Wat is treuriger in Berlijn: het Bud Spencermuseum bezoeken; een David Bowie walking tour doen met aansluitend een junkiesafari in de voetsporen van Christiane Felscherinow; terwijl je al een doodswens hebt vijf keer achter elkaar Berlin van Lou Reed beluisteren in een slaapzaal op de bovenste verdieping van een goor hostel; je laten leegslobberen door een stokoude seropositieve travestiet met mondherpes in Berghain (als ze je daar tenminste binnenlaten) of een gratis islamvoetsafari door de mohammedaanse getto's van de stad? 

Ik kies vanzelfsprekend voor de laatste optie want ik ben van nature een vrolijk, opgewekt en optimistisch mens en bovendien dol op multikul. 

Het is steenkoud maar de zon schijnt en zelfs de meest treurige wijken van Berlijn - en dat zijn er nogal wat - krijgen iets exotisch als de hemel boven de stad knalblauw is. 

Ik begin bij de Kottbusser Tor, in de hoop een glimp op te vangen van Christiane F. die hier in de buurt woont. Die junkiesafari bestaat echt maar die rotdrugs hebben ook mijn leven verwoest en ik word liever niet herinnerd aan die inktzwarte periode uit mijn leven, al moet ik zeggen dat de bruin van Ali, die altijd voor de moskee aan de Rozengracht in Amsterdam postte, de allerbeste Turkse dope was ooit en bovendien altijd gunstig geprijsd: een geeltje voor een strakke bal. 

Rond de Kottbusser Tor, volgens iedereen de gevaarlijkste plek in Berlijn, scharrelen stoephoeren, Turkse, Arabische en Germaanse zombies maar daar gaat op dit vroege tijdstip nog minder dreiging van uit dan van Rob Jetten in een reetveter.  

Ik wandel door naar de Hermannplatz, waar de Sonnenallee begint. Die ooit prachtige straat eindigt vijf kilometer verder in Treptow-Köpenick, een goed geconserveerd oostblokpareltje.

In deze Kiez (stadswijk) rond de Sonnenallee vonden en vinden al decennia lang  complete veldslagen, afrekeningen en vendettas plaats tussen Arabieren, Koerden en Turken. De Allee werd door de pers al snel omgedoopt tot de Gazastrook. Uiteraard gingen deze interetnische oorlogen in Neukölln om territoriumdrift, drugs, wapenhandel en prostitutie (m/v), al zullen er ongetwijfeld Leolucassenoïden zijn die de spanningen tussen deze nieuwe Duitsers verklaren aan de hand van termen als Verelendung, Lumpenproletariat und Rassismus. 

Tijdens de burgeroorlog ontvluchtten bijna een miljoen Libanezen hun land, en een groot deel kwam in Duitsland terecht. Dat was niet allemaal schoon volk want onder de diverse exotische persuasies bevonden zich zwaar criminele stammen. Ik vermoed dat de Duitsers met hun bizarre combinatie van schuldgevoel en Willkommens-cultuur niet erg scherp balloteerden, met alle gevolgen van dien. 

Een gemiddeld GroenLinks/D66-vrouwtje zal deze Berlijnse Gazastrook enig vinden, met al die oriëntaalse snuisterijen en heerlijke hapjes, maar ik had het idee dat ik door het Museo di antropologia criminale Cesare Lombroso in Turijn wandelde. Dit is niet honderd jaar lik maar tienduizend jaar lik. Deze gigantische bazar met overbodige toko's is één grote witwasserij en ik zag overal salafisten, boerkadraagsters en heel veel boeventronies en Arabische Sopranos die lummelden en/of eindeloos aan het bellen waren. Veel geliquideerde mohammedaanse criminelen liggen op het schattige Neuer Zwölf-Apostel-Kirchhof en dat is natuurlijk een voorbeeld van perfecte inburgering: dat je je in Duitsland laat begraven en niet in Libanon. 

Heel vroeger turfde ik het aantal hoofddoeken op een willekeurige plek in bijvoorbeeld het centrum van Algiers, en dat herhaalde ik een half jaar later. Ik had dan een aardige indicatie of de salafisering toe was genomen. De alcoholtest werkt ook. Het enige gerustellende van de Berlijnse Gazastrook is dat er her en der alcohol wordt verkocht en er nog lekker ranzige kroegen zijn. In het Brusselse Molenbeek wordt alcohol alleen nog maar verkocht in de smerissenkroeg tegenover het politiebureau. Belgische kroegen en Pakistaanse nachtwinkels kregen eerst een steen door de ruit en daarna een brandbom en kozen toen eieren voor hun geld. 

Tussendoor even een anekdote uit mijn ouwe  doos over Syrische vluchtelingen die mijn Algarve te primitief vonden en eisten dat Berlijn ze Willkommen heette. 

Een jaar of wat was heel Fuseta in rep en roer vanwege de komst van maar liefst 800 Syrische vluchtelingen. Fuseta is een schattig vissersdorpje tussen Olhão en Luz de Tavira, vlak bij mijn Villa Vischlugt. Er wonen amper 2500 mannen en vrouwen in Fuseta en die zijn allemaal familie van elkaar. De rauwe zeebonken van Fuseta visten vroeger op kabeljauw nabij Groenland en Newfoundland, zo ver en zo veel en vaak mogelijk weg van moeders de vrouw. Geef ze eens ongelijk. 

En of andere Portugese bobo had zitten borrelen met een Eurocraat in Brussel, met de Grote Bosatlas er bij, en toen prikte de Eurocraat met zijn vorkje precies op Fuseta: "Kijk, lekker dicht bij Marokko, dat vinden die Syriërs vast gezellig. Net alsof ze thuis zijn!"

De Syriërs zouden in een schitterend hotelcomplex midden in het dorp komen. Nou leeft Fuseta van toerisme en als je dan iets niet moet hebben op het maagdelijke strandje aldaar, is het een peloton ongeschoolde mohammedaanse testosteronbommen die nog nooit een dame in bikini hebben gezien.

Maar wat wilde nou het geval: de Syriërs weigerden naar Portugal te komen omdat ze het een arm en onbeschaafde rotland vonden, met vies eten en weinig zon. Ik ben een keer of zes in Syrië geweest en je kan er lekker hummus en falafel eten maar ik zag meteen dat het land niet snel een Nobelprijswinnaar zou voortbrengen, laat staan een raketgeleerde of een fatsoenlijke parodontoloog. De Syriërs wilden naar Duitsland en om ze niet schofferen, werden ze op hun wenken bediend. Nu wonen ze allemaal aan de Sonnenallee en zag de Portugese hotemetoot een vette vluchtelingenbonus aan zijn neus voorbij gaan.

Op het eerste gezicht lijkt de Sonnenallee dus een multicultureel paradijs, als je roze GroenLinks/Die Grünen-brilletje draagt: die krankzinnige islamofiele veganisten die hun mohammedaanse broeders en zusters jaarlijks schaamteloos een zalig slachtfeest wensen, nota bene een van de grootste bloedbaden in naoorlogs Duitsland. De Belgische Groenen doen dat ook en tot overdaad van ramp met dramatische schrijffouten. 

De nieuwe baas van de Groenen is een mohammedaan, notabene een Iraanse vluchteling, die onomwonden pleit voor een gedeeltelijke invoering van de sharia in Duitsland. Hoe gek wil je het hebben? 

Bijna aan het einde van de Sonnenallee, iets voor de kruising met de Grenzallee,  staat een enorme fabriek van Philip Morris, met daarboven een reusachtige originele Marlboro Man (die aan longkanker overleed). In de schaduw van de fabriek staat de Al-Nur-Moschee, volgens deskundigen een paradijs voor haatpredikers en salafisten. Egyptische en Libanese imams roepen hier openlijk op tot de vernietiging van de Joden en verder geldt voor de boerka dragende dames precies de mantra van Hitler: Kinder, Küche und Kirche, alleen dan KKM in plaats van KKK. 

Ik vroeg mij tijdens de islamsafari voortdurend af: hoe loopt dit af? Er wonen officieel 300.000 moslims in Berlijn maar het officieuze aantal zal veel hoger liggen.  De permanente Wiedergutmachung der Duitsers leidt tot krampachtige projecten als het House of One. Willkommen (Drei Religionen, ein Haus) en de Islam Woche Berlin, een volgens mij doodgeboren project dat vooral grijze Duitse dametjes met parelkettingen trok. 

Mijn ervaring is dat Samen op Weg-constructies vooral leuk zijn voor goedbedoelende gereformeerden en verlichte katholieken, maar van de islamitische kant komt er hoogstens respons van marginale clubjes als de Ibn Ruschd-Goethe-moskee.

En natuurlijk is er altijd de mantel der liefde van de hoernalistiek. Zo sprak een kop van de Washington Post wat mij betreft boekdelen: Troubled Berlin attack suspect sought better life in Europe. De krant was er dus niet zeker van dat Anis Amri op 19 december 2016 met een vrachtwagen dood en verderf zaaide op een kerstmarkt, maar wist al wel meteen te melden dat de arme knul enkel naar Duitsland gekomen was voor een beter leven. De Duitsers - totaal doorgeslagen in hun politieke correctheid - plaatsten op het opsporingsbericht van massamoordenaar Anis A., een balkje voor diens gezicht. De privacy van de arme gelukszoeker mocht eens worden aangetast. 

In augustus 2020 was het weer bijna raak.

Het is natuurlijk hartstikke aardig en lief dat ene Mouhanad Khorchide, Professor für Islamische Religionspädagogik, riep: "Der Islam braucht so viele Luthers, wie es Muslime gibt", maar ik heb er een hard hoofd in omdat de salafistische islam altijd overwint, tenzij je die bestrijdt op de wijze van Arabische dictators. Of zoals Egypte doet met de moslimbroeders: in de bajes stoppen en de sleutel weggooien. En wat Luther betreft: ik vrees dat meneer Khorchide zich nooit verdiept heeft in de islamhaat van zijn grote voorbeeld.

Berlijn overleefd. Hop. Op de trein naar het volgende shithole...

Arthur van Amerongen maakt voor GeenStijl een rondreis door Europa, door de achterwijken van de omvolking en langs de zonsondergang van het Avondland. Als volleerd wereldreiziger trotseert hij daarvoor met een klein budget menig beschimmeld hostel, karige koffietentje en als het moet: een stenen bankje in een stadspark. Desalniettemin is deze reis een kostbare aangelegenheid dus uw gulheid om Ome Tuurgevoed, verwarmd en gemotiveerd te houden op zijn barre bedevaart langs de historische artefacten van de Europese islam en ideologische boobytraps van de stille burgeroorlog, wordt hogelijk gewaardeerd: