Geenstijl

Bier drinken is belangrijker dan winnen

Zuipend slingeren we het weekend in, of andersom, slingerend zuipen we het weekend in, vlak langs de blokjes, met twee weken Olympische Spelen voor de boeg. Na twee rondjes van 400 meter bier voelen we ons voor heel even Sven Kramer, die door de barman naar het verkeerde baantje wordt gestuurd. Toeval: onze barman heet ook Gerard. Wat een lul! Na vijf bier hebben we plots praatjes en werpen we heel zachtjes 'hoi' in de richting van Jutta Leerdam. Misschien keek ze terug, misschien ook wel niet, zo heeft Jezus het bedoeld, waarom zijn we eigenlijk op aard, we zijn er voor Jutta. Tien bier, de magische grens, maar alles doet al pijn. We voelen ons een E-e-rben die door brokkenpiloot Grunde van de planeet wordt genjøst. De kroeg loopt leeg. Maar wij zitten nog. 16 bier. The last man standing. We zijn Steven Bradbury, de mooiste winnaar ooit. Nooit opgeven, altijd doorgaan. Zoals Hermann '22 bier' Maier. De prachtigste, geweldigste en spectaculairste skiër ooit. Schaam je, mensen die nu 'Bode Miller' roepen. The Herminator viel, en hij stond weer op. Net als wij. Want we zijn er. Bij het Olympische eindpunt. 61 bier. We zijn Eddie the Eagle. Enorme losers. En toch kunnen we niet meer stuk, nooit meer. PROOST op de Olympische Spelen: 's ochtends lekker schaatsen kijken, 's avonds lekker gouden medailles tellen. En driewerf PROOST op onze eigen Eddie the Eagle, chef de mission Carl Verheijen, zelf goed voor twee keer brons op de Olympische Spelen. Dat zullen we maar even herhalen voor de mensen die het niet kunnen geloven: twee keer brons. Dat zijn fantastische prestaties (we doen het hem zelf waarschijnlijk niet na) maar een inspiratiebron mogen zijn voor velen. Morgen vroeg de wekker mensen: 9.30 uur, 3.000 meter vrouwen.

Hoi Jutta