Maandag 19 september 2016 

Ik ben nu vier dagen terug uit Saudi-Arabië en op de één of andere manier heeft het leven me weer gegrepen. De rust die ik voelde toen ik uit het vliegtuig stapte is grotendeels verdwenen. Ik schud mijn hoofd. Hier zit ik dan. Achter mijn laptop. Naar het scherm te staren. Te wachten totdat er een nieuwe e-mail binnenkomt van een potentiële werkgever. 

Zaterdag ben ik tot zeventien sollicitaties gekomen. En ik heb ze niet eens allemaal bewust verprutst. Op basis van eerdere ervaringen zal mijn inspanning leiden tot minimaal twee gesprekken. 

Ik moet opstaan en een lekkere wandeling gaan maken. Bij vrienden langsgaan. Praten over mijn mooie ervaringen van afgelopen week. Maar ik kan me er niet toe zetten. Het plichtvrij inkomen houdt me in een vreemd soort wurggreep. Mijn uitkering is ruim voldoende om goed van te kunnen leven, maar desondanks eist de gemeente van me dat ik nog meer ga verdienen. 

Het uitzendbureau heeft mij de opdracht als tolk verleend. Aanstaande donderdag mag ik vier uur lang de rol van “stand-by tolk” spelen bij een meeting tussen Nederlandse en Turkse ondernemers. Volgens de intercedente komt het er op neer dat ik helemaal niks hoef te doen. De deelnemers spreken allemaal goed Engels en de Nederlandse bedrijven vaardigen medewerkers af die al Turks spreken. 

Het niets doen zal me het mooie bedrag van EUR 106 opleveren.

Maandag 19 september 2016 (middag) 

“We hebben goed nieuws voor U”, zegt de vrouw van het bureau dat bemiddelt tussen ouders die willen dat hun kinderen een vreemde taal leren en docenten die daarbij willen helpen. “Er heeft zich een gezin bij ons gemeld met drie kinderen die Engels willen leren. We hebben u als docent voorgesteld. We gaan er wel van uit dat u dit keer niet zo snel opgeeft. De kinderen zijn leergierig en goed opgevoed. Volgende week kunt u kennis maken met het gezin. Dan zullen de kinderen en de ouders bepalen of ze u een geschikte docent vinden.” 

Zei ze nou “drie kinderen”? 

“Natuurlijk,” zeg ik. “Vanzelfsprekend. Leuk!” 

Als ik even later mijn telefoon wegstop in mijn jasje, stel ik tevreden vast dat ik een hele reeks resultaten aan Hetty te melden heb. Een klus als tolk en een klus als docent Engels. En twee gesprekken voor fulltime banen. Ze zal tevreden zijn.

Woensdag 21 september 2016 

Mijn vader spreidt de tekeningen uit over één van de tafeltjes in zijn MegaSnackPaleis. Vanochtend ben ik op zijn verzoek met de trein naar Eindhoven gekomen om al zijn plannen nog eens door te nemen. En nu kijk ik naar de definitieve tekeningen voor de frietfabriek in Turkije. 

“Dit is nogal technisch,” merk ik op terwijl ik alle lijntjes en alle afkortingen op de tekening probeer te doorgronden.

“Kijk hier gaan de aardappelen in,” zegt mijn vader terwijl hij met zijn wijsvinger naar een plek linksonder op de tekening wijst. “Vele honderden aardappelen per uur. Die capaciteit is er.” Ik zie inderdaad een klein pijltje staan op de plek waar mijn vader met de punt van zijn vinger de tekening aanraakt. Dat is de ingang. “De aardappelen worden gewassen, geschild, bewerkt, en uiteindelijk in kleine, licht gekromde stukken gesneden, waarna ze in bakken vallen die direct worden afgesloten. Alles automatisch Eren. Daar komt geen hand aan te pas.” Terwijl hij het vertelt beweegt hij zijn vingers gehaast over de tekening, van links naar rechts en van boven naar beneden. Dan kijkt mijn vader me aan en zegt: “We hoeven alleen nog maar de aanbetaling te doen en dan gaan ze bouwen. Dat is alles. Wat vind jij Eren?”

“Ziet er indrukwekkend uit, zo op papier.”

“Ja toch? We gaan dit doen Eren. Hier word jij toch ook blij van?” 

Ik zeg: “Stel dat ik mee zou doen, hoe zouden we dat financieel regelen papa. Hoe gaat dat dan?”

Vrijdag 23 september 2016 

Vanmiddag mag ik op kosten van de gemeente de eerste sessie van mijn cursus schrijven bijwonen. Deze keer niet in een obscuur zaaltje, maar in een mooie ruimte in het nieuwste hotel dat de stad rijk is. Geen kleine pepermuntjes op tafel hier, maar mini reepjes Bounty, Mars, Nuts. Thee komt niet voorgetrokken uit oude zilveren kannen met koffiesmaak. Hier staat een apparaat dat kokend water biedt waarna ik de keuze uit twintig soorten premium thee heb. Met echte theeblaadjes.

De docent heet Mark Grijs en hij is auteur van twee romans die het “niet slecht, niet goed” hebben gedaan. Tegenwoordig werkt hij als tekstschrijver bij een reclamebureau en geeft hij trainingen zoals deze. 

Vanochtend bedacht ik me dat ik mijn dagboek wel eens zou kunnen uitgeven. Gewoon, beetje herschrijven en dan op de markt brengen. 

Mark Grijs is een leuke docent. Hij toont doorlopend stukjes tekst waarvan wij als cursisten steeds mogen zeggen of we het goed of slecht vinden en waarom we dat dan wel vinden. Sommige teksten zijn afkomstig uit bestsellers, andere stukken uit nooit verschenen boeken. Hij deelt ook enkele alinea’s uit zijn eigen boeken met ons. Die zijn, al zeg ik het zelf, niet goed en niet slecht. 

Na een klein uur beginnen we echt. Grijs leert ons dat elke zin zo kort mogelijk moet zijn. Overbodige woorden moeten weggelaten worden, tenzij we van plan zijn om een uiterst literaire roman te schrijven die alleen gelezen zal worden door heel intelligente mensen. Hij zegt: “Voor de meeste van jullie geldt dat helaas niet. De kans dat jullie iets gaan schrijven dat als boek op de markt verschijnt is gewoon heel klein. Daar gaat het tijdens deze cursus ook niet om. Het gaat erom dat jullie goed leren schrijven voor jullie werk. En dan moet je puntig schrijven. To the point. Schrijven voor de doelgroep met een doel in gedachten.”

Ik kijk om me heen en zie dat er goed wordt opgelet. Het publiek is anders. Geen tattoos, geen neusbellen, geen hanenkammen. En opvallend veel blanke mensen. Ik ben de enige Turk. Zal wel met het type cursus te maken hebben. Kans is groot dat de cursus “Werken in de Schoonmaakbranche” (hij is er echt, geloof het of niet) heel wat minder blanken trekt.