GeenStijl Premium is vernieuwd & verbeterd! Nu met extragratis weggeefdingen!

Premium is niet meer alleen maar leuk voor kroontjespronkers in de comments, maar een lidmaatschap met voordelen voor alle lezers. Voor maar 33,33 euro per jaar draag je bij aan het onafhankelijke voortbestaan van je favoriete weblog. En ook doneren was nog nooit zo makkelijk!

Word lid, zodat we alle Jopen, Jesses & SJW's nog lang op de huid kunnen zitten, zodat we blijven roeren waar het stinkt, religieuze uitwassen terug achter hun man/vrouw-gescheiden voordeur kunnen trappen, met de lange neus langs de MSM & over het Mediapark kunnen rijden en nog jarenlang de hele bureaucratische malle- en baantjesmolen van politiek Den Haag kunnen blijven uitlachen.

Maar het gaat niet alleen om ons! Nieuwe Premium leden krijgen ook wat terug: standaard ontvang je een Koepon voor 15 euro korting op een vriezerlade vol heerlijk vlees van Koop een Koe (of kip, kalkoen en varken). Daarnaast ontvangen nieuwe leden een stijlloos telefoonhoesje, krijg je slicke stickers en hebben we een cokeversnijder ledenpas laten maken. Alles met ingebouwde 'neegaweg met je plastic soep'-optie, want als jij ons geen NAW-gegevens wil geven, sturen wij niks op - even goeie vrienden.

*Dat is nog niet alles, Jim! Hoezo Mike, wat krijgen ze dan nog meer? Dat zal ik je vertellen, Jim: *

Lezers die de stijlloze startup een extra schop onder de kont willen geven en meteen twee jaar lid worden, krijgen een uniek, speciaal, zeldzaam & custom made in China MERKEL LEGO BETONBLOK! Voor veiligheid, tegen stress & om de algehele trololo.

Anders nog iets? Ja. We zullen Premium blijven uitbreiden met nieuwe features op de site, stijlloze kortingen en ledenvoordeel voor allerlei awesome shit, omdat we iedereen die ons steunt & financieel support voor altijd van gratis goedkoop bier willen voorzien. Maar als je helemaal geen officiële banden met dit blog wil hebben (of je vindt 33,33 euro gewoon echt te goedkoop) dan kun je ook altijd je geld doneren - geen touwtjes verbonden!

Overtuigd? Lid worden kan HIERRR. Doe dan, of doneer daarrr!

Na de breek nog een paar alinea's kleine lettertjes&huishoudelijke updates.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 4, vandaag deel 5. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Zondag 3 april 2016

Terwijl ik de post uit mijn brievenbus haal, denk ik terug aan mijn eigen carrière, voor zover er van “carrière” kan worden gesproken. Ik heb in totaal twee werkgevers gehad. Na mijn studie kon ik direct aan de slag bij het vertaalbureau waar ik een jaar eerder stage had gelopen. Van een sollicitatie was nauwelijks sprake. Ik mocht langskomen bij de directrice, zelf een Turkse, om een kort gesprek te voeren over hetgeen van mij werd verwacht. Nog tijdens de meeting kreeg ik een mooi salaris aangeboden en ging daar veel te snel mee akkoord. 

Hoewel ik bij het gesprek had aangegeven dat ik graag mijn kennis van de Engelse taal wilde benutten tijdens mijn werk, kwam daar in de praktijk weinig van terecht. Vlak voor mijn komst had het bedrijf een lucratief meerjarencontract getekend met de Rijksoverheid. Een hele reeks aan folders, documenten en websites moest naar het Turks worden vertaald teneinde de Turken in Nederland betere service te verlenen. Ik werd, op een enkele uitzondering na, volledig ingezet op werkzaamheden die volgden uit het contract dat het bureau had gesloten met de overheid. Dat ik de Turkse taal niet volledig beheerste, maakte volgens de directrice niet zoveel uit. “De mensen die het lezen, beheersen de taal vast niet beter dan jij,” zei ze. “Jij hebt gestudeerd Eren, jij bent een stuk verder dan de meeste Turken in dit land.” 

Ik vertaalde brochures over het bevolkingsonderzoek borstkanker voor het RIVM, websites over de procedure bij scheiden voor het Ministerie van Algemene zaken, allerlei stukken over gezinshereniging, een hele reeks flyers over de Zorgverzekeringswet, een brochure over het behalen van je rijbewijs en heel specifieke documenten met titels als “Je bent als verdachte aangehouden en meegenomen naar het (politie)bureau of naar een andere verhoorlocatie. Wat zijn je rechten?”.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 3, vandaag deel 4. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Dinsdag 29 maart 2016

Geachte heer Yilmaz,

Recent is aan u een bijstandsuitkering toegekend. Als gemeente hebben wij tot doel om u zo snel mogelijk weer aan (betaald) werk te helpen.

Uit onderzoek is gebleken dat de kans op een snelle terugkeer op de arbeidsmarkt in grote mate wordt bepaald door de activiteiten die een uitkeringsgerechtigde gedurende de eerste vier weken na het toekennen van een uitkering uitvoert.

Teneinde u te helpen om een goede start te maken met uw terugkeer naar de arbeidsmarkt, geldt daarom een inspanningsperiode.

Op 4 april 2016 gaat uw inspanningsperiode in. Gedurende een periode van vier weken dient u een aantal activiteiten te volbrengen die de kans op het snel vinden van werk verhogen. Hierna worden deze activiteiten kort beschreven.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 2, vandaag deel 3. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Zaterdag 26 maart 2016

Ik heb voorlopig alle tijd van de wereld.

Totdat ik een nieuwe baan heb, ga ik leuke dingen doen.  

Vandaag ga ik thee te drinken met Adem en Cem en tennissen met Simon.

Adem en Cem zijn broers. Ze weten niet dat ik werkloos ben. Als ik weer een nieuwe baan heb, vertel ik ze dat ik op mijn initiatief een switch heb gemaakt. Adem en Cem vragen nooit naar mijn werk. Ze vinden mij maar een “intelligent figuur”. Een Turk die gestudeerd heeft. Dat is veel te ingewikkeld. Daar moet niet over gesproken worden. Zelf werken ze in een fabriek waar raamkozijnen worden gemaakt. Adem bestuurt een machine die basismaterialen snijdt, Cem zet losse stukken in elkaar. Althans, zo leggen ze het altijd aan me uit.

Ik ken Adem en Cem omdat hun vader een vriend is van mijn vader. Ze kwamen tegelijk naar Nederland. In Turkije woonden ze naast elkaar. Hun stukken grond grensden aan elkaar. Dat schept een band. Soms kwam een kip van Cem en Adem bij ons buurten. En soms liep een geit van ons bij Cem en Adem naar binnen.

Vorige week las u deel 1 *van onze roman in stukjes 'Dagboek van een uitkeringstrekker'. Vandaag deel 2. *

Maandag 21 maart 2016  

Vandaag krijg ik te horen of ik mijzelf officieel uitkeringsgerechtigde mag noemen. Hier heb ik dertien dagen op gewacht.

Het pand van de gemeente doet me denken aan het imposante bouwwerk waaraan ik mijn ontslag heb te danken. Het tweekoppige bestuur van de school waar ik als docent Engels werkte, bestaande uit een voormalig Tweede Kamerlid en een ontslagen burgemeester die een goed betaald baantje nodig had, vond het nodig om voor vele miljoenen een nieuw schoolgebouw aan de rand van de stad te realiseren. Lang en uiterst voorspelbaar verhaal kort gemaakt: het werd allemaal een beetje duurder dan verwacht. Véél duurder. En er lekten wat dingen uit. Over de enorme kamers die de bestuurders zouden krijgen. Over (en dat was dan wel weer amusant) een politiek correcte moskee die in de school geïntegreerd zou worden teneinde tegemoet te komen aan de eisen van een uiterst kleine groep Turken en Marokkanen (ik vind dat soort politieke correctheid altijd hilarisch, we roepen een beetje als Turken, zeuren wat, en kijk, de politiek doet meteen wat we willen, en gooit er ook nog een fijne pot subsidies bij). Hoe dan ook, halverwege werd de bouw wegens ernstige budgettaire overschrijdingen en een vertrouwensbreuk tussen iedereen stilgelegd, een commissie benoemd, en na enkele maanden een oplossing bedacht die kon rekenen op een minieme meerderheid in de gemeenteraad, zonder dat ook maar iemand politieke verantwoordelijk hoefde af te leggen. De nieuwbouw moest kleiner en, om alles te kunnen betalen (waaronder de riante vertrekpremie van het falende bestuur), moest er bespaard worden. Mensen eruit dus.  

Waaronder Eren Yilmaz.

Nieuw op de GeenStijls: een heuse roman in stukjes. Vandaag verschijnt de eerste aflevering van 'Dagboek van een uitkeringstrekker'. Lees dan!

Dinsdag 8 maart 2016, ochtend
“Meneer Yilmaz,” zegt de vrouw die mijn zaak behartigt, “ik wil u echt op het hart drukken dat u een heel waardevol mens bent, ondanks het feit dat u werkloos bent geworden. Daar hoeft u zich niet voor te schamen. U moet weten, meneer Yilmaz, dat het hele jaar door mensen werkloos worden.”

Ik zit tegenover mijn klantmanager. Zij gaat onderzoeken of ik recht heb op een uitkering nu ik plotseling zonder werk zit.

Ik wil reageren op de vertederende woorden van de vrouw, maar nog voordat ons gesprek op gang komt worden we onderbroken door een collega die mij vriendelijk vraagt of ze even gebruik mag maken van mijn klantmanager. “Natuurlijk,” antwoord ik luchtig terwijl ik achterover leun en mijn handen spreid. “Ik heb geen haast. Deze jongen hoeft niet naar zijn werk. Dat heb ik namelijk niet meer.” 

De collega fronst, haalt haar schouders op, en zegt: “Hetty, sinds we zaaksgewijs werken is het toch zo dat de integrale units van het team Werk & Inkomen ook de aanvragen voor bijzondere bijstand en het beheer van WWB uitkeringen op het gebied van doel- en rechtmatigheid behandelen? We hebben dan toch onze eigen caseload?”

Mijn klantmanager heet Hetty. Terwijl ze in een onnavolgbaar gesprek belandt met haar collega, bekijk ik haar eens goed. Zou haar rode haar echt zijn, vraag ik me af. Felrode, lange stekeltjes. Fier overeind. En haar neus? Dat is een raar ding. Die moet wel echt zijn. Zo’n puntige neus zou niemand zich voor de lol laten aanmeten.

Jawel. We doen het. Permabans worden binnenkort***** eenmalig los gegooid. Allemaal.

GeenStijl is vrij & bevrijd en weer helemaal 100% onafhankelijk in handen van de redactie, die vandaag 1 november van het jaar des internets 2018 opnieuw eigenaar is geworden van GeenStijl. En wij dachten dus: waarom zouden wij de enigen zijn die op deze dag bevrijd worden? Laten we de duizenden permabans die we in de afgelopen vijftien jaar in de digitale goelag hebben gesmeten, óók gewoon los gooien. We leven immers in een tweedekansenland waar iedere gek met een gebrek na een paar uur wasknijpers vouwen weer terug in de grote vijver van de samenleving gesmeten wordt. Dus waarom dan het roze trollenleger niet. Ook zonder ban aan de broek: een slechte naam geven de guurders ons toch wel. So let 'em have it. Geen dank, graag gedaan & omdat we niet als hypocriete handophouders over willen komen, zullen we hier niet linken naar promopraatjes op de Premium-pagina. Maar we verwijzen wel naar De Huisregels, want die blijven uiteraard onverminderd van kracht (ook voor Premium-kroontjes!) en het zal u niet verbazen dat we na de Grote Guurder Purge toch even iets vaker het schoolplein patrouilleren & strakker handhaven. Blowen op het bankje mag, het bankje slopen wordt niet getolereerd. Eigen verantwoordelijkheid hoeft echt niet zo ingewikkeld te zijn. Alvast welkom terug, geniet van de vrijheid, maar gedraag je nou godverdomme eens een keer. Tuig.

Morgen is het precies een jaar geleden dat ik erachter kwam dat geliefd en door een enkeling ook 'gehaat' topreaguurder necrosis was gestopt met rockmuziek luisteren. Dat we na een lange zoektocht hoorden wat we liever niet hadden gehoord. Met vereende krachten, zoals dat hier gaat op Geenstijl. We kunnen er helemaal niks meer mee, maar ik wilde het niet onopgemerkt voorbij laten gaan. HIj was één van ons.

In deze voor veel mensen onzekere tijden en het almaar -niet ten goede- veranderende politieke en maatschappelijke landschap, is het altijd fijn om ergens van op aan te kunnen. Duidelijkheid. Eerlijkheid. Doortastendheid. Als oldskool reaguurder weet ik dat we tot op het bot verdeeld kunnen zijn, maar wanneer het erop aankomt, dan staan we er met zijn allen. Samen. Door de jaren heen hebben we zoveel bereikt als Roze Leger. Misschien niet altijd voor een grote groep mensen, maar we hebben wel invloed gehad op heel veel individuele levens. Goedschiks of kwaadschiks. We hebben boeven ontmastkerd, eigendommen teruggevonden of vervangen, onrecht verzacht, ministers weggejaagd, onderste stenen naar boven gesleept, mensen herenigd, mensen opgespoord, een referendum gewonnen, een referendum verloren, boetes betaald, een omroep opgericht, talloze polls en foto's gefuckt, mensen in het zonnetje gezet, onrecht aangekaart en zelfs een huisuitzetting voorkomen.

Ik durf te stellen dat er in heel Nederland niet 1 mediaplatform is dat meer daadkracht uit zijn lezers kan krijgen dan Geenstijl uit haar achterban. Niet lullen, maar poetsen. We kunnen het hartgrondig met elkaar oneens zijn, maar over 1 ding zijn we het allemaal wèl eens: onze vrijheid gaat voor alles. Onze vrijheid om alles te kunnen zeggen wat we denken en voelen. Om altijd de waarheid te kunnen spreken. Stinkende zaakjes moet je niet negeren en in vlekken moet je wrijven. Dit Geenstijl doet dat al 15 jaar en vanaf over een paar dagen vliegt zij solo. Dat kan zij niet zonder ons, haar Roze Leger. Ebru kaapte hem al voor mijn neus weg, maar ik wilde het zelf ook al zeggen: als je nog geen premiumlid bent, word dat dan. Opdat Geenstijl nog 15 jaar plus 15 jaar plus 15 jaar etc de vingers op de zere plek kan blijven leggen, zout in de wonde kan strooien, politieke bomen om kan hakken.

Ik weet niet wat de toekomst nog gaat brengen, maar ook voor mij is dit mijn laatste bijdrage alhier. Ik ben er trots op dat ik de dingen die ik belangrijk vond met jullie heb mogen delen. Op dat kleine grote roze stekkie, de kleine David tegen de grote Goliath daarbuiten. Eendracht maakt macht. Ik dank de redactie voor het in mij gestelde vertrouwen. 

Tot slot zou ik graag nog 1 ding willen aankaarten.

Een columnist wil maar één ding: gelezen worden.

Het is het grootste verschil tussen de hobbyist en de professional; je stukjes online plempen kan iedereen. Zorgen dat je gelezen wordt en er toe doet, is een team effort. Tenzij je natuurlijk Jan Dijkgraaf heet en een ijzeren discipline hebt, dan doe je het allemaal zelf. Knap, ik doe het hem niet na. “Je vergooit je talent,” beet hij me ooit toe. Nooit begrepen, wél onthouden. Ik wil gelezen worden, het circus eromheen vind ik precies dat: circus.

Met het najaar van 2015 en het begin van 2016 nog vers in het geheugen van veel mensen, staat ons een nieuwe overstroming van in sprookjes gelovende raketwerpgeleerden uit de een of andere verre woestijn te wachten. Daar waar het COA altijd in het geniep en zo geheim mogelijk probeert te opereren opdat er niemand meer kan protesteren wanneer het nieuws over een nieuw MEGA AZC naar buiten komt, voelt men zich nu kennelijk toch genoodzaakt om aan de grote klok te hangen dat we MET SPOED minstens 5000 nieuwe plekken nodig hebben; naast de 2000 bedden extra die men de afgelopen tijd al uit het reserve-archief getrokken heeft. Zogenaamd omdat er geen doorstroom is wegens geen huizen (dat is al jaaaaaaren zo). Maar ik denk dat dat verdrag van Marrakesh dat wel/niet/wel/niet getekend is daar ook wat mee te maken heeft.

In mei dit jaar werd hier op de GS al geschreven over de totale waanzin een verdrag te tekenen waarmee we alleen maar meer meer meer gelukszoekers, bontkraagjes, steeldieven en overige kansenparels naar NL zouden gaan lokken, maar waar we volgens onze bewindspersonen totaal geen last van zullen hebben, omdat het 'niet wettelijk bindend is, geen dictaat is, niets oplegt en de soevereiniteit van staten volledig respecteert'. Yeah right. Voordeel voor Nederland zou zijn dat we makkelijker mensen terug kunnen sturen, maar dat helpt ons niks want we raken ze toch al kwijt voor we het woord 'vliegtuig' uit hebben kunnen spreken.

En wat te denken van het feit dat het Ministerie van Buitenlandse Zaken in mei jl. al bevestigde dat het verdrag van Marrakesh reeds getekend was door Stas J&V Mark Harbers en dat onze Haagse politici anno nu opnieuw met elkaar lopen te bakkeleien over of in december as. Stas Mark Harbers dat verdrag wel/niet/wel/niet moet gaan tekenen? Is dat verdrag in mei nou wel of niet getekend? En wat heeft het voor nut om formeel een verdrag te gaan tekenen als we ons er toch allemaal niet aan hoeven te houden? Kunnen we niet gewoon ophouden met al die poppenkastonzin en gewoon de grenzen dichtgooien, plunderend tuig de grens terug over flikkeren en overgaan tot de orde van de dag en verzorgingshuizen voor zieke oude mensen openen? Anders lezen we straks weer wekelijks of zelfs dagelijks zulke berichten als dat we deze week vanuit Kampen vernamen.

Vooralsnog schieten er straks weer AZC's als paddestoelen uit de grond. Zelfs de illegale onderkomens voor illegalen gaan straks weer open. Wil je geen AZC in je achtertuin? Hou dan de vergaderingen van je eigen gemeenteraad de komende tijd maar goed in de gaten. En teken voor de lol en het signaal even deze petitie. Niet dat ik ook maar 1 seconde de illusie koester dat iemand ernaar zal luisteren of het zelfs maar zal lezen, maar door zulke initiatieven kunnen onze huidige bewindspersonen later niet na een hele bak ellende zeggen: "Wir haben es nicht gewußt."

Versnipper dus gewoon dat prutverdrag en bouw een hek van 2 miljard om Nederland. Misschien dat we dan de komende winter niet elke dag geconfronteerd hoeven te worden met een nieuwe foto van een kindje dat op het buikje in het water drijft met de boodschap erbij dat het onze schuld is, omdat onze grenzen wel open, maar niet wijd genoeg open stonden.