Hee kijk nou. Iemand die het niet eens is met Eduardo's verhaal over zonnepanelen en dat verhaal derhalve heeft gekloosried. Kom er maar in Marco van Veen, CEO van Solar NRG! (nachtkijkers even naar dagmodus switchen svp)

Beste redactie,

Ik ben een groot fan van Geen Stijl en lees jullie graag, heerlijk pragmatische journalistiek en soms functioneel kort door de bocht maar,…….. het artikel over zonnepanelen klopt echt voor geen meter, ik zit al 16 jaar in de zonne-energie dus weet wel waar ik over praat. Er staan een aantal feitelijke onjuistheden in jullie artikel. Ik heb een documentje bijgevoegd met mijn commentaar, doe er mee wat je wilt. Ik lig er verder niet wakker van want wij zullen er geen paneel door verkopen maar dit soort artikelen komt jullie geloofwaardigheid op het gebied van energie-issues niet ten goede en dat is zonde, just saying ;)

Van het gas af gaan kost huishoudens bergen geld en de kosten-effectiviteit is dramatisch slecht.

Beste GeenStijl,

Als energieconsultant volg ik de duurzame trends natuurlijk op de voet. Ik krijg helemaal kromme tenen van de van-het-gas-af-discussie. Eigenlijk wordt er helemaal geen discussie gevoerd, de politiek heeft besloten dat we van het gas af moeten. Wat me opvalt is dat je nergens iets hoort of leest over de effectiviteit van het beleid. En waarschijnlijk met een reden. Ik ben met een simpele berekening even wat door gaan rekenen hoe effectief van het gas gaan nu is. In het kort komt het hierop neer:

Stel dat je als gemiddeld huishouden van het gas af wil gaan. In dat geval zul je je huis op een andere manier moeten verwarmen en een veel gehoord alternatief is de lucht/water warmtepomp. Daarmee bespaart een gemiddeld huishouden 1350 m3 gas per jaar. Dit komt overeen met ongeveer 2,55 ton CO2 per jaar.

Aan de andere kant ga je meer elektriciteit verbruiken, dit levert 1,56 ton CO2 meer emissies op. Netto bespaar je als huishouden dus minder dan 1 ton CO2 per jaar. Dat is echt niet veel. 

In het gunstige geval dat je huis geschikt is voor een warmtepomp zul je ruim €8000 moeten betalen (hierin zit de subsidie al verrekend). Als je je huis moet aanpassen (isolatie, radiatoren/vloerverwarming, voorraadvat voor de douche) zullen de kosten pas echt de pan uitrijzen. Maar stel dat je dat allemaal niet nodig hebt en een ideaal huis hebt, dan kost een warmtepomp in het meest gunstige geval €8000.

Over de gehele levensduur van de warmtepomp van 15 jaar bespaar je nog geen 15 ton CO2 met een prijskaartje van minimaal €8000. De kosten per ton CO2 liggen daarmee op €540. Dat is extreem hoog. Uit onderzoek van de overheid zelf blijkt dat alleen het subsidiëren van nulemissies auto's nog minder kosteneffectief is dan van het gas af gaan. Bron (pdf)

(Opmerking: Mocht je de besparing op energiekosten meerekenen dan kom je alsnog op  een prijskaartje van ruim €400 per ton vermeden CO2.)

Kortom, van het gas af gaan kost huishoudens bergen geld en de kosten-effectiviteit is dramatisch slecht. Er zijn alternatieven: het is voor grootverbruikers in de industrie vele malen goedkoper om dezelfde hoeveelheid CO2 te besparen voor een fractie van deze prijs. Een indicatie van de kosten voor de industrie is te zien op de beurs voor emissierechten. De prijs van emissies ligt nu op €23,40 per ton CO2. Als de industrie wordt aangezet tot emissiereductie is dat 20x effectiever dan wanneer huishoudens zich in bochten moeten wringen om emissies te reduceren. Ik begrijp dan het standpunt van de overheid ook niet, het lijkt op kapitaalvernietiging. (Bron voor emissieprijs)

Bijlage: Excel-bestand om zelf na te rekenen

NAW bekend bij de redactie. PS: Onze VolGas Energievergelijker al gezien?

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 9, vandaag deel 10. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Woensdag 13 april 2016, middag  

Rond het middaguur loop ik het Paleis binnen. Mijn vader staat met zijn rug naar me toe en laat net enkele frikadellen in het vet vallen. Als hij zich omkeert en mij ziet staan, verschijnt er langzaam maar zeker een brede glimlach op zijn gezicht. Hij spreidt zijn armen en loopt via een klein klapdeurtje naar me toe. We omhelzen elkaar alsof we elkaar twintig jaar lang niet gezien hebben. Dat is Turks. Zo doen we dat nu eenmaal. Ik hou hem stevig vast en druk hem drie keer tegen me aan. “Vader!” zeg ik. “Eren!” zegt hij. Hij legt zijn handen op mijn schouders en bekijkt me van top tot teen.

Een kleine drie maanden geleden was ik hier voor het laatst. Toen had ik nog werk.

Mijn vader klapt enkele keren met beide handen op mijn schouders en schudt zijn hoofd. “Eren,” zegt hij nogmaals. De weinige bezoekers in de zaak kijken verbaasd naar ons ritueel. “Jullie hebben elkaar zeker lang niet gezien,” merkt een vrouw op terwijl ze een patatje in de mayonaise doopt.

“Dit is Eren, mijn zoon,” zegt mijn vader. Ik knik naar de vrouw, alsof ik wil bevestigen dat de man die nu in mijn wang knijpt inderdaad mijn vader is.

Zo. Kregen wij als Nieuwjaarsgroet opeens een kant en klare verstripping van een verhaal van Heere Heeresma jr. in de stijlloze mailbox! Lees dan!

U kunt de zeven pagina's afzonderlijk opklikken voor groot of hierrr het complete verhaal als PDF downloaden.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 8, vandaag deel 9. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Donderdag 7 april 2016  

Hoewel ik al een paar weken zonder werk zit, word ik nog vaak vroeg wakker. Volgens Mehmet duurt het wel even voordat mijn lichaam zich volledig aanpast aan mijn nieuwe situatie. “Maar,” zei hij, “dat komt vanzelf goed. Uiteindelijk word je ’s ochtends om elf uur wakker en ga je pas ruim na middernacht weer naar bed. Dat is het ideale ritme voor een werkloze.”

Terwijl ik een bagel in stukken snijd, besluit ik dat ik vandaag mijn CV ga invoeren op werk.nl. Ik neem een hap, loop naar mijn bureau, en surf naar de site. Na enkele klikken beland ik op de pagina waar ik mijn gegevens kan invoeren. Dat is heel simpel, staat er. Maar twaalf stappen. Ik vul mijn personalia in (ik hoop dat mijn Turkse naam me meteen een streepje tegen geeft), vertel iets over mijn opleidingen en cursussen (en met name het gebrek daaraan), vul mijn werkervaring in (waarbij ik mijn prestaties en posities zoveel mogelijk bagatelliseer), geef zogenaamde zoekberoepen op (beroepen die ik graag zou willen uitvoeren, waarbij ik vooral posities noem die onhaalbaar zijn), noem een beperkt aantal competenties, geef mijn (gebrek aan) talenkennis op, en roep iets over het niet hebben van een rijbewijs.

Nadat ik alle gegevens nog een keer heb gelezen om er zeker van te zijn dat iedere recruiter meteen afhaakt bij het zien van mijn CV, druk ik op de knop “Activeer mijn CV”.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 7, vandaag deel 8. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Woensdag 6 april 2016, later op de ochtend

In de stad waar ik woon zitten alle uitzendbureaus in dezelfde straat. Netjes naast elkaar. Alsof ze weten dat werklozen verplicht zijn om zich bij minimaal vijf stuks aan te melden. Wel zo gemakkelijk.  

Vandaag kies ik voor Randstad en Start. Ik start met Randstad. Terwijl ik het kantoor benader realiseer ik me dat dit de eerste keer wordt dat ik een uitzendbureau van binnen ga zien.  

Voordat ik binnenstap, kijk ik door het raam van het kantoor naar een groot scherm waarop allerlei vacatures voorbijkomen. Er wordt met spoed gezocht naar mensen die voor DAF, Philips en Nuon willen werken. Verkoper, Assemblagemedewerker, Spuiter, Kwaliteitscontroleur, Systeem tester, Magazijnmedewerker.  

Als ik langs het scherm naar binnen kijk, zie ik dat het kantoor bestaat uit een grote ruimte waarin op het eerste gezicht lukraak twee bureaus zijn geplaatst. Achter het voorste bureau zit een blond meisje, achter het achterste bureau een Aziatisch typje. Beiden druk aan het typen op hun laptop.

Binnen is bijna alles blauw. Het tapijt, de muren, stoelen en zelfs de lampen. Het doet me ergens aan denken, maar ik weet niet meteen wat.

Terwijl ik binnen stap zie ik dat de twee meisjes tegelijkertijd opkijken en hun meest vrolijke gezicht opzetten. “Goedemorgen,” zegt de blonde met een vriendelijke glimlach. “Bent u op zoek naar werk?”  

“Nou,” zeg ik terwijl ik verder naar binnen loop, “ik kom eigenlijk voor een broodje döner.”

De dozen staan klaar. Nou, dan gaan we maar.

Dag Nespresso. Dag kleine uitdeelzakjes chips van de Albert. Dag stomme zinloze flesjes Spa die desondanks toch iedereen dronk. Dag fijne kratjes vrijdagbier (ff meesnaaien - red.) Dag tapijttegels in de verkeerde kleur. Dag pleisterdispenser. Dag mooi rookmeisje van RS Finance. Dag politiemensen van de overkant, die hun peuken met tientallen per dag gewoon op de stoep keilen terwijl ze hun eigen luxewagens door de wasstraat staan te halen. Dag hippe lunchtent met je heerlijke tosti's brisket in een verder muisgrijs kantoorkwartier. Dag hangjongvrije Vomar met de vriendelijke kassameneer. Dag millennialmeisjes (m/v) van Upcoming. Doeidoei in duizend (programmeer-) talen tegen de hoogverlopende developers. Behouden vaart, Autobahnboys. Groetjes aan het grote geld, DasKapital. So long, Salesteam bij het poolbiljart. Dag directeur - dat zijn we nu zelf. 24 september werd het bekend. 1 november was het officieel. Vandaag trekken we de #DeDeur voor het laatst achter ons dicht. Het waren (bijna) 16 fantastische jaren. En nu wordt het nog leuker - in onze nieuwe zolderkamer op een supergeheime locatie in de spelonken van de stad. Hallo tapijttegels in de juiste kleur.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 6, vandaag deel 7. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Dinsdag 5 april 2016, middag  

“Dat is geen enkel probleem,” zegt de vrouw aan de telefoon. “Als u vandaag besluit om deel te nemen aan de hadj, dan maken wij alles voor u in orde en kunt u dit jaar nog afreizen.”

“Ook het visum?” vraag ik terwijl ik notities maak.

“Natuurlijk, wij bieden een volledige service. Dat betekent dat we ook uw visum regelen.”

Terwijl ik probeer het lopende gesprek tot me door te laten dringen, merk ik dat de twijfel toeslaat. De hadj hoort geen luxe vakantie te zijn, maar een tijd van bezinning.

“Blijft de hadj nog wel authentiek op deze wijze?” informeer ik.

“Authentiek? Natuurlijk. U doet overdag precies hetzelfde als alle andere deelnemers. Het feit dat u in een relatief goed hotel slaapt, doet daar niets aan af. Sterker nog, dat geeft u juist de mogelijkheid om tot rust te komen. U hoeft zich in ieder geval geen zorgen te maken over uw nachtrust en veiligheid.”

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 5, vandaag deel 6. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Dinsdag 5 april, 2016  

Om kwart voor tien in de ochtend meld ik me bij de gemeente om de eerste sessie van de cursus “Solliciteren kan iedereen” te volgen. Zaal C14 is, afgezien van een nerveus ogende man die voorin de zaal druk met zijn laptop bezig is, helemaal leeg. Ik wil hem goedemorgen wensen, maar hij is te druk met het invoeren van allerlei combinaties op zijn toetsenbord teneinde de beamer aan de praat te krijgen. Zonder resultaat.

Ik haal mijn schouders op en neem plaats op de achterste rij. Er ligt een blocnote en een scherp geslepen potlood klaar. En een paar pepermuntjes op een klein schoteltje.  

Als ik zit, bekijk ik de man eens goed. Hij is kleiner dan ik, nauwelijks 1 meter 70. Lichtblond, dun wordend haar, al schat ik hem nog geen dertig. “Vreemd,” hoor ik hem mompelen. Hij haalt zijn smalle schouders op en loopt naar een telefoon die in de hoek van de ruimte aan de muur hangt. Als hij verbinding heeft, zegt hij: “Ja, ik zit in zaal C14. De beamer werkt niet… Ja… C14... Graag. Dank.”

Enkele minuten later, ik ben nog altijd de enige cursist in de ruimte, komt een IT mannetje van een jaar of vijftig de zaal binnengelopen. Hij begeeft zich naar de voorkant van de ruimte, wisselt enkele woorden met de jongen en bukt daarna richting de laptop. Hij checkt of alle kabeltjes goed zitten, duwt daarna enkele toetsen in, en ja hoor, achter hem komt het scherm tot leven.  

Terwijl het IT mannetje vertrekt stromen de eerste mede-cursisten langzaam de zaal binnen. De meesten kijken rustig om zich heen voordat ze plaatsnemen. Alsof ze willen weten met wie ze werkloos zijn geworden.  

De hadj blijft door mijn hoofd spoken. Hoeveel zou een reis naar Mekka kosten? Drieduizend euro? Meer? Als ik zou gaan, moet ik dan reisgenoten vinden? Een paar neven? Of ooms? Mijn broers? En hoe zit het met een visum? Heb ik die eigenlijk nodig? En kan ik die nog aanvragen of ben ik al te laat? Wil ik dit jaar eigenlijk wel gaan? Het kost me heel wat vakantiedagen. En bijna al mijn spaargeld.

De cursusleider kijkt op zijn horloge, loopt naar de deur van de zaal en sluit deze. “Goed,” zegt hij terwijl hij in zijn handen wrijft. “De groep is iets kleiner dan ik had verwacht, maar laten we van start gaan.” Hij loopt naar voren en neemt plaats achter een simpel spreekgestoelte. “Welkom allemaal bij de cursus solliciteren. Vandaag ga ik jullie laten zien hoe je passende vacatures op het internet kunt vinden en hoe je een CV kunt aanmaken op de website werk.nl.”

Een jonge vrouw op de rij voor me steekt haar vinger op. “Meneer,” zegt ze. “Wat is een CV?”

Pastboem lange rant in de mail. Lekker actueel zo met die politie-invallen bij de misbruikkantoren dus kom er maar in, anonieme reaguurder!

\

Hallo beste GeenStijl,

Ik zou graag iets voor het voetlicht brengen dat raakvlakken heeft met zaken waar GeenStijl regelmatig over bericht... Daarnaast heeft uw weblog heeft in zekere zin bijgedragen aan mijn bevrijding uit de mentale slavernij van het Wachttorengenootschap, beter bekend als Jehovah's Getuigen en ik hoopte dat gratis kopij wellicht een mooie vorm was om u en zeker ook reaguurders te bedanken. Bovendien zou aandacht voor de zaak ons als ex-leden helpen in onze strijd tegen deze charlatans.

Ik ga er vanuit dat u vertrouwelijk om zult gaan met mijn personalia, als uitkomt wie ik ben, kost mij dat het weinige contact dat ik nog heb met mijn familie. Ik ben reaguurder [nick bij redactie bekend].  Ik heb in al die jaren minder tegels gebakken dan necrosis in gemiddeld vijf minuten kon; ik ben meer een reagluurder zeg maar.

Toen ik voor het eerst op GS kwam kijken, was ik een bijna volledig geïndoctrineerde drone. Ik was een oprecht gelovige Jehovah's Getuige. In gelukzalige onwetendheid nog, geen idee hoe diep het konijnenhol werkelijk was. In sommige van mijn reaguursels apologetisch t.o.v. mijn eigen religie en bijvoorbeeld het scheppingsverhaal. Tegelijkertijd werd Europa overspoeld met uitingen van 'de religie van vrede' en ontstond er een parallelle samenleving. Dit is niet aan uw aandacht ontsnapt. Ik raakte geïntrigeerd in dit fenomeen, omdat ik aan de ene kant vermoedde dat deze terreur de voorbode was van Armageddon (volgens Jehovah's Getuigen is dat de oorlog van God tegen alle politieke en religieuze systemen. Iedereen die geen lid is van hun organisatie wordt dan vernietigd door God), maar ook omdat ik me begon af te vragen wat mensen er toe dreef om zichzelf op te blazen voor God. Ik verdiepte me in de mechanismen van radicalisering onder moslimjongeren.

Langzaam drong het besef door dat wij dezelfde methoden gebruikten als de jihadronselaars van de Schilderswijk. Jehovah's Getuigen zoeken mensen die vatbaar zijn voor hun boodschap. Mensen die net een dierbare hebben verloren, huwelijksproblemen hebben of anderszins op een zwak moment in hun leven zijn. De getuigen krijgen wekelijkse instructies en trainingen hoe ze hun boodschap en publicaties aan de man moeten brengen, hoe ze met weerstanden om kunnen gaan en in moeten  spelen op persoonlijke omstandigheden van de mensen die de deur nog voor  hun open doen. Feitelijk zijn het allemaal zeer goed getrainde colporteurs die moeite doen om de huisbewoners langzaam hun organisatie in te trekken (zoveel mogelijk mensen redden voordat ze vernietigd worden tijdens Armageddon heet dat in hun jargon).