Geenstijl

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 8, vandaag deel 9. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Donderdag 7 april 2016  

Hoewel ik al een paar weken zonder werk zit, word ik nog vaak vroeg wakker. Volgens Mehmet duurt het wel even voordat mijn lichaam zich volledig aanpast aan mijn nieuwe situatie. “Maar,” zei hij, “dat komt vanzelf goed. Uiteindelijk word je ’s ochtends om elf uur wakker en ga je pas ruim na middernacht weer naar bed. Dat is het ideale ritme voor een werkloze.”

Terwijl ik een bagel in stukken snijd, besluit ik dat ik vandaag mijn CV ga invoeren op werk.nl. Ik neem een hap, loop naar mijn bureau, en surf naar de site. Na enkele klikken beland ik op de pagina waar ik mijn gegevens kan invoeren. Dat is heel simpel, staat er. Maar twaalf stappen. Ik vul mijn personalia in (ik hoop dat mijn Turkse naam me meteen een streepje tegen geeft), vertel iets over mijn opleidingen en cursussen (en met name het gebrek daaraan), vul mijn werkervaring in (waarbij ik mijn prestaties en posities zoveel mogelijk bagatelliseer), geef zogenaamde zoekberoepen op (beroepen die ik graag zou willen uitvoeren, waarbij ik vooral posities noem die onhaalbaar zijn), noem een beperkt aantal competenties, geef mijn (gebrek aan) talenkennis op, en roep iets over het niet hebben van een rijbewijs.

Nadat ik alle gegevens nog een keer heb gelezen om er zeker van te zijn dat iedere recruiter meteen afhaakt bij het zien van mijn CV, druk ik op de knop “Activeer mijn CV”.

Woensdag 13 april 2016, ochtend

Ik zit in de trein naar Eindhoven. Volgens schema zal ik om 11:38 op het station van de lichtstad arriveren. Van daar is het nog tien minuten lopen naar het MegaSnackPaleis van mijn vader. Hij heeft volgens eigen zeggen de grootste snackbar van heel Brabant. Officiële ranglijsten bestaan niet, maar mijn vader weet het zeker. Hij heeft onderzoek gedaan. Naar concurrenten. In bijna alle steden van Brabant.

Eigenlijk had ik ook patatboer moeten worden. Net als mijn broers en vader. Samen bezitten ze zeven snackbars rondom Eindhoven. Daar zijn ze beroemd. Als je lekkere patat wil, dan moet je bij Yilmaz zijn. Vers gesneden, in de zaak, en gefrituurd volgens authentiek Turks recept (whatever that may be).

Zo zag het er niet naar uit toen mijn vader een kleine dertig jaar geleden naar Nederland kwam om te werken bij de Hoogovens. Contract voor het leven. Goed salaris, prima voorwaarden, maar geen fijn werk. Een dag nadat het eerste jaar voorbij was (iedereen die minimaal een jaar bleef, mocht de zogenaamde “instappremie” ter waarde van 620 gulden houden) leverde hij zijn ontslagbrief in. Papa wilde zelf ondernemer worden. Net als elke Turk. Gewoon de baas zijn. Een eigen handeltje.

Papa besloot dat het een restaurant zou worden. Een Egyptisch specialiteitenrestaurant. Want dat bestond nog niet in Nederland. Zijn gebrek aan kookkunsten (mijn vader was ooit geschoold als timmerman) wuifde hij weg.  

Als ondernemende allochtoon werd mijn vader met open armen ontvangen door allerlei welzijnsinstanties die hem hielpen bij de aanvraag van subsidies, verzekeringen en andere zaken. Binnen enkele dagen kreeg hij een lening toegewezen van de Staatsbank. En binnen twee maanden kon hij de deuren van zijn restaurant Cleopatra openen.  

Een maand later kon hij dezelfde deuren weer sluiten. Mijn vader had zich verkeken op de Nederlanders. Misschien waren zijn gerechten te ingewikkeld voor kaaskoppen. Gedurende die eerste en enige maand wist hij maar één keer een echte Egyptische specialiteit te verkopen: de mokd, gebakken schapenhersenen in kleine, secuur gesneden plakjes. Aan een Egyptenaar, die ook nog eens klaagde over de grootte van de plakjes. Hij zei: “Het moet wel een heel dom schaap zijn geweest, want deze hersenplakjes zijn wel verdomde klein”. Alle andere keren (hij had in totaal nog geen dertig tafeltjes verkocht die maand) werden er toch vooral pannenkoeken met witte of zwarte honing besteld.

Mijn vader besloot de zaak om te bouwen tot een snackbar. Voortaan ging hij patat, kroketten en frikadellen verkopen. Het bleek een schot in de roos. Binnen een jaar volgde een tweede vestiging en nu bezit mijn vader vier zaken, waaronder het MegaSnackPaleis.  

Als jongste in de familie keek ik net als mijn oudere broers op naar mijn succesvolle papa. Jarenlang wilde ik niets liever dan een eigen snackbar. Maar toen de kans zich voordeed om in navolging van mijn twee broers een zaak te bemachtigen, koos ik tegen elke verwachting in voor een heel andere richting.

Ik ging verder met school. Via de mavo, havo, en het vwo belandde ik op de Radboud Universiteit waar ik Engelse Taal en Cultuur ging studeren. Mijn vader was sceptisch. Vond dat ik maar beter kon gaan werken. Meteen geld verdienen. Maar naarmate ik steeds meer studiepunten haalde en de kans toenam dat ik als eerste Yilmaz een universitaire opleiding zou afronden, begon hij over mij op te scheppen. Dat er “dus toch” nog enige intelligente in deze Yilmaz tak zat.