Kijk, ik kan er mee leven dat ik door Eus als de hofnar van extreemrechts wordt omschreven. Ik beschouw dat als een geuzennaam en zo'n kwalificatie is een perfecte blurb op mijn boekjes en goud voor de handel. Met de term boze blanke man heb ik meer moeite. Ik ben blank noch wit en al helemaal niet boos. Mijn polemiekjes tik ik gierend van het lachen en ga daarna met de honden op het strand wandelen of een lekker stuk fietsen over de dodenweg van de Algarve. 

Ja, mijn ziel was wellicht ooit roomblank, maar die is nu pikzwart van alle krassen. Junks, opgebaarde lijken en Finnen zijn spierwit. Michael Jackson was spierwit. Zet professor Wekker maar eens naast mij, met mijn gelooide kop: dan is ze nog blanker dan race faker Rachel Dolezal. Mijn negervrienden van de Overzeese Geslachtsdelen – vrij naar Gerard Reve – noemden mij altijd roze, als in roze big. Sunny Bergman is ook varkensroze. En Anja Meulenbelt. En Stella Bergsma. En Bassie Heijne. En Gordon. Wij zijn typisch Hollandse biggetjes. 

Kortom: allemaal gelul, die semantische discussie over wit, blank en zwart van kleur. In Spanje noemen linkse dagbladen als El País een persona de color gewoon negro, en dat is Spaans voor zwart. In het maandblad van de Portugese antifascisten noemt men kameraden uit Angola en Mozambique preto, en dat is Portugees voor zwart. 

Goed, ik ben dus niet blank en al helemaal niet boos. De Tourettes Guy, die is pas boos! En Lau, van Tiny en Lau. Rijk de Gooyer alias Fred Schuit in In Voor- en tegenspoed. Ton van Duinhoven, schuimbekkend van woede over de grijze gehaktbal. W.C. Fields. Jim Royle. Archie Bunker. Alf Garnett in In Sickness and in Health. Michael Douglas in Falling Down is natuurlijk ook een geweldige Angry White Man. En mijn buurman Becks in de Nachtegaallaan in Ede was een klassieke boze blanke man, een gepensioneerde agent die voetballen van kinderen aan flarden sneed en de buurt dag en nacht in gaten hield, met een verrekijker en nog net niet vanuit een wachttoren.

Er waren natuurlijk altijd boze columnisten. Ik heb nog een paar bundeltjes met columns van de "bewonderenswaardig verwerpelijke" Panorama-hoofdredacteur Hans Auer. Leo Derksen van de Telegraaf kon ook zo lekker boos doen. Rob Hoogland nam in 1989 de column van Leo Derksen op pagina 3 over. Oom Rob en ik zijn allebei dol op de in de vergetelheid geraakte Jacques Gans, die van overtuigd communist columnist van de Telegraaf werd in 1955, en tot zijn dood meer dan 5000 columns schreef, waarin hij vooral heftig tekeer ging tegen de Partij van de Arbeid.

In de bundel 'Tusschen oude en nieuwe fascisten' beschreef Gans wat er op zijn grafsteen zou moeten komen te staan: 

'Hier ligt de booze Gans
Soms was hij wel iets mans
Met Bols en met Stendhal
Vond men hem wel eens mal
Bij 't allernaaste gezeur
Verloor hij nooit zijn humeur
Als was hij geen arrivist
Hij ligt in zijn eigen kist'

De Telegraaf betaalde echter zijn kist en zijn begrafenis, aangezien Gans niet verzekerd was en geen geld had nagelaten. De onvergetelijke Gans, uit Nonchalante notities.

"Van Amsterdam zou ik naar Maastricht reizen. Omdat ik iets tegen Utrecht heb, besloot ik over Enkhuizen en Stavoren te reizen. Een stuk zee breekt de treinreis."   

Voor veel Nederlanders was Hans Janmaat de ultieme boze blanke man. 

Ik interviewde Janmaat voor de Groene Amsterdammer in 1991. Er was een cordon sanitair opgelegd door De Volkskrant, NRC Handelsblad, Het Parool, Trouw en wat dies meer zij. Hoofdredacteur Martin van Amerongen bromde tussen twee slokjes jenever en een hijs aan zijn sigaar door: 'Ga jij die man maar es interviewen.' Het was mijn tweede verhaal voor De Groene. Ene Arnold Koper schold mij op een Groene-borrel helemaal verrot, dat ik een fascist was die het cordon had doorbroken. 

Janmaat vertelde mij dat hij geen racist was en dat hij vaak met Surinaamse vrienden op vakantie ging in het Spaanse Salou. Janmaat hield trouwens van een puik stukje jazz, bij voorkeur zwarte jazz. Bij welke partij zou Janmaat nu gezeten hebben, als hij nog leefde? D'66?

Joost Niemöller schreef mij eens: ik zie steeds dat beeld voor me dat hij in het restaurant van de Tweede Kamer met het meubilair begon te smijten, toen de tv hem wilde interviewen. Toen was het gordijn voor hem neer. Over hem wil ik ooit nog eens een biografie lezen. Zijn Werdegang vertelt alles over Nederland. Zijn televisietoespraakjes waren beter dan de persiflages ervan. Landgenoten! Dat laat maar goed zien hoezeer je op moet passen met die boosheid. Voor je het weet sta je te boek als de grap over jezelf. Wat dat betreft speelt Wilders (ik noem hem nooit Geert) natuurlijk een heel geslepen, maar ook bloedgevaarlijk spel. Half Nederland zit zijn val af te wachten. Toen Janmaat erover begon dat die Surinaamse voetballers, zoals Gullit, enorm overschat werden, wist ik dat die zich had laten meeslepen in de waanzin. Ik ben een jaar of zes politiek verslaggever geweest hè, op het Binnenhof. Dan leer je dat het een jacht is. Als die journalisten bloed ruiken, gaan ze er en masse op af. Heel wreed. Zo heb ik al gevallen ministers gezien die nagetrapt werden, en natuurlijk dat LPF-drama van dichtbij. Twintig journalisten met camera's en microfoon, hollend achter Winny de Jong. Ze drongen de kamers van de Kamerleden binnen, gooiden overal koffie over, gingen op de Pim-folders zitten, echt beesten. En dan die arrogantie hè. Walgelijk soort, de pers. 

Als ik nu terugkijk op Janmaat, dan lijkt die periode zo onschuldig. Wat zei die man nou helemaal? Janmaat had het bij verschillende partijen geprobeerd: PvdA, CHU, DS 70 en nog wat. Net zo'n shopper als Pim. 

De vaderlandse pers reageerde 20 jaar later op Fortuyn precies hetzelfde als op Janmaat, met uitzondering van Yoeri Albrecht, toentertijd mijn collega bij Vrij Nederland. De algemeen directeur van cultureel centrum De Balie in Amsterdam kreeg heel deugend Nederland over zich heen toen hij in in 2004 ambassadeur was van Pim Fortuyn in het kader van het televisieprogramma de Grootste Nederlander. Pim won.

De hysterie rond Janmaat destijds was stuitend. Martin van Amerongen had daar gelukkig geen last van, God hebbe zijn ziel. Die verliet het ondermaanse al roze champagne drinkend, door een rietje. Die fles had hij gekregen van ZKHPB. Op Martins graf lag na de teraardebestelling een fraaie krans van onze stoute Prins. 

Kenmerkend voor de algehele teloorgang van de Nederlandse pers was het persbericht bij een conferentie op 2 december 2016, van de opleiding journalistiek van de Hogeschool Windesheim in Zwolle. Die was gewijd aan ‘constructieve journalistiek’. 

Alle redacties van Nederland worstelen vandaag de dag met de Boze Witte Man. Geven we hem voldoende aandacht, bevragen we hem wel kritisch genoeg, bestaat hij wel? Het antwoord van veel journalistieke media is dat zij al aandacht schenken aan wat de 'gewone man' er van vindt. Daarmee wordt de Boze Witte Man een plekje gegeven, maar meer ook niet.

Het kan ook anders. Door te werken met constructieve elementen geeft een journalist burgers niet alleen een podium, maar kan hij ze ook betrekken bij het nadenken over oplossingen. Exit Boze Witte Man?

Rob Hoogland desgevraagd over de Nederlandse scholen der journalistiek: "Ik stam uit de tijd dat gezondverstandkranten wegens een verregaande afkeer van alles wat naar marxisme rook alleen verslaggevers in dienst namen die er vanaf hadden gezien om de School voor de Journalistiek te volgen, alwaar de studenten destijds collectief zelfbestuur mochten uitproberen en extra studiepunten konden vergaren door hun proefwerken socialistisch te kruiden. Ik verzin dit niet.”

2016 is voor de Nederlandse journalistiek het ijkjaar van de Boze Witte Man. 

Het begrip is uiteraard geleend uit het Engels: Angry white male. Het prototype van de hardwerkende en gefrustreerde blanke man die zich niet gehoord voelt door de politieke elite, die uit de boot valt bij de globalisering, die vindt dat hij steeds de dupe is van alles en iedereen. Tijdens de presidentsverkiezingen van 2016 noemde Hillary Clinton aanhangers van Donald Trump een ‘basket of deplorables’ (zielige personen) maar ze bedoelde 'racistische, seksistische en homofobe mensen, die in haar ogen beter niet gehoord werden.'

Veel Nederlandse roomblanke vrouwen die dol zijn op Hillary, hebben de zwarte man op een voetstuk geplaatst (terwijl ze thuis uiteraard een roomblanke sukkel met een knotje hebben) en nog net geen George Floyd-fanclub in het leven geroepen. Ze vinden het nog fijner als die zwarte man een mohammedaan is, want dan is hij pas echt het ultieme slachtoffer van de blanke man. Dan is het ook volkomen begrijpelijk wanneer hij zijn blanke vrouw af en toen eens flink alle hoeken van de woning laat zien. Die boze Hollandse vrouwen - type Ans Boersma en andere cabaretières - zijn gepokt en gemazeld door het calvinisme en dus doordrenkt met de erfzonde, die genetisch in het placenta zit. Ik snap het gegeil en geglij en het gekoketteer met de Zwarte Man best wel - in de Verenigde Staten hebben ze daar een mooie uitdrukking voor - bij die vrouwen die op trommelvakantie in Gambia gaan, want in hun parochie is de Nederlandse man gedegradeerd tot een sneeuwvlokje, waar je nog net een druppeltje zaad uit kan persen waarmee nieuwe blanke sukkels met knotjes kunnen worden geproduceerd. 

En zo is de cirkel weer rond. Want uiteindelijk kiezen al die roomblanke mavo- en Schoeversmeisjes die zo hysterisch krijsen op de treurbuis en in andere media toch weer voor de levensdruppel van meneertje Sneeuwvlokje. Eigen volk eerst. Overigens vond ik op Google nauwelijks doorwrochte artikelen over Boze Witte Vrouwen. En als ik Boze Zwarte vrouwen google, krijg ik allerlei oorlogssituaties met moddervette vrouwen die elkaar aan de pruiken of aan de leggings door een willekeurig KFC-filiaal sleuren. Boze blanke mannen, boze witte vrouwen, boze zwarte mannen, boze zwarte vrouwen; het zijn ordinaire social constructs, klinkklare nonsens verzonnen door fopwetenschappers als professor Wekker en de bejaarde socialite Sunny Bergman.