Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 23, vandaag deel 24. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier. 

 Maandag 16 mei 2016  

De dag begint slecht. Cor, eigenaar van het bedrijf dat handelt in beveiligers, heeft me gemaild. Zijn bericht begint met een excuus – hij had me al veel eerder willen mailen, maar er was wat gedoe geweest op kantoor waardoor de zaken vertraging hadden opgelopen – en gaat dan over in een aanbod. Cor wil dat ik zo snel mogelijk bij hem aan de slag ga. Hij heeft al diverse locaties waar ik per direct inzetbaar ben. Met mooie uren. Veel toeslag.

Cor heeft gelijk. Het is een mooi aanbod. Goed basissalaris met een prima toeslag voor uren die buiten de normale werktijden vallen. Maar het werk speelt zich grotendeels ’s avonds en ’s nachts af. En het werk brengt de nodige risico’s met zich mee. Maar dat is geen probleem, staat in het voorstel, want het bedrijf heeft “uitgebreide verzekeringen met uitgebreide dekking” waarvan de premie netjes door Cor worden betaald.  

Ik ben een waardeloze werkloze. Mijn inspanningsperiode is nog geen week voorbij, en ik heb alweer een baan. Althans, als ik dat zou willen. En dat wil ik niet. Ik wil werkloos blijven. Vrije tijd hebben. Een half jaar genieten van een welverdiende uitkering. Naar Turkije. Twee of drie keer. De hadj volbrengen. Tijd doorbrengen met Simone. Uitslapen. Laat naar bed gaan.  

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 22, vandaag deel 23. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier. 

Zaterdag 7 mei 2016  

We treffen elkaar in restaurant Gimbrère. Franse keuken. Tournedos op de kaart. En die neem ik. Niks geen witlof of ander konijnenvoer.

Tijdens het dessert vraagt ze me in hoeverre ik praktiserend moslim ben. “Medium rare”, antwoord ik. “Net als de tournedos die ik net heb gegeten.”

Ze glimlacht, maar wil dan toch echt weten wat dat dan precies betekent. “Ik hou me aan de voorschriften, zoveel mogelijk,” zeg ik, “maar wel binnen het normale.”

Dan vertel ik haar dat ik dit jaar de hadj wil volbrengen. Ze vindt het mooi. Mensen moeten doelen hebben in hun leven, zegt ze. Ze zou wel mee willen, maar dat kan niet, weet ze.

Als ik naar huis fiets, realiseer ik me dat ik iets begin te voelen voor Simone. Een Nederlandse vrouw die mij helemaal mezelf laat zijn. Die mij een stuk vlees laat eten zonder één onvertogen woord. Die mij aanmoedigt om aan de hadj mee te doen. Die ook nog eens niet blond is en geen blauwe ogen heeft. 

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 21, vandaag deel 22. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier. 

Woensdag 4 mei 2016  

Vandaag loopt mijn inspanningsperiode af. Ik heb aan alle eisen voldaan. Sollicitaties verricht. Ingeschreven bij uitzendbureaus. Informatie op werk.nl ingevuld. Tot een baan heeft het vooralsnog niet geleid, al ben ik de afgelopen weken behoorlijk lastig gevallen door uitzendbureaus. Volgens Mehmet bellen de uitzendbureaus na verloop van tijd niet meer. Gewoon een paar keer weigeren met een of andere smoes, dan zetten ze een kruisje achter je naam. Geen tijd meer aan besteden, betekent dat.

Mijn sollicitaties zijn over het algemeen goed verlopen, al willen twee bedrijven ondanks mijn gebrekkige CV met me praten. Een bedrijf dat beveiligers zoekt en een restaurant dat een Turkse gastheer zoekt. Ik heb besloten om in te gaan op de uitnodigingen, al was het maar om mijn goede wil te tonen aan klantmanager Hetty. De kans dat zo’n gesprek leidt tot een baan, acht ik nihil.

De beveiliger staat niet langer voor de deur van de gemeente. In plaats daarvan word ik welkom geheten door een groep blanke mannen met spandoeken staan te zwaaien. “Asielzoekers oprotten!” “Geen uitkering voor asielzoekers!” “Ga werken voor je geld!”

Onder luid gejoel stap ik het gemeentehuis binnen. Ik vraag me af waar de jongens de tijd vandaan halen om te protesteren zo midden op de dag. Eén van hen herken ik als mede-uitkeringsgerechtigde. Misschien moet hij maar eens gaan werken voor zijn geld.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 20, vandaag deel 21. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier. 

Maandag 2 mei 2016  

Met een kop kruidige thee in mijn handen lees ik de inleiding van het juryrapport dat net als voorgaande jaren is opgesteld door het Centrum van Smaakonderzoek (CSO).  

In totaal werden dit jaar 153 zaken bezocht door drie verschillende panels teneinde de uitslag van de Nationale Friettest te bepalen. Het niveau van de friet was dit jaar hoger dan ooit. Gemiddeld scoorden de snackbars een 6,9. Desondanks waren er ook dit jaar weer vele onvoldoendes te betreuren.  

De winnaar, snackbar De Frieterij uit Ermelo, scoorde een perfecte 10. Eigenaar Raymond Kloosterboer heeft het frituren van patat tot een heuse kunst verheven. Klanten krijgen porties van gemiddeld 218 gram voor € 2.45, waarmee de prijs per 100 gram uitkomt op € 1.12. De friet is lekker knapperig, maar nergens te zwaar gefrituurd. Elk patatje is ongeveer even groot en even dik. Te korte patatjes en afdankertjes worden netjes gescheiden van patatjes van goede lengte. Zout wordt vakkundig verdeeld over alle patatjes en er blijft geen residu achter in de zak. De puntzak is stevig en er wordt gewerkt met relatief gezonde zonnebloemolie welke diverse keren per dag wordt ververst.  

Het MegaSnackPaleis van mijn vader is geëindigd op plek 6. Met een 9+.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 19, vandaag deel 20. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier. 

Zaterdag 30 april 2016  

Aan het einde van de ochtend arriveer ik bij het MegaSnackPaleis. Vandaag ga ik aan mijn vader opbiechten dat ik werkloos ben. Hij zal teleurgesteld zijn, maar ik wil voorkomen dat hij via andere kanalen over mijn situatie hoort.  

Ik twijfel of ik mijn moeder moet inlichten. Ik loop het risico dat ze verwacht dat ik voortaan samen met haar naar Turkse TV ga kijken.  

“Ha Eren,” zegt mijn vader als hij me in het vizier krijgt. “Help jij mij eens mee met die stoeltjes.”

“Natuurlijk papa,” zeg ik. Ik neem een stapel plastic stoeltjes van hem over en verspreid ze over de stoep. “Hoe gaat het?” vraag ik ondertussen.

Mijn vader gaat zitten op één van de stoeltjes die ik heb neergezet en schudt zijn hoofd. Zonder mij aan te kijken zegt hij: “Ik ben gespannen Eren. Dat mag jij weten. Ik slaap slecht.”  

Ik zet de stapel met stoelen neer en ga naast hem zitten. “Gespannen?”

Hij knikt. “Maandag verschijnt de uitslag van de Nationale friettest Eren. Deze maandag. En ik heb nog helemaal niks gehoord.”

En dat is slecht nieuws, realiseer ik me.  

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 18, vandaag deel 19. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier. 

Vrijdag 29 april 2016, avond  

Mijn date heet Simone en vanavond ontmoet ik haar in De Bistro, een klein tentje in het centrum van de stad. Als ze vraagt wat voor werk ik doe, ga ik haar de waarheid vertellen. Ik ben docent Engels, maar ik zit sinds kort zonder werk omdat de scholengemeenschap waar ik werkte een te duur gebouw heeft neergezet, waardoor op docenten bespaard moest worden. Simone is zelf docent en kent het verhaal waarschijnlijk al.

Mijn tennismaatje Simon heeft me vanochtend laten weten dat ze 31 is, niet eerder getrouwd is geweest, geen kinderen heeft, en te herkennen is aan een boek onder haar arm.  

Als ik om zeven uur op mijn fiets stap, probeer ik me voor te stellen hoe Simone eruit ziet. In de vierde klas van de middelbare school zat ook een Simone. Simone Duivenstein, als ik me goed herinner. Ze had lang blond haar met een lichte slag erin. En felblauwe ogen. Een mooi meisje, achteraf bezien. Lang en dromerig. Na dat vierde jaar verdween ze van school. Niemand wist waarheen. Volgens sommigen zouden haar ouders naar het buitenland zijn verhuisd, maar anderen fluisterden dat ze een relatie had gekregen met een rijke sjeik en sindsdien in een paleis in Saudi Arabië woonde.  

Ik val niet op blond haar en blauw ogen.  

Na een ritje van nog geen tien minuten arriveer ik bij De Bistro. Eén vooroordeel heb ik bij voorbaat ontkracht: deze Turk is op tijd.  

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 17, vandaag deel 18. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.  

Donderdag 28 april 2016 

Over twee dagen vindt mijn blind date plaats. 

Ooit liep ik een geschikt Turks meisje mis omdat ik slecht was voorbereid. Ze vond dat ik weinig van de wereld wist. Over actuele zaken wist ik zelfs helemaal niks, zei ze. 

Dat gaat me niet nog een keer gebeuren. 

Ik heb een Volkskrant en een Telegraaf gekocht. Van beide smaken iets. Dan moet het goed komen. Eerst scan ik de headlines in de Volkskrant. Stukken over Syrië, huursubsidie, het Teeven bonnetje, falend management van failliete thuiszorg organisaties, budgetoverschrijdingen bij diverse bouwprojecten van de overheid, te hoge salarissen van bankiers, verdronken vluchtelingen, één of andere prachtige theatervoorstelling en zwartspaarders die hogere boetes moeten betalen. De Telegraaf biedt luchtiger nieuws. Iets over een boer die door een koe is doodgeschopt, de vermeende borstvergroting van Bridget Maasland, de zoveelste relatiecrisis van Gordon, en een ruzie op de redactie van Voetbal International. Net als ik wil afhaken, valt mijn oog op een artikel op pagina zeven: “Uitkeringstrekkers krijgen voortaan nieuwe pc’s en tv’s.” Ik neem een slok van mijn thee en begin te lezen:

De gemeente Groningen heeft besloten om minima voortaan gratis nieuwe televisies en kookstellen te geven, zo meldt RTV Noord. Tot voor kort kregen zij tweedehands producten, maar daar waren ze lang niet altijd tevreden over. De gemeenteraad heeft nu ingestemd met de aanpassing van de zogenaamde witgoedregeling. 

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 16, vandaag deel 17. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier. 

Woensdag 27 april 2016  

Nog een week en dan is mijn inspanningsperiode voorbij. De zaken lopen naar wens. De eerste twee afwijzingen op mijn sollicitaties heb ik binnen. Ik word geen brood- en banketbakker en de positie als wijkverpleegkundige gaat ook aan mijn neus voorbij. Helaas heeft het Rode Kruis wel interesse getoond. Ze willen weten of ik al eens vergelijkbaar werk heb gedaan. Tevens vragen ze zich af hoe snel en hoe lang ik beschikbaar ben. Ik heb netjes laten weten dat ik geen enkele ervaring heb met de werkzaamheden zoals die staan beschreven in de vacature en waarschijnlijk maar kort beschikbaar ben, gezien het feit dat er veel vacatures voor docenten zijn en zo’n positie toch eigenlijk wel mijn voorkeur heeft boven het doen van semi-vrijwilligerswerk.  

Van de bedrijven die een nachtportier zoeken heeft slechts één interesse getoond. Ze hebben me laten weten dat ze mij in hun procedure willen opnemen, mits ik een motivatiebrief stuur. Zo’n brief is namelijk vereist.  

Die stuur ik niet meer.  

Als ik bij het gebouw van de gemeente arriveer voor een afspraak met klantmanager Hetty, zie ik dat er nog altijd een beveiliger voor de deur staat. Maar fouilleren hoeft niet meer. Hij wenkt dat ik door mag lopen. Waarschijnlijk lijk ik niet op de man die stampij heeft gemaakt.  

Binnen neem ik plaats in de wachtruimte. Freek is er nog niet, stel ik vast. Die zal wel te laat komen. Is vast nog bezig met zijn vreselijke rapmuziek en de tijd vergeten.  

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 15, vandaag deel 16. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier. 

Zondag 24 april 2016  

Op zondag breng ik Yunus een bezoek. Yunus is de jongste neef van mijn vader. Hij heeft een eigen bedrijfje in het rondbrengen van poststukken. Ooit was hij postbode, maar dat ging niet helemaal goed. Soms was Yunus moe en dan wilde hij nog wel eens een dagje werk overslaan. Maar nu gaat het beter met hem. Hij mag zelf bepalen wanneer hij poststukken rondbrengt. Hij krijgt per stuk betaald en dat werkt goed. Na een periode van werkloosheid werkt hij nu zes dagen per week, vaak tot ’s avonds laat.  

“Eren, ik verdien nu meer dan toen ik postbode was en ik mag toch lekker uitslapen,” zegt hij. “Dat is toch geweldig?”

In een onbewaakt ogenblik vertel ik Yunus dat ik werkloos ben. Buiten mijn schuld, dat wel. En maar voor even. Ik ga snel weer aan de slag, benadruk ik. Maar, ik ga de tijd nemen om de best passende baan te vinden. Dat vindt Yunus verstandig. “Kijk naar mij,” zegt hij. “Ze hadden mij ook afgeschreven. Als ik had gewild, had ik de rest van mijn leven een uitkering kunnen krijgen. En nu? Ik werk en ik betaal belasting. Omdat ik op mijn manier kan werken.”

Ik moet denken aan Mehmet. Die is afgeschreven. De rest van zijn leven een uitkering. Hij is er blij mee, maar toch. Mehmet kan prima werken. En dat zou goed voor hem zijn. Nu is hij afhankelijk van vrienden die bereid zijn om met hem thee te drinken en tavla te spelen.

 Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 14, vandaag deel 15. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier. 

 Vrijdag 22 april 2016  

Als ik op mijn fiets bij Mehmet arriveer, staat hij al op de stoep klaar om me te verwelkomen. Hij is blij met elk bezoek. Mehmet kan niet goed alleen zijn. Hij heeft mensen om zich heen nodig om te voorkomen dat hij de hele dag aan zijn waterpijp loopt te lurken.

We drinken thee en spelen tavla. Mehmet is blij dat ik nog werkloos ben. “Jij moet niet te snel weer werken Eren, doe mij plezier!” zegt hij. “Hoe langer jij werkloos, hoe vaker wij tavla spelen. Misschien jij dan ooit nog een keer goed worden in tavla.”  

Ik ben blij dat ik hem de komende maanden vaker kan bezoeken. Al is het maar om hem weg te houden bij zijn waterpijp.

Mehmet is tevreden in Nederland. De bijstand is goed voor hem. Af en toe werkt hij zwart bij. Kleine klusjes. Hier en daar. Maar alleen als hij niet vroeg hoeft op te staan. Of tot laat moet werken. Dat is niets voor Mehmet. Daar krijgt hij stress van en dan slaat hij dicht. Dan vertrekt hij zomaar naar huis. Naar zijn waterpijp. Mede daarom is hij vorig jaar grotendeels vrijgesteld van de sollicitatieplicht. Nederland heeft hem afgeschreven. Want hij kan niet werken. Eén of andere deskundige heeft dat na twee gesprekken met mijn neef officieel vastgesteld. De man (volgens mij heette hij Gerbrand Gerbandi) heeft zwart op wit verklaard dat Mehmet niet in staat is “zich te handhaven in werk gerelateerde omgevingen”. Daarom krijgt Mehmet de rest van zijn leven een uitkering. Mehmet blij. De gemeente blij. Iedereen blij.