Geenstijl

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 22, vandaag deel 23. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Zaterdag 7 mei 2016  

We treffen elkaar in restaurant Gimbrère. Franse keuken. Tournedos op de kaart. En die neem ik. Niks geen witlof of ander konijnenvoer.

Tijdens het dessert vraagt ze me in hoeverre ik praktiserend moslim ben. “Medium rare”, antwoord ik. “Net als de tournedos die ik net heb gegeten.”

Ze glimlacht, maar wil dan toch echt weten wat dat dan precies betekent. “Ik hou me aan de voorschriften, zoveel mogelijk,” zeg ik, “maar wel binnen het normale.”

Dan vertel ik haar dat ik dit jaar de hadj wil volbrengen. Ze vindt het mooi. Mensen moeten doelen hebben in hun leven, zegt ze. Ze zou wel mee willen, maar dat kan niet, weet ze.

Als ik naar huis fiets, realiseer ik me dat ik iets begin te voelen voor Simone. Een Nederlandse vrouw die mij helemaal mezelf laat zijn. Die mij een stuk vlees laat eten zonder één onvertogen woord. Die mij aanmoedigt om aan de hadj mee te doen. Die ook nog eens niet blond is en geen blauwe ogen heeft.

Dinsdag 10 mei 2016  

Twee sollicitatiegesprekken op één dag. Voor planning krijg ik een tien.  

Ik trek een oud kloffie aan. Mijn baard laat ik staan.  

Na het ontbijt pak ik mijn fiets en ga op weg naar een bedrijf dat beveiligers levert aan horecagelegenheden. Het is me een raadsel waarom ze me hebben uitgenodigd. Ik ben verre van groot en breed en mis de zo broodnodige bullebakuitstraling.  

Dankzij een bewust genomen omweg arriveer ik vijf minuten te laat op de afspraak. Nadat ik me bij de receptie heb gemeld, mag ik plaatsnemen in een sober ingerichte ruimte waar het gesprek zal plaatsvinden. Enkele minuten later verschijnt een grote gespierde man met een kale kop. Hij stelt zich voor als Cor. De man is de oprichter en eigenaar van de zaak. Van origine vechtsporter, maar nu in zaken, al grapt hij dat hij af en toe nog wel eens “iemand in elkaar rost”. Cor heeft zich gehuld in een donker maatpak met daaronder een zwarte coltrui. Staat hem goed. “We leveren nu zeventig man,” vertelt hij in de loop van zijn inleiding. “Maar ik heb Turken nodig. We zijn bezig om ons marktaandeel bij Turkse tenten te vergroten, maar die willen alleen maar Turken.” Hij steekt een dikke sigaar op en vraagt me om iets over mezelf te vertellen.

Ik vertel dat ik geen ervaring heb in de beveiliging. Maar volgens Cor maakt het allemaal niet uit. “Zo moeilijk is het allemaal niet. En als je bij mij komt werken,” zegt hij. “krijg je een opleiding tot beveiliger. Direct tijdens de eerste week. Krijg je gewoon gratis.”

Ik probeer nog enkele zaken in te brengen – ik heb nog nooit ’s avonds en ’s nachts gewerkt; mijn Turks is niet al te goed meer; ik heb geen auto – maar Cor wil er niks van weten. Allemaal geen probleem en allemaal prima op te lossen. “Jij gaat van mij een voorstel krijgen,” zegt hij als het gesprek ten einde loopt. “En wel snel accepteren, hè!” lacht hij terwijl hij me een hand geeft.

De middag verloopt succesvoller. Het restaurant waar ik op gesprek mag blijkt een vergissing te hebben gemaakt. Ze zoeken een gastheer die al vele jaren ervaring heeft en een eigen clientèle meeneemt naar het restaurant. Zo gaat dat normaliter. Als de gastheer naar een nieuw restaurant overstapt, komen de klanten mee. Duizend maal excuses, hun fout. Maar ik ben tevreden. Zo mag elk gesprek gaan. Na tien minuten vertrek ik. Met een bon voor een gratis diner op zak.

Woensdag 11 mei 2016  

Hetty heeft een week vakantie en daarom zitten Freek en ik aan tafel met klantmanager Hans Hofman. Hans is nogal saai. Geen gekleurd haar zoals Hetty. Geen fleurige kleding zoals Hetty. Hans is het type “doorsnee”. Valt nauwelijks op. Kort lichtbruin haar met een fantasieloze scheiding aan de linkerkant, expressieloos gezicht en een standaard bril met dun grijs montuur. Hij draagt een bruin pak dat aan vervanging toe is.  

Hans praat opvallend traag en monotoon. “We willen dat alles gewoon doorgaat,” zegt hij. “Volgende week heb ik vakantie en dan neemt Hetty mijn cliënten over. Zo zorgen we ervoor dat cliënten geen last hebben van onze vakanties.” Hij richt zijn blik op zijn computer, drukt op enkele toetsen en praat dan verder: “Goed. Eren Yilmaz en Freek van Vuure tot Beregein. Jullie zijn recent met het maatjesprogramma gestart zie ik. Hebben jullie het gevoel dat jullie elkaar een beetje beginnen te kennen?”

Ik kijk naar Freek en zeg: “Een beetje.”

Freek: “Ja. Een beetje. Dat is wel de juiste omschrijving.”

Hans: “Prima. Mag ik dan eens vragen aan jou Eren, ik mag toch wel “jou” zeggen, wat voor soort baan jij denkt dat het beste bij Freek past?”

Ik kijk naar Freek en zeg: “Hij wil iets in de muziek doen.”

Hans: “OK. Dat klinkt… interessant. Iets in de muziek. En Eren, heb jij hem daarbij al kunnen helpen?”

Ik zeg: “Ja, eigenlijk wel. Ik heb Freek het telefoonnummer gegeven van een muziekproducent. Hier in de stad. Een oude schoolgenoot van mij. Hij heeft een eigen studio.”

Hans knikt: “Dat klinkt goed. Freek, hoe was je bezoek daar?”

“Eh ja,” reageert Freek. “Ik moet nog langs gaan. Maar dat doe ik snel.”

“Graag,” zegt Hans. “We willen natuurlijk niet de indruk krijgen dat je de kansen die je geboden worden niet voor de volle 100% aanpakt.”