Ik verklap de clou maar vast: we werden door de kampbewaarders bij kop en kont het AZC uitgesmeten. Daar ging onze zorgvuldig voorbereide reportage.  Ik kom hier zo dadelijk op terug. Eerst iets anders: 

Sinds het begin van mijn serie Safari Eurabia voor GeenStijl, krijg ik veel lezerspost. Het zijn mensen die zich niet willen associëren met reaguurders en mij liever anoniem benaderen. Om Éric Zemmour maar te parafraseren: la Hollande silencieuse. Vaak krijg ik te horen dat mijn reportages zo meeslepend en levendig zijn: alsof je er in levende lijve bij bent! 

De waarheid gebiedt mij te schrijven dat ik mij ooit noodgedwongen ging specialiseren in reportages. Ik werkte voor het weekblad De Groene Amsterdammer - een redactie vol omgevallen boekenkasten, letterlijk en figuurlijk - en ging als enige graag de deur uit voor een mooi menselijk verhaal, vaak naar oorden waar normale mensen liever niet komen. Dat had te maken met mijn onrust, die ten dele werd veroorzaakt door mijn gediagnosticeerde Tourette, Asperger, ADD, ADHD, MBD én door de diverse verslavingen als gevolg van die diverse uitdagingen en rugzakjes.

Iedere woensdag kreeg ik mijn honorarium in een papieren loonzakje en die centjes gingen dan letterlijk in rook op, meestal op het toilet waar de hoofdredacteur, Martin van Amerongen, ook gebruik van maakte en tijdens het doen van zijn grote bah een heerlijke sigaar opstak, onderwijl Bach neuriënd. 

De gang walmde van de heroïne en de teerlucht van het folie, maar niemand keek er raar van op of zei er wat van. Hygiëne en frisheid moesten bij de Groene vooral in het hoofd zitten. 

Zo zat er weken lang een meurende mijnheer in de keuken koffie en bier te drinken. Ik dacht dat hij een antropoloog was of wellicht een lid van Socialistische Arbeiders Partij  maar uiteindelijk bleek het gewoon een zwerver te zijn. Alles kon bij de vrijgevochten Groene Amsterdammer in die tijd, zo ook mijn buitenissige en openlijke drugsgebruik. Tijdens mijn vele provinciereizen voor het weekblad moest ik altijd scoren en in de regel waren er twee mogelijkheden: 

Het noorden kwijt in Noordeloos

Bij de gaarkeuken van het Leger des Heils of via de verkopers van de Daklozenkrant. 

Als het daar mis ging, kon ik nog altijd naar een plek met een hoge concentratie aan mensen van de Overzeese Geslachtsdelen en Marokkanen maar de kans dat ik daar genept zou worden was levensgroot. Nu heb ik overal ter wereld gescoord, van Rio de Janeiro, Paraguay, Beiroet, Berlijn, Tajikistan en Bangkok tot Delfzijl. Het scoren was me zelfs eind jaren tachtig gelukt in het levensgevaarlijke Harlem, New York, toen crack, free base, angel dust en bazooka de stad teisterden. Ik stond voor een crackhouse aan de Malcom X Boulevard en vertelde tegen de deurpersoon van kleur van twee meter dat ik journalist was en een artikeltje wilde schrijven over crack. 

Hij lachte mij uit en riep tegen wat rondhangende kansjongeren dat ik wel een hele brutale bleekscheet was. Misschien moest ik maar een glas melk bij mijn moeder thuis gaan drinken. Op dat moment zag ik Melody, een beruchte crackhoer bij wie ik eerder dope had gescoord. "Geef me je pijp en een paar hits, Mel", zei ik. Ik brak twee capsules kapot, leegde die in de pijp en rookte de rotzooi in één keer op. Toen mocht ik naar binnen van de verbaasde neger, die ik ook nog eens tien dollar in zijn enorme hand drukte. 

Alleen in Noordeloos lukte het mij niet te scoren. Ooit moest ik voor de Groene een pakkend verhaal maken over dat door en door christelijke gehucht in de Alblasserwaard. Een reportage over God, of iets daaromtrent. Ik stapte uit de bus, die eens in de drie uur vanuit Arkel vertrok. Een tiental huizen, vijf kerken en uitgestorven straten. Ik plukte wat faits divers uit het huis-aan-huis-blaadje en ging vervolgens met een doodswens afkicken in een bushokje. Dealers waren in geen velden of wegen te bekennen. Uiteindelijk werd ik uitgenodigd door een aardige koster. Hij deelde zijn gehaktbal met mij en tijdens het eten werd ik onafgebroken aangestaard door acht zwijgende kinderen. De koster bad na het eten voor mijn behouden thuiskomst en bracht me met de auto naar Arkel. Dat waren nog eens reportages!

Ik moest aan Noordeloos denken toen ik met Teun naar Ter Apel reisde. Ik wist niet eens waar Ter Apel lag. Ergens bij Groningen, zo dacht ik. Dat klopt gedeeltelijk want ligt in de provincie Groningen, op de grens van Drenthe en Duitsland. Sta mij toe het VVV te citeren: 

Het dorp Ter Apel is ontstaan bij een klooster. Dit klooster is het enige overgebleven plattelandsklooster van Noord-West Europa en trekt samen met de omliggende kloosterbossen elk jaar vele bezoekers naar Ter Apel. Bezoek Ter Apel en dit uniek historisch bouwwerk. Geniet van de natuur en ervaar de rust en de stilte!

Teun en ik kwamen net uit Denemarken en Zweden en maakten even een stop bij onze vrienden Yvonne en Homme in Garnwerd, het prachtige trouwdorp dat onder meer bekend werd door kunstenares  Fritzi Harmsen van Beek die daar uiteindelijk haar slepende gevecht met Koning Alcohol verloor. Teun komt van het Brabants platteland, ik van de Veluwe, en wij zijn dol op op boeren en op het authentieke Nederland uit onze jeugd. Niets maakt ons blijer dan de lucht van verse koeienstront. 

Enfin, na een natte avond bij Yvonne en Homme kachelden wij naar Emmen, alwaar wij de beruchte bus - vol Somalische en Afghaanse  terreurjongeren - zouden nemen naar kloosterdorp Ter Apel. Emmen heeft natuurlijk zijn schitterende voetbalclub en zijn diergaarde, maar verder wil je er dood noch levend gevonden worden. Op het perron waar de terreurbus zou vertrekken, stonden twee boa's: een schattig blond meisje en een pokdalige edoch sympathieke Emmense boerenknul. Ze werden steeds opgetrommeld als de bus naar het AZC zou vertrekken en waren verdrietig dat zij geen wapenstok en handboeien mochten dragen en hun collega's in Meppel wel. 

De busrit door het woeste natuur van Groningen was teleurstellend omdat er geen Somalische terroristen aan boord waren, alleen een Afghaanse familie in bonte klederdracht. Na ruim een half uur arriveerden wij bij het pittoreske AZC waar het krankzinnig druk was: nieuwe Nederlanders die een slaapstoel hadden gereserveerd maar ook heel veel hangjongeren die kennelijk klaar waren met pingpongen en de cursus origami in de recreatieruimte. 

Het dorp Ter Apel  is een dikke veertig minuten lopen, zo ontdekten wij al heel snel.

Bon, Teunis en ik zijn gepokt en gemazeld op de diverse killing fields op de aardkloot en gingen er van uit dat onze sociale en betrokken en verschillige reportage een einde zou maken aan de hetze tegen Somaliërs en Afghanen, die alleen maar naar Nederland zouden komen om de boeren te verjagen en na de geslaagde omvolking een Miele krijgen en een achtpersoons Babboe, op voorwaarde dat ze geen stikstof gaan produceren en dus alleen op vrijdag na de preek en op zaterdag en zondag worstjes en geitenkloten mogen grillen op hun traditionele houtvuur.  En de Nederlanders vinden het natuurlijk prachtig dat de die rotboeren worden verjaagd naar Polen, Canada en Zuid-Amerika want de Nederlander is een meelzak die alles pikt en niet opstaat als je er keihard op mept. 

Teun sloeg meteen aan het fotograferen en ik maakte een Instragrammetje van een clubje Groningse boeren die ze in een uniform hadden gestoken. Ik wil er niet meteen een Godwin bij halen maar we mogen blij zijn dat deze mannen van stavast niet rond 1920/1925 waren geboren. Nou, die mannen begon meteen tegen mij en Teun te schreeuwen (Ter Apels dialect lijkt verdacht veel op Duits) en al spoedig waren we omringd door de kinderen van ir. Mussert. Vervolgens kwam er hoge meneer die meer bling bling op zijn jassie had rinkelen dan de mislukte BOA's, en die zei dat we onmiddellijk het terrein moesten verlaten omdat we zonder accreditatie aan het werk waren. Teun heeft dezelfde kwalen als ik en lijdt bovendien aan PTSD en zijn Brabantse gemoedelijkheid heeft dientengevolge een kort lontje. We voelden ons dermate bedreigd door de de Sturmabteilung van het AZC en hun opgejutte Somalische jongeren, dat wij met gevaar voor eigen leven het terrein moesten ontvluchten. Enfin, ik laat Teun zelf aan woord, omdat ik nu overmand ben door emoties en de tranen over mijn kroontjespen en het geschepte papier met eigen briefhoofd biggelen:

Een natiestaat die de eigen territoriale integriteit niet kan handhaven

"Nou, lieve Tuur, dat mag je best weten, grote vriend. het deed heel veel pijn toen wij als bonafide journalisten in het bezit van de nodige credentials door een stelletje BBS-typetjes (bril, baard, snor, red.) van de beveiliging uit het AZC Ter Apel werden gesmeten. Ik kreeg meer medewerking van de Taliban tijdens mijn laatste reportage over crystal meth. En dat terwijl wij juist van plan waren een eerlijk verhaal te maken over de asielcrisis die 0031 teistert. Want mijn Tureluurtje, ik begrijp dat er per week 700 stikstofproducerende asielzoekers, migranten, vluchtelingen, whatever, binnenkomen. Het hele systeem is verstopt, woningnood, oneindig procedures die oneindig veel geld kosten, ik hoef het allemaal aan jou en onze lezers niet uit te leggen. Mijn gewaardeerd collega antropoloog Dr. Jan van de Beek heeft alles haarfijn uitgerekend.

En dan praat ik niet eens over de uitgeprocedeerden, de Veiligelandieërs die nooit uitgezet zullen worden en in de illegaliteit verdwijnen met misdaad vaak als enige overlevingsstrategie. Het is tekenend voor de degeneratie van een van de meest ontwikkelde landen ter wereld dat het niet bij machte is ongewenste vreemdelingen te verwijderen. Een natiestaat die de eigen territoriale integriteit niet kan handhaven is ten dode opgeschreven. Ankie Broekers-Knol probeerde met de vuist op tafel te gaan slaan in Marokko maar werd straal genegeerd. En deze insipide klerken die nooit afgerekend zullen worden op hun incompetentie, zijn dan de leiders van ons land.

Ik heb ooit per toeval ‘De Wet van Behoud van Taboes’ ontdekt. Als het ene taboe sneuvelt, komt er een ander voor in de plaats. Zo is homofilie bespreekbaar, wat ik eigenlijk best wel goed vind. Maar wee en verdoemenis als je praat over overbevolking! Dat is het nieuwe taboe. Als je dat aankaart word je stante pede geëxcommuniceerd uit de goegemeente die heel strak heeft afgebakend binnen welke parameters je geoorloofd bent te discussiëren. Enfin, bref, iedereen die eerlijk en logisch denkt, weet dat de asielcrisis volledig uit de hand gaat lopen. En excuseer dat ik nu de Cassandra uithang."

Dankjewel, wapenbroeder Teunis. Enfin, wij dat hele teringeind naar de dorpskern van Ter Apel wandelen en het was daar nog deprimerender dan de kinderbegraafplaats in Volendam (allemaal wiegendood als gevolg van neef en nicht geeft scheef gezicht/zus en broer geeft geouwehoer). We moesten een half uur wachten op de bus naar de beschaving van Emmen, en ploften gedesillusioneerd neer op het enige terras: een Chinese snackbar, met een aanpalend Chinees restaurant. Wij besloten in onze oneindige wijsheid een warme chocomel met slagroom en een patatje oorlog te nemen, en nog voor de bus arriveerde begon ons darmstelsel vervaarlijk te rommelen. Ik zal de lezer de details besparen van onze bruine hellevaart, bovendien lezen mijn kinderen mee en die houden niet van vieze praat. Terwijl de bruine vlinders uit mij ontsnapten, dacht ik: Ter Apel verdient dit AZC (daar is over nagedacht door de VVD) en Nederland verdient een Ter Apel. Boontje komt om zijn loontje! 

Enfin, na verschoning te hebben gekocht bij de Etos en de Aktion, reden wij naar Brussel, om ons daar te gaan verdiepen in de omvolking (oeps!) en de islamisering van de hoofdstad van onze fiere EU. Tabee! 

De Profeet van Molenbeek keert terug naar Brussel

Arthur van Amerongen maakt voor GeenStijl een rondreis door Europa, door de achterwijken van de omvolking en langs de zonsondergang van het Avondland. Als volleerd wereldreiziger trotseert hij daarvoor met een klein budget menig beschimmeld hostel, karige koffietentje en als het moet: een stenen bankje in een stadspark. Desalniettemin is deze reis een kostbare aangelegenheid dus uw gulheid om Ome Tuur gevoed, verwarmd en gemotiveerd te houden op zijn barre bedevaart langs de historische artefacten van de Europese islam en ideologische boobytraps van de stille burgeroorlog, wordt hogelijk gewaardeerd: