achtergrond

Geenstijl

@literatureluur

Dr. Sid Lukkassen loopt blauwtje bij Douwe Bob

Terwijl: die is niet echt kieskeurig

Zielig! Douwe Bob heeft iedere Nederlander met een lichaamstemperatuur boven de 36 graden zwanger gemaakt, maar nu weigert de sympathieke volkszanger uitgerekend de boekpresentatie van Groot & Belangrijk Denker alsook nummer 2 op de lijst van FvD Arnhem dr. (niet Mr., red.) Sid Lukkassen! Douwe Bob had zich nog niet verdiept in het oeuvre van de dr., maar nu is hij waarschijnlijk gestuit op passages als: "Nog voor hij zich heeft omgedraaid, ziet hij nog juist de wind aan de haal gaan met een pand van Annie’s ochtendjas. Meer dan een bloot been, zeker niet onsmakelijk. ‘Komen jullie straks gezellig koffiedrinken?’ kirt Annie hem na terwijl ze zich maar al te goed bewust is van haar ver opslaande ochtendjas. ‘Weet ik niet. Ik zal Jeannet vragen,’ bromt Frans en loopt naar binnen. ‘Tien uur, oké?’ ‘We zien wel Annie,’ waarna Frans, smekend om iets kouds in zijn broek, de deur dichtslaat.

Een onverzorgde kop, maar prima benen en een geschoren doos, denkt hij in schuchtere, genitale nooddruft, maar gelukkig niet hardop. Want eenmaal binnen treft hij zijn vrouw Jeannet die net is begonnen met het zetten van de thee."

Of:

Fictie Feuilleton - Dagboek van een uitkeringstrekker, deel 53 (EINDE): Een baan

Onze roman in stukjes is ten einde! Vorige week las u deel 52, vandaag hel allerlaatste stuk, deel 53. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

**Donderdag 29 september 2016 **

“Met Freek!” klinkt het. 

“Freek?” zeg ik. Ik breng de telefoon van mijn ene naar mijn andere hand. 

“Ja, met Freek, je weet wel, je maatje.”

“Natuurlijk, dat weet ik. Ik ben net wakker.” Ik duw mezelf omhoog totdat ik rechtop in bed zit. Ik zie op mijn horloge dat het bijna elf uur is.

“Moet je geen baan zoeken dan? Laat Hetty het niet horen dat je zo lang ligt te maffen.”

“Nee…,” zeg ik. “Is geen probleem. Ik zoek geen baan meer. Sinds gisteren.”

“Geweldig! Je hebt een baan dus. Mooi hoor! Maar goed, hoe dan ook, ik heb nieuws. Die single die ik heb geproduceerd, die gaat volgende week verschijnen. Het wordt de nieuwe 538 dance smash! Mijn muziek gaat high rotation draaien op 538 Eren!”

“Is goed,” zeg ik. “Gefeliciteerd. Heel goed.”

Ik verbreek de verbinding en laat me weer in bed zakken.

Fictie Feuilleton - Dagboek van een uitkeringstrekker, deel 52: Tewerkstelling

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 51, vandaag deel 52. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

**Maandag 26 september 2016 **

“Meneer Yilmaz, ik ga het gewoon direct zeggen: de commissie is niet tevreden over uw voortgang. Een eenmalig klusje als tolk en een paar keer per maand bijles geven is niet voldoende. Ze verwachten concreet zicht op een echte baan.”

Ik zit tegenover Hetty bij de gemeente. Vanmorgen belde ze op en vertelde dat het beter was als ik gewoon langs zou komen, want “Skype is toch wel onpersoonlijk, laten we dat alleen voor noodgevallen gebruiken.”

Ze zegt: “De commissie heeft u vooralsnog op de lijst met afvallers gezet. Dat betekent dat u niet langer deel mag nemen aan het onderzoek naar het plichtvrij inkomen, tenzij u binnen twee weken aantoonbaar de weg hebt ingezet naar een baan. Sorry, maar het is niet anders. We moeten bewijzen dat de theorie achter het plichtvrij inkomen werkt en u draagt daar vooralsnog weinig tot niets aan bij.”

“Ik heb tientallen sollicitaties lopen,” sputter ik tegen. “Afgelopen week nog bijna twintig ingediend.”

“Dat weet ik meneer Yilmaz. Ik zie de cijfers ook. Maar wat heeft het nou allemaal opgeleverd?”

“Twee gesprekken staan gepland. Deze woensdag en…”

Fictie Feuilleton - Dagboek van een uitkeringstrekker, deel 50: Niet elk baantje

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 49, vandaag deel 50. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Donderdag 15 september 2016  

Pas nadat de lichtjes “stoelriemen vast” zijn gedoofd en mensen haastig gaan staan om handbagage uit de vakken te halen, zet ik mijn mobiele telefoon weer aan. Sinds de Skype meeting met Hetty heb ik het apparaat niet meer gebruikt.  

Terwijl mijn telefoon het netwerk van mijn provider zoekt, zie ik hoe andere inzittenden met vermoeide gezichten hun bagage tevoorschijn trekken uit de bagagevakken en vaak gekromd boven hun stoel of in het gangpad wachten totdat de meute in beweging komt. Ik deed vroeger precies hetzelfde. Ook al wist ik dat het vaak nog wel vijf tot tien minuten duurde voordat ik mijn eerste passen richting de uitgang kon zetten. Waarom toch, vraag ik me af. Nu zit ik heerlijk in mijn stoel. Ik geniet van het feit dat ik een mooie reis heb kunnen maken. Laat mij maar lekker als laatste het vliegtuig verlaten. Des te langer ik kan nagenieten.

Als mijn provider gevonden is, open ik de app van mijn bank. Het is de vijftiende en dat betekent dat mijn uitkering binnen moet zijn. Ik toets de pincode in en dan verschijnt mijn saldo. En ja hoor: de bak met geld is binnen. Het plichtvrij inkomen is gestort.  

Wie er op de deur van mijn hotelkamer klopte afgelopen maandag? Een man die in de kamer naast ons zat. Die vond dat ik teveel aan het schreeuwen was. Dat onderbrak hem in zijn rituelen, zo gezegd. Excuses aangeboden en aangegeven dat het om en noodgeval ging.

Fictie Feuilleton - Dagboek van een uitkeringstrekker, deel 49: De hadj

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 48, vandaag deel 49. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Maandag 12 september 2016  

Ik heb drie dagen niet in mijn dagboek geschreven. En ook dit word geen lang verhaal. Ik wil me volledig kunnen richten op het spirituele.  

De hadj verloopt naar wens. Ik ben tevreden over MekkaLux. Niet alleen is de organisatie goed op orde – de hotels zijn goed, het vervoer comfortabel, en ik voel me continu veilig – het bedrijf heeft ervoor gezorgd dat ik niet langer ben ingedeeld met Owen.  

De hadj is al lang niet meer een ongeorganiseerde, chaotische bijeenkomst van een groep onvoorbereide gelovigen, zoals de media in Nederland het nog wel eens doet voorkomen. Ik draag doorlopend een elektronische armband met daarop mijn persoonlijke en medische gegevens. Als er iets gebeurt, is direct duidelijk wie ik ben en hoe ik behandeld dien te worden. Middels de gps-chip die in de armband zit is mijn locatie altijd bekend. Tot slot biedt de armband informatie, zoals adressen en de juiste tijden om te bidden.  

Ik heb de afgelopen dagen alle dagelijkse gedachten uit mijn hoofd kunnen verbannen en zodoende maximale ruimte kunnen scheppen voor bezinning. Het heeft me in staat gesteld om vanuit de hoogte naar mijn acties en besluiten in het verleden en naar mijn plannen voor de toekomst te kijken. Dat klinkt misschien een beetje zweverig, maar dat is het zeker niet. Pas als je alle korte termijn zaken uit je hoofd weet te verbannen, lukt het om zonder vooroordelen naar je eigen verleden en toekomst te kijken.

De fijne flow waarin ik verkeer dreigt nu ruw onderbroken te worden door een verplichte skype call met Hetty over mijn vorderingen in het kader van het onderzoek naar het plichtvrij inkomen. Als ik de call laat schieten, levert dat straf op. Dan kan ik fluiten naar mijn royale uitkering.  

Ik sla mijn laptop open en start Skype. Gelukkig biedt het hotel wifi, al heb ik al diverse mensen horen klagen over de kracht ervan. Ik overweeg om mijn e-mail te checken, maar besluit dat niet te doen. Het zou me teveel afleiden gedurende het restant van de bedevaart.

Fictie Feuilleton - Dagboek van een uitkeringstrekker, deel 47: Naar Turkije

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 46, vandaag deel 47. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Dinsdag 6 september 2016  

Op de één of andere manier zorgt de bijstand ervoor dat je een nieuw dagritme opbouwt. Daar waar ik vroeger geen enkel probleem had met vroeg opstaan, heb ik nu grote moeite om voor negen uur uit bed te komen. Laat staan om vijf uur zoals vanochtend.  

Volgens planning zouden we om 7:40 opstijgen, maar pas na achten komt het vliegtuig eindelijk in beweging. Inmiddels heb ik de Telegraaf al uitgelezen.  

Halverwege de vlucht, ik heb inmiddels ook de Volkskrant gelezen, zie ik een man door het gangpad lopen die me bekend voorkomt. Het is Diekstra van Duzuzu Trading. Hij herkent mij ook, loopt op me toe en vraagt: “Jij hebt toch bij ons gesolliciteerd?”

“Ja, dat klopt,” zeg ik. “Op weg naar Turkije om handelswaar op te halen?” informeer ik dan.

Diekstra schudt zijn hoofd. “Nee, voorlopig ligt het bedrijf stil. Gedoe met de Fiod. We hebben een inval gehad. Dus ga ik nu maar met mijn vrouw op vakantie.”

“Inval?” reageer ik.

“Ja, zomaar, één of andere anonieme tip.”

\

Fictie Feuilleton - Dagboek van een uitkeringstrekker, deel 45: Inkomsten

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 44, vandaag deel 45. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Donderdag 25 augustus 2016

Hetty wil mij dringend spreken. Niet via Skype. Niet via de telefoon. Het moet op het gemeentehuis. Face to face. Vandaag nog.

Als ik even later het gemeentehuis binnenloop, valt me op hoe rustig het is. Lijkt erop dat uitkerings-trekkend Nederland nog van haar laatste weekje vakantie geniet. Zelfs vaste bezoeker Jim is in geen velden of wegen te bekennen.

Bij de receptie krijg ik te horen dat ik direct mag doorlopen naar de bespreekkamer waar mijn klantmanager zich bevindt. Als ik de deur open, zie ik dat Hetty achter het bureau in de kamer zit, haar ogen gericht op de monitor.

“Goedemiddag,” zeg ik. Hetty zegt niks. Ze blijft naar haar scherm kijken. Ik haal mijn schouders op en neem plaats op de stoel aan het bureau.

“Goed,” zegt Hetty dan eindelijk. Ze heeft haar kleine hanenkam weer in ere hersteld. Hoogblond deze keer, bijna wit. Alsof ze grijs aan het worden is. Een bejaarde kip. “Meneer Yilmaz, U heeft mij ernstig teleurgesteld,” klinkt ze pinnig. Ik schrik van haar stem.

“Oh?” zeg ik snel. “Waarom is dat dan?”

“U heeft inkomsten niet opgegeven.”

\

Fictie Feuilleton - Dagboek van een uitkeringstrekker, deel 44: Aatje en Geetje

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 43, vandaag deel 44. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Vrijdag 19 augustus 2016

In ruim twee maanden tijd heb ik tien keer bijles gegeven aan de drie Turkse jochies. Het heeft me 550 euro rijker gemaakt. En een hele hoop energie armer.

Ze leren uiterst snel. Dat zeker. Het is alsof het eten van enorme hoeveelheden snoep en chips een positieve invloed op de intelligentie van deze kinderen heeft. Helaas heeft het ook forse invloed op het gedrag van de jongens. Het eerste uur gaat het nog wel, maar gedurende het tweede uur (nadat ze tijdens de pauze allerlei zoete zooi tot zich hebben genomen) wordt de situatie bijkans onwerkbaar. Eerst verliezen ze hun aandacht en al snel daarna krijgen ze onderling ruzie. Uiteindelijk keren ze zich gezamenlijk tegen mij en krijg ik werkelijk alles wat los en vast zit op me afgegooid. Speels, dat wel, maar desondanks toch uiterst vervelend.

Ik heb besloten om te stoppen met het geven van bijles. Nu ik binnenkort een basisinkomen ontvang, is werken niet langer nodig.

“Wat zegt U”, klinkt de accountmanager bij het bureau als ik haar aan de telefoon krijgt. “U wilt stoppen? Maar dan kan helemaal niet. U heeft een contract getekend waarin staat dat u minimaal vier maanden beschikbaar bent voor bijles. Dat is noodzakelijk omdat we willen voorkomen dat kinderen steeds nieuwe docenten krijgen. En, u heeft er pas twee maanden op zitten.”

“Sorry, ik weet het, maar ik heb de inkomsten niet langer nodig.”

“Als u echt wil stoppen, zijn we gerechtigd u een boete op te leggen van 15% van de gegenereerde inkomsten. Daar bent u van op de hoogte?”

“Jazeker. En dat is geen probleem. Verreken het maar met mijn inkomsten van deze maand.”

Zo lang ik maar niet langer bekogeld wordt met chips en snoep, vind ik het prima.

Fictie Feuilleton - Dagboek van een uitkeringstrekker, deel 43: Die bonus

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 42, vandaag deel 43. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Maandag 15 augustus 2016

Als Simone haar auto parkeert bij mijn adres aan de Begondebocht, kijkt ze met enig dedain naar de toren waarin ik woon. “Moet je hier niet een keer weg?,” zegt ze. “Ik blijf dit een rare plek vinden. Het is gewoon niet veilig. Je hoort wel eens over schietpartijen in deze buurt. En het is niet netjes. Overal slingert vuilnis.”

Ik knik. Meebewegen. Dat is van belang. “Ik weet het. Je hebt gelijk.”

Terwijl we afscheid nemen, beloof ik dat ik op korte termijn naar nieuwe woonruimte ga zoeken. Ik stap uit, zwaai totdat Simone uit zicht is, en stap mijn toren binnen. Een hele wand met rode brievenbussen staat voor me klaar. Met een klein sleuteltje open ik mijn klepje. Met mijn wijsvinger en duim trek ik de stapel post uit het vakje en loop naar de lift.

Boven gooi ik de post op mijn bureau en loop naar mijn keuken, waar ik de waterkoker vul. Bij mijn raam wacht ik totdat het water heet is. Ik kijk naar de snelweg in de verte. Nauwelijks auto’s. Ik kijk naar de andere torens. Nauwelijks lakens. Bijna allemaal op vakantie. Naar het land van herkomst.

Ik maak een kop kruidige thee en loop naar mijn bureau. Tussen de post zit één envelop van de gemeente. Ik pak een mes uit mijn besteklade en snijd de bovenkant van de envelop open. Met duim en wijsvinger trek ik de brief eruit. Het blijkt een vragenlijst te zijn waarmee ik mijn mening over Skype mag invullen. Hoe is het bevallen? Wil ik ermee door? Ja? Nee? Waarom?

En invullen is verplicht.

Fictie Feuilleton - Dagboek van een uitkeringstrekker, deel 42: Turkse patat

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 41, vandaag deel 42. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Donderdag 11 augustus 2016  

De universiteit waaraan de aardappelen-professor verbonden is, ligt in het oosten van Turkije, ver weg van grote steden als Istanbul en Ankara. Vanuit Ankara is het bijna zes uur rijden naar de universiteit. Vanuit Istanbul kun je beter vliegen. Gelukkig is professor Serdal Demir een paar dagen in Istanbul zodat wij hem kunnen spreken.

Professor Demir weet alles van landbouw en nog veel meer van aardappelen. Hij heeft een nieuw soort ras ontwikkeld dat tegen de Turkse hitte kan. Daardoor kunnen aardappelen eindelijk op een succesvolle wijze in Turkije worden geteeld. Tegen aanzienlijk lagere kosten dan in Nederland.  

“Dus Eren,” zegt mijn vader terwijl we in een taxi naar het restaurant rijden waar we met Serdal hebben afgesproken, “wij gaan die professor vragen om betaald adviseur te worden van ons bedrijf, ja? Wij kunnen zijn kennis goed gebruiken, hij is een genie Eren, een genie.”

De friet zal als “Turkse patat” in de markt worden gezet. Dat bestaat nog niet in Nederland. Eerst zal de patat alleen via snackbars worden verkocht. Daarna via restaurants. En tot slot via diepvries in de supermarkt. Eerst alleen in Nederland en dan in alle landen waar Turken zitten.

“Eren,” zegt mijn vader. “Als wij dat Turkse patat noemen, dan gaan alle Turken dat eten. Is zeker. En weet jij Eren, die Nederlanders houden van eten uit het buitenland. Kijk maar naar pizza’s. Weet jij hoeveel pizza’s de gemiddelde Nederlander per jaar eet? ”

Tip de redactie

Wil je een document versturen? Stuur dan gewoon direct een mail naar redactie@geenstijl.nl
Hoef je ook geen robotcheck uit te voeren.