC heb gebeld. Ik word homo! Net als Rob Jetten en Albert Mol!