oef, ouders

Maar wel elegant opgelost door Theo. Wat wil? Vlak na de start van zijn zijn voorstelling Onbekend Terrein in de Antwerpse Arenbergschouwburg maakte hij een seksgrap (gewaagd!) en hoorde tot ieders verbazing vervolgens een onmiskenbare peuterlach. Ja, dat werd dus lastig. "Ik zal ervoor zorgen dat jullie je geld terugkrijgen. Maar ik ga niet spelen met zo’n klein kindje in de zaal. Het spijt me, dat meen ik echt. (...) Ik hoop dat je over vijftien jaar nog eens langskomt." Een vormende gebeurtenis tijdens haar formative years.

Terwijl: het ligt aan het systeem

En daar gaan we weer lekker een rondje tut-tutten tegen bemoeizuchtige ouders die zich zomaar durven te bemoeien met de onfeilbare geweldige mensen die voor de klas staan, en met een simpele pennenstreek de toekomst van kinderen bepalen en daarbij liever niet gestoord worden. "Duizenden ouders hebben zich vorig schooljaar bij groep 8-leerkrachten beklaagd over het schooladvies van hun kinderen. Bijna allemaal vonden ze dat advies te laag." Natuurlijk zijn ouders die hun eigen domme kind briljant irritant vinden vervelend, maar als je een systeem creëert waarin als een kind 12 is de belangrijkste beslissing uit zijn schoolloopbaan genomen gaat worden op basis van ondoorzichtige criteria, lijkt het ons nogal wiedes dat ouders er alles aan doen om ervoor te zorgen dat het kwartje voor hun kroost de goede kant opvalt. Onderzoek geeft die ouders ook gelijk: kinderen met een 'te hoog' advies "ontwikkelen hogere ambities om boven hun niveau uit te stijgen". Bovendien is het advies van de leraar (met dank aan """onderwijspartij""" D66) de afgelopen jaren slechter geworden, omdat objectieve eindtoetsinformatie ontbreekt. Maar goed, het AD negeert deze feiten, gooit er een fopenquête tegenaan en laat leraren lekker leeglopen op ouders. Terwijl het dus niet aan die ouders ligt. HET LIGT AAN HET SYSTEEM.

André 'Schaamhaartellen en schedelmeten in het kinddossier' Rouvoet leeft kennelijk nog. Hij wil ouderschapsgym en geboortecontracten voor aanstaande ouders. Geen voortplantings-foekiefoekie zonder prenatale diploma's!

Als je niet zonder papiertje in de auto mag stappen is het ook raar dat je gewoon ongekwalificeerd mag baren, aldus de Rouvoetcommissie voor het Behoud van Archaïsche Gristelijke Waarden in een Woke Wereld (of hoe zijn club ditmaal ook mag heten). Alsof je met wat rek-en-strek-oefeningen en een papiertje kunt voorberreiden op het Echte Ouderschap. En welke bemoeimoeder in broekpak en met D'66 lidmaatschap moet de baar minimum van die eisen gaan bepalen? Op welke gronden? Wat is überhaupt goed ouderschap? Houten speelgoed? Abo op de VPRO-gids? Je kind quinoa van de Marqt opdringen? Appel in schijfjes in een schaaltje? 

Wordt het land echt mooier als de familie Baardjurk van drie hoog achter de schotel in Nieuw West moet gaan yogaën met hun 1.8 kind in een gelijkwaardige relatie waarin de vader ook luiers verschoont? Ja. Misschien wel. Maar het is wel tergend naïef om te denken dat je dat met een vrijbewijs kunt afdwingen, zeker in een land waar een miljoen achterdevoordeurambtenaren nu al met elkaar knokken om wie het eerst op de bel van het portiekflatje mag drukken om sociale dienst te gaan verlenen aan de kudde en om te kijken of kleine Mo of Aisha (of Daan of Bikkel of Bloem of Jordi of Cynthia) wel in een droge luier liggen en niet te veel noedels en suikerdrank krijgen in plaats van olvaritprakjes die veilig voorgeproefd zijn op de juiste lauwheid. Of dat je kind geen 'kutwijf' roept naar de juf, zoals bij Dochter Rouvoet niet voorkomen kon worden.

Alle baby's in genderneutrale Maoblauwe rompertjes volgens de Rouvoetnorm, volgens een nieuwe rassenstandaard voor goed ouderschap, uitgedacht door nostalgische gristenen die hun jaren vijftig terug eisen, en straks gehandhaafd door emotieloze excelbots met een D'66 partijkaart op zak, samengebracht door fundamentalistische piëteit en in een giftige neoliberale Derdewegcocktail gemengd met het ijskoude bureaucratische kostenbewustzijn waarmee de hyperrationalisering van een verzorgingsstaat wordt nagestreefd die geen enkele rekenschap meer aflegt aan de woekerende vrije gedachten & handelings(on)bekwaamheid van de vergeten maar onverslaanbare factor in dit verhaal: de mens.

Repressief systeemautisme met een vleugje voor eigen god spelen: de jaren '50 zijn misschien wel nooit opgehouden in dit stomme domineesland.