We weten het nog goed, het was 1998, tweede ronde van het WK, want die eerste ronde boeide toch helemaal niet. Maar toen speelde Raymond van Barneveld ineens tegen sekssymbool Andy Fordham. We mochten opblijven, haartjes gekamd pyjama aan met een zakje rode chips op de bank. Telkens als moeders de woonkamer inkwam, miste 'Barney' een dubbeltje. "Ga terug naar de keuken mam", riepen we dan. Dat kon toen nog. Barney ineens wel weer de dubbeltjes raken, dus moeders de hele wedstrijd in de keuken en Barney winnen natuurlijk. Moeders heeft zo heel wat uurtjes in de keuken doorgebracht, want dat bijgeloof raakten we nooit meer kwijt - ook niet toen we later in 1998 op het WK Voetbal door Brazilië werden uitgeschakeld na penalty's. Toen lag het aan de keuken, dus kregen we een nieuwe keuken.

Enfin, derde ronde speelde Barney tegen Steve Beaton, die volgens iedereen op het schoolplein leek op een bordeelhouder. Daarom speelden we ook 'bordeelhoudertje', een heel interessant spel met eigenlijk alleen maar verliezers, tot het niet meer mocht van Meester Jan, wiens naam we daarom heel professioneel verbasterden tot 'Meester Janlul'. Moeders weer de hele wedstrijd in de keuken natuurlijk, en Barney weer winnen. De kranten begonnen langzaam maar zeker aandacht te besteden aan die malle Hagenaar met zijn prachtige Holland-marketing op de rug van zijn wedstrijdshirt (jaren later zou iemand het iconische logo de nek omdraaien door 200k uit te geven aan een nieuw logo, maar dat is weer een ander verhaal). Wij hadden hem allang in onze armen gesloten, Raymond, we vroegen iedere dag een paar guldens aan onze vader om ter ere van onze kampioen een bamischijf of twee te eten. Ineens genoot de postbode heel veel respect. Daarvoor keek iedereen altijd een beetje meewarig op hem neer, die verregende makker met z'n malle brieven, maar nu was hij ineens een grotere prins dan Willem-Alexander toen nog was.

Ook hadden we er een paar die iedere dag het haargroeimiddel van Dick Advocaat op hun snor smeerden teneinde een Barney-snor te kweken. Een jaar of acht later zou het warempel lukken: een snor! En iedereen was ineens voor ADO Den Haag, omdat 'Ray' (zo heette hij op de Engelse televisie) ook voor ADO Den Haag was. Eigenlijk was dat vooral een club voor proleten en hooligans - de meeste kinderen kiezen er gewoon voor om voor Ajax te zijn, wel zo makkelijk - maar als Raymond voor ADO was kon dat niet anders dan goed zijn.

Toen kwam de halve finale tegen Colin Monk. Moeders in de keuken en wij voor de televisie, allemaal met gouden kettingen om de nek, we legden het jongste nummer van PC Zone Benelux aan de kant om de wedstrijd te kijken. PC Zone, daar kreeg je dan een cd-rom bij met allemaal vage demo's en patches waar je niks aan had, maar dat blad kostte wel een heleboel gulden dus het was hartstikke cool om dat te hebben, want Ray werd erdoor gesponsord. Colin Monk, we weten eigenlijk niet of hij nog leeft. Natuurlijk won Raymond. In de straat werden er intussen drie Sylvia's geboren, ze waren allemaal even knap en evenzo woest seksueel aantrekkelijk als de echte Sylvia. Op het inmiddels bekende schoolplein was de al eerder geboren Sylvia ineens de meest begeerde vrijgezel van de klas. Uiteindelijk koos ze voor Jeffrey, een idioot die vooral bekend stond om zijn indrukwekkende verzameling supersoakers. Sylvia werd tienermoeder en toen verhuisden ze naar de achterbuurt. Enfin, onze onderzoeksredactie ging even naar de Voornamenbank en ja hoor, een enorme stijging Sylvia's na 1998. Als wij een vrouw waren, dan waren we Sylvia.

Vervolgens de finale, tegen Richie Burnett, the Prince of Wales. Was die even de meest gehate man van het land. We hadden besloten producten uit Wales te boycotten, maar wat wisten wij nou, we kregen zakgeld waarmee we de eerder genoemde bamischijven kochten (die kwamen toch niet uit Wales) en verder deed onze vader de boodschappen. We durfden die hele finale niet te kijken, we stonden bij moeders in de keuken en het was heel gezellig. Pas op matchdart gingen we naar de woonkamer. Het tweede pijltje op dubbel 8 viel achter het eerste pijltje dus we konden het niet goed zien, maar Raymond viel op zijn knieën en toen vielen we allemaal op onze knieën. We zwoeren nooit meer een sporter zo te aanbidden als Raymond van Barneveld, hij had ons leven voorgoed veranderd.  

Later speelde Raymond nog een keertje tegen Mervyn King. Merv gooide drie tripletjes, Barney gooide drie tripletjes, Merv gooide drie tripletjes en ging op voor de negendarter. De ontspanning op het gezicht van Raymond toen hij de volgende drie tripletjes in het bord plaatste staat in ons geheugen gegrift. Alleen grote kampioenen kunnen zo relaxed een topprestatie leveren. Maradona deed het, maar dat was een warming-up. Van Barneveld deed het in het heetst van de strijd.

Er gingen jaren voorbij met allerlei prachtige overwinningen en toen werd het 2007, het jaar van de mooiste comeback ooit, in de finale tegen Phil Taylor. We zullen jullie herinnering niet verpesten met onze herinnering, want als mensen dan denken aan de WK Finale van 2007 denken ze aan onze herinneringen terwijl iedereen gewoon lekker zijn eigen gevoelens mag hebben. Bovendien, die Phil Taylor, hij won er kennelijk zeventien, maar van hem kunnen we ons alleen herinneren dat hij een vieze snor had en dat zijn pijltjes in de triple 19 altijd zo schuin in het bord vielen. Maar Raymond, hij won 1998 en hij won 2007. Die waren legendarisch.

We hebben nooit meer een grotere anti-held gezien dan Raymond van Barneveld. Gewoon, een simpele jongen, die toevallig heel goed was in iets en met zijn ontwapenende chagrijnige kop als hij een keer verloor een heel land in vervoering bracht. Want verliezen, dat kon Raymond ook heel mooi. Hij had er een hekel aan en dus kregen wij ook een hekel aan verliezen. Dankzij Raymond snapten we ineens de betekenis van het woord 'winnaarsmentaliteit'. Daarvoor boeide het allemaal niet joh, verloren we met voetballen met 4-0 van een stel lullen, na afloop kregen we in de kantine toch wel een cola en een kroket. Misschien bestelden we wel een biertje, want er bestonden nog geen mystery guests. Iedereen dronk gewoon bier. En bij ieder biertje dachten we aan Raymond, de man die ons alles had geleerd over winnen, verliezen, respect, moraal, mentaliteit, mode, liefde, geld verdienen, werken, status en vieze seks. Raymond heeft onze kijk op het leven volledig veranderd.

En als we 'm dan een keertje tegen zouden mogen komen, dan stonden we met de mond vol tanden, en zouden we alleen maar kunnen mompelen: "Raymond. Bedankt. Voor alles wat je hebt gedaan." En dan zou Raymond zeggen: "Dat is lief." 

LIVE op RTL7, het WK Darts, met vanavond Michael van Gerwen en morgen Raymond van Barneveld. Hup Ray.