achtergrond

Geenstijl

Het probleem met iftar-deelname van de politie

De nieuwste hype onder het personeel van Akerboom & Aalbersberg: islamitisch iftarren. Op social media vliegen de foto's je om de oren van geüniformeerde agenten die deelnemen aan het religieuze ritueel van de nachtbuffetten. Politie op bezoek in de moskee, moslims op bezoek bij door de politie georganiseerd vastenvoedsel, zelfs nano-iftars na een door lage suikerspiegels veroorzaakte stenenregen (waar trouwens niemand voor is opgepakt) passeren de reli-revue. De politie zou helemaal niet aan iftars deel moeten nemen, om dezelfde reden dat de hoofddoek geen onderdeel mag worden van het politie-uniform: het beschadigt de neutraliteit en onafhankelijkheid van het politie-ambt en bevoordeelt een religieuze stroming boven alle andere maatschappelijke overtuigingen. Hoofddoeken en iftars zijn onderdeel van een religieuze cultuur die door een hele specifieke doelgroep beleden wordt, en daarmee expliciet geen onderdeel van de taakstelling in het politie-pakket.

Nog los van de vraag of je irrationele en ongezonde rituelen van vasten bij daglicht en veelvraterij bij nacht moet aanmoedigen (wat vindt het nationale dieet opvoedingsinstituut Voedingscentrum er eigenlijk van, die wel met belerende maatbekers voor pasta leuren maar zich kennelijk nooit uitspreken over religieuze eethandicaps), je ziet de politie toch ook geen IKEA-tournee doen op Tweede Paasdag, op zondag in het zwart kerkwaarts over de Veluwe struinen of met een vergiet op hun kop over IJburg dolen? Agenten gaan toch ook niet gezellig bier drinken op de F-side, in Vak S of op de Bunnikzijde, of crack roken en kouwe pasta knagen in een kraakpand vol AFA-activisten? De politie krijgt zelfs expliciet de opdracht om niet met Zwarte Pieten op de foto te gaan - waarom dan wel zo opzichtig opduiken bij al die islamitische iftars?

De Nationale Politie geeft met hun iftar-rage een voorkeursbehandeling aan moslims. Dat versterkt bij Mohammedanen mogelijk het idee dat hun religie een uitzonderingspositie verdient - een gedachte die zij zelf ook vaak koesteren over hun eigen geloof, waarbinnen kritiek op god en profeet niet zijn toegestaan, het verlaten van de religie een (dood)zonde is, en waarvan de heilige schriften worden beschouwd als het laatste - en dus definitieve, onbetwistbare - woord van god. Die grondhouding legt het fundament voor het verwerpen van democratie en (seculiere) rechtsstaat, maar dat weerhoudt de politie zelfs niet van kritiekloze bezoekjes aan moskeeën waar dit soort radicale gedachten openlijk worden gepredikt door salafistische sheiks: Politiemensen die iftars bezoeken, versterken het vertekende beeld dat de islam uit naam van de bestuursreligieuze kernbegrippen "verbinding" en "diversiteit" maatschappelijk omarmd moet worden, en dus gevrijwaard moet blijven van kritiek. Terwijl de noodzaak voor islamkritiek elke dag opnieuw bewezen wordt door de handelingen van radicale, fundamentalistische moslims en/of hun criminele geloofscultuurgenoten. Of in meer alledaagse mate door de achterstelling van vrouwen, het gebrek aan homo-acceptatie en de actief in stand gehouden eenkennigheid van de islamitische cultuur. Je kan niet genoeg benadrukken hoezeer het gedrag van sommige moslims niet de schuld van alle moslims is, noch het streven van alle moslims. Maar de honger naar kritiek op een specifieke patriarchale religiecultuur waarin afwijkend, anti-democratisch en maatschappelijk regressief gedrag geboren, gevoed en vooral te weinig kritisch besproken wordt, is veel groter dan alle politie-iftars opgeteld kunnen stillen.

Islam, of het gevaar dat uitzondering de regel wordt
Ondanks het feit dat de islam bestaat uit een lange bundeling van achterhaalde ideeën die geworteld zijn in een gesloten en eenkennig wereldbeeld, is de politiek correcte toegeeflijkheid jegens de meest regressieve religie ter wereld gigantisch. Moslims in het (hoger) onderwijs en elders eisen - en krijgen - steeds vaker hun eigen gebedsruimtes. In openbare ruimtes verschijnen er ook steeds meer. Basisschoolkinderen worden met hele klassen tegelijk op excursies naar de moskee gestuurd. Bedrijfsfeestjes en bestuursborrels worden verplaatst vanwege de ramadan. Kantines krijgen halalvreten op de menukaart (en dan heeft ineens niemand het over het dierenleed dat met halal gepaard gaat). Kledingreglementen op sportvelden worden aangepast aan islamitische eisen. Gymlessen op islamitische scholen worden m/v-gescheiden, lezingen in seculiere collegezalen eveneens. Grote papieren dagbladen propageren deelname aan "ramadan-challenges", de NOS maakt "Ramdanjournaals" en omroepen blokkeren elke vorm van debat over de rol van de islam bij gewelddadig islamitisch extremisme.

Keer op keer en meer en meer worden moslims bevestigd in hun vooringenomen, dichtgetikte veronderstelling dat de islam een uitzonderingspositie verdient in de (westerse) wereld - en met meer ontzag en respect behandeld dient te worden dan andere overtuigingen. De politie werkt daar nu ook veel te gretig aan mee. Waarom? Om te deugen? Om het imago als etnische profileerders weg te nemen? Omdat de korpsbaasjes te veel naar politiek correcte pijpen dansen en te weinig naar de dagelijkse praktijk van de platte petten? Wat de motieven ook zijn: politie-iftars zijn geen handreiking van "verbinding" en "diversiteit". Het zijn katalysatoren van nog meer islamitische drang naar voorrechten en privileges.

Waar de politie hun deelname aan de ramadanmaaltijden ongetwijfeld als een handreiking ziet, zullen veel moslims het beschouwen als een erkenning van de uitzonderingspositie die de islam voor zichzelf predikt. De politie participeert immers in hun religieuze routines, waar de wetshandhavers dat bij niemand anders doen. De politie wint zo geen respect, het zijn moslims die zich gesterkt voelt door de kuffars die zich gewillig voor het karretje van de islam laten spannen. Tegelijkertijd spreken veel niet-moslims hun afkeer en afschuw uit over de deelname van agenten aan religieuze ceremonies, waardoor het gezag en het respect voor de politie ook bij niet-moslims erodeert. Bekijk de heftige reacties op deze tweet van de politie Rotterdam-Centrum maar eens. Het is te makkelijk om al die critici af te doen als onderbuikiërs, er speelt bij veel mensen een reëel sentiment tegen de politie-deelname aan iftars. Waar regressief links zich graag smalend uitlaat over het feit dat "het volk" slechts uit een beperkte groep boze PVV-stemmers bestaat, die niet het volledige maatschappelijke sentiment bepalen en ook niet als zodanig een uitzonderlijk deel van de discussietaart kunnen of mogen opeisen, zo dient de Nationale Politie zich ook terdege bewust te zijn van het feit dat een (vermoedelijk grote) meerderheid van de Nederlandse samenleving geen enkele interesse heeft in, of behoefte heeft aan, de islam of haar religieuze rituelen. Simpelweg omdat het hun levensovertuiging niet is.

Als wij onze immer rechtop uit de aars van de samenleving priemende roze thermometer goed aflezen, zien we juist een groeiende groep niet-islamitische Nederlanders kotsbeu hebben van de groeiende voorkeursbehandeling die de islam lijkt te genieten, omdat het feitelijk een uiting van misplaatste appeasement van religieuze achterlijkheid is die bovendien als "iets leuks" wordt gepresenteerd en in die hoedanigheid publiekelijk veel te veel opgedrongen wordt door politiek, mainstream media en nu dus ook steeds vaker door de politie. Geloof hoort achter de voordeur - zeg maar daar waar de politie helemaal niets te zoeken heeft, tenzij ze een redelijk vermoeden van wetsovertreding hebben. En anders gewoon niet. Geen agent, toch een eervolle vermelding. Mede omdat ex-Politieman van de Arbeid Ahmed Marcouch zegt: Salafisme moet je verbieden. En dus niet mee aan tafel gaan voor een ernstig verlate lunch.

Reaguursels

Tip de redactie

Wil je een document versturen? Stuur dan gewoon direct een mail naar redactie@geenstijl.nl
Hoef je ook geen robotcheck uit te voeren.