Opklik voor diepzeepica.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 15, vandaag deel 16. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Zondag 24 april 2016  

Op zondag breng ik Yunus een bezoek. Yunus is de jongste neef van mijn vader. Hij heeft een eigen bedrijfje in het rondbrengen van poststukken. Ooit was hij postbode, maar dat ging niet helemaal goed. Soms was Yunus moe en dan wilde hij nog wel eens een dagje werk overslaan. Maar nu gaat het beter met hem. Hij mag zelf bepalen wanneer hij poststukken rondbrengt. Hij krijgt per stuk betaald en dat werkt goed. Na een periode van werkloosheid werkt hij nu zes dagen per week, vaak tot ’s avonds laat.  

“Eren, ik verdien nu meer dan toen ik postbode was en ik mag toch lekker uitslapen,” zegt hij. “Dat is toch geweldig?”

In een onbewaakt ogenblik vertel ik Yunus dat ik werkloos ben. Buiten mijn schuld, dat wel. En maar voor even. Ik ga snel weer aan de slag, benadruk ik. Maar, ik ga de tijd nemen om de best passende baan te vinden. Dat vindt Yunus verstandig. “Kijk naar mij,” zegt hij. “Ze hadden mij ook afgeschreven. Als ik had gewild, had ik de rest van mijn leven een uitkering kunnen krijgen. En nu? Ik werk en ik betaal belasting. Omdat ik op mijn manier kan werken.”

Ik moet denken aan Mehmet. Die is afgeschreven. De rest van zijn leven een uitkering. Hij is er blij mee, maar toch. Mehmet kan prima werken. En dat zou goed voor hem zijn. Nu is hij afhankelijk van vrienden die bereid zijn om met hem thee te drinken en tavla te spelen.

Zolang het nog mag van EU-instituties 1 op 1 overgenomen van Bits of Freedom,
DONEER DAN

De afgelopen maanden werd in Brussel achter gesloten deuren onderhandeld over nieuwe regels voor het handhaven van het auteursrecht. Het meest controversiële deel van dat voorstel is een zogenaamd uploadfilter (artikel 13). Websites moeten elke upload van hun gebruikers controleren op mogelijke inbreuken op het auteursrecht en bij twijfel blokkeren. Vanavond zijn de onderhandelingen afgerond: dat filter gaat er komen. Een grote aanslag op jouw vrijheid van meningsuiting en een grote inperking van al het moois dat je op het internet kunt vinden.

Huh? Wat?

De nieuwe regels stellen dat platforms zoals Youtube en Soundcloud moeten voorkomen dat er gecopyright materiaal wordt gedeeld zonder de toestemming van de eigenaar. De enige manier om dat te doen is met geautomatiseerde filters. Er is verschrikkelijk veel kritiek op het voorstel. Burgers, maatschappelijke organisaties, academici en het bedrijfsleven zijn het er vrijwel unaniem over eens dat het "uploadfilter" moet worden geschrapt. De lijst van critici is lang en alarmerend.

Ook wij zijn niet blij met het voorstel. De technologie werkt niet, het dwingt platforms tot risicomijdend gedrag en gebruikers hebben tegen dit soort volautomatische systemen niets in te brengen. Wordt je video ten onrechte geblokkeerd? Jammer voor je. Wil je in verweer komen? Jammer voor je. Met het internetfilter heeft klagen geen zin. Dit betekent een grote aanslag op jouw vrijheid van meningsuiting en zal op termijn leiden tot een verschraling van aanbieders. De nu al machtige platforms worden nog machtiger. Lees hier meer over falende filters.

Er zal nog één keer door het Europees Parlement over het voorstel worden gestemd. Een verzegeling van de deal, als het ware. Daarvan houden we je op de hoogte, óók over de manier waarop jij je stem het best kunt laten horen.

Maar er is meer...

Als je dacht dat de lidstaten klaar waren met het censureren van het internet, heb je het mis. In Brussel wordt momenteel ook gewerkt aan wetgeving waarmee men hoopt effectiever te kunnen optreden tegen de verspreiding van mogelijk terroristische content. Ook in reactie op dit voorstel zetten de lidstaten in op “pro-actieve maatregelen”. En ja, dit is daarmee weer een voorstel voor een uploadfilter.

Daarmee kunnen we rustig spreken van een trend. We stevenen af op een situatie waarin er een filter is voor content waar copyright op heerst, een filter voor mogelijk terroristische content, een filter voor mogelijk seksueel expliciete content, eentje voor mogelijke haatzaaierij, en ga zo maar door. Tot we op het punt zijn aanbeland waarop alles dat we online zeggen en laten zien, zelfs alles dat we proberen te delen, wordt gemonitord.

De Europese instituties staan aan de zijlijn te juichen terwijl er een complex surveillance- en controlesysteem wordt opgetuigd door internetbedrijven die keer op keer laten zien dat ze geen moer om onze privacy, onze vrijheden en onze democratieën geven. Een schande.

Help ons

We worden overspoeld door slechte wetsvoorstellen en we moeten scherpe keuzes maken waar we wel en, helaas steeds vaker, niet aan werken. Deze situatie gaat niet verbeteren. Als straks het Europees Parlement een klap geeft op artikel 13, dan zien beleidsmakers alleen maar nog meer ruimte voor nog meer toepassingen van internetfilters. Help jij ons opkomen voor onze internetvrijheid? Overweeg dan donateur te worden.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 14, vandaag deel 15. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Vrijdag 22 april 2016  

Als ik op mijn fiets bij Mehmet arriveer, staat hij al op de stoep klaar om me te verwelkomen. Hij is blij met elk bezoek. Mehmet kan niet goed alleen zijn. Hij heeft mensen om zich heen nodig om te voorkomen dat hij de hele dag aan zijn waterpijp loopt te lurken.

We drinken thee en spelen tavla. Mehmet is blij dat ik nog werkloos ben. “Jij moet niet te snel weer werken Eren, doe mij plezier!” zegt hij. “Hoe langer jij werkloos, hoe vaker wij tavla spelen. Misschien jij dan ooit nog een keer goed worden in tavla.”  

Ik ben blij dat ik hem de komende maanden vaker kan bezoeken. Al is het maar om hem weg te houden bij zijn waterpijp.

Mehmet is tevreden in Nederland. De bijstand is goed voor hem. Af en toe werkt hij zwart bij. Kleine klusjes. Hier en daar. Maar alleen als hij niet vroeg hoeft op te staan. Of tot laat moet werken. Dat is niets voor Mehmet. Daar krijgt hij stress van en dan slaat hij dicht. Dan vertrekt hij zomaar naar huis. Naar zijn waterpijp. Mede daarom is hij vorig jaar grotendeels vrijgesteld van de sollicitatieplicht. Nederland heeft hem afgeschreven. Want hij kan niet werken. Eén of andere deskundige heeft dat na twee gesprekken met mijn neef officieel vastgesteld. De man (volgens mij heette hij Gerbrand Gerbandi) heeft zwart op wit verklaard dat Mehmet niet in staat is “zich te handhaven in werk gerelateerde omgevingen”. Daarom krijgt Mehmet de rest van zijn leven een uitkering. Mehmet blij. De gemeente blij. Iedereen blij.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 13, vandaag deel 14. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Maandag 18 april 2016, middag  

Na een stevige lunch besluit ik de brochure over het maatjesprogramma door te nemen. Als ik het boekwerkje open sla, valt er een gevouwen A4-tje uit met informatie over mijn maatje.  

Naam maatje: Freek van Vuure tot Beregein

Telefoonnummer: 06 – xxxxxxxx

Adres: Regentesselaan 24

E-mail: freek.xxxx@gmail.com

Ik sta op, loop naar mijn keukentje en zet de waterkoker aan. Vanuit de keuken loop ik naar het raam in mijn huiskamer. Hier sta ik als ik op de waterkoker wacht. Op de één of andere manier duren die periodes steeds langer, alsof de waterkoker oud en traag begint te worden. Erg vind ik dat niet. Het uitzicht is prachtig. Nergens ter wereld kun je zo mooi naar een stuk snelweg kijken.  

De Regentesselaan. Freek woont in het mooiste stukje van de stad. In een villa. Bij zijn ouders, dat kan niet anders. Ik heb met hem te doen. Hij zou zoveel beter passen in toren twee aan de Begondebocht. Die zit vol met donkere mensen. Aardige lui over het algemeen. Vooral de moeders. Dat zijn geweldige vrouwen. In de zomer koken ze de lekkerste maaltijden op het grasveld voor de torens. Iedereen mag proeven.  

Als mijn thee eindelijk klaar is, neem ik weer plaats achter mijn bureau en sla de folder open. En weer dicht. Ik besluit dat ik eerst avondeten ga halen. Die brochure komt later wel.

Kijk. Een kant en klare vvd-quiz in de mail. Dat lezen wij graag. U kunt niks winnen, behalve het in uw achterhoofd knagende besef dat u voor de gek gehouden wordt.

Hoeveel van de 33 VVD Tweede Kamerleden hebben voor de overheid gewerkt?

Overheid betekent hier ambtenaar of een salaris uit belastingopbrengsten. Gekozen vertegenwoordiging in de Gemeenteraad, de Staten of het Parlement tellen niet mee.

33 VRAGEN (1 VOOR ELK KAMERLID)

CENTRALE EN INTERNATIONALE OVERHEID
• Welk kamerlid werkte bij het ministerie van Financiën?
• Welk kamerlid was projectleider bij het ministerie van Sociale zaken en Werkgelegenheid en was voorzitter van de FNV Jong?
• Welk kamerlid was jurist bij het ministerie van Buitenlandse Zaken? 
(de VVD website vermeldt alleen advocaat)
• Welk kamerlid werkte bij het ministerie van Financiën het ministerie van Buitenlandse Zaken?
• Welk kamerlid werkte als specialist bij de belastingdienst?
(de VVD website vermeldt alleen belastingadviseur)
• Welk kamerlid werkte bij de Europese Commissie voor de euro en aan de banken- en kapitaalmarktunie?
• Welk kamerlid werkte bij de Verenigde Naties?
• Welk kamerlid was diplomaat voor het ministerie van Buitenlandse Zaken?

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 12, vandaag deel 13. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Zaterdag 16 april 2016  

Weekend. Geen bezoekjes aan de gemeente, geen brieven, geen brochures, geen gedoe met sollicitaties, helemaal niks.  

Vanochtend heeft een aardige mevrouw van MekkaLux mij gebeld. Ze vroeg zich af of ik dit jaar de hadj nog wil volbrengen (“Het gaat nu echt heel snel, we hebben nog maar enkele plekken over”) en wees me erop dat hun nieuwe website live is gegaan. Op die site kan ik zelf heel gemakkelijk een pakket samenstellen voor mijn reis, beloofde ze. Als ik zeker wil zijn van een plekje voor dit jaar, moet ik wel dit weekend nog boeken. Anders is het waarschijnlijk te laat.

Met een verse kop thee neem ik plaats achter mijn bureau. Het is nog ochtend, maar de middag ligt op de loer. Langzamerhand begin ik in het ritme van een werkloze te komen.

Ik klik mijn laptop open en surf naar de website van het reisbureau. Het duurt even voordat de gehele site geladen is, ondanks het feit dat de eerste pagina vooral uit tekst bestaat. Op de bovenste helft van het scherm staat in grote gouden letters de tekst “BELEEF DE HADJ”. Daaronder, in dikke witte letters: veilig – authentiek – luxe. Helemaal onderaan het scherm staat een gouden button met daarin de tekst “Start de aanvraag”.  

Als ik via de website boek, krijg ik vijftien euro korting. Desondanks besluit ik de telefoon te pakken. Dit wordt mijn grootste uitgave ooit en dan heb ik liever een echt persoon aan de lijn.

“Mekkalux, met Fatima, hoe kan ik u helpen?” klinkt een aardige stem als de telefoon wordt opgenomen.  

“Goedemorgen,” zeg ik. “Ik wil graag een reis boeken.”

“Daar kunnen wij u zeker bij helpen. U weet dat wij vooralsnog alleen reizen ten behoeve van de hadj verzorgen?”

“Ja, dat weet ik,” bevestig ik. “Ik wil dit jaar nog gaan.”

“Dat kan nog net. Moment alstublieft, dan pak ik ons boekingssysteem erbij.” Er klinkt enig getyp waarna de vrouw verder spreekt: “Goed, u weet dat bij ons elke reis inclusief visumaanvraag, vliegtickets, hotels en vervoer tussen locaties is?”

“Ja, dat is mij bekend. Ik heb al eens eerder met jullie contact gehad en over de reis gesproken. Vanmorgen nog zelfs.”

“Ah, dan heeft u een collega van mij gesproken. Vanochtend hebben we iedereen gebeld die eerder interesse heeft getoond in de hadj maar nog niet heeft geboekt.”

“Slim.”

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 11, vandaag deel 12. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Donderdag 14 april 2016  

Vandaag ga ik kennis maken met mijn “maatje”. Een andere zogenaamde recente werkloze. Een werkloze die om bepaalde redenen aan mij is gekoppeld met het idee dat we elkaar kunnen helpen om sneller aan werk te komen. Als we allebei binnen zes maanden werk vinden, krijgen we ieder een bonus van EUR 250.

Als ik enkele minuten in de wachtruimte zit besluit ik de brief uit de binnenzak van mijn jasje te halen. Brieven die de gemeente stuurt moet je altijd meenemen naar afspraken. Het zijn bewijsstukken waarmee je als werkloze kunt aantonen dat je daadwerkelijk een afspraak hebt bij de gemeente. Ik vouw de brief open en lees de tekst.

Mijn maatje heet Freek van Vuure tot Beregein.  

Freek heeft vast dezelfde brief gehad als ik. Daarin heeft hij gelezen dat hij gekoppeld is aan ene Eren Yilmaz. Heb ik weer, moet Freek gedacht hebben, word ik gekoppeld aan een ongeletterde allochtoon die niet wil werken.  

Freek dus. Vandaag ga ik hem ontmoeten in het bijzijn van mijn klantmanager. Ik vraag me af wat voor soort persoon Freek is. De naam doet chique aan. Alsof hij van adel is. Hij heeft vast en zeker een universitaire studie afgerond. Rechten. Of misschien geneeskunde. Misschien is Freek wel een chirurg. Hoewel, die hebben bijna altijd een goed betaalde baan. Alleen chirurgen die verkeerd snijden worden werkloos en die wil je niet als maatje.

Terwijl ik in de wachtruimte zit, kijk ik om me heen. Zou Freek er al zijn? En wie zou hij dan zijn? Ik tel elf mannen in de ruimte. Behoorlijk aantal allochtonen. Die zullen vast geen Freek heten. Die vallen af. Blijven er vijf over.

Knip-plak wegens is wel zo

hebben supermarkten geen belang er bij . deed verschillende supermarkten voorstel den haag geeft niks om mensen . vraag me af supermarkten wel . mijn iedee . de btw 9 procent . den haag roept gezond leven en eten is dan mogelijk je rekent 9 procent maar je verlaagt de prijs na 6 procent wat minder winst dan in kranten den haag geeft niet om uw wij supermarkt wel gezond eten en fruit verlagen wij ondanks de btw 9 uw met prijs uit komt van 6 procent weer want wij geven om onse klanten en gezondheid maar geen een supermarkt zegt iets vind je gek ongezonden prudukten ieder koopt vlees is al niet meer te betalen ging van jilo na 900 gram nu 500 gram zelfde prijs of duurder niet de boer wint maar supermarkt dan maar doos frikedel om kind stukje vlees te geven , we worden als melk koe gebruikt word tijd dat gele hesjes na den haag en regeering afzetten gemeente belasting enz alles word flink duurder maar merkt mark rutte niks van die zit met hunker aan de drank en naait zijn vriendje zo als ons mijn voorstel is aan ieder wie met 9 btw te maken heeft verlaag je produkt kapper supermarkt zo dat je als nog 6 btw betaalt een vuist tegen dit kabinet en na 20 maart naait de vvd en vriendjes je weer stem dan de pvv . of anders de SP
(via linktips)

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 10, vandaag deel 11. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Woensdag 13 april 2016, einde middag  

Als mijn moeder de deur opent, spreekt ze me aan op mijn slechte timing. Ik heb (voor de zoveelste keer) precies aangebeld op het moment dat er allerlei spannende zaken spelen in één van de Turkse soaps die ze volgt. Ik wil aangeven dat het nu eenmaal niet anders kan met een moeder die vierentwintig uur per dag naar televisie kijkt, maar houd me wijselijk in.

“Jij moet dat ook doen Eren,” zegt ze terwijl we samen de huiskamer binnen lopen. “Vaker naar Turkse televisie kijken. Dat is goed voor je taal, Eren. Jij moet de taal wel bijhouden. En dan kunnen wij er samen over discussiëren.”

Discussiëren. Niet over mijn levenskeuzes maar over de ontwikkelingen in een soap.

Soms vraag ik me af of mijn moeder trots op me is. In de familie ben ik de enige die een opleiding op universitair niveau heeft afgerond. Ze heeft er nooit veel over gezegd. Toen ik mijn plan bekend maakte om een heuse studie te gaan volgen, stelde ze vooral veel vragen. Of het niet beter was als ik gewoon aan het werk ging. Net als mijn broers. Ik hoefde niet per se in de patat te gaan, zoals mijn vader graag wilde, maar gewoon, iets met mijn handen doen. Daar zijn Turken goed in, zei mijn moeder. Je hoofd moet je niet teveel gebruiken. Dan ga je nadenken en domme dingen doen.