Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 32, vandaag deel 33. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Dinsdag 28 juni 2016  

Ik ben op bezoek bij de muziekstudio van oud-klasgenoot Thijs. Freek is er ook. Hij wil mij zijn skills laten zien.  

De studio bestaat uit twee kamers. Een grote en een kleine. In de grote kamer staan allemaal instrumenten en bevindt zich een enorm mengpaneel. Via een deur is de andere, iets kleinere ruimte te bereiken. Daar staat alleen maar een microfoon op een standaard. Tussen de twee ruimtes bevindt zich een glazen wand. Thijs heeft zich achter het mengpaneel genesteld. Ik zit links naast hem, enigszins oncomfortabel op een kleine kruk. Freek bevindt zich in de ruimte met de microfoon.

“Kijk,” zegt Thijs terwijl hij naar mij kijkt. “Als ik op kop druk, kan Freek ons horen.” Hij drukt op een rode knop helemaal aan de linkerkant van het paneel waardoor ik een stukje naar achteren wordt gedwongen. “Freek, hoor je me?” zegt hij. Freek steekt zijn duim op en knikt. Hij hoort ons.  

“Goed,” zegt Thijs. “Ik laat de knop nu los en ga een beat starten, OK?”  

“Prima,” reageer ik. “Natuurlijk.” Alsof hij mij om toestemming moet vragen.

Thijs duwt enkele schuiven omhoog, rommelt iets met een touchscreen aan de rechterkant van het paneel, en opeens klinkt een stevige beat met af en toe een strijk van een viool er doorheen. Freek begint zijn hoofd op de beat heen en weer te bewegen en Thijs doet net zo vrolijk mee. Ik twijfel. Moet ik ook mijn hoofd in de maat meebewegen of de situatie gewoon maar even aanzien? Ik heb niks met rapmuziek. En gevoel voor ritme heb ik al helemaal niet. Kans is groot dat ik uit de maat beweeg als ik mee doe, hoe simpel de beat ook is.  

Voordat ik een beslissing kan nemen, klinkt de rauwe stem van Freek door de ruimte. In korte, agressieve zinnen rapt hij over zijn leven.  

Hier is ie dan, Lijpe Freek, ik verdien meer geld, week op week

Elke dag tel ik mijn centen, word gewoon rijk met me talenten

Kijk in wat voor huis ik woon, er is niemand zoals ik, geen kloon

In m’n Bentley aan het stuur, luister naar mijn woordenvuur.

Terwijl ik de neiging heb om mijn handen voor mijn oren te slaan, kijk ik opzij naar Thijs, maar die gaat helemaal op in de performance van Freek. Hij beweegt zijn hoofd nog enthousiaster op de beat en duwt af en toe een schuif omhoog of juist omlaag. En dan, na drie tenenkrommende minuten, is het voorbij. Thijs slaat op mijn bovenbeen en kijkt me glimlachend aan. “Nou? En?” informeert hij.

Verschrikkelijk. Ik zeg: “Nee, ja, heel…” Ik aarzel even en zeg dan vol overtuiging: “Heel knap!”  

Thijs drukt op de knop om contact te zoeken met Freek en roept: “Je begint er te komen Freek! Gaat de goede kant op!” Freek balt zijn vuist en wijst dan glimlachend in de richting van Thijs. Klaarblijkelijk is het tweetal inmiddels uitgegroeid tot een hecht team. “We doen zo een nieuwe ronde!”

Thijs laat de knop weer los en zegt tegen mij: “Kijk, misschien is hij nog niet de beste rapper die we in Nederland hebben. Maar we moeten hem wel dat vertrouwen geven. Een kans.”

“Ja,” stamel ik. “Nog niet de beste rapper.”

“Precies, maar beats maken kan hij als geen ander. Dat stukje viool dat je hoort? Heeft hij gespeeld. De basisbeat? Heeft hij gemaakt. De teksten? Van hem. Ik heb alleen de zaken mooi in elkaar gemixed, maar in feite is het werk van Freek.”

“Moet hij zich dan niet daar op richten?” tip ik Thijs voorzichtig. “In plaats van dat rappen?”

“Misschien. Maar zo ver is hij nog niet. Vooralsnog denkt hij dat hij de beste rapper van Nederland is. Dit is ook een proces voor hem. Hier moet hij gewoon doorheen. En wie weet, misschien kan hij zich ontwikkelen tot een topper.”

Ja. Wie weet.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 31, vandaag deel 32. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier. 

Woensdag 22 juni 2016  

Het loopt niet lekker met mijn sollicitaties. Ondanks een licht afstotend, gebrekkig CV ben ik weer uitgenodigd voor twee gesprekken.  

Volgende week vrijdag mag ik in de ochtend langskomen bij een handelsonderneming. Het bedrijf koopt spullen in Turkije en verkoopt deze tegen een aanzienlijk hogere prijs in Nederland. Van bloempotten tot dienbladen. Omdat de zaken goed gaan, hebben ze een posities voor sales medewerkers die, bij voorkeur, zowel Turks als Nederlands spreken.  

Ik mag ook op gesprek bij een organisatie die mensen in Turkije helpt om hun emigratie naar Nederland in goede banen te leiden. Bij voorkeur iemand die zowel Turks als Nederlands spreekt. Uiteraard.

Ik surf naar werk.nl en vul mijn twee nieuwe “successen” in. Hetty zal tevreden zijn. Nu er alleen nog voor zorgen dat de gesprekken mislukken.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 30, vandaag deel 31. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier. 

Maandag 20 juni 2016  

Als ik de gemeente bezoek neem ik bij voorkeur plaats op een klein lichtblauw bankje dat links achter in de grote lobby staat. Vanuit die positie heb ik goed zicht op iedereen die de ruimte binnen loopt en kan ik op twee monitoren doorlopend het nieuws en de weersvoorspelling volgen. Meestal loopt het nieuws een dag achter en is de weersvoorspelling onjuist. Dan staat er dat de zon gaat schijnen terwijl het buiten regent. Of andersom. Desondanks is het prima vermaak.  

Al vrij snel verschijnt mijn nummer op de monitoren. Ik loop naar de receptie waar ik word ontvangen door een grote, slanke man met halflang grijs haar dat precies in het midden gescheiden is. “Hartog,” zegt hij.  

“Eren Yilmaz,” antwoord ik terwijl ik zijn hand schud.  

“Fijn dat u er bent, loopt u met mij mee?”  

“Natuurlijk,” zeg ik, waarna Hartog mij voor gaat.  

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 29, vandaag deel 30. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier. 

Vrijdag 17 juni 2016  

Ik sta met een envelop van de gemeente in de lift. Als ik hem open, vind ik dit keer geen kleurige brochure met daarop lachende mensen, maar een saaie brief. Bovenaan staat: “Verzorgd op weg naar een baan.”

Als de liftdeuren open gaan, begin ik te lezen:

Geachte heer Yilmaz,

Wij streven ernaar om u zo snel mogelijk terug te laten keren naar betaald werk. Hierbij zijn we u graag van dienst. Zo kunt u bij ons altijd terecht voor advies en kunt u via de gemeente kosteloos of met grote korting een reeks cursussen en opleidingen volgen.  

Middels deze brief willen we uw aandacht vragen voor een onderzoek dat recent in opdracht van de gemeente is uitgevoerd. Uit dit onderzoek is gebleken dat mensen die tijdens een sollicitatie een onverzorgde indruk maken zelden of nooit de baan krijgen aangeboden, ook indien zij wel voldoen aan alle eisen die de positie aan hen stelt. Mensen met een verzorgd uiterlijk maken daarentegen juist meer kans op een baan, ook indien zij niet volledig voldoen aan het gestelde profiel.

Wij vinden het als gemeente van groot belang dat uw voorkomen past bij hetgeen de potentiële werkgever van u verwacht. Daarom is besloten dat per 1 juli aanstaande een verzorgd uiterlijk een voorwaarde is voor de volledige toekenning van uw uitkering. Indien u niet voldoet aan deze plicht, zal u mogelijk gekort worden.  

Indien u hulp nodig heeft bij uw verzorging of voorkomen, verzoeken wij u contact op te nemen met uw klantmanager. Hij of zij kan u mogelijk doorsturen naar het initiatief “Dress for Success”. Meer informatie over dit initiatief, dat onder meer wordt gesponsord door de bekende kledingwinkel Oger, vindt u op de website dressforsuccess.nl.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 28, vandaag deel 29. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier. 

Woensdag 8 juli 2016  

Freek en ik zitten bij klantmanager Hetty.  

“Lijpe Freek?” vraagt Hetty nadat Freek zich trots heeft voorgesteld met zijn artiestennaam.

“Ja, binnenkort beroemd in heel Nederland.”

Hetty, vandaag licht oranje haar en bijpassende oorbellen, kijkt bedenkelijk. “Maar je gebruikt die naam toch niet bij sollicitaties?” informeert ze voorzichtig.

“Nee hoor, daar gebruik ik mijn echte naam, al leidt dat meestal tot verbazing dan wel hilariteit.”

“Dat zal zo zijn, maar ik vermoed dat werkgevers niet heel enthousiast worden van een potentiële medewerker met de bijnaam Lijpe Freek.”

Volgens Hetty is het “in principe” goed dat Freek zijn dromen wil naleven. En met zijn dromen geld wil verdienen. “Maar,” zegt ze met een moeilijk gezicht, “ik wil wel dat we reëel blijven. Uiteindelijk moet je wel een inkomen nastreven. Is dat wel mogelijk als, hoe noemde je het ook alweer, rap artiest?”

Freek knikt stevig en zegt: “Zeg dat wel, als je kijkt naar Amerikaanse rappers en hun huizen en auto’s, dan is dat wel duidelijk. De Ferrari ’s en zwembaden vliegen je om de oren. En ook in Nederland kun je er goed mee verdienen. Zo iemand als Gers Pardoel? Die heeft een dikke Mercedes en woont in een huis van een half miljoen. Typhoon werd laatst nog aangehouden omdat hij in een te dure auto rijdt. Dus dat zit wel goed.”

Ik durf Freek niet te vertellen dat die Amerikaanse rappers vrijwel altijd hun auto’s leasen en huizen huren. Zo gauw de hits opdrogen, zitten ze weer in een flatje, enkele uitzonderingen daargelaten.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 27, vandaag deel 28. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier. 

Vrijdag 3 juni 2016  

Vandaag lunch ik met Simone. Voorlopig voor de laatste keer. Over drie dagen start de ramadan. Die duurt een maand. Lunchen of dineren zit er dan niet meer in, tenzij we dat midden in de nacht doen.

Ik heb het gevoel dat onze relatie de goede kant op gaat. We appen veel en de appjes zijn leuk. We zitten in hetzelfde vak. Dat helpt. Niets zo leuk als zeuren over vreselijke leerlingen en irritante collega-docenten.  

Simone heeft een druk leven. Doet van alles met vrienden, en als ze niet met vrienden afspreekt, besteedt ze haar tijd aan yoga en andere vrouwen-onzin. Dat vind ik prima. Ik hou van vrouwen die een eigen leven hebben. Dan kan ik ook mijn eigen leven leiden.  

Ik zie uit naar onze lunch. Dan kunnen we eindelijk rustig en lang praten. De volgende stap, thuis afspreken, zal niet lang meer op zich laten wachten. Al maak ik me zorgen over de ramadan. Die kan wel eens roet in het eten gaan gooien. Alhoewel, van eten is weinig sprake tijdens de ramadan.

We ontmoeten elkaar bij Quincy, een populair lunchtentje met een groot terras. Ik arriveer als eerste en kies een mooi tafeltje in de aangename zon.  

Nog steeds vraag ik me af of ik Simone deelgenoot moet maken van mijn plannen. Of ik haar moet vertellen dat ik bewust zes maanden werkloos blijf. Met gegronde redenen overigens, maar toch. Ik moet uiteindelijk toch op de één of andere manier verklaren waarom het zo lang duurt voordat ik weer een baan vind. Misschien niet vandaag, maar wel binnen nu en een maand.  

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 26, vandaag deel 27. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier. 

 Maandag 30 mei 2016  

Vandaag ga ik voldoen aan de tegenprestatieplicht. Ik heb gekozen voor het “digitaliseren van documenten van de gemeente”. Dat leek me beter dan het opknappen van een buurthuis met mijn twee linkerhanden of het begeleiden van allerlei bejaarden bij de zaken als boodschappen doen en voorlezen uit kleuterboeken.  

Als ik me rond half tien meld bij de receptie, staan de vier andere uitkeringstrekkers die vandaag samen met mij aan de slag gaan al klaar. Drie mannen en een vrouw. Veel zin hebben ze niet, afgaande op de emotieloze blikken op hun gezichten. De enige gekleurde man van het stel heeft oordopjes in waarmee hij naar muziek luistert. Hij beweegt zijn hoofd langzaam op en neer op het ritme. De twee andere mannen zijn in gesprek met hun smartphone. De enige vrouw staart voor zich uit terwijl ze doorlopend haar lippen over elkaar beweegt. Misschien is ze zenuwachtig. Het digitaliseren van documenten is tenslotte best eng.

Enkele minuten na mijn aankomst verschijnt een man van een jaar of zestig die ons meeneemt naar een grote ruimte op de tweede verdieping van het gemeentehuis. Hij loopt moeilijk, maar misschien komt dat doordat hij twee meter lang is.  

“Welkom,” zegt de man als we in de hoek van de ruimte zijn beland. “Mijn naam is Driekus. Ik begeleid uitkeringsgerechtigden bij het verrichten van de tegenprestatie. Vandaag gaan we een reeks oude documenten digitaliseren. Tot half twaalf gaan we aan de slag. Zoals jullie zien hebben we hier drie zaken staan. Een doos met mappen, een scanner en een computer.” De man wijst naar een doos die is gevuld met allerlei mappen. “De mappen in deze doos bevatten documenten uit het jaar 1983. Die gaan we digitaliseren.”

“1983?” zegt de vrouw. “Dat is toch hartstikke oud?”

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 25, vandaag deel 26. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier. 

Woensdag 25 mei 2016  

Freek heeft me vanochtend via de telefoon verteld dat hij diverse bezoeken heeft gebracht aan de muziekstudio van mijn oud-klasgenoot Thijs. Ze hebben een klik en werken aan een reeks beats.

Om mij te danken voor mijn introductie bij Thijs, heeft hij me bij hem thuis uitgenodigd. Dat wil zeggen: bij het huis van zijn ouders. Ik heb gezegd dat ik kom en sta ik bij de voordeur van de villa. Volgens Freek hebben we het rijk alleen. Zijn ouders zijn enkele dagen naar de Veluwe waar ze gaan jagen op allerlei dieren.  

Pas na drie keer bellen gaat de deur open. Terwijl hij een koptelefoon van zijn hoofd trekt, verontschuldigt Freek zich. “Sorry,” zegt hij. “Ik zat naar wat beats te luisteren. Hoeveel keer heb je aangebeld?”

“Zes keer,” overdrijf ik.

Via een imposante hal waarin een enorme lamp hangt die bestaat uit tientallen kristallen bollen, lopen we naar de moderne keuken waar Freek uit de koelkast een fles champagne pakt. Via de huiskamer lopen we naar twee openstaande terrasdeuren die toegang geven tot de indrukwekkende achtertuin van het pand. Als we naar buiten stappen vraag ik Freek hoe het loopt met zijn sollicitaties.  

“Niet goed,” zegt hij terwijl hij zijn schouders ophaalt. “Ik reageer af en toe op een vacature. Maar het leidt tot niets. En echt rouwig ben ik daar niet om. Klinkt misschien heel idioot, maar ik ben elke keer blij als ik word afgewezen.”

Join the club denk ik.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 24, vandaag deel 25. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier. 

Maandag 23 mei 2016  

In de brievenbus vind ik een brief van de gemeente. Mijn standaard begin van de week. Terwijl ik in de lift sta scheur ik de envelop open en haal het enkele A4-tje eruit. Het betreft een bericht over het verrichten van een tegenprestatie.

Uw tegenprestatie

Zoals u wellicht weet, dient u als uitkeringsgerechtigde te voldoen aan een reeks plichten om uw uitkering te kunnen behouden. Daarbij gaat het onder meer om de tegenprestatieplicht. U bent verplicht om een tegenprestatie naar vermogen te verrichten als de gemeente dat van u vraagt. Dit werk hoeft niet bij te dragen aan uw re-integratie en kan derhalve ook nooit geweigerd worden.

Sinds dit jaar bieden wij uitkeringsgerechtigden de mogelijkheid om te kiezen uit een tegenprestatie. Als u geen keuze maakt, zullen wij voor u een passende keuze maken. Wij verzoeken u om de mogelijkheden hierna door te nemen en per e-mail te laten weten welke tegenprestatie u wenst te verrichten. Indien u niet beschikt over e-mail, kunt u uw keuze ook telefonisch doorgeven.

Voor de volledigheid: u ontvangt geen vergoeding voor het verrichten van de werkzaamheden, maar behoudt wel uw volledige uitkering. Indien u de tegenprestatie niet naar behoren uitvoert, heeft de gemeente het recht om handhavingsmaatregelen op te leggen.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 23, vandaag deel 24. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier. 

 Maandag 16 mei 2016  

De dag begint slecht. Cor, eigenaar van het bedrijf dat handelt in beveiligers, heeft me gemaild. Zijn bericht begint met een excuus – hij had me al veel eerder willen mailen, maar er was wat gedoe geweest op kantoor waardoor de zaken vertraging hadden opgelopen – en gaat dan over in een aanbod. Cor wil dat ik zo snel mogelijk bij hem aan de slag ga. Hij heeft al diverse locaties waar ik per direct inzetbaar ben. Met mooie uren. Veel toeslag.

Cor heeft gelijk. Het is een mooi aanbod. Goed basissalaris met een prima toeslag voor uren die buiten de normale werktijden vallen. Maar het werk speelt zich grotendeels ’s avonds en ’s nachts af. En het werk brengt de nodige risico’s met zich mee. Maar dat is geen probleem, staat in het voorstel, want het bedrijf heeft “uitgebreide verzekeringen met uitgebreide dekking” waarvan de premie netjes door Cor worden betaald.  

Ik ben een waardeloze werkloze. Mijn inspanningsperiode is nog geen week voorbij, en ik heb alweer een baan. Althans, als ik dat zou willen. En dat wil ik niet. Ik wil werkloos blijven. Vrije tijd hebben. Een half jaar genieten van een welverdiende uitkering. Naar Turkije. Twee of drie keer. De hadj volbrengen. Tijd doorbrengen met Simone. Uitslapen. Laat naar bed gaan.