achtergrond

Geenstijl

Arthur van Amerongen - De Boze Blanke Belg

Amai

Op zoek naar de Boze Blanke Belg dacht ik in eerste instantie aan Guy Verhofstadt, die met het schuim op zijn bakkes stond te krijsen op het Maidan-plein in Kiev. Nonkel Guy is bovenal een Vieze Blanke Belg, met het vettige kapsel van Freek de Jonge uit de jaren zestig en een fietsenrek in zijn muil, dat ongetwijfeld de stank van een willekeurig massagraf verspreidt. In het Europees Parlement ging de man ook vaak als een maanzieke tekeer, en meestal zonder publiek. Je zou haast denken dat Verhofstadt op een dieet van crystal meth leeft maar de woede is gewoon gespeeld. Hij is een nihilistische brulboei voor de bühne. De Belgische artiest Plastic Bertrand speelde net als Verhofstadt ooit ook eens heel boos, maar die zong Ça plane pour moi niet zelf.

Ik woonde al in 1980 in Antwerpen en ken de Belgen als mijn broekzak. 't Stad was een punk-paradijs, met kroegen als het oude Pannenhuis, de Groene Michel, de Vagant en de legendarische Cinderella aan de Stadswaag, die nooit sloten en waar je als een gek de pogo kon springen of kon stuiteren op geweldige Jamaicaanse dub. De Belgische punks waren hartstikke lief en ik had nog een poosje kennis aan Bie, die er gevaarlijker uitzag dan Wendy O. Williams maar altijd op fluistertoon sprak, een euvel dat vaker voorkomt bij Vlaamse maskes. Ik heb Bie nog nooit boos gezien, terwijl ik me soms best wel misdroeg. Ik zag de sinjoren eigenlijk alleen maar boos worden als Nederlanders na een nacht stappen stomdronken tegen de kathedraal en de kerken rond de Vogeltjesmarkt stonden te pissen.

Mijn relatie met Vlaanderen raakte enigszins gespannen na mijn kolderieke optreden op de treurbuis (een flesje rum op een zomerse middag op het terras van cafe Belga in Brussel smeert de keel) in verband met het verschijnen van Brussel: Eurabia maar sinds ik recentelijk een bijzonder warm onthaal kreeg in de knusse bierkelder van het Vlaams Belang in Antwerpen, is mijn trauma opgelost als sneeuw in de zon. Een en ander werd gefilmd door het mediateam van 't Pallieterke, de Vlaamse versie van GeenStijl maar dan net iets anders. Filip de Winter wordt door de Belgische media afgeschilderd als de duivel in persoon, maar ik kan u verzekeren dat het een beste kerel is en bovendien niet krenterig zoals de gemiddelde Nederlanders, want hij kocht een hele doos vol Safari Eurabia op. José Happart werd destijds ook zo gedemoniseerd door de Belgische media. Ik heb hem wel eens ontmoet in de Voerstreek, zijn natuurlijke biotoop, en hij bleek helemaal geen Boze Blanke Belg te zijn maar een prima kerel met wie je goed pinten kan drinken. We kijken even naar de beelden.

In sommige rechtse kringen in Nederland wordt wel eens geopperd dat Vlaanderen en Nederland moeten fuseren, maar dat is een slecht idee. Het zijn botsende culturen en de bourgondische, hoffelijke, maar o zo ingetogen en introverte Vlaming zal in zo’n republiekje (uiteraard moeten de fopkoningen Willie en Flipje verdwijnen) het onderspit delven tegen de onbeschofte, schreeuwende Hollander die denkt dat het leven een grote SBS-show is.

Boze Belgen zie je vooral in hun auto, een fenomeen dat zich ook in mijn Portugal voordoet. Buiten de auto zijn Belgen en Portugezen vriendelijk en hoffelijk, maar zodra ze in hun cocon op wielen zitten, worden het monsters. Ze ondergaan een metamorfose gelijk de Hulk. Vloekend, tierend, gebalde vuisten, schuimbekkend, spugend, andere auto’s spectaculair afsnijdend.

Het is dan ook terecht dat de lieve Belgen zich in 1830 hebben afgescheiden van Nederland (hadden onze Brabanders en Limburgers ook moeten doen trouwens). Koning Willy de Eerste werd gehaat door de Belgen. De liberalen zagen hem als een autoritair figuur die uit was op de absolute macht en de katholieken waren bang dat de protestantse Willem I zijn eigen geloof wilde opleggen. Daarnaast was er natuurlijk dat enorme cultuurverschil tussen de Nederlanders en de Belgen. In 1830 werd in Brussel de opera “De Stomme van Portici” opgevoerd, een opera die gaat over de Napolitaanse opstand tegen de Spanjaarden. Het stuk grijpt de Belgen enorm aan: ook zij voelen vaderlandsliefde voor België en weerstand tegen de Nederlandse koning. De boze (het kan dus wel) Belgen gaan de straat op en de Belgische revolutie was een feit. De Belgen werden gesteund door Frankrijk en het Voorlopig Bewind, een bestuurlijke commissie van Belgen, roept op 4 oktober 1830 de onafhankelijkheid van België uit. De Belgen verkiezen hun eigen koning: Leopold I van België. Op 21 juli 1831 legt Leopold zijn eed af op het Koningsplein in Brussel en de rest is geschiedenis.

Om even terug te komen op De Stomme van Portici, de opera die de opstand der Belgen inluidde: Jean-Marie Dedecker vind ik ook een prima relBelg, maar mijn favoriete relBelg aller tijden echter is Jean-Pierre van Rossem. Hier is hij op zijn best:

Van Rossem stapte met zijn libertijnse partij ROSSEM in de Belgische politiek en behaalde vier zetels bij de verkiezingen van 1991, drie in de Kamer van volksvertegenwoordigers en één in de Senaat. Hij kon echter zelf geen zitting nemen in het parlement omdat vlak voor de verkiezingen was gearresteerd. Pas na zijn vrijlating in januari 1992 kon hij zijn zetel innemen. In navolging van Julien Lahaut, die in 1950 de beëdiging van koning Boudewijn verstoorde, riep Van Rossem in 1993 bij de beëdiging van koning Albert II: Vive la République d'Europe! Vive Julien Lahaut!

Senaatsvoorzitter Frank Swaelen sprak daarop: "Mijnheer, uw gedrag is onwaardig en schandalig, en het hele land zal u veroordelen!" In de periode januari 1992 - mei 1995 had hij als gevolg van het toen bestaande dubbelmandaat ook zitting in de Vlaamse Raad, de voorloper van het huidige Vlaams Parlement. In 1993 viel zijn partij uit elkaar door interne strubbelingen. Bij de verkiezingen van 1995 was Van Rossem lijstduwer van de Senaatslijst van de libertijnse partij HOERA, maar hij werd niet verkozen. In 2004 schreef en regisseerde hij een vaudevillesk toneelstuk (God is dood, 't is godgeklaagd) waarin hij zelf meespeelde. Van 2005 tot 2007 hervatte hij z'n oude werkzaamheid als repetitor voor studenten in Gent. Hij bood zich aan voor de opleiding van studenten in economie, rechten, criminologie en filosofie. Medio 2007 trok hij zich terug uit het publieke leven. 

Acta Sanctorum schreef bij zijn dood: "Jean-Pierre Van Rossem (1945-2018) is naar de eeuwige moneytronvelden vertrokken. We hebben iets te weinig van dit soort figuren: excentrieke schelmen die de term politiek-incorrect een aparte betekenis geven. Het soort mensen waarvoor je een zekere sympathie koestert omdat ze altijd in de weg lopen en nooit een blad voor de mond nemen, wat voor stommiteiten er voor de rest ook uitkomen. De legendarische roep ‘Vive la république’ zal wel een echte afkeer van de monarchie verraden hebben. Maar hij had even goed kunnen roepen ‘Voor mij nr 93: kip met curry’. Als het maar choqueerde. In dezelfde zin was de libertaire ééndags-partij ROSSEM, die hem in 1991 drie kamerzitjes en eentje in de senaat opleverde (waardoor absolute kwibussen zoals Jan Decorte tot hun eigen verbazing tot volksvertegenwoordiger werden gebombardeerd) geen ideologisch vehikel maar een uit de hand gelopen grap die hem en passant ook de parlementaire onschendbaarheid opleverde."

Nonkel Wim van Rooy wees mij nog op Marc Baert, pseudoniem voor Antoon Constand Eduard Van Marcke, (Merksem, 7 april 1901 - Antwerpen, 5 juni 1988), een Antwerpse volksfiguur en aspirant politicus. Jarenlang leurde hij in Antwerpen en omstreken langs de straten, van deur tot deur, maar ook in de cafés, met zijn volledig zelfgeschreven tijdschrift Het licht. Hij was van ver herkenbaar aan zijn lange, zwarte jas, lange baard en in zijn hand zijn kranten. Zijn credo was een eenvoudige leefwijze, zoals in het christelijke ideaal van Franciscus van Assisi. Tegen het einde van zijn leven bekeerde hij zich tot de Jehova's getuigen. Marc Baert stichtte een eigen eenmans politieke partij: Kaganovemus. Veel mensen dachten dat dit zijn echte naam was en hij werd meestal aangesproken als Kaga. Hij werd nooit verkozen.

Toen ik nog in Brussel woonde, ging ik na een nacht stappen een herstelbiertje halen bij Chez Willy, op het Vossenplein in de Marollen, bekend van de rommelmarkt. Ik ging even googelen en Willy bestaat nog steeds! Als er iemand het gesundes Volksempfinden van de boze blanke Bruxelloise Belg vertolkt, is het Willy! En zijn vrouw Wiske ook! Tip van Tuur! Duizend bommen en granaten! 

Reaguursels

Dit wil je ook lezen

De Bolle Gogh: een bruisende biografie over de Hemelse Roker

De Bolle Gogh is een rollercoaster. De biografie dendert bijna 700 pagina’s onvermoeibaar door, net als het leven van Theo. Ik ben van dezelfde generatie als Theo en het boek is een feest der herkenning voor iedereen die met name de jaren tachtig in het - toen nog - zo lekker gore Amsterdam heeft meegemaakt.

@Arthur van Amerongen | 13-01-24 | 21:30 | 658 reacties

Arthur van Amerongen - Soep van de Week: Eric Smit en Akwasi verklaren de oorlog aan Musk

Nieuw op GeenStijl: Arthur van Amerongen soept door de hete teeks van deze week in zijn nieuwe rubriek Soep van de Week, vandaag tevens ook Stamcafé. Vanaf nu: iedere week!

@Arthur van Amerongen | 10-01-24 | 21:50 | 505 reacties

Annus Horribilis 2023 - De laatste stuiptrekking van de schrijvende aap Don Arturo (52)

“Meneer van Amerongen: steek uw Annus Horribilis maar in een geheime opening waar de zon nooit schijnt!” (tevens Stamcafé)

@Arthur van Amerongen | 03-01-24 | 22:15 | 458 reacties

Tip de redactie

Wil je een document versturen? Stuur dan gewoon direct een mail naar redactie@geenstijl.nl
Hoef je ook geen robotcheck uit te voeren.