Een vrolijk Kerstverhaal

Kerstmis associeer ik van kindsbeen af met moord en doodslag, want onze werkster werd - nadat ze het kindje Jezus had gewiegd in de roomse kerk - door haar straalbezopen man aan flarden gesneden. Ze vonden het mensje badend in het bloed onder de versierde dennenboom, in de arbeiderswoning in de Indische buurt van Ede. Ik kwam graag bij de werkster thuis. Ze woonde in de achterbuurt, waar sloeries met krulspelden in peignoirs zaten te kaarten, te roken en te zuipen, en tv keken. Ik vond dat gezellig, want wij hadden thuis geen televisie. Mijn moeder noemde de televisie het kijkkastje van de duivel. ‘s Avonds zaten papa en mama allebei in een luie stoel onder een schemerlamp te lezen. Ik vond het toen verschrikkelijk saai, nu moet ik snotteren als ik dat vredige tafereeltje weer voor de geest haal. 

Ik associeer Kerstmis behalve met moord en doodslag ook met PvdA-mastodont Max van de Berg. Met mijn toenmalige vrouw Edith Mastenbroek bezocht ik eens de kerstviering van de Partij van de Europese Sociaaldemocraten, in dat naargeestige filiaal van het Europees Parlement in Straatsburg. In die verschrikkelijk bunker moest iedereen van de Engelse socialisten, die volkomen starnakel waren, meedoen aan de polonaise nadat The twelve days of Christmas was afgewerkt. 

Ik was destijds ook niet de beroerdste dus ik hobbelde mee in die sliert van het menselijk tekort. Kneep er ineens iemand in mijn kont! Dat was ik wel gewend maar ik draaide me toch even om: bleek het Max van den Berg te zijn, met een hoedje, een toetertje, een vuurrode gok en confetti in de baard... 

Hij dacht dat ik een vrouw was! 

Die avond hoorde ik van de Britten dat de “Raspoetin van het Noorden” een gevreesde billen- en borstenknijper was. Tijdens de zoveelste kabinetsformatie van Paars stuurde Raspoetin de hele dag smsjes en belletjes naar Den Haag: zeg, jongens, ik ben beschikbaar als minister hoor! De PvdA wilde hem niet, en dat is veelzeggend. Maar Max van den Berg dook vervolgens overal weer op. Het is net herpes: het is een jaartje weg en dan plotseling heb je het weer, in je oog, op je schaamlip, onder je voorhuid, en het jeukt maar, en het jeukt maar... en krabben helpt niet.

Over socialistische zatlappen in Straatsburg gesproken: op 5 november 1979 zat toenmalig Europees Commissaris Henk Vredeling – ook wel bekend als Henk Vrageling – in de bar van het Sofitel in ijltempo een fles whisky burgemeester te maken. Hij was in gezelschap van Jim Janssen van Raaij, eveneens Europarlementariër en vooral bekend geworden door zijn pensioenfonds voor voetballers.

Het verhaal wil dat Vredeling Jim begon uit te schelden voor rechtse rukker, ijzervreter, bunkerbouwers en wat dies meer zij, en dat de socialist vervolgens een loodzware marmeren asbak naar Jim's hoofd wierp. Die bukte: de grote spiegelwand achter de bar lag in gruzelementen. Ene Henk Beereboom was destijds werkzaam op het kabinet van commissaris Vredeling en kwam tien minuten na het delict de zaak voor zijn baas ‘afhandelen’.

In de nieuwe versie werd het: het was geen spiegel achter de bar, maar een doodgewone spiegelruit in de lobby, het was geen asbak maar een lege whiskyfles, en de actie was niet gericht tegen Jim, maar tegen de Britse Eurocommissaris Roy Jenkins, aan wie Vredeling zich eerder die dag tijdens een vergadering enorm geërgerd had. Barkeeper Pippo heeft toen het echte verhaal enkele weken later aan Italiaanse journalisten verteld. Volgens Pippo was de totale schade 25.000 gulden en die heeft de PvdA vergoed, plus Henks bonnetje dat nog openstond bij de bar.

Ik heb nog heel dossier in mijn kluis liggen over stuitend wangedrag van prominente PvdA’ers (drugs, drank, parenclubs, kasthomofilie, vraatzucht) en het wordt tijd dat ik daar eens mee in in de openbaarheid treed. Het laatste restje sympathie dat ik voor de Partij koesterde, is teniet gedaan door de fusie met GroenLinks. Ik vind het verbijsterend dat het gedecimeerde clubje nog steeds overal aan de macht is. De tentakels van de gauche caviar zijn in alle geledingen van de maatschappij gekronkeld: al die PvdA-burgemeesters, al die PvdA-commisarissen, al die woningcoörperaties waar PvdA-bonzen zijn neergezet. De schaduwdemocratie. D66! Ik zag die rare smurf van een Alexandra van Huffelen (ze is sinds kort ook als pop te koop bij Mattel) in een potsierlijke baljurk shinen in onze Overzeese Geslachtsdelen (dixit Gerard Reve) en moest denken aan John Jansen van Galen, net zo’n gefossiliseerde mastodont als Max van den Berg.

Jansen Van Galen schreef zich de blaren op de klauwen over Suriname en de Antillen, in opdracht van de Wiardi Beckman Stichting, het wetenschappelijk bureau van de PvdA. Hij lag dus maanden op zijn luie krent in Suriname en op Aruba en publiceerde een hele rist kulboeken die geen hond gelezen heeft. Van uw belastingcenten. John Jansen van Galen - met Henk Hofland een van de machtigste journalisten van de vorige eeuw - stond dus gewoon op de loonlijst van de PvdA. Getverderrie.

Kerstmis dus. Ik beperk mijn kerstgevoel zoals ieder jaar tot een stevige lunch bij Chinees Fu King in São Brás de Alportel, het enige oord in de Algarve waar het zelfs in de zomer altijd regent. Fu King is zelfs open tijdens de begrafenis van de kok, tevens de eigenaar. Mijn verloofde en ik zijn er vaste én enige klant, op een Engels echtpaar met psoriasis en korsakov na. Fu King is ook het enige restaurant waar onze drie honden mee naar binnen mogen (Neem nooit je hondje mee naar de Chinees, want voor je ’t weet dan zit ‘t beest in de satés). Fu King is een bastion van gezelligheid in de Algarve. In retrospectief ben ik dus op tienjarige leeftijd al bewust met het vieren van Kerstmis gestopt toen onze lieve werkster werd opengereten met een slagersmes. Het mensje mocht dan in de achterbuurt wonen waar vieze sloeries met krulspelden in peignoirs de godganse dag zaten te kaarten, te roken en te zuipen, maar voor mij was de lol er af: het kleptomane scharminkel had een beter lot verdiend.

Bom natal e 圣诞节快乐