Woensdag 15 maart

Weet je wat een Rotterdammer het mooist van Mokum vindt

Da's de laatste trein naar Rotterdam, dat weet het kleinste kind

Hij vindt Amsterdam wel aardig maar hij doet een dubbele moord

Voor z'n metro, z’n tunnel en voor Feyenoord

Voor z'n metro, z’n tunnel en voor Feyenoord 

Ach, leefde Dorus nog maar. 

De zon scheen zowaar even in Roffa, tussen twee sneeuwbuien door. Maar wat is is hier teringduur, het lijkt 020 wel. Even een meerzaden landbrood, twee bakkies pleur en iets zoets bij bakkerij Jordy aan de Nieuwe Binnenweg: 15 euro. Da’s niet zo gers. 

Een simpel biertje op een Rotterdams terras: 3.80.  Een tjauw min moksi meti bij een willekeurige Suri op de Nieuwe Binnenweg: 14 euro. Dertig gulden en 85 cents!

Waar betalen al die mensen het van?

Ik had ineens vreselijke trek  in soto-soep en in een enorme berg tjauw min moksi met een volle eetlepel sambal van Madame Jeanette-pepers, afgeblust met vijf blikjes groene Fernandes. Fernandes doet mij vol weemoed denken aan Exota, de priklimonade uit mijn jeugd die helemaal kapot is gemaakt door biefstuksocialist Marcel van Dam. Het fijne van Fernandes is dat ik er lekker van ga opboeren, zodat uren later de smaak van tjauw min met sambal weer uit de krochten van mijn darmstelsel opborrelt. Dan heb ik dan dubbele pret van mijn maaltijd. Twee halen, één betalen. Overigens moet ik wel in de stemming zijn voor de Suri-Chinees, die veel vetter wokt dan bijvoorbeeld de Suri-Javaan. De Javaanse keuken is subtieler en gezonder, met knapperige en dus niet stukgekookte groenten, maar minder effectief qua katerbestrijding. De eigenaar van deze toko was morsig, met plakhaar, een vies hemd en je zou zweren dat hij net nog op een matje opium had liggen schuiven. Ik vermoed dat de jonge lezers geen idee hebben wat een opiumkit is, al hebben ze misschien op de wc wel eens Kuifje en de Blauwe Lotus gelezen. Het was een hele aardige man maar ik verstond niks van zijn koeterwaals. Wel had hij een onmiskenbaar Rotterdams accent en toen wist ik het: Ton van Duinhoven in Hadimassa! Met Kees van Kooten en Wim de Bie! 

Enfin. De Chinese toko aan de Nieuwe Binnenweg zat helemaal vol met - hoe zal ik het voorzichtig omschrijven - mediterrane types. Ik dacht eerst dat het misschien de wekelijkse ontmoetingsavond was van de mohammedaanse gaybelangenvereniging Habibi Ana omdat ze allemaal Gucci-damestasjes droegen en George Michael-baardjes hadden en peperdure homokapsels van barbershop Schorem. Allemaal net iets te verzorgd dus. Voor de deur stonden allemaal spiksplinternieuwe BMW’s dus ik begon te vermoeden dat ze of plofkrakers waren of drugsdealers. Enfin, ze zaten allemaal druk te appen en ik ging in de hoek zitten, met mijn rug tegen de muur en mijn gezicht naar de ingang gericht. De jonge ondernemers waren natuurlijk zo opgewonden omdat woensdag de ramadan begint, het vrolijkste volksfeest van Nederland. 

Ik was benieuwd wat de knullen zouden bestellen bij de Chinees, die zo haram als de pest en de nete is. 

Allemaal kip dus. Ik zag die Chinees druk in de weer met de fa chong, de typisch Chinese zwijnenworst, en daarna pakte hij met zijn vette tengels de kip voor Mo, Driss en Moes. Wolla, wie ben ik om te muggenziften en te mierenneuken en te haarkloven, maar bepaald kosjer was het niet. Ik ga die jongens natuurlijk ook niet waarschuwen voor kip met varkensbacillen want het is niet mijn hood en niet mijn turf. Wat mij opviel is dat de mediterrane types de Chinees als een slaaf behandelden. Nou weet ik dat Turken en Marokkanen in de regel niet heel erg veel op hebben met elkaar, maar al helemaal niet met mensen van kleur. Dat zal wel te maken hebben met de tijd dat de mohammedanen samen met de Jodenmensen, de Portugezen, de Nederlanders en de familie van Jerry Afriyie in de slavenhandel zaten maar het blijft ongepast en zeer zeker niet woke. Deze jongens, die beroerd Nederlands spraken met een vet Rotkjeknor-accent, maakten het takkietakkie van de Chinees belachelijk. Kleine sambal, klote sambal, kalendel bij etc. 

Mijn grote held Dingetje heeft ooit een lied gemaakt waarin hij die goedkope grappen naar de Chinese medemens genadeloos bloot legt. Ik werd steeds bozer en bozer op dit onbeschaamde en onverholen intersectionele en interraciale racisme. Enfin, Koot en Bie deden dat ook een eeuwigheid geleden, maar toen was het van de VARA en dus maatschappijkritisch. Ik kom uit die hoek, hetgeen ik kan bewijzen met een vlammende essay voor de Groene Amsterdammer waarin ik het opneem voor de poepchinezen van Katendrecht. Ik had dus last van tenenkrommende, tenenkrullende plaatsvervangende schaamte en besefte ineens wat voor een goed mens ik was. Niet zo goed natuurlijk als Joost de Vries, die al decennia bijna tevergeefs als de nieuwe Harry Mulisch wordt gelanceerd door de Groene Amsterdammer en die in de op sterven na dode The Guardian het stuiptrekkende Engelse volk even uitlegt hoe racistisch de Nederlander is. Enfin, ik hield me in, bestelde drie bakabana’s en was allang blij dat ik niet gesneuveld was tijdens een of andere tribale afrekening vanwege een verdwenen containertje bananen of kokosnoten in de Rotterdamse haven. Opgelucht verliet ik de toko. Het was steenkoud op de Nieuwe Binnenweg, het sneeuwde en ik werd misselijk van de wietwalmen en ineens miste ik mijn hondjes in het verre Portugal. En toen zong ik, voor ik er erg in had, dat liedje van de Twee Pinten: neem nooit je hondje mee naar de Chinees want voor je ’t weet dan zit ’t beest in de satees.

Peter Tapijt, Bekende Rotterdammer, ondernemer, politiek geëngageerd (Leefbaar Rotterdam), een erfgenaam van Pim  en mijn drinkebroer in de Algarve, bracht ons naar Zestienhoven in zijn goudkleurige Rolls Royce. We bespraken het goede nieuws: Het Rotterdamse stadsbestuur is definitief niet van plan om de luchthaven Rotterdam The Hague Airport (RTHA) op termijn te sluiten en op die plaats tienduizend nieuwe woningen te bouwen en een stadspark aan te leggen. Vijf partijen (GroenLinks, PvdA, SP, Partij voor de Dieren en ChristenUnie) kwamen in 2021 met een plan voor sluiting om zo ruimte te bieden aan de grote behoefte aan nieuwe huizen, schone lucht en groen in de stad. Het besluit komt niet als een verrassing. In het huidige coalitieakkoord staat dat de coalitiepartijen Leefbaar Rotterdam, D66, VVD en DENK de luchthaven open willen houden.

Oh ja, kort voor het vertrek nog een baal homeopathische pillen gekocht, bij De Pil aan de Nieuwe Binnenweg. Die bestaat al 70 jaar en is 4 keer goedkoper dan mijn winkeltje in Moncarapacho. Kurkuma, magnesium, vitamine C, alles voor mijn krakkemikkige lijf en de gebroken rugwervel (Th12 voor de kenners). 

Baat het niet, dan schaadt het niet, zei mijn moeder altijd. Ze was het eerste kruidenvrouwtje van Ede. Haar culinaire strapatsen bereikten een dieptepunt met de komst van De kleine dokter, de homeopatenbijbel van de Zwitser Alfred Vogel. Ma raakte verslaafd aan Vogels Molkosan, een piszure alpenweiproduct dat als smaakmaker overal in werd gemieterd. De giftige pillen gingen de vuilnisbak in en de medicijnkast werd volgepropt met de flesje en de potjes van dr. Alfred Vogel. Met terugwerkende kracht vond ik de Zwitserse piskijker een sympathieke vent, tot ik wat meer over hem ging lezen op de website van de Vereniging tegen kwakzalverij.

Zijn boek De kleine dokter (1960) werd door velen gelezen. Het stond vol met allerhande volksgeneeskundige aanbevelingen uit grootmoeders tijd, onder meer een recept voor stroop van rode naaktslakken met suiker als remedie tegen zweren, maagzweren en longaandoeningen. Voor verlammingen (MS en polio) werden stierentestikels aanbevolen. Loeivers rauw gehakt van dit orgaan diende dan over de ruggengraat gewreven te worden. Sap van de Stinkende Gouwe, het klassieke levermiddel, ontbrak uiteraard niet. Vogel was geen arts; de titel die hij voerde verwees naar een 'eredoctoraat in de medische botanie' dat hem was verleend door de California University of Liberal Physicians, een inmiddels opgeheven kwakzalversinstelling die nepdiploma's uitreikte. Bij de Vogelfabrieken is geen documentatie bekend over Vogels 'eredoctoraat'. Een van de ontdekkingen van Vogel was de geneeskracht van de Rode Zonnehoed ('Echinacea'). De arts H.C.F. Meyer had in 1871 van een Sioux-indiaan het zogenaamde geheim van deze plant gehoord. Het zou werken tegen aambeien, bijensteken, bloedvergiftiging (een toentertijd bekend eufemisme voor geslachtsziekten), difterie, duizeligheid, eczeem, gangreen, maagklachten, malaria, migraine, pijn, reumatiek, slangenbeten, streptokokkeninfecties, tyfus, wonden en zweren. De plant bleef tot in de jaren '30 een populair middel. Na de introductie van sulfapreparaten werd dit middel zo grondig vergeten dat het in 1958 weer geheim was, althans Vogel beweerde dat hij in dat jaar van een Sioux-opperhoofd het geheim van de Rode Zonnehoed te horen kreeg: het zou werken tegen bloedvergiftiging en slangenbeten en andere kwalen.

Ik prop alle potten pillen van De Pil in de koffer en denk: wat doet zo’n meneer bij de scanner wel niet denken, dat ik een of andere overjarige XTC-koerier ben?

Uiteraard zat het vliegtuig vol luidruchtige bejaarden. Er ging applaus op toen de gezagvoerder omriep dat het 23 graden was in Faro. De hereniging met de hondjes, die uitstekend zijn verzorgd door dogsitter Hans, was ontroerend. Dat vind ik nou het  mooie van honden. Ook al hebben ze je vijf minuten niet gezien, of drie weken: hun euforie duurt even lang. Daarna gaan ze weer over tot de orde van de dag: bedelen. 

In bed verkiezingen kijken. Genieten.

Social

Donderdag 16 maart

Lente in de Ria Formosa. Het beschermde natuurgebied is nu op zijn mooist. Een bloemenpracht, roze flamingo’s, de lucht van rottend zeewier en stront van Hollandse camperaars en natuurlijk dat eeuwige gefluit van dolfijnen, dat op den duur flink gaat vervelen. Ik kan niet meer tegen de stad. Zelfs niet tegen Rotterdam. En toch mis ik de stad. In Amsterdam zat ik hele dagen op het terras van Casa Maria, Warmoesstraat nummer 60, recht tegenover de Lange Niezel en pal naast het politiebureau. De klandizie bestond uit hele valse nichten, travestieten, transgenders en hoeren en het merendeel kwam van de overzeese gebieden, door Gerard Reve ook wel de ‘Overzeese Geslachtsdelen’ genoemd. De aids-pandemie decimeerde de clientèle van deze Mokumse Cage aux Folles, tot groot verdriet van mij en barkeepster Linda, de dochter van Maria. De begrafenissen en crematies waren diep treurig, maar ontaarden steevast in vrolijke après nous le déluge-uitspattingen waar D66 - en met name meesteres Cindy Smeets - qua diversiteit nog een puntje aan kan zuigen (pun not intended). Niemand, maar dan ook niemand kon ongestoord langs Casa Maria lopen. Bij iedere voorbijganger begon de volière te kwetteren dat het een aard had. Dat was genieten hoor, vooral als er mensen met een bochel, een klompvoet, een pruik of haarstukje, overkammers, hele truttige homostelletjes in leren pakken met een rode of gele zakdoek in de achterzak en stuitend slecht geklede hetero’s voorbij kwamen. Hoogtepunt van de dag was altijd wanneer de NAF-brigade een Noord-Afrikaanse zakkenroller had opgepakt en naar het bureau sleepte, en de dellen van Casa Maria het vieze ding kenden van de pisbak. Joelen, gillen, krijsen en ik deed vrolijk mee. Andere terrassen waar ik graag mocht verpozen: Café Mulder aan de Weteringschans, Café Confianza aan het Kadijksplein, Chez Manfred en Café Montmartre (hoi Gerard Joling!) in de Halvemaansteeg, de Amstel Taveerne aan de Amstel (hoi Astrid Nijgh!), de Koningshut in de Spuistraat en Café De Zon op de Nieuwmarkt. Bij De Zon zat Rijk de Gooyer vaak heerlijk te kankeren. Ik kwam graag op de Nieuwmarkt, en met name bij Café de Vriendschap waar ze boos werden als je ‘s ochtends een kopje koffie in plaats van een kopstoot bestelde. Verder kwam ik bij ‘t Loosje en op onzalige tijdstippen zakte ik door bij Bloemen Pietje aan de Geldersekade (waar de klanten van Casa Maria in de regel de nacht eindigden) en bij nachtkroeg De Witte Ballon alias de Herberg op Geldersekade 56, waar ik de legendarische Mexicaanse bonensoep van Sally naar binnen slobberde, en probeerde recht op mijn benen te staan als ik naar de plee moest, want anders schopte uitbater Gerrie mij er zonder pardon uit. Mimi Kok had wortel geschoten in de Herberg voor ze naar artiestensociëteit De Kring verkaste en ik heb er regelmatig zitten tongen met Ramses Shaffy (niet met Mimi hoor!).

Social

Vrijdag 17 maart

Het goede nieuws is dat de invasieve Nederlandse camperaars eindelijk opzouten, na bijna een half jaar, omdat ze de Pasen met de kleinkinderen in Nederland willen doorbrengen. Ik gleed net uit door een vette mensendrol, en stront is niet fijn in de zool van mijn wandelschoenen. Hondenpoep was het niet, want er lag inferieur eenvellig wc-papier naast de dampende bolus. Er stak nog net geen Nederlandse vlaggetje in de bolus.Op de parkeerplaats even verderop staan de  peperdure Hymers, Adria’s en Voyageurs hutjemutje naast elkaar. Dit concept noemen de snowbirds vrijheid, want zo staat het in een advertentie voor het Duitse campermerk Hymer.

Reislustig en tegelijk ook graag thuis zijn. Is dat mogelijk? Naar andere landen reizen, andere gewoonten en gebruiken. Je onderdompelen in een wereld vol fascinatie voor het nieuwe, in een spel van duizend mogelijkheden, in de geur van vrijheid. En toch ’s morgens wakker worden in je eigen bed, en daarna lekker wildschijten. Kauf Freiheit, kauf Hymer!

De Ria Formosa is een beschermd natuurgebied, daarom zijn er geen sanitaire voorzieningen. Om te bezuinigen op de vloeistof voor hun chemisch toilet kakken Nederlandse camperaars daarom buiten hun nest. Het liefst sluip ik ’s nachts naar de parkeerplaats en snijd ik alle banden aan flarden. Ik moest aan meneer Becks denken, de gepensioneerde politieman in onze straat die voetballen stuksneed. #JesuismeneerBecks.

Social

Zaterdag 18 maart 

Money shot: The pornhub story gekeken op Netflix. Verder was er helemaal niks. Natuurlijk kan ik ook naar  FMovies, BFlix of 123Movies surfen, want ik ben niet van gisteren. Hoe vaak moet ik jongelui niet uitleggen dat je een betaalmuur bij vrijwel alle kranten van de DPG kunt omzeilen met 12ft Ladder of andere Bypass Paywalls alternatieven. 

Hoewel ik wel eens word uitgescholden voor digibeet-boomer, heb ik wel degelijk verstand van internet en kan ik bogen op een indrukwekkende loopbaan als cybernaut. In 1985 ging ik Semitische Talen studeren aan de Universiteit van Amsterdam. In de Universiteitsbibliotheek aan het Singel stond in een zaaltje een enorme IBM-computer, echt een monster. Er was toen al zeer eenvoudig emailcontact tussen de UVA en de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem, waar ik een paar jaar later ging studeren. De oer-emails gingen over lastige linguïstieke, semantische en morfologische kwesties op mijn vakterrein. Die ik nu wel kan uitleggen,  maar daar snapt de lezer toch geen bal van. Paarlen voor de zwijnen, zoals eigenlijk al mijn literaire epistels voor GeenStijl. Hoi Nonkel Frituur! 

Na mijn afstuderen werd ik correspondent in Beiroet voor onder andere het Parool. Bij RAF aan de Rijnstraat kocht ik kort voor mijn vertrek naar de Levant een loodzware laptop, met een zwart-witscherm. Ik was een van de eerste hoernalisten met zo’n ding. Begin jaren negentig was er nog geen sprake van sociale media, maar wel van porno. En daarmee is de cirkel rond, want ik ben weer terug bij Money shot: The pornhub story, te zien op Netflix. Die documentaire begint goed, over algoritmes en de revolutie die de pornoboeren teweeg brachten (lees dit boek!) in cyberspace, maar daarna wordt het een larmoyante, woke aanklacht tegen porno. Enfin. 

Netflix is precies die gore, naar ingekookte filterkoffie, oud zweet, geronnen zaad en zware shag stinkende Jumbo-videotheek van Miep Brons (dat haar herinnering tot een zegen mag zijn) in de Amsterdamse Van Woustraat, diep in de donkere jaren tachtig. Dan hing je daar uren rond als een potloodventer, zoekend naar een enigszins acceptabele film, en dan kwam je toch weer thuis met Rambo, Porky’s Pikante Pretpark of - als moeders de vrouw niet thuis was -met een schunnig VHS’je (Debbie Does Dallas, Deep Throat of The Pizza Boy, He Delivers met Art Williams en Brent Woods) uit de volwassenenafdeling van die Jumbo. Het is om wanhopig van te worden, het grasduinen door het aanbod van Netflix.

Mijn dilemma, en dat mogen de lieve reaguurdertjes best weten, is dat ik voor mijn columns voor een deel afhankelijk ben van het grote boze internet. Ik hou als een ware triviajunk werkelijk alles bij, van de scheten van Frans Timmermans tot het gekwetter van Sylvana, Sylvie Meis en Jinek, maar dat doe ik alleen omdat het misschien een geinig twietje oplevert. En die twietjes kunnen dan weer de bouwstenen van de preek van de week worden en veel preken kunnen leiden tot mijn Grote Nederlandse Roman die in 2050 uitkomt, als het milieu ook weer een beetje op orde is. Ik merk wel dat ik na een dagje Twitter een beetje verzuurd ben, het gevoel alsof ik een bedorven babi pangang heb gegeten bij een Chinees-Indisch restaurant in een gehucht in de negorij van Nederland en dan vervolgens bij die Chinees enorm zit te racekakken en vervolgens merk dat het wc-papier op is en ik met mijn reet in het fonteintje moet gaan hangen. Iedere mongool kan zijn diarree in cyberspace spuiten (volgens mij hebben zelfs de ‘cliënten’ van de diverse TBS-klinieken in Nederland recht op een uurtje internetten, kijk maar naar ome Henk Spaan) maar het is de kunst om je daar niks van aan te trekken. Blokkeren helpt. Allerlei idioten brullen dan: lafaard, schijtbak! Maar waarom zou ik iemand die mij voor verrotte vis, vuile kankerzionist, pedofiel, biefstuksocialist en erger uitscheldt, tolereren in mijn cyberspace? In de kroeg loop je toch ook met een grote boog om zo’n querulant (en dan druk ik mij nog netjes uit) heen, en als ze zich op mijn erf wagen, schiet ik ze een schot hagel in de reet en worden ze levend verscheurd door mijn roedel woeste Zuid-Amerikaanse dogos. Wat ook helpt is om niet meer op Twitter te gaan na de warme maaltijd om 1700 uren. Gewoon een goed boek lezen en met de kippen op stok.

Social

Zondag 19 maart 

Gisterenavond vroeg naar bed gegaan want ik was zoals gewoonlijk doodsbang voor de reacties op mijn interview met Caroline van der Plas, in het kader van Europese Patriotten. Die waren zowaar vrijwel allemaal positief, behalve dan die van ene meneer Bisbisbis. 

“ Onze Oosterburen hebben een goed woord voor een type als van Amerongen: ‘ Selbstdarsteller’. Helemaal juichend dat Caroline vijftien minuutjes langer de tijd voor hem nam. Gelukkig ging dit weer om hém. En die foto met dat boek erbij is gewoon: een beetje sneu. Beginnersfoutje van Caroline.

Deze gemene ad hominem werd gelukkig meteen gepareerd. 

En om jou denigrerende 'vijftien minuutjes' in perspectief te zetten: Van Amerongen had één tijdslot en hij kreeg anderhalf. Dat krijgt niet iedereen.

LD69 | 18-03-23 | 23:00

Toen we de fractiekamer uitkwamen, stond Floortje daar duidelijk gepikeerd te dribbelen met haar cameraman.

Alleen om deze ene zin eindigt dit stukje van van Amerongen voor mij persoonlijk al in de top 5 van de Roze hoofdstukken in 2023!

Ik heb smakelijk kunnen lachen, ik zag haar smoelwerk al zowat voor mij. :'-)

Kwamen we vanmiddag hier op het weblog al de naam Jet 'zes vinkjes' Heering tegen, Floor Bremer is er ook zo'n één hoor want alleen dat laatste vinkje ontbreekt haar nog als vrouw! Ze zit zo hoog in de ivoren toren, en ze is zo vol van zichzelf, dat de medemens als het ware dankbaar zou moeten zijn wanneer zij een natte scheet vol in de broek zou laten...

BadPatNL | 18-03-23 | 23:04

Mijn Duits is perfect maar ik had nog nooit gehoord van Selbstdarstellung. Effe googlen dus. 

“Selbstdarstellung ist die Art und Weise, wie sich ein Selbst, ein Ich, eine Person, eine soziale Gruppe oder eine Institution anderen gegenüber darstellt. Typische Ausdrucksmittel der Selbstdarstellung sind Sprachform, nonverbales Verhalten (Körpersprache) sowie unmittelbares oder medial vermitteltes ästhetisches Erscheinungsbild. Der Begriff findet Anwendung auf den Gebieten Soziologie, Biologie, Kunst, Literatur, Sozialpsychologie sowie im Bereich des Marketing. Eine Inszenierungsstrategie, um ein bestimmtes Ansehen bei anderen herzustellen. Ziel der Inszenierung: ein erwünschtes Selbst mit der wesentlichen Funktion, den sozialen Einfluss zu vergrößern. Daher steuern, beeinflussen und kontrollieren Individuen in sozialen Interaktionen den Eindruck, den sie auf andere Personen machen.[1] Typische Medien der Selbstdarstellung sind die inhaltliche Gestaltung von Aussagen, gleichermaßen auch das nonverbale Verhalten und das Erscheinungsbild.

Ik ben in goed gezelschap! Albrecht Dürer, Herman Brood, Lenny Bruce en Joseph Beuys, Gordon, Sylvie Meis, Krabbé en Egon Erwin Kisch.

Social

Maandag 20 maart

Dagje research voor mijn reis naar het Verenigd Koninkrijk aanstaande donderdag, in het kader van Europese Patriotten. Daar komt nog een boel bij kijken! Mijn leven is dus niet altijd rock’n roll, al denken de reaguurders dat. Vandaag ben ik een ordinaire tiepgeit. Meeeeeh, meeeeh, meeeh! 

Social

Dinsdag 21 maart 

Jippie! Morgen begint de heilige vastenmaand Ramadan! De media zijn net op tijd hersteld van de mokerslag die Caroline ze gaf, en de inkthoeren kunnen zich nu dertig dagen helemaal richten op hun favoriete bezigheid: het ophemelen van de islam, de beste uitvinding sinds het gesneden witbrood. 

Social

Ik schrijf dan wel dat de maand Ramadan deze woensdag begint, maar eerst moeten die holenmensen in Saoedi-Arabië het officiële begin met het blote oog vaststellen want van computers hebben ze nog minder verstand dan van voetbal, al surfen ze wel met het grootste gemak naar Pornhub en Xhamster.  

Wat mij altijd zo opvalt bij de lyrische lofzang op de vastenmaand Ramadan – of het nou in het Journaal of andere programma’s bij de NPO is, door kafirs of door  mediamohammedanen, is dat het zo gezond is. Ammehoela! Er is niets ongezonderds dan een hele dag niks te eten en je vervolgens ongans vol te proppen gelijk Frenske in Comme Chez Soi in Brussel.  Het Algemeen Dagblad, de spreekbuis van mohammedaans Nederland, was er als de kippen bij. Vorig jaar ging het AD al ruim voor het begin van de heilige vastenmaand richtig losch! Met een leuke kwis: Wat weet jij van de Ramadan? Nu.nl, het scherpste mesje in de medialade en qua onnozelheid vergelijkbaar met GroenLinks-gansje Laura Bromet in de Tweede Kamer, kon natuurlijk ook niet achterblijven. 

“De Ramadan, de tijd van vasten en van voedzame maaltijden, staat weer voor de deur. En het belooft een groot en gezellig feest te worden. ‘Ik heb nu al vlees in de vriezer liggen voor het geval er mensen komen eten’.”

En wat te denken van Coca-Cola, de ultieme ongezonde dikmaker: “We staan als merk al generaties lang voor inclusiviteit en diversiteit, en daarom laten we deze waarden terugkomen in onze nieuwe campagne die tijdens de Ramadan actief is. De Ramadan is een maand van tolerantie en samenhorigheid en deze waarden sluiten goed aan op die van Coca‑Cola.”

Mag ik even overgeven? Koop dan Mecca Cola, dan gaan er tenminste nog een paar dubbeltjes naar een goed doel (proest) en met een scheutje Bacardi er in is dat bocht goed te zuipen.  Goed, we krijgen de komende maand dus weer een hele optocht van useful idiots en de reeds genoemde mediamohammedanen. Verder krijgen we weer het gejubel over de iftars, en roepen BN’ers waar u nog nog van gehoord op op de diverse campingzenders: ik heb gisteren uit solidariteit met de islam een uur gevast en ik heb me nog nooit zo zalig gevoeld! 

Volgens een onderzoek is slechts 5 procent van de bevolking praktiserend mohammedaan dus waarom dan een maand Kaagiaanse media-aandacht voor een dergelijk marginaal verschijnsel. Hoeveel mohammedanen kent u die gewoon op televisie zeggen: die hele islam is gewoon onzin en ik doe niet meer mee aan die sociale terreur?  Ik ken er in ieder geval 1, en dat is relberber Rachid Benhammou en die schreef er een geweldig boek over, notabene een bestseller, dus er is nog hoop. Dus dan toch zo buitenissig veel aandacht voor de vastenmaand terwijl Nederland totaal ontkerstend is en terwijl die vastende moslims nooit maar dan ook nooit naar de NPO-meuk op de Hollandse treurbuis koekeloeren. Waarom wordt de islam in de mond van de bankbintjes gepropt, als voer in een gans voor de foie gras? Als je dan aan een mohammedaan vraagt waarom een maand vasten zo gezond is, zegt hij: Wolla, broer, staat toch in ons Heilige Qoer’aan? Nog even wat het vermeende gezonde aspect van de vastenmaand Ramadan betreft: de Nederlandse tandartsen en kinderdiëtisten staan nu reeds te juichen als ze denken aan het slot van de Ramadan: het suikerfeest. Kassa! Wat is er trouwens gebeurd met de traditionele bioscooprellen in 020 op die dag? Nou zal een vrome mohammedaan nooit Suikerfeest zeggen maar id-oel-fitr en dat is Arabisch voor feestdag ter gelegenheid van het breken van het vasten. Iedereen weet natuurlijk dat de naam Suikerfeest ontstond na de val van het Ottomaanse rijk. Atatürk streefde naar een seculiere staat en religie moesten de onderdanen maar lekker thuis doen. Daar had de beste man een goed punt.

Ramazan Bayramı (Ramadan-feest) werd Şeker Bayramı (Suikerfeest), waardoor de religieuze associatie met het feest zou moeten verdwijnen, maar Atatürk had buiten de waard gerekend. Wodkatürk Öztürk eiste ooit dat het Suikerfeest een nationale feestdag moest worden maar dat lijkt mij geen goed plan. De gesjeesde staatssecretaris Paul Blokhuis voerde samen met Coca-Cola, Fanta, Fido Dido, McDonald’s en meneer Jamin een kruistocht tegen obesitas en het zou toch te bizar voor woorden zijn wanneer een idolate suikerverering geïnstitutionaliseerd gaat worden door onze overheid. Het is daarom zo typisch dat uitgerekend glutenvrij GroenLinks, de roomblanke club waar geen enkele moslim op stemt, de islamitische gemeenschap altijd een hartelijk Suikerfeest met de zegen van Allah wenst. Net zo bizar als de hardcore-veganisten van GroenLinks de Nederlandse moslims ieder jaar een zalig Slachtfeest wensen. Mooi kut dat het ramadan is, want nou zijn alle spotgoedkope Pakistaanse vreethutten in het Verenigd Koninkrijk gesloten. Nou ja, dan maar lekker smikkelen in de patriottische greasy spoons. Voer voor echte kerels: fried or scrambled eggs, bacon, omelets, fried chicken, grilled cheese, pancakes, fish and chips, or spam and sausages. 

Liedje van de maand Ramadan: Kinderen voor kinderen maar dan anders. En deze is ook gers! En vooruit, nog eentje, want ik ben reeds in de feeststemming.