Geenstijl

Hoort u het ook eens van een ander

Allemaal waren we Hebdo, toen de soldaten van Allah een bloedbad aanrichtten op een vrije redactie, alleen maar omdat ze satirische spotprenten tot zich namen als een belediging en vonden dat daar mensen voor moesten bloeden. Hoofdredacteuren waren Hebdo, columnisten waren Hebdo, politici waren Hebdo, GroenLinksers waren Hebdo, zelfs die achterlijke Francisco van Jole was Hebdo, al liepen er natuurlijk ook een paar rond die vonden dat Hebdo het er zelf naar had gemaakt. Van de lijn Peter R. de Vries zien we er tegenwoordig helaas steeds meer. Inmiddels zijn we tien jaar en talloze islamitische aanslagen verder en nog steeds is niet de islam, maar islamofobie het grote probleem. Als de twaalf van Hebdo voor niets zijn gestorven, is er gelukkig nog de rest van Hebdo. Vandaag, een hoofdredactioneel commentaar van Riss in Hebdo. Over islamofobie, hoe dat woord bij de Franse moskeemoord onmiddellijk tevoorschijn werd getoverd en hoe debiel het is dat woord voortdurend te ge- en misbruiken. "Een woord dat, zo vrezen we, nog lang schade zal blijven aanrichten in de geesten." Volledige tekst (de brakke vertaling) na de klik.

De moord op een gelovige in een moskee in La Grand-Combe, in de Gard, moet op de strengst mogelijke wijze worden bestraft, niet alleen omdat elk geweld moet worden gesanctioneerd, maar ook om politieke ontsporingen die eruit zouden kunnen voortvloeien, te voorkomen. Want uiteraard hebben, zodra het nieuws over deze misdaad tegen een moslim bekend werd, degenen die het woord 'islamofobie' te pas en te onpas gebruiken om elke vorm van kritiek op de islam in diskrediet te brengen, zich op het slachtoffer gestort om hem tentoon te stellen als een trofee die volgens hen hun theorie zou bevestigen.

'Islamofobie doodt. Iedereen die daaraan bijdraagt is schuldig,' verklaarde Jean-Luc Mélenchon als een soort vonnis over toekomstige durfallen die het zouden wagen ook maar enige kritiek op deze religie te uiten. Zij zullen automatisch als medeplichtigen aan de misdaad worden beschouwd, zonder enige vorm van proces. Een populistische, snelle en onherroepelijke vorm van rechtspraak. Maar op het moment van schrijven lijkt het erop dat de verdachte, die gearresteerd is, lid is van de gemeenschap van woonwagenbewoners. Moet dan heel die gemeenschap worden beschuldigd van 'islamofobie' en racisme? Hieruit blijkt al de dwaasheid en de fatale gevolgen van dit soort redeneringen.

De eersten die deze misdaad als 'islamofoob' bestempelden, waren – zoals gewoonlijk – degenen die systematisch de achterlijke ontsporingen binnen de islam bagatelliseren en haar meest antidemocratische uitingen, zoals het islamisme, ontkennen. De term 'islamofoob' heeft geen enkele juridische waarde, is puur ideologisch, en dient enkel om elke kritiek op de islam de mond te snoeren.

De nuances van de wet
Om het misdrijf in La Grand-Combe op gepaste wijze te kwalificeren, volstaat het artikel 132-76 van het Wetboek van Strafrecht te lezen, dat de 'verzwarende omstandigheden van racisme' definieert: 'Wanneer een misdrijf of een overtreding voorafgegaan, begeleid of gevolgd wordt door uitlatingen, geschriften, afbeeldingen, voorwerpen of handelingen van welke aard dan ook die afbreuk doen aan de eer of de achting van het slachtoffer of van een groep personen waartoe het slachtoffer behoort, vanwege zijn of haar (al dan niet veronderstelde) afkomst, etniciteit, nationaliteit of religie, of wanneer blijkt dat het feit om een van die redenen is gepleegd, dan wordt de maximale gevangenisstraf verhoogd.' Een verzwarende omstandigheid die soms met levenslange gevangenisstraf wordt bestraft.

'Of een bepaalde religie,' zegt de tekst, die in 2017 werd aangenomen na de golf van aanslagen die Frankrijk in 2015 trof – een periode waarin men vreesde dat een extremist, die zich waande als een moderne Charles Martel of Jeanne d’Arc, uit wraak moslims zou aanvallen.

Het woord 'islamofobie' is niet geschikt om deze misdaad te kwalificeren of te veroordelen. De wet doet dat al, op duidelijkere en eerlijkere wijze. Uiteraard hebben sommige politici zich niets aangetrokken van deze juridische nuances – die zij nochtans zelf hebben goedgekeurd – om zich over te geven aan demagogie, in de hoop de stemmen van moslimkiezers te winnen bij de volgende verkiezingen. Ook in de politiek heiligt het doel de middelen, zelfs wanneer het gaat om het uitbuiten van bloederige misdaden. Aan de schande van deze moord wordt die toegevoegd van degenen die er politiek gewin uit hopen te halen.

Dat alles versterkt slechts de verwarring die in de geesten heerst – dezelfde verwarring die de moordenaar er waarschijnlijk toe heeft aangezet zijn daad te plegen, in de veronderstelling dat moslims verantwoordelijk zijn voor allerlei denkbeeldige dreigingen. Die verwarring wordt vakkundig in stand gehouden door demagogen die moeten inspelen op angsten, verdeeldheid en haat om politiek te kunnen overleven. En zulke demagogen zijn er zowel aan de rechter- als aan de linkerzijde. Het misbruik van het woord 'islamofoob' toont dit cynisme aan. In zijn boek 'Brief aan de oplichters van de islamofobie die de racisten in de kaart spelen' heeft Charb de giftigheid van dit woord en de verdorvenheid van degenen die het misbruiken en instrumentaliseren goed blootgelegd. Een woord dat, zo vrezen we, nog lang schade zal blijven aanrichten in de geesten.