Fictie Feuilleton - Dagboek van een uitkeringstrekker, deel 19: Blind date

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 18, vandaag deel 19. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Vrijdag 29 april 2016, avond

Mijn date heet Simone en vanavond ontmoet ik haar in De Bistro, een klein tentje in het centrum van de stad. Als ze vraagt wat voor werk ik doe, ga ik haar de waarheid vertellen. Ik ben docent Engels, maar ik zit sinds kort zonder werk omdat de scholengemeenschap waar ik werkte een te duur gebouw heeft neergezet, waardoor op docenten bespaard moest worden. Simone is zelf docent en kent het verhaal waarschijnlijk al.

Mijn tennismaatje Simon heeft me vanochtend laten weten dat ze 31 is, niet eerder getrouwd is geweest, geen kinderen heeft, en te herkennen is aan een boek onder haar arm.

Als ik om zeven uur op mijn fiets stap, probeer ik me voor te stellen hoe Simone eruit ziet. In de vierde klas van de middelbare school zat ook een Simone. Simone Duivenstein, als ik me goed herinner. Ze had lang blond haar met een lichte slag erin. En felblauwe ogen. Een mooi meisje, achteraf bezien. Lang en dromerig. Na dat vierde jaar verdween ze van school. Niemand wist waarheen. Volgens sommigen zouden haar ouders naar het buitenland zijn verhuisd, maar anderen fluisterden dat ze een relatie had gekregen met een rijke sjeik en sindsdien in een paleis in Saudi Arabië woonde.

Ik val niet op blond haar en blauw ogen.

Na een ritje van nog geen tien minuten arriveer ik bij De Bistro. Eén vooroordeel heb ik bij voorbaat ontkracht: deze Turk is op tijd.

Nadat ik mijn jas heb afgegeven, brengt een jongen van het restaurant me bij het tafeltje dat Simon voor ons heeft gereserveerd. Mooi bij het raam.

Een paar jaar geleden heb ik gedurende een periode van enkele maanden doorlopend dates gehad. Via vrienden maar ook via datingsites. Nooit wat geworden. Er waren vervolgdates. En leuke tijden. Maar relaties zijn nooit tot stand gekomen.

Ik neem plaats op de stoel die me zicht op de ingang van het restaurant geeft. Om half acht is het raak. Een vrouw met lang donker haar loopt enigszins onwennig de zaak binnen. Ik kijk naar haar benen – en zie hier, een nieuw bewijs dat ik geen 100% Turk meer ben, ik kijk altijd eerst naar de benen van een vrouw – en stel vast dat ze lang en dun zijn. Zoals ik het graag zie. Maar het boek onder haar arm ontbreekt. Dit is Simone niet.

Ik besluit mijn blik weer op de straat te richten en zie twee mensen richting het restaurant lopen. Eén van hen is een vrouw met halflang blond haar. Een typische Simone. Maar niet mijn Simone. Het boek onder haar arm ontbreekt en, nog belangrijker, ze heeft haar arm om de schouders van een man geslagen.

Het zal nog wel even duren, besluit ik. Maar dan, net als ik met het puntje van mijn wijsvinger tegen de bovenkant van de brandende kaars op ons tafeltje duw, klinkt een vrolijke vrouwenstem:

“Hallo? Eren?”

Ik kijk opzij en zie haar op een meter of drie van mijn tafeltje staan. De vrouw met de mooie benen, met het donkere haar. “Ben jij Eren?” vraagt ze met een glimlach op haar gezicht.

Ik knik en terwijl ik gehaast probeer op te staan stoot ik mijn linkerknie tegen de onderkant van de tafel. “Ja,” zeg ik snel. “Ik ben Eren…”

“Gaat het?” Ze knikt in de richting van mijn knie.

“Ja hoor,” antwoord ik terwijl het voelt alsof mijn knieschijf is verbrijzeld. “Nee prima hoor. Niks aan de hand. Alleen een beetje gestoten. Jij bent Simone?”

Ze knikt. “Jazeker.”

Ik wijs naar haar arm. “Geen boek?” vraag ik.

“Vergeten!” zegt ze terwijl ze haar hand voor haar mond gooit. “Wat stom!”

Een kwartier en een heel gesprek later bekijken we de menukaart. Simone is leuk, weet ik inmiddels. Vrolijk, gezellig, en vol met humor. En ik vind haar aantrekkelijk. Een beetje Frans misschien, maar haar donkere haar en donkerbruine ogen spreken me aan.

“Jij eet zeker geen varkensvlees?” vraagt ze van achter haar kaart.

“Klopt. Dat is niks voor mij.”

“Ik ben vegetarisch, dus ik eet ook nooit varkensvlees.”

“Oh?” Ik kijk over de kaart naar Simone.

“Geen zorgen hoor, ik ben niet zo’n doorgeslagen veganist. Het valt mee.”

Dat zijn de ergste. De mensen die zeggen dat het bij hen wel “meevalt”. Ik moet slim zijn. Geen dik, bloederig stuk vlees bestellen. Dat gaat ze niet op prijs stellen.

Terwijl ik daar juist zo’n trek in heb.

“En, ben je eruit?” vraagt Simone.

“Bijna wel,” zeg ik zonder enig idee te hebben wat ik zal nemen. Misschien moet ik maar voor vis gaan. Dat is minder erg dan vlees. Of moet ik helemaal voor safe gaan? Een salade? Ik eet die dingen nooit. Sla is voor konijnen, niet voor mensen. Maar toch, ik wil een goede indruk maken op Simone. Misschien moet ik maar door de zure appel heen bijten. “Wat neem jij?” informeer ik tussen neus en lippen door. Ondertussen overweeg ik mijn opties. Salade witlof. Dat nooit. Dat spul heb ik nog nooit door mijn keel kunnen krijgen. Ooit een keer geprobeerd, in een vlaag van verstandsverbijstering, en toen moesten omstanders bijna 112 bellen. Nou goed, misschien was het niet zo erg, maar de witlof brandde een gat in mijn slokdarm.

“Ik…,” begint Simone. “Ik zit te denken aan die salade met witlof. Die heb ik hier eerder gehad en beviel toen goed.” Ze wijst met haar vinger naar de plek op de kaart waar de salade staat. “Hij is gevuld met rozijnen, broccoli, granaatappel, en zoete aardappels. Ja, laat ik die maar doen.”

“Klinkt… heerlijk,” lieg ik. Natuurlijk. Witlof is typisch zo’n goedje voor vegetariërs. Dat had ik kunnen weten. En nu kan ik helemaal niet meer terug. Nu moet ik wel een salade nemen. Asperges. Laat ik dat maar doen. Asperges met buffelmozzarella, pesto, ei en croutons. Dat eet ik bij thuiskomst nog wel een broodje döner.

“Ik neem de asperges,” zeg ik. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is. “De salade.”

Ze glimlacht. “Gezellig! Allebei een salade. Weet je zeker dat je de salade witlof niet neemt? Die kan ik je echt aanbevelen.”

“Heb ik overwogen,” zeg ik terwijl ik de kaart dicht sla. “Lijkt me ook heerlijk, maar vandaag ga ik voor de asperges.”

Als de ober even later bij ons staat, laat ik Simone eerst haar salade bestellen. Daarna zeg ik vastberaden: “Voor mij graag de salade asperges.” Terwijl ik bestel, dringt het beeld van een heerlijk, goed gevuld broodje döner zich aan me op. Straks Eren, straks. Als de date voorbij is.

“Excuus,” zegt de jongen dan. “We zijn helemaal door de asperges heen. Het gerecht is populair vanavond. Kan ik iets anders voor u noteren?”

“Nou,” zeg ik, “Dan zou ik…”

“Geen probleem,” onderbreekt Simone me. “Dan wordt het twee keer de salade witlof. Toch Eren?”

Voordat ik iets kan zeggen, herhaalt de jongen de bestelling. “Twee keer de witlof,” zegt hij gedecideerd. “Uitstekend.” Hij pakt de menukaarten van tafel en vertrekt.

***

Simone blijkt het oneindig lang herkauwen van witlof meer dan waard. Twee uur lang praten we over de idiote wereld van docenten. Over scholieren, collega’s, directeuren, besturen, cursussen en uit de hand gelopen verbouwingen. En met de minuut word ik vrolijker.

Tegen tien uur, na het wegwerken van een matig dessert dat desondanks heerlijk smaakte, biedt ze aan om de rekening te delen. “Ik heb tenslotte twee prosecco’s gedronken,” merkt ze op, “en jij hebt je beperkt tot bruisend water.”

“Geen sprake van,” zeg ik hoofdschuddend. “Ik ben dan misschien wel semi-geïntegreerd, deze Turk zal de rekening nooit door een vrouw laten betalen.”

Simone glimlacht: “Eren,” begint ze. “Ik zou het leuk vinden om dit nog een keer met je te herhalen.”

“En ik met jou,” zeg ik. “Maar dan, eh, zonder de witlof, als je het niet erg vindt.”

Ze lacht en zegt: “Dat dacht ik al, ik zag je zwoegen op elk stukje!”

Reaguursels

Inloggen

En ik maar denken dat hij Haumau had.

Ze is leuk.
Een vegetariër kan nooit leuk zijn, ze eten namelijk geen vlees. Misschien leuk in bed, leuk om mee te praten, maar er komt altijd een moment dat je wil eten. Nou ben ik gek op witlof, als salade of gekookt en overbakken met ham en kaas. maar niet elke dag. Ook houd ik van rozijnen, in appeltaart of oliebollen, maar vegetariërs hebben de vreemde neiging die dingen overal in te gooien, ook hier weer, soms, maar niet altijd.

Kortom, een vrouw die niet van een lekker stukje vlees houdt, is niets voor een langdurige relatie. Gezellig samen thuis koken aan een maaltijd die je niet wil eten omdat er iets mist: www.geheugenvannederland.nl/nl/geheug...

Eren is gewoon een lui schizofreen pathologisch egocentrische gelukszoekersdier

En nog werkloos ook

Het is geen geheim dat vrouwen reeds na 3 seconden beslist hebben of ze wel of niet met iemand naar bed willen, hun hele DNA is evolutionair ingesteld op speed-daten.
Voor mannen maakt het niet uit, die neuken als het moet een opgewarmde rotte honingmeloen als dat interessant aanvoel aan hun penis.
Dat goede gesprek komt later wel als ze dronken zijn aan de bar.

Maar goed: ik overwon al snel mijn zenuwachtigheid bij Simone en we babbelden heel wat af. Ik wist niet precies wat te zeggen, maar ik zei het toch.
Vandaag weer een nieuwe dag om een vrouw in haar schulp te zien kruipen, zoals gewoonlijk.
"Ik kom voor jouw liefde, OK?"
"Probeer het met me, neem me desnoods in de maling, maar probeer het."
En ik ben sowieso vertrokken na een dag of twee.
Ik hoef niet te zeggen dat ik me in een toestand van geestelijke verwarring bevond, maar ik strompel gewoon door.
Langzaam leer ik dat het leven OK is.
Zeg me na: "Het is niet altijd goed om op zeker te spelen!
Dit alles dacht ik terwijl ik naar de mond van Simon keek, een leuk lief mondje, met een ondeugende trek, als ze het woord "lekkere volle yoghurt" uitsprak.
Haar mond fascineerde me zo, dat ik vergat wat ze allemaal precies zei, maar dat was niet erg, het was tenslotte een vrouw, dus veel verstandigs zou het sowieso niet zijn, het ging mij meer om haar timbre, en haar verrukkelijke adem, fris als limoenen.

Simone was het type vrouw dat me deed terugdenken aan één van mijn eerste romances in Nederland.
Ik had eens een meisje, of moet ik zeggen: zij had mij bij de neus?
Ze nam me mee naar huis, en liet me de kamer zien. "Wat vind je hiervan? Echt origineel Norweegs hout, "wijzende op de meubels.
Ze vroeg me of ik bleef en zei: plof neer waar je wilt.
Ik keek om me heen en zag nergens een stoel, raarrrrr.
Ik zat braafjes op een kleedje mijn tijd uit te zitten, haar wijn drinkend, en pratend tot twee uur in de nacht.
(Nu moet het toch gebeuren bonzend in mijn hoofd en broek-)
Tot ze zei: "Het is bedtijd"
Ze zei: "Ik moet morgen weer vroeg op."en begon te lachen.
Ik zei: "Ik kan uitslapen; ik heb geen werk op dit moment", en sleepte mezelf naar de badkamer, om provisorisch te overnachten in de badkuip met een paar dekens en kussens, om mijn nederlaag niet te laten kennen, ook lachend.
En toen ik wakker werd, was ik alleen; dit vogeltje was gevlogen.
Maar een Turk pikt dit niet, en ik stak de hele boel in de hens.
Heel goed Noorweegs hout; dat moet gezegd...

Een paar jaar later had ik een affaire met Angela, nee niet die uitgezakte Dolly Dot met Zaans accent, maar Angela Tweepunter, een leuk bijnaampje wat ik haar in gedachten had gegeven.
Zoalos patient zero van de zwarte burka-kerk, de islam, good old Mohammed ooit zei: een goede vrouw lijkt op een kameel: "twee grote bulten, mooie lange wimpers en kan veel tassen dragen"

Maar goed, met Angela was het een droef verhaal: Wanner zou de donkere lucht eens opklaren en de lente beginnen.
Met geen cent te makken en geen liefde van binnen kun je niet echt zeggen dat we happy waren. Waar gaat dit heen?
Ja, we hebben het geprobeerd.
Ja, je bent mooi.
Ja, is het geen tijd om afscheid te nemen.
Ja, je bent mooi.
Herinner je al de nachten dat we schreeuwden
Al de dromen die we in de palm van onze hand hadden, zijn nu in rook vervlogen...
Laat me fluisteren in je oor; Angie, Angie..."
Angie, ik hou nog steeds van je.
Overal waar ik kijk, zie ik je ogen.
Geen vrouw kan aan je tippen.
Kom op, droog je tranen, schat van me.
Is het niet geweldig om te leven?
Je kan niet zeggen dat we het niet geprobeerd hebben.

En zo mijmerde ik door, terwijl ik obligaat ja ja ja knikte tegen de premenstruaal getriggerde praatklep genaamd Simone , die blijkbaar van het type was: stille wateren hebben diepe gronden, vooral als er een luisterend oor en een liter goedkope huiswijn voorhanden is...
Ik denk dat ze gewoon haar verhaal kwijt wilde, en in mij had ze een perfect luisterend oor gevonden, dus dat strekte weer maar eens in het voordeel van deze Turk, al zeg ik het zelf.
Mijn Turkenpenis maakte een klein halleluja huppeltje in mijn broek, en ik moest het gemutileerde kop[je met geldachtenexperimenten -zoals heel strak denken aan de reedt van Pia Dijkstra of Angela Merkel- met geweld onder bedwang houden.
Niets is erger dan een zichtbare erectie op je first date, zeg nou zelf.

Maar snel gingen mijn gedachten weer terug naar een andere love story uit mijn toch wel bewogen liefdesleven: en ik ging in gedachten terug naar de zomer van 1969.
Ik had een rockbandje gestart, en ik kocht mijn eerste echte gitaar bij de KIJKSHOP, want de ACTION bestond nog niet, en ALI BABA EXPRESS, nee, daar had nog niemand van gehoord.
Ik oefende tot mijn vingers bloedden.
Ik en wat jongens van school vormden een bandje en we deden heel erg ons best.
Jimmy kapte ermee, Jos ging trouwen, ik had het kunnen weten dat we niet ver zouden komen.
Als ik nu terug kijk lijkt die zomer wel eeuwig te duren.
En als ik de keus had, zou ik voor altijd daar en toen willen zijn.
Dat waren de beste dagen van mijn leven.
Het heeft geen nut om te klagen, als je iets voor elkaar wilt krijgen.
Ik sleet mijn avonden in het drive-in restaurant, en daar ontmoette ik jou.
Je stond op het balkon van je moeder -je had zelf trouwens ook een leuk balkon- .
Je zei me dat je altijd op me zou wachten.
Ja, en toen je mijn hand pakte wist ik:
het is nu of nooit.
Dat waren de beste dagen van mijn leven.

Maar het leven gaat verder, we waren nu niet in 1969, maar in 2019 - vijftig jaar verder.
Simone wachtte op antwoord...

Lees en leer, Eren!

premenstruaal getriggerde praatklep genaamd Simone, een dodelijke omschrijving, die vergeet ik voorlopig niet.

Misogynist zoekt misanthrope?

Die Eren toch. Ik ken dat type. Net een soort Hollander, maar dan anders. Volgens mij sprong er niet echt een vonk over. Dat kan nog komen, maar meer dan nog een etentje zit er niet in voor Eren. Want volgens mij vindt Simone Eren te klein. En te zachtaardig. En misschien wel te Turks. Sterkte Eren, ik weet hoe je je voelt. Poeniewijven altijd. Even uithuilen, borreltje, Allah zal je zeker vergeven omdat je verdriet hebt over je pech met vrouwen. Sterkte makker.

Ik sla deze dramaserie altijd over. Geen enkele nieuwswaarde en die extreem irritante Turkse vlag. Bah!

Maar wel een tegel plaatsen?

Komt er geile neukseks in voor? Anders is het zo zonde van mijn tijd.

Het is neuqseks Porta...

Uit een vorig leven.
Vrouw op de achterbank, zin in een verzetje. Vraagt.
Wat is jou ultieme sexwens chauffeur ?
Ik kijk in de spiegel en zeg; tussen je borsten schijten en dan weg pissen.
Werd een zwijgzame rit.

Simone laat je alsjeblieft niet (ont)eren.

Die Eren is een wandelend potje Valium: slaapverwekkend op het coma-inducerende af.

Gezien Uw plempsels soms op tijden dat normale mensen lekker liggen te snurken, mag U Eren wel eens bedanken.

@Berbaar | 10-03-19 | 20:08:

Slaap wordt overschat. ;)

@MickeyGouda | 10-03-19 | 20:13:
Zes uurtjes, iedere nacht. Heerlijk!

De bouquet-reeks terug van weggeweest...

Mijn persoonlijk record staat op 42 delen in één vakantie. Te mijner verdediging: ik was een tiener en ik las ze in het Frans.

@MickeyGouda | 10-03-19 | 20:10:
Dan nog...., dan nog...

Deel 20: Geen seks. Wanneer houden deze schrijfsels van Mosterd onder een Turks pseudoniem es op. Liever een dagboek van een wallenhoertje.

Je had de avond anders moeten eindigen. Met paren. Met de penis in de vagina. Dat is gezellig en gezond voor je bloedvaten.

-weggejorist-

Denk aan Uw pilletjes, mafklapper!!
Verder zijn er apen die beter kunnen sgrijfuh dan U, wat een armoede.

-weggejorist en opgerot-

deel 19 alweer. Tjonge.

Lees dit iedere zondag en vind het een goed verhaal. Lekker opbouw , en ik vermoed dat er iets fantastisch gaat gebeuren. Er komt een grote verrassing aan.

Ik beloof dat ik het morgen ga lezen. Helemaal depri van de klimaatstress van deze dag.

U heeft een klimaatpsycholoog nodig. Of een klimaatcoach, een van de twee.

-weggejorist-

Met een uitkering uit eten gaan? Ben benieuwd wat ie erbij doet.

Dit feuilleton voor Geenstijl tikken.

En tennissen.

Ik vond de volgende feuilleton toch beter.

-weggejorist-

Gheghe, de ongemakkelijkheid van volwassen mensen die nog moeten daten. Humor om te lachen.
"Eén vooroordeel heb ik bij voorbaat ontkracht: deze Turk is op tijd.", zelfspot me like!
Toppertje weer Eren.

Ontslagen om een duur schoolgebouw? De lessen Engels zijn daarom geschrapt ofzo... gelukkig heeft ze niet doorgevraagd...

oooohhh het is zo spannend!!! Hoe zou het aflopen!!??

Coïtus natuurlijk!

@Hollende_Kleurling | 10-03-19 | 19:18: geen "hot beef injection" voor deze veganiste.

@SDI | 10-03-19 | 19:45:
Ook niet met zijn geschilde asperge in haar witlofje? Wordt geweldige salade man!

Awww. Now kith!

Ik heb het weer ademloos gelezen. Wat een avonturen weer!

Wanneer is het laatste deel

Vreemd dat hij zich telkens als Turk blijft identificeren en presenteren. Het idee was toch dat hij Nederlander zou worden? Misschien houdt Simone wel van tüüteren. Elke vrouw met een beetje intellect die niet uit een zandbakland komt blijft bij moslims uit de buurt. Degenen die zeggen geen moslim zeggen te zijn, zwichten uiteindelijk voor de familiedruk.

Leest iemand dit nog?

Nee, maar de comments zijn wel leuk.

@Frau Merkel | 10-03-19 | 19:05: klopt, daarom ging ik ook rechtstreeks naar hier...

Ik al lang niet meer. Die Turk had allang een baan kunnen hebben bij deze economische opleving.

Het is geprutst van de hoogste orde...
(Maar geërgerd reaguur ik ook)

▼ 1 antwoord verborgen

Was het maar vast volgende week.

Zo, spannende date.
Helaas mag neuken pas als haar neef het heeft goedgekeurd.

Nah, eindelijk eens een stukje om te lachen, na alle D66 asperges, eh, aspergers.
Moet kunnen.

Dit feuilleton had niet misstaan in de Margriet. Bestaat dat trouwens nog wel, Margriet en Libelle en zo?

Die hebben samen een monster gebaard: Linda.

Een vrouw zal altijd vaker uit eten gaan, zolang de man betaald!