Draadje van iemand die nog eens een boek gelezen heeft; Kamil Galeev

Het hele draadje, dat eigenlijk een essay is, leest u hier in z'n geheel op Twitter of hier in de Thread Reader. We pikken de sectie over dichter Joseph Brodsky (wiki) die we vanaf vandaag al sinds het begin van z'n carrière op de voet volgen. Dan heeft u eindelijk een keer wel iets te melden op de buurt-bbq. Samengevat in de laatste tweet van het draadje:

"Cultural uniformity - that's the real goal of Z-war. It is all about directing vernacular bifurcation of the ancient sacred community towards everyone becoming Russian. The problem with Ukraine is that it exists. That's a view deeply embedded in the Russian culture."

Maar hoe en hoezeer dat dus onderdeel van de Russische cultuur is, beschrijft Kamil aan de hand van Brodsky; de grootste moderne Russische dichter die in de Sovjetunie vervolgd werd, naar Amerika vluchtte, daar omarmd werd en de Nobelprijs voor literatuur won. Maar Brodsky heeft ondanks zijn vervolging in zijn thuisland altijd al dezelfde Russische haat jegens Oekraïne gevoeld die de oorlog nu voedt. Die haat komt het meest expliciet naar voren in dit (moeilijk te vertalen) gedicht "On Ukrainian Independence", dat hij hier in 1992 in Palo Alto voorlas. We citeren deels uit zijn werk over de Khokhly's - het N-woord voor Oekraïners:

"It’s over now. Now hurry back to your huts
To be gang-banged by Krauts and Polacks right in your guts.
It’s been fun hanging together from the same gallows loop,
But when you’re alone, you can eat all that sweet beetroot soup.

Good riddance, Khokhly, it’s over for better or worse,
I’ll go spit in the Dnieper, perhaps it’ll flow in reverse,
Like a proud bullet train looking at us askance,
Stuffed with leathery seats and ages-old grievance.

*(...) *

God rest ye merry Cossacks, hetmans, and gulag guards!
But mark: when it’s your turn to be dragged to graveyards,
You’ll whisper and wheeze, your deathbed mattress a-pushing,
Not Shevchenko’s bullshit but poetry lines from Pushkin."

Gezellig hoor, het toewensen van groepsverkrachting door Polen en Duitsers en in de nationale rivier spugen. Kortom, het zit diep. Die laatste zin is dus blijkbaar de meest kernachtige samenvatting van de Russische ontkenning van Oekraïense eigenheid; Taras Shevchenko (wiki) geldt als de vader van de Oekraïense dichtkunst. Maar Alexander Pushkin (wiki), dat is de  alvader van de Russische poëzie. En dat is volgens Brodsky blijkbaar het werk dat Oekraïeners op hun sterfbed zullen citeren.

Kortom, Russen zijn een tragi-poëtisch cultuurvolk en hun haat voor Oekraïne ligt diep verankerd in hun culturele bronteksten- en figuren. Dat wisten wij niet, want we komen van de havo, maar nu weten we het dus wel.

Kenners hebben gesproken

De winnaar van de mooiste liefdeszin uit de Nederlandse literatuur, nadat een representatief volkspanel koos uit een top 10 die was samengesteld uit de inzendingen van 1500 genodigden van het Boekenbal. Deze: "Dit is het enige wat telt, lieverd, dat iemand meer in je ziet dan je wist dat er te zien was." Uit Een schitterend gebrek (2003) van heerlijk heerschap Arthur Japin. "In Met het Oog op Morgen zei Japin dat hij blij is met de uitkomst van de peiling, hoewel hij de winnende zin wel even moest opzoeken. (...) "Volgens de auteur is de zin wat betreft stijl niet per se bijzonder of mooi. "Maar hij is wel kernachtig. Het is een zin die dicht bij me ligt, en dat is sowieso het geheim van dit soort dingen: als je dicht bij jezelf blijft, bij iets wat je zelf hebt ervaren, dan heb je de grootste kans dat mensen zich erin herkennen."" Mooie man.

Onderstaand trouwens de gehele Top 10.  En we hebben de vakjury maar te geloven want wij weten überhaupt niet wat liefde is, de enige romans die we lezen zijn van Sid Lukassen en de overige oriëntatie door het liefdeslandschap besteden we uit aan deze plaatjes.

Franse hypeschrijver komt met nieuw werk

Kijk eens wat het dorre restantje literatuurlandschap komt uitroeien in de eerste maand van het nieuwe jaar. De nieuwe Houellebecq. Anéantir. ANNIHILATE. Verwoesten. Uitroeien. Hoewel we weleens wat Houellebecq lazen zullen we verder niet pretenderen de allergrootste kenners van z'n werk te zijn, maar het is weer eens wat leven in de brouwerij. Een brouwerij die in Nederland momenteel wordt beheerst door vroegboomende meiden met shag onder de oksels en een onuitputtelijke bron aan entreekaartjes voor de carrousel van de gekrenkte kudt, alsook een paar Splintertjes en Abdelkadertjes, van wie we eveneens vermoeden dat ze een ongelooflijk grote ontstoken vagina hebben. Misschien dat er daarom nog 249 boekenlezers over zijn in Nederland, plus één Arjan Peters, maar hij las vooral boeken voor de lekkere lunches. Enfin, de nieuwe Houellebecq dus, er is nog helemaal NIKS bekend, behalve dat het ding een kilo weegt, bijna 750 pagina's telt en we hebben nu al zin in weer zo'n superongemakkelijke geestverschijning op die eusfähige inteeltshow genaamd 'het Boekenbal'. En uw favoriete schrijver is...?

Je mag niet eens meer flirten lunchen!

Slecht nieuws voor iedereen die graag uit lunchen gaat: dat mag helemaal niet als je bij de Volkskrant werkt en het boek moet recenseren van degene die je uitnodigt om gezellig een vorkje mee te prikken. Dat heeft literair redacteur Arjan Peters op de harde manier uitgevonden, want hij is door de krant op non-actief gesteld na Het Grote Volkskrant Lunch Onderzoek naar zijn doen & laten. "Directe aanleiding voor het onderzoek is een uitspraak van schrijfster Maartje Wortel (bekend van tv, GS) in een Volkskrant-artikel. Zij zei op 4 maart dat een vriendin van haar ’s nachts een bericht had ontvangen van „een gezaghebbend recensent”. ‘Ik ga je recenseren, zullen we morgen lunchen?’ Wortel noemde dat „nog net geen #MeToo”. Het artikel werd online gepubliceerd, maar in het stuk dat de Volkskrant de volgende dag afdrukte, ontbraken de betreffende zinnen." Van ons mag 'Ik ga je recenseren, zullen we morgen lunchen?' nog wel een of andere prijs krijgen voor De Slechtste Openingszin Ooit, en verder zijn we vooral heel erg benieuwd naar de column van Loes Reijmer komend weekend. Grasduinen in het oeuvre van Peters kan alvast DAARRR. Dikke ballen, vier sterren!

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 50, vandaag deel 51. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

**Maandag 19 september 2016 **

Ik ben nu vier dagen terug uit Saudi-Arabië en op de één of andere manier heeft het leven me weer gegrepen. De rust die ik voelde toen ik uit het vliegtuig stapte is grotendeels verdwenen. Ik schud mijn hoofd. Hier zit ik dan. Achter mijn laptop. Naar het scherm te staren. Te wachten totdat er een nieuwe e-mail binnenkomt van een potentiële werkgever. 

Zaterdag ben ik tot zeventien sollicitaties gekomen. En ik heb ze niet eens allemaal bewust verprutst. Op basis van eerdere ervaringen zal mijn inspanning leiden tot minimaal twee gesprekken. 

Ik moet opstaan en een lekkere wandeling gaan maken. Bij vrienden langsgaan. Praten over mijn mooie ervaringen van afgelopen week. Maar ik kan me er niet toe zetten. Het plichtvrij inkomen houdt me in een vreemd soort wurggreep. Mijn uitkering is ruim voldoende om goed van te kunnen leven, maar desondanks eist de gemeente van me dat ik nog meer ga verdienen. 

Het uitzendbureau heeft mij de opdracht als tolk verleend. Aanstaande donderdag mag ik vier uur lang de rol van “stand-by tolk” spelen bij een meeting tussen Nederlandse en Turkse ondernemers. Volgens de intercedente komt het er op neer dat ik helemaal niks hoef te doen. De deelnemers spreken allemaal goed Engels en de Nederlandse bedrijven vaardigen medewerkers af die al Turks spreken. 

Het niets doen zal me het mooie bedrag van EUR 106 opleveren.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 47, vandaag deel 48. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Vrijdag 9 september 2016  

Als ik met mijn bagage de aankomsthal binnentreed, valt mijn oog meteen op een lange man die een nogal groot wit bord boven zijn hoofd houdt met daarop in blauwe letters de tekst “Mekkalux”. Hij draait het bord steeds van links naar rechts en weer terug, alsof hij een lekker wijf is dat bij een bokswedstrijd de rondes aankondigt. Een lekker wijf met overgewicht en opmerkelijk lange baard. Ik loop naar hem toe en stel me voor als Eren Yilmaz, waarop hij een lijst met namen afspeurt en een vinkje achter mijn naam zet.

“Welkom,” zegt hij. “Volgt U mij? Dan breng ik U naar de auto.”

Even later arriveren we bij een zwarte limousine. De man houdt de deur voor me open en ik stap in. Nadat hij mijn bagage in de achterbak heeft gelegd, reikt de man mij een flesje water en een doosje tissues aan (geen idee waarom) en vertelt dan dat hij nog één andere gast moet ophalen. Die zal er binnen een kwartier zijn. Hij komt vanuit Nederland ingevlogen.

Wanneer hij weer vertrokken is, stel ik vast dat de sleutel van de auto in het contact zit. Als ik zou willen, zou ik gewoon weg kunnen rijden. Paar uurtjes joyriden. Plankgassen, door rood rijden, doorlopend toeteren. Om vervolgens opgepakt te worden en de rest van mijn leven vast te zitten in een land met zijn eigen unieke regels. Nee, laat ik dat niet doen, besluit ik. In plaats daarvan bekijk ik het ritueel dat plaatsvindt. Doorlopend zie ik bedevaartgangers de aankomsthal verlaten en met auto’s weggevoerd worden. Soms worden acht tot tien man in een kleine auto gepropt die vervolgens met horten en stoten op gang komt.  

Na een minuut of twintig verschijnt mijn chauffeur met een joviaal ogende man. Zijn fleurig ogende Hawaii shirt wappert in de wind, zijn witte korte broek lijkt te groot uitgevallen voor zijn toch al dikke benen. In zijn blonde golvende haar zit een groene zonnebril met opvallend dik frame.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 45, vandaag deel 46. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Donderdag 1 september 2016  

Al bijna een kwartier zit ik samen met de andere deelnemers aan het onderzoek naar het basisinkomen plichtvrij inkomen in de grootste vergaderzaal van de gemeente voor een “belangrijke, verplichte bijeenkomst”. Al die tijd klinkt er stampende, opzwepende muziek, alsof elk moment een bokswedstrijd om de wereldtitel van start zal gaan. Maar dat is niet zo. Volgens een collega uitkeringstrekker die naast mij zit, zijn we met z’n allen in afwachting van de man die er voor verantwoordelijk is dat wij zes maanden lang zonder plichten door het leven zullen gaan. Een aanstormend politicus die tien jaar in het bedrijfsleven werkte en nu als “bekeerling” de politieke arena met een grote klap wil binnentreden.  

Het belang van de meeting wordt onderstreept door de aanwezigheid van mevrouw Nasubariam, wethouder Werk & Inkomen. Zij is zo druk bezet dat ze alleen bij hoge uitzondering tijd maakt om uit haar werkkamer te komen. Volgens verhalen zou zij zelfs in haar werkkamer slapen. Ook in de weekenden. Dat zij hier nu is, zegt genoeg.

Na nog eens vijf minuten wachten is het eindelijk zo ver. Het volume van de muziek wordt teruggebracht en de lampen in de zaal worden gedimd. Als de laatste klanken zijn verdwenen, gaat de deur van de ruimte open en stapt een in pak gehulde man met ferme stappen de ruimte binnen, op weg naar een klein geïmproviseerd podium voorin de zaal. Mevrouw Nasubariam en de aanwezige klantmanagers beginnen fanatiek te applaudisseren en al snel volgen we allemaal hun voorbeeld, alsof niet klappen een vorm van werkweigering is.

\

Goedenavond en welkom bij alweer een exhibitie van GeenStijl-stuurgroep Toegepaste Antropologie.

Na "Belangrijke video. Nigeriaanse prinses wil PIK", "Belangrijke video. Nigeriaanse prinses wil PIK II" en "Belangrijke video. Nigeriaanse prinses voert Socratische dialoog" is het tijd voor een nieuw hoofdstuk in het oeuvre van de sub-Saharische schoonschrijfster. Haar nieuwste werk luidt "I Swallow His Kids" en is volgens Vrij Nederland-cultuurcolumnist Simone van Saarloos "een gelaagd pro-choice-pleidooi dat de grenzen tussen lichaam en muziek verkent en vervaagt". Mooi gesproken en volledig mee eens. Daar bovenop toont de onderstaande nieuwe video ook nog eens aan dat mensen ondanks Asperger & afkomst zelfs onder die omstandigheden bijna normaal tot twaalf kunt tellen. Colour us impressed. Emotioneel live-optreden na de breek.

Vrouwen die schrijven komen vaak niet echt heel veel verder dan hun make-upspiegeltje. Nu ook weer. Sarah Sluimer (koningin van de Amsterdamse inteelthyve) schreef een boek over een falend toneelgezelschap (in Amsterdam) maar het is geen sleutelroman over het Amsterdamse wereldje. Echt niet. Zeker niet. Vooral niet als de interviewer in dit hilarische verhaal de hele tijd vraagt of het écht geen zeikboek is over de Amsterdamse inteelt - terwijl het overduidelijk gaat over Toneelgroep Amsterdam en haar voormalige baas Ivo ten Hove, waar madame met slaande deuren is vertrokken. "Maar waarom zijn er dan zo veel biografische overeenkomsten met Van Hove?

‘Ik heb me helemaal niet in Van Hove’s biografie verdiept. Ik heb een personage bedacht en ben door gaan fantaseren.’" ****Werkelijk elke vraag in dit interview is: Sarah, waarom ben je toch zo'n stomme  trut en geef je niet gewoon toe dat je geen fantasie hebt en je dus je eigen kontgat hebt geleegd? Maar goed, daar zijn ze natuurlijk bij de Volkskrant te netjes voor, want daar zitten ze ook allemaal te kniften binnen de Ring. Herien Wensink droomt ook van een literaire carrière en zit nog bij hetzelfde agentschap als de uitgever van Sluimer (Oscar van Gelderen) en zijn vrouw - dus als je dan wat lelijks schrijft dan wordt het ongezellig op feestjes. Oh, en Sluimer was natuurlijk ook vaste columnis bij de Azijnbode, we waren het bijna vergeten - deze zomer mag u haar weer als zomercolumnist verwelkomen. 

En dan die kop erbij! Die foto's! De semi-artistieke gepoedel in een droog bad! Het is toch om te grienen. En dan gaan die vrouwtjes zich allemaal afvragen waarom dit soort narcistische boeken over de Reis naar het Middelpunt van de Navel niet verkopen en concluderen ze vast weer: het is omdat de Witte Man nog steeds aan de macht is. Schitterend toch, die literaire circlejerk? Ulieden de lezers boeien dit soort krabbelvrouwtjes natuurlijk geen vliegende neukhol, maar in hun make-upspiegeltje zijn ze allemaal Marie-Antoinette. Kunst mensen, dat gaat nog eens heel groot worden. 

Goed, we leggen dit nog even hier neer: 

### Een belangrijke rol in het boek speelt de actrice Elly, een kindvrouwtje van bijna 40 met een onvervulde kinderwens en een kolossaal vadercomplex – daar zou je heel goed een boosaardige karikatuur van Halina Reijn in kunnen zien.

‘Elly is het archetype van de actrice. IJdel en onzeker tegelijk, en volkomen afhankelijk van de goedkeuring van de regisseur, die een soort surrogaatvader wordt. Zo’n relatie tussen een kunstenaar en zijn muze komt veel voor. Ze kunnen niet zonder elkaar, en de relatie mag eigenlijk niet veranderen. Dat wil zeggen: de vrouw mag niet veranderen. Zo’n man als Leo kan veroudering en fysiek verval lang buiten de deur houden, maar de tragiek van de ouder wordende actrice is een wetmatigheid. Maar de relatie tussen Elly en Leo was eigenlijk geïnspireerd op die van Andy Warhol met Edie Sedgwick. Hij deed haar in de ban zodra zij een relatie kreeg. Toen ze een seksueel wezen werd, vond hij haar niet meer interessant. Overigens wil ik wel even benadrukken dat Elly bij mij het laatste woord krijgt. Ik gun haar een happy end, een einde aan haar eenzaamheid.’

Als u ons toch ergens midden in de nacht voor wakker kunt maken, dan is het wel voor literatuur geschreven door Belangrijke Intellectuelen van Nederland. Dus als de Belangrijkste Intellectueel van Nederland een boek schrijft, dan willen wij dat lezen bij de presentatie zijn. Komt dat even goed uit. Thierry Baudet heeft in de coulissen van het politiek theater zijn tweede roman neergepend, te weten 'Van elk waarheen bevrijd'. Een meesterwerk uiteraard. In de main stream advocatentalkshows gaat het alleen maar over stokbroden en schandalige denkbeelden, maar laat u het maar aan Tom 'Literatuur' Staal over om een erudiete discussie over diepere lagen te entameren. Of ging hij gewoon zuipen bij een dure uitgever en maakte ondertussen een geinig filmpje met Arnold Karskens, Joost Eerdmans, Anne Fleur Dekker en vele anderen? Kijk dan!