Nee, hij is zoveel woorden niet waard. Maar verdomme wat was het leuk om dit naslagwerkje te tikken. Voor de eeuwigheid, voor de liefhebbers, voor de lol: Joshua Livestro, de meest hypocriete huilstruik uit de Nederlandse internethistorie. En dat zegt wat.
Sjonge, die Joshua Livestro. Wat kan een mens toch diep zinken. Kijk 'm nou. Kom, lieve mensen, even in de kring dan gaan we het er toch even over hebben hoor. Want hoe kon het gebeuren dat de man die we hierboven op de cover van zijn gebundelde columns in 2004 fier in een vaderlandse vlag gewikkeld zien, als de conservatieve Caesar van de Hollandse polder, in februari van dit jaar een stuk met de titel "Laten we eerlijk zijn: Wilders, Roos en Baudet zijn feitelijk landverraders" openen met de zin "Hypernationalisten wikkelen zich graag in de vlag"?
Ook oogstte de vvd'er onlangs veel schizofrene linkse lof met een van vergezochte voetnoten en verwijzingen doorspekt wraak-essay in de Volkskrant, tegen iedereen waar hij een persoonlijke rancune tegen koestert, en waarin hij zichzelf tot algemeen directeur, agendaprogrammeur én scherp afgestelde uitsmijter van het rechtse theater kroonde met de hilarische slotzin "De rechtse tent is breed, maar wie zich niet aan die basiseis kan houden, hoort er niet in thuis." Dat zinnetje maakte al het voorgaande overbodig en ongedaan, want het verraadde ondubbelzinnig de werkelijke intentie van het stuk: het was een manmoedige doch lafhartige poging tot redemptie voor zijn ruim gemaakte blunders uit het recente verleden. Livestro wilde weer terug bij De Club, door zich voor te doen alsof hij De Club is.
Hoe doorzichtig ook, van NPO-druiloor Eelco "Trump gaat nooit winnen" Bosch van Rosenthal tot Joris "Als Engeland naar mij geluisterd had, hadden ze nooit voor Brexit gestemd" Luyendijk werden de linkerhanden blauw geklapt voor de als mislukte karaktermassamoord vermomde sokkel die Livestro voor zichzelf probeerde te metselen. Poging geslaagd? Neen. Op internet is Livestro nog steeds de risée van rechts en de laughing stock bij velen op links. Een verrader die zijn ziel verkocht en een vondeling die niemand wil adopteren: het Volkskrantpubliek klapte eenmalig, en dan vooral tégen de vele namen die hij door de modder trok dan vóór de auteur die zichzelf voor dat ondankbare karretje had gespannen.
Ooit was Livestro veelbelovend. Rond de eeuwwisseling werkte Joske (Amersfoort, 1970) voor de Britse Conservatieve Partij, was hij persoonlijk medewerker van Frits Bolkestein in Brussel en runde hij samen met Bart Jan Spruyt de Edmund Burke Stichting, een conservatieve denktank in de Den Haag. Hij schreef columns, onder andere in Vrij Nederland en Reader's Digest. Kwade tongen beweren dat hij overmoedig werd, te veel ego kweekte en zichzelf namens de vvd op de verkiezingslijst voor de Europese Verkiezingen van 2004 wilde zetten, maar dat laatste weten we niet zeker dus dat schrijven we niet op. Wel werd hij rond die tijd bij de Burke-stichting buiten gebonjourd. Iets met graaien in de kas, zo wordt gefluisterd.
De overmoed uitte zich in die periode in het idee dat mensen op zijn gebundelde columns zaten te wachten: fier stond hij daar, op de omslag van zijn eigen boek, gehuld in de vaderlandse vlag. "Het verschilt niets van de andere column-boekjes: het voegt niets toe. En ook hier geen wetenschappelijke onderbouwing van al die stevige uitspraken", lezen we in een recensie op Bol.com. Sta je dan. Met de vlag waarin hij zich in zijn eigen huidige hypocrisie wikkelt.
