Onze roman in stukjes is ten einde! Vorige week las u deel 52, vandaag hel allerlaatste stuk, deel 53. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier. 

Donderdag 29 september 2016 

“Met Freek!” klinkt het. 

“Freek?” zeg ik. Ik breng de telefoon van mijn ene naar mijn andere hand. 

“Ja, met Freek, je weet wel, je maatje.”

“Natuurlijk, dat weet ik. Ik ben net wakker.” Ik duw mezelf omhoog totdat ik rechtop in bed zit. Ik zie op mijn horloge dat het bijna elf uur is.

“Moet je geen baan zoeken dan? Laat Hetty het niet horen dat je zo lang ligt te maffen.”

“Nee…,” zeg ik. “Is geen probleem. Ik zoek geen baan meer. Sinds gisteren.”

“Geweldig! Je hebt een baan dus. Mooi hoor! Maar goed, hoe dan ook, ik heb nieuws. Die single die ik heb geproduceerd, die gaat volgende week verschijnen. Het wordt de nieuwe 538 dance smash! Mijn muziek gaat high rotation draaien op 538 Eren!”

“Is goed,” zeg ik. “Gefeliciteerd. Heel goed.”

Ik verbreek de verbinding en laat me weer in bed zakken.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 51, vandaag deel 52. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Maandag 26 september 2016 

“Meneer Yilmaz, ik ga het gewoon direct zeggen: de commissie is niet tevreden over uw voortgang. Een eenmalig klusje als tolk en een paar keer per maand bijles geven is niet voldoende. Ze verwachten concreet zicht op een echte baan.”

Ik zit tegenover Hetty bij de gemeente. Vanmorgen belde ze op en vertelde dat het beter was als ik gewoon langs zou komen, want “Skype is toch wel onpersoonlijk, laten we dat alleen voor noodgevallen gebruiken.”

Ze zegt: “De commissie heeft u vooralsnog op de lijst met afvallers gezet. Dat betekent dat u niet langer deel mag nemen aan het onderzoek naar het plichtvrij inkomen, tenzij u binnen twee weken aantoonbaar de weg hebt ingezet naar een baan. Sorry, maar het is niet anders. We moeten bewijzen dat de theorie achter het plichtvrij inkomen werkt en u draagt daar vooralsnog weinig tot niets aan bij.”

“Ik heb tientallen sollicitaties lopen,” sputter ik tegen. “Afgelopen week nog bijna twintig ingediend.”

“Dat weet ik meneer Yilmaz. Ik zie de cijfers ook. Maar wat heeft het nou allemaal opgeleverd?”

“Twee gesprekken staan gepland. Deze woensdag en…”

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 50, vandaag deel 51. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Maandag 19 september 2016 

Ik ben nu vier dagen terug uit Saudi-Arabië en op de één of andere manier heeft het leven me weer gegrepen. De rust die ik voelde toen ik uit het vliegtuig stapte is grotendeels verdwenen. Ik schud mijn hoofd. Hier zit ik dan. Achter mijn laptop. Naar het scherm te staren. Te wachten totdat er een nieuwe e-mail binnenkomt van een potentiële werkgever. 

Zaterdag ben ik tot zeventien sollicitaties gekomen. En ik heb ze niet eens allemaal bewust verprutst. Op basis van eerdere ervaringen zal mijn inspanning leiden tot minimaal twee gesprekken. 

Ik moet opstaan en een lekkere wandeling gaan maken. Bij vrienden langsgaan. Praten over mijn mooie ervaringen van afgelopen week. Maar ik kan me er niet toe zetten. Het plichtvrij inkomen houdt me in een vreemd soort wurggreep. Mijn uitkering is ruim voldoende om goed van te kunnen leven, maar desondanks eist de gemeente van me dat ik nog meer ga verdienen. 

Het uitzendbureau heeft mij de opdracht als tolk verleend. Aanstaande donderdag mag ik vier uur lang de rol van “stand-by tolk” spelen bij een meeting tussen Nederlandse en Turkse ondernemers. Volgens de intercedente komt het er op neer dat ik helemaal niks hoef te doen. De deelnemers spreken allemaal goed Engels en de Nederlandse bedrijven vaardigen medewerkers af die al Turks spreken. 

Het niets doen zal me het mooie bedrag van EUR 106 opleveren.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 49, vandaag deel 50. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Donderdag 15 september 2016  

Pas nadat de lichtjes “stoelriemen vast” zijn gedoofd en mensen haastig gaan staan om handbagage uit de vakken te halen, zet ik mijn mobiele telefoon weer aan. Sinds de Skype meeting met Hetty heb ik het apparaat niet meer gebruikt.  

Terwijl mijn telefoon het netwerk van mijn provider zoekt, zie ik hoe andere inzittenden met vermoeide gezichten hun bagage tevoorschijn trekken uit de bagagevakken en vaak gekromd boven hun stoel of in het gangpad wachten totdat de meute in beweging komt. Ik deed vroeger precies hetzelfde. Ook al wist ik dat het vaak nog wel vijf tot tien minuten duurde voordat ik mijn eerste passen richting de uitgang kon zetten. Waarom toch, vraag ik me af. Nu zit ik heerlijk in mijn stoel. Ik geniet van het feit dat ik een mooie reis heb kunnen maken. Laat mij maar lekker als laatste het vliegtuig verlaten. Des te langer ik kan nagenieten.

Als mijn provider gevonden is, open ik de app van mijn bank. Het is de vijftiende en dat betekent dat mijn uitkering binnen moet zijn. Ik toets de pincode in en dan verschijnt mijn saldo. En ja hoor: de bak met geld is binnen. Het plichtvrij inkomen is gestort.  

Wie er op de deur van mijn hotelkamer klopte afgelopen maandag? Een man die in de kamer naast ons zat. Die vond dat ik teveel aan het schreeuwen was. Dat onderbrak hem in zijn rituelen, zo gezegd. Excuses aangeboden en aangegeven dat het om en noodgeval ging.  

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 48, vandaag deel 49. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Maandag 12 september 2016  

Ik heb drie dagen niet in mijn dagboek geschreven. En ook dit word geen lang verhaal. Ik wil me volledig kunnen richten op het spirituele.  

De hadj verloopt naar wens. Ik ben tevreden over MekkaLux. Niet alleen is de organisatie goed op orde – de hotels zijn goed, het vervoer comfortabel, en ik voel me continu veilig – het bedrijf heeft ervoor gezorgd dat ik niet langer ben ingedeeld met Owen.  

De hadj is al lang niet meer een ongeorganiseerde, chaotische bijeenkomst van een groep onvoorbereide gelovigen, zoals de media in Nederland het nog wel eens doet voorkomen. Ik draag doorlopend een elektronische armband met daarop mijn persoonlijke en medische gegevens. Als er iets gebeurt, is direct duidelijk wie ik ben en hoe ik behandeld dien te worden. Middels de gps-chip die in de armband zit is mijn locatie altijd bekend. Tot slot biedt de armband informatie, zoals adressen en de juiste tijden om te bidden.  

Ik heb de afgelopen dagen alle dagelijkse gedachten uit mijn hoofd kunnen verbannen en zodoende maximale ruimte kunnen scheppen voor bezinning. Het heeft me in staat gesteld om vanuit de hoogte naar mijn acties en besluiten in het verleden en naar mijn plannen voor de toekomst te kijken. Dat klinkt misschien een beetje zweverig, maar dat is het zeker niet. Pas als je alle korte termijn zaken uit je hoofd weet te verbannen, lukt het om zonder vooroordelen naar je eigen verleden en toekomst te kijken.

De fijne flow waarin ik verkeer dreigt nu ruw onderbroken te worden door een verplichte skype call met Hetty over mijn vorderingen in het kader van het onderzoek naar het plichtvrij inkomen. Als ik de call laat schieten, levert dat straf op. Dan kan ik fluiten naar mijn royale uitkering.  

Ik sla mijn laptop open en start Skype. Gelukkig biedt het hotel wifi, al heb ik al diverse mensen horen klagen over de kracht ervan. Ik overweeg om mijn e-mail te checken, maar besluit dat niet te doen. Het zou me teveel afleiden gedurende het restant van de bedevaart.  

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 47, vandaag deel 48. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Vrijdag 9 september 2016  

Als ik met mijn bagage de aankomsthal binnentreed, valt mijn oog meteen op een lange man die een nogal groot wit bord boven zijn hoofd houdt met daarop in blauwe letters de tekst “Mekkalux”. Hij draait het bord steeds van links naar rechts en weer terug, alsof hij een lekker wijf is dat bij een bokswedstrijd de rondes aankondigt. Een lekker wijf met overgewicht en opmerkelijk lange baard. Ik loop naar hem toe en stel me voor als Eren Yilmaz, waarop hij een lijst met namen afspeurt en een vinkje achter mijn naam zet.

“Welkom,” zegt hij. “Volgt U mij? Dan breng ik U naar de auto.”

Even later arriveren we bij een zwarte limousine. De man houdt de deur voor me open en ik stap in. Nadat hij mijn bagage in de achterbak heeft gelegd, reikt de man mij een flesje water en een doosje tissues aan (geen idee waarom) en vertelt dan dat hij nog één andere gast moet ophalen. Die zal er binnen een kwartier zijn. Hij komt vanuit Nederland ingevlogen.

Wanneer hij weer vertrokken is, stel ik vast dat de sleutel van de auto in het contact zit. Als ik zou willen, zou ik gewoon weg kunnen rijden. Paar uurtjes joyriden. Plankgassen, door rood rijden, doorlopend toeteren. Om vervolgens opgepakt te worden en de rest van mijn leven vast te zitten in een land met zijn eigen unieke regels. Nee, laat ik dat niet doen, besluit ik. In plaats daarvan bekijk ik het ritueel dat plaatsvindt. Doorlopend zie ik bedevaartgangers de aankomsthal verlaten en met auto’s weggevoerd worden. Soms worden acht tot tien man in een kleine auto gepropt die vervolgens met horten en stoten op gang komt.  

Na een minuut of twintig verschijnt mijn chauffeur met een joviaal ogende man. Zijn fleurig ogende Hawaii shirt wappert in de wind, zijn witte korte broek lijkt te groot uitgevallen voor zijn toch al dikke benen. In zijn blonde golvende haar zit een groene zonnebril met opvallend dik frame.  

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 46, vandaag deel 47. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Dinsdag 6 september 2016  

Op de één of andere manier zorgt de bijstand ervoor dat je een nieuw dagritme opbouwt. Daar waar ik vroeger geen enkel probleem had met vroeg opstaan, heb ik nu grote moeite om voor negen uur uit bed te komen. Laat staan om vijf uur zoals vanochtend.  

Volgens planning zouden we om 7:40 opstijgen, maar pas na achten komt het vliegtuig eindelijk in beweging. Inmiddels heb ik de Telegraaf al uitgelezen.  

Halverwege de vlucht, ik heb inmiddels ook de Volkskrant gelezen, zie ik een man door het gangpad lopen die me bekend voorkomt. Het is Diekstra van Duzuzu Trading. Hij herkent mij ook, loopt op me toe en vraagt: “Jij hebt toch bij ons gesolliciteerd?”

“Ja, dat klopt,” zeg ik. “Op weg naar Turkije om handelswaar op te halen?” informeer ik dan.

Diekstra schudt zijn hoofd. “Nee, voorlopig ligt het bedrijf stil. Gedoe met de Fiod. We hebben een inval gehad. Dus ga ik nu maar met mijn vrouw op vakantie.”

“Inval?” reageer ik.

“Ja, zomaar, één of andere anonieme tip.”

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 45, vandaag deel 46. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Donderdag 1 september 2016  

Al bijna een kwartier zit ik samen met de andere deelnemers aan het onderzoek naar het basisinkomen plichtvrij inkomen in de grootste vergaderzaal van de gemeente voor een “belangrijke, verplichte bijeenkomst”. Al die tijd klinkt er stampende, opzwepende muziek, alsof elk moment een bokswedstrijd om de wereldtitel van start zal gaan. Maar dat is niet zo. Volgens een collega uitkeringstrekker die naast mij zit, zijn we met z’n allen in afwachting van de man die er voor verantwoordelijk is dat wij zes maanden lang zonder plichten door het leven zullen gaan. Een aanstormend politicus die tien jaar in het bedrijfsleven werkte en nu als “bekeerling” de politieke arena met een grote klap wil binnentreden.  

Het belang van de meeting wordt onderstreept door de aanwezigheid van mevrouw Nasubariam, wethouder Werk & Inkomen. Zij is zo druk bezet dat ze alleen bij hoge uitzondering tijd maakt om uit haar werkkamer te komen. Volgens verhalen zou zij zelfs in haar werkkamer slapen. Ook in de weekenden. Dat zij hier nu is, zegt genoeg.

Na nog eens vijf minuten wachten is het eindelijk zo ver. Het volume van de muziek wordt teruggebracht en de lampen in de zaal worden gedimd. Als de laatste klanken zijn verdwenen, gaat de deur van de ruimte open en stapt een in pak gehulde man met ferme stappen de ruimte binnen, op weg naar een klein geïmproviseerd podium voorin de zaal. Mevrouw Nasubariam en de aanwezige klantmanagers beginnen fanatiek te applaudisseren en al snel volgen we allemaal hun voorbeeld, alsof niet klappen een vorm van werkweigering is.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 44, vandaag deel 45. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Donderdag 25 augustus 2016

Hetty wil mij dringend spreken. Niet via Skype. Niet via de telefoon. Het moet op het gemeentehuis. Face to face. Vandaag nog.

Als ik even later het gemeentehuis binnenloop, valt me op hoe rustig het is. Lijkt erop dat uitkerings-trekkend Nederland nog van haar laatste weekje vakantie geniet. Zelfs vaste bezoeker Jim is in geen velden of wegen te bekennen.

Bij de receptie krijg ik te horen dat ik direct mag doorlopen naar de bespreekkamer waar mijn klantmanager zich bevindt. Als ik de deur open, zie ik dat Hetty achter het bureau in de kamer zit, haar ogen gericht op de monitor.

“Goedemiddag,” zeg ik. Hetty zegt niks. Ze blijft naar haar scherm kijken. Ik haal mijn schouders op en neem plaats op de stoel aan het bureau.

“Goed,” zegt Hetty dan eindelijk. Ze heeft haar kleine hanenkam weer in ere hersteld. Hoogblond deze keer, bijna wit. Alsof ze grijs aan het worden is. Een bejaarde kip. “Meneer Yilmaz, U heeft mij ernstig teleurgesteld,” klinkt ze pinnig. Ik schrik van haar stem.

“Oh?” zeg ik snel. “Waarom is dat dan?”

“U heeft inkomsten niet opgegeven.”

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 43, vandaag deel 44. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Vrijdag 19 augustus 2016

In ruim twee maanden tijd heb ik tien keer bijles gegeven aan de drie Turkse jochies. Het heeft me 550 euro rijker gemaakt. En een hele hoop energie armer.

Ze leren uiterst snel. Dat zeker. Het is alsof het eten van enorme hoeveelheden snoep en chips een positieve invloed op de intelligentie van deze kinderen heeft. Helaas heeft het ook forse invloed op het gedrag van de jongens. Het eerste uur gaat het nog wel, maar gedurende het tweede uur (nadat ze tijdens de pauze allerlei zoete zooi tot zich hebben genomen) wordt de situatie bijkans onwerkbaar. Eerst verliezen ze hun aandacht en al snel daarna krijgen ze onderling ruzie. Uiteindelijk keren ze zich gezamenlijk tegen mij en krijg ik werkelijk alles wat los en vast zit op me afgegooid. Speels, dat wel, maar desondanks toch uiterst vervelend.

Ik heb besloten om te stoppen met het geven van bijles. Nu ik binnenkort een basisinkomen ontvang, is werken niet langer nodig.

“Wat zegt U”, klinkt de accountmanager bij het bureau als ik haar aan de telefoon krijgt. “U wilt stoppen? Maar dan kan helemaal niet. U heeft een contract getekend waarin staat dat u minimaal vier maanden beschikbaar bent voor bijles. Dat is noodzakelijk omdat we willen voorkomen dat kinderen steeds nieuwe docenten krijgen. En, u heeft er pas twee maanden op zitten.”

“Sorry, ik weet het, maar ik heb de inkomsten niet langer nodig.”

“Als u echt wil stoppen, zijn we gerechtigd u een boete op te leggen van 15% van de gegenereerde inkomsten. Daar bent u van op de hoogte?”

“Jazeker. En dat is geen probleem. Verreken het maar met mijn inkomsten van deze maand.”

Zo lang ik maar niet langer bekogeld wordt met chips en snoep, vind ik het prima.