Geenstijl

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 25, vandaag deel 26. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Woensdag 25 mei 2016  

Freek heeft me vanochtend via de telefoon verteld dat hij diverse bezoeken heeft gebracht aan de muziekstudio van mijn oud-klasgenoot Thijs. Ze hebben een klik en werken aan een reeks beats.

Om mij te danken voor mijn introductie bij Thijs, heeft hij me bij hem thuis uitgenodigd. Dat wil zeggen: bij het huis van zijn ouders. Ik heb gezegd dat ik kom en sta ik bij de voordeur van de villa. Volgens Freek hebben we het rijk alleen. Zijn ouders zijn enkele dagen naar de Veluwe waar ze gaan jagen op allerlei dieren.  

Pas na drie keer bellen gaat de deur open. Terwijl hij een koptelefoon van zijn hoofd trekt, verontschuldigt Freek zich. “Sorry,” zegt hij. “Ik zat naar wat beats te luisteren. Hoeveel keer heb je aangebeld?”

“Zes keer,” overdrijf ik.

Via een imposante hal waarin een enorme lamp hangt die bestaat uit tientallen kristallen bollen, lopen we naar de moderne keuken waar Freek uit de koelkast een fles champagne pakt. Via de huiskamer lopen we naar twee openstaande terrasdeuren die toegang geven tot de indrukwekkende achtertuin van het pand. Als we naar buiten stappen vraag ik Freek hoe het loopt met zijn sollicitaties.  

“Niet goed,” zegt hij terwijl hij zijn schouders ophaalt. “Ik reageer af en toe op een vacature. Maar het leidt tot niets. En echt rouwig ben ik daar niet om. Klinkt misschien heel idioot, maar ik ben elke keer blij als ik word afgewezen.”

Join the club denk ik.

We strijken neer op een loungebank die uitzicht geeft op het grote zwembad dat in het verlengde van het terras is aangelegd.

“Mooi hè?” zegt Freek terwijl hij zijn handen spreidt. “Weet je, als ik straks mijn eerste nummer heb, gaan we in deze tuin de video schieten. Paar lekkere wijven het zwembad in, paar flessen champagne in mijn handen, vette beats en knallen maar.”

Als Freek de fles champagne wil openen, klinkt zijn mobiele telefoon. Hij zet de fles neer, kijkt op de display, en besluit het gesprek aan te nemen.  

“Dino!” roept hij. “Alles flex man?”

Het gesprek dat zich daarna ontvouwt is nauwelijks te volgen. Het is alsof Freek een andere taal spreekt. Ik herken sommige woorden, maar de samenhang ervan ontgaat me, alsof twee klantmanagers met elkaar aan het overleggen zijn.  

Aan de linkerkant van het zwembad is een jacuzzi is aangelegd. Het ding staat aan. Duizenden bubbels vinden hun weg omhoog naar de oppervlakte, keer op keer. Achterin de tuin ligt een tennisbaan. Het net ontbreekt. Waarschijnlijk wordt de baan nooit gebruikt.  

Dan sluit Freek het gesprek af. Hij richt zich tot mij en zegt: “Dino is een maat van me. Hij heeft connecties, weet je wel. In de muziek-business. Hij gaat mijn demo naar een paar mensen sturen. Die gaan ernaar luisteren. Die gaan kijken of het wat is.”

“Dat klinkt goed,” reageer ik.  

“Er is wel een ding,” mompelt Freek. “Dino zegt dat ik een artiestennaam moet bedenken. Vandaag nog. Hij wil geen demo’s van iemand die Freek van Vuure tot Beregein heet rondsturen. Dat werkt niet, zegt hij. Dan gaan mensen niet luisteren.”

“Artiestennaam?”

“Ja, eentje die indruk maakt. Eentje die mensen onthouden. Eentje die lekker bekt, weet je wel. Hij zei dat ik mijn voornaam erin moet verwerken. Dat vindt hij lijp. Een rapper met de naam Freek. Maar er moet iets bij.”

“Ik ga je helpen,” zeg ik meteen. Ik grijp mijn mobiele telefoon en zoek naar een website waar we rijmwoorden kunnen vinden. Ik toets “Freek” in en druk op enter. “Kijk,” zeg ik terwijl ik Freek het resultaat laat zien.  

“Wat is dit?”

“Woorden die op je naam rijmen. Moet toch een beetje lekker bekken zei je?”

Freek kijkt me aan en richt zijn blik dan op het schermpje van mijn telefoon. Hij begint te lezen: “Week, Kwajongensstreek, Werkweek, Doodsbleek, Doodssteek, Kweek, Preek, Steek, Wittebroodsweek.” Hij kijkt naar mij en zegt: “Dat helpt toch voor geen meter man!”

“Tja,” mompel ik bevestigend. “Hier schieten we weinig mee op. Je kan jezelf toch moeilijk Freek Wittebroodsweek gaan noemen.”

Freek schudt zijn hoofd. “Eerst maar eens champagne, kijken we daarna verder.”

En dat doen we. Althans: Freek drinkt champagne en ik drink water. Drie glazen ieder.

Een half uur later hebben we een lijst met vijf namen: Lijpe Freek, Rijke Freek, Freaky Freek, Freek Fantastisch, en Fancy Freek. Freek neigt naar Lijpe Freek. Dat is “lekker lijp” legt hij uit. Maar ook Freaky Freek maakt nog een kleine kans. De andere namen staan nog wel op de lijst, maar zijn eigenlijk al afgevallen.  

Als we naar binnen lopen bedankt Freek me voor mijn input. “Ik laat je weten wat het wordt,” zegt hij. We schudden elkaars handen en ik vertrek.