Typisch Nederlands

Dat is de Nederlandse cultuur: een zoon die noemt zijn vader Piet, een fiets staat nergens veilig, en als je uit Ethiopië naar Alphen aan den Rijn komt en daar je kinderen met stokken slaat en op hun knieën laat zitten, dan krijg je alleen maar een voorwaardelijk (!) taakstrafje en zegt de rechter: "Zouden hier mensen met een andere culturele achtergrond zitten, dan zou mijn oordeel anders zijn." Wij zijn even met NOS op 3 en De Groene Amsterdammer aan het bellen over deze schandalige vorm van rechtsongelijkheid. Namens allemaal ouders die hun culturele achtergrond graag willen gebruiken als excuus om hun eigen kinderen in elkaar te rammen: rechter, bedankt.

We gaan jullie missen dames

Trouw zocht belangrijke dingen uit en de resultaten van de rondgang brengen ons enigszins uit evenwicht, maken ons angstig, verdrietig en stellen ons ronduit teleur: "Een op de drie ruimtes voor raamsekswerk is in de afgelopen vijftien jaar verdwenen. Van de grofweg 1500 ramen die Nederland in 2010 telde, zijn er nog zo’n duizend over. Raamprostitutie, waarbij sekswerkers hun diensten via rood verlichte etalages aanbieden aan voorbijgangers op straat, bestaat nog in minder dan tien steden." Ja, het is vreselijk. We zien het Rode Licht (steeds minder) en de gordijnen blijven gesloten voor ons (steeds vaker). De professie die verlichting brengt en in de behoefte van een ieder voorziet ligt op haar rug, krijgt harde klappen te verwerken en moet op een gegeven moment misschien wel helemaal afzien van het specialistische handwerk dat het metier zo eigen is. We denken dankbaar terug aan Lilly, Natoushka van de Oudezijds Achterburgwal, Kim en Lakueesha (zo klonk het), stuk voor stuk te huur voor een klein bedrag per uur. 

Uiteindelijk is zo'n sfeervol verlicht kamertje bij uitstek de plek om diepere te voeren, ook als je getrouwd bent. Misschien zelfs juist dan dat het biechtbed je enorm helpt en doet beseffen waar het eigenlijk om draait in het leven. Daarnaast is het de plek waar verschillende culturen zich versmelten op een manier die je in de rest van de samenleving maar zo zelden ziet. Nog een saillant detail ten slotte: "Den Haag telt tegenwoordig meer ramen dan de om zijn seksbranche vermaarde hoofdstad". Schuld van Femke natuurlijk. Misschien is het daarom dat ze de Wallen wilde verplaatsen naar Noord of Zuid, om het zaakje wat nieuw leven in te pompen. Ach, we voelen dat we nu moeten lopen, want we willen ze toch niet kopen, maar we wachten toch heel even, op een glimp van hun gezicht. Voordat het te laat is.

Alles moet kapot

We laten ons niet graag opnaaien maar we schrikken wel van deze analyse in de Volkskrant die wat ons betreft gaat over het FAILLIET van onze cultuur: 'Binnen één generatie lijkt Altijd is Kortjakje ziek te verdwijnen. In plaats daarvan zingen kinderen nu massaal Olifantje in het bos, op dezelfde melodie.' Nou kunnen we natuurlijk lacherig doen over een krant die een uitgebreid onderzoek uitvoert naar een simpel kinderliedje, maar wat ons betreft is dit dus HET BEGIN VAN HET EINDE. Welbeschouwd is zo'n 'simpel kinderliedje' namelijk de BAKERMAT van onze beschaving, een eerste kennismaking met de Nederlandse taal en bijbehorende NORMEN EN WAARDEN en KENNELIJK moest dat kinderliedje worden AANGEPAST om het te kunnen inzetten als duister PROPAGANDAMIDDEL. En waarom?! Laten we er zelf eens in duiken: Kortjakje, waarvan algemeen bekend is dat er een sekswerker mee wordt bezongen, is dus ziek. Dat moet een geslachtsziekte zijn, laten we voor het gemak zeggen gonorroe. Afijn Kortjakje druipt en schimmelt dus aan alle kanten maar let wel: slechts 6 dagen in de week. ZONDAGS zit Kortjakje namelijk in de KERK. Daarin zitten al meteen meerdere lagen van de Nederlandse volksaard. Je kunt redeneren dat het refereert aan de Joods-christelijke basiswaarden van ons land of onze liberale houding jegens personen van lichte zeden, wellicht zelfs aan de gevolgen van onveilige seks. Maar als die ene dag waarop Kortjakje in de kerk zit wordt bezongen is er toch óók sprake van een zekere ondertoon: Kortjakje is een SCHIJNHEILIGE HOER en daar VINDEN WE WAT VAN. Die boodschap is dus uit den bozen voor de huidige jeugd. In plaats daarvan moet het gaan over een jonge olifant in het bos. In Nederland lopen dus helemaal geen olifanten in het bos. Goddank, want we hebben al genoeg diersoorten die de leefbaarheid van dit land bedreigen. Dan de tweede regel, 'laat je mama toch niet los'. Mensen, als je dus in deze situatie komt, die in Nederland al ONDENKBAAR is, heb je te maken met ofwel een Aziatische olifant of een Afrikaanse bosolifant, een moeder met een kalf (ja, dat heet een kalf). Die zijn LEVENSGEVAARLIJK. Daar moet je VER bij uit de buurt blijven, laat staan dat je ze gaat TOEZINGEN. Bovendien leven ze in tegenstelling tot de mannetjes (dat noem je dan weer stieren, zoek maar op) uitsluitend in KUDDES. Voor je er erg in hebt word je dus omvergelopen door een KUDDE van die territoriale grijze reuzen, spat je hoofd als een watermeloen uit elkaar en zijn al je botten verbrijzeld. En daar worden ONZE KINDEREN dus mee GEHERSENSPOELD. Zit er dan geen diepere boodschap in? Jawel; dat je het vooral niet moet wagen om een eigen pad te kiezen. Zelf na te denken. Dat je MAMA maar beter niet los kunt laten. En wie is MAMA? George Soros.

Ach!

Jacques d'Ancona, in het noorden van Nederland gevreesd cultuurjournalist en daarbuiten bekend als jurylid van wijlen de Soundmixshow, is dood. In de tijd dat televisie nog simpel en enigszins om aan te zien was hielp hij samen met Henny Huisman grootheden als Marco Borsato, Gerard Joling en Glennis Grace aan een carrière. Toch deed hij ook hele goede dingen. Met zijn vlijmscherpe pen was hij decennialang theaterrecensent voor Dagblad van het Noorden. Ondanks zijn kleine postuur, gebeurde er iets als hij de foyer binnenliep. "Kijk, Jacques d'Ancona is er", fluisterde men dan onderling. Reken maar dat tot aan de bediener van het spotlicht iedereen van het toneel die avond van zijn aanwezigheid op de hoogte was. Musicalsterren de stuipen op het lijf jagen, daar win je ons hart wel mee. Boven de recensie van een theaterstuk waarin Stefano Keizers als slotact annex sociaal experiment roerloos op de grond bleef liggen, kopte hij "Stefano Keizers kan doodvallen". Zulk lef leverde wellicht boze brieven aan de krant op, maar dat maakt het alleen maar mooier. Jacques d'Ancona werd 86 jaar.

Of gewoon ORDINAIR??

CULTUURNIEUWS. Een dronken troela in Florence is bovenop het zestiende-eeuwse standbeeld 'Perseus met het hoofd van Poseidon' geklommen om er vervolgens unspeakable acts mee uit te beelden. Uiteraard hebben de sociaaaale meeedia snel hun oordeel klaar. Schandalig, sloerie, land uitzetten. Maar heeft deze dame niet onbewust iets heel anders neergezet? Een stukje performance art dat het werk van Cellini vijfhonderd jaar na dato naar een hoger niveau tilt?

Ja kom nou hé

Wat Gunay Uslu had kunnen zeggen: "Nou weet u meneer Nieman, ik ben er zelf tussentijds vandoor gegaan als staatssecretaris van Cultuur omdat ik weer voor het bedrijf van mijn familie ging werken, dus als ik nu een sector ga zitten verdedigen die ik zelf in de steek heb gelaten, net als mijn politieke partij trouwens, die in korte tijd drie bewindspersonen kwijtraakte, zou dat wel een beetje aanmatigend zijn. De culturele sector noch D66 heeft er belang bij dat ik, hier zittend namens een bedrijf waarvan de belangrijkste bijdrage aan de Nederlandse cultuur het creëren van de figuren Cor en Don is, een grote muil ga opentrekken over een akkoord van vier partijen die lekker zelf moeten weten wat ze doen en bovendien de steun hebben van een groot deel van de Nederlandse kiezers."

Maar. Dat zei Gunay Uslu dus niet, vanochtend bij WNL op Zondag. Je kunt de flamboyante staatssecretaris wel uit de eeuwige betweterspartij halen, maar haal de eeuwige betweterspartij maar eens uit de flamboyante staatssecretaris.

Zeg zeg zeg zo kan-ie wel weer!

Ja oprecht wel bijzondere tv dit. Filmmaker Nora Akachar bovenstaand in een FunX-podcast: 

"Binnen mijn cultuur is het altijd iemand anders. Het zit ook in onze taal. Als ik daar een voorbeeld van mag geven, je zegt niet: 'ah, ik heb de trein gemist.' Als je het letterlijk vertaalt dan zeg je: 'de trein heeft mij verlaten'. Ik weet als kind, ik loop tegen een tafel die er al een week staat, en ik heb pijn. Dan komt mijn moeder, geeft een klap aan die tafel en zegt: 'stoute tafel.' Wat leer ik als kind? 'Het ligt nooit aan mij'."

Ja, weet je, als zij het zegt, hoeven wij het een keer niet te zeggen!

Maar dit is natuurlijk wat West-Europa zo'n kruitvat maakt. Een in de wortels ten diepste christelijke cultuur die de zonde dwangmatig bij zichzelf zoekt en die schuld in wil lossen door iedereen grenzeloos te accommoderen. Versus een expansiegerichte, externaliserende cultuur die de schuld altijd bij de ander zoekt. Voor elkaar gemaakt!

Hele aflevering na de breek, en sowieso erg de moeite waard. Leuke en interessante vrouw, die Nora. "Voor mijn gevoel is er een oplossing, en dat is als we uit die schaamtecultuur waarin we zitten, dat openbreken."

Wieuw wieuw wieuw Fl 7,50

Wat hebben we nou weer aan ons kunstwerk hangen

De Raad voor Cultuur, medeverantwoordelijk voor dramdwingend diversiteitsbeleid waar het foyerbier al jaren van doodslaat, heeft een nieuw sociaalcultureel stokpaardje: HET KLIMAAT, natuurlijk. Was de Nederlandse cultuursector al niet divers genoeg, ze zijn ook al niet duurzaam genoeg. Bij Theater Rotterdam wordt weliswaar gewerkt aan een kritische theatervoorstelling over Tata Steel (urgent!), actiegroep Fossil Free Culture voerde bij het Groninger Museum een performance op tegen sponsoren Gasunie en Gasterra (subsidie is beter dan BLOEDGELD), en Shell is al uit het Van Gogh Museum verdwenen (nu de olieverfdoeken nog?), ennieweer: Het is toch fantastisch, dit. 

Bijna was het een kwestie van tijd voordat bezoekers aan een theatervoorstelling niet meer met de auto mogen komen, bij binnenkomst de transvlag moeten groeten (door te knielen), voorafgaand aan de voorstelling een Co2-compensatie in het collectebakje moeten gooien, in een zaal waar alle stoelen uit gehaald zijn zodat het publiek in solidariteit met XR op de grond moet zitten. Bijvoorbeeld om te kijken naar een streng gecensureerde en sterk inhoudelijk bewerkte uitvoering van Harry Potter, waarin een cast van gesluierde moslima's en zwarte mannen helpen om transgender kinderen hun regenboogtransitie te laten halen, door hen toverpuberblokkers te geven om J.K. Rowling te bezweren, nadat ze eerst een conservatieve weerstandsbeweging van blanke mannen van bovengemiddelde leeftijd hebben doodgestenigd met blikjes Bud Light. In de pauze moeten bezoekers straatvuil rapen op het plein voor de schouwburg en de voeten kussen van vier meter hoge zwarte vrouwen en na afloop wordt iedereen verplicht een asielzoeker uit te zoeken, voor thuis. Dat dient allemaal niet uw vermaak, ontspanning en zinneprikkeling nee, we zullen dit moeten ondergaan op straffe van geen subsidie meer voor de cultuursector. Want wie gijzelt wie nou precies, mmmh? Het publiek de kunsten, de kunsten het publiek, of het publiek de hele planeet? Nou dan.

Maar helaas. Het gaat allemaal niet door. De staatssecretaris van Subsidieverstrekking blijkt het belang van vrije cultuur beter te begrijpen dan De Sector zelf...

Nu dat weer

Verrassinkje van de Raad van Cultuur vandaag. Op de vraag of ze meer of minder cultuur willen, was het antwoord een onverwacht 'minder, minder, minder'. Ook de Raad is inmiddels in de ban van de klimaatkolder en is niet te beroerd om een deel van de eigen sector te offeren op het altaar van de heilige TimmerFrans. Of zoals ze het zelf omschrijven: "De makkelijkste winst is te behalen door minder te produceren." Nu zijn wij niet per se tegen minder Terschelling kapotstampen bij Oerol, minder grondstoffen verspillen aan nietszeggende standbeelden en minder docu's over gordelloze D66'ers, maar we zitten niet te wachten op een cultuursector die na de wokefilter ook nog door de klimaatkeuring moet. Al is het maar omdat het verduurzamen van de sector vooral klinkt als een excuus voor gesubsidieerde flutbaantjes, zoals de voorgestelde "transitieateliers" te faciliteren. Daarnaast is de sector slechts verantwoordelijk voor een fractie van de co2-uitstoot en concludeerden we eerder vandaag dat het eigenlijk best goed gaat. Dus laat die cultuursector maar gewoon met rust, die heeft het tenslotte al zwaar genoeg in het huidige klimaat.