“Wolla, erger dan inquisitie in Spanje”.

Er was natuurlijk ook goed nieuws de afgelopen week, want notabene de staatsomroep meldde dat er een uittocht van mohammedanen gaat plaatsvinden. De belangrijkste reden is dat ze in Nederland niet langer openlijk hun islamitische geloof kunnen belijden en naar veiligere oorden moeten vluchten, net als ooit de joden van het Iberische Schiereiland, de Hugenoten en de Mennonieten dat deden. Dit zal, aldus de NOS, leiden tot een braindrain en een human capital flight die slechts te vergelijken is met die van de exodus van joden in Duitsland naar de Verenigde Staten in de jaren dertig.

De NOS: Tijdens besloten netwerkbijeenkomsten spreekt Nourdin El Ouali, voorzitter van de Stichting Islamitische Organisaties Rijnmond met verschillende moslims die veel vragen stellen over de hidjra. "Sinds de opkomst van extreemrechtse partijen in verschillende Europese landen, vragen steeds meer moslims zich af of ze nog veilig zijn in Europa", zegt hij. De moslims die hij spreekt, noemen ook het gebrek aan Europees beleid op het Israëlische geweld in Gaza als een van de redenen waarom ze zich niet veilig voelen in Europese landen.”

Goh, mohammedanen in de slachtofferrol: je verwacht het niet. Broeder Nourdin, die om mij onbekende redenen in de gayscene van Rotjeknor El Anali wordt genoemd, kennen we nog als moefti van Hamas Rotterdam, ook wel NIDA genoemd. In thuislanden Turkije en Marokko zullen de feestcomités klaar staan om de terugkeerders (portemonnees op pootjes) met alle egards te ontvangen en zodoende is er sprake van een win-winsituatie. En in Dubai staan ze ook met de fanfare klaar om jonge Marokkaanse ondernemers uit Nederland te onthalen. Iedereen blij en opgeruimd staat netjes.

Rob Muntz had mij en twee andere goede vrienden uitgenodigd voor het Paasweekeinde in Londen. En wat er toen gebeurde…

Spy Wednesday/Schortelwoensdag

Robbie had een briljant idee: met zijn drie beste vrienden naar een skafestival van drie dagen in Londen. Het feest zou beginnen op Goede Vrijdag: een hele middag over de Theems varen met de Dixie Queen Paddle Steamer, waar Johnny Osbourne, bekend van Ice Cream Love, Barry Bigs, bekend van Toppop Yeah en Winston Groovy ( Please Don't Make Me Cry) op het programma stonden.

Op Schortelwoensdag, die in Engeland Spy Wednesday wordt genoemd, ontstaat de eerste verwarring. Muntz heeft al in december vier tickets geboekt bij de KLM en nu, een dag voor vertrek, blijkt dat Robbie en ik de instapkaarten niet kunnen downloaden. Muntz belt het KLM Contactcentrum. Dat soort gesprekjes ontaardt steevast in een kakofonische spraakverwarring en leidt meestal tot een langdurige burnout van de persoon die Muntz te woord moet staan. Voordat de juffrouw van de KLM volledig instort, stamelt ze nog dat we ‘s anderendaags ruim twee uur voor vertrek handmatig moeten inchecken. En dat anno 2024. Voor een vluchtje van amper 50 minuten…

Schortelwoensdag, de woensdag voor Pasen, wordt zo genoemd omdat het klokgelui wordt opgeschort tot en met Stille Zaterdag. Spy Wednesday verwijst natuurlijk naar Judas, die ons aller Jezus verloochende. Het kan geen kwaad om zulks uit te leggen, omdat de reaguurder tegenwoordig meer weet over de rituelen van de heilige vastenmaand ramadan dan over Pasen, een van de pijlers van onze beschaving.

Hier ziet u Judas in actie in Jesus Christ Superstar. De goede man is pikzwart, een halve eeuw voor Gemini van Google AI.

Gerrit zou op zaterdag 30 maart 80 zijn geworden en dat moest groots gevierd worden, zo dachten zijn biograaf Arie Pos - vriend van de show - uitgeverij Ezo Wolf en mijn persoontje.

(Tevens StamCafé)

De Bezig Bij besteedde namelijk totaal geen aandacht aan de verjaardag van hun sterauteur en de wegkwijnende uitgeverij zet liever de volidiote jodenhater Dyab Abou Jahjah in het zonnetje dan ons aller Gerrit.

Voor de jonge lezers die geen idee hebben wie Komrij is, hier een vrolijk filmpje waarin de goede man zwetend in een zwart pak door de hel van Salou strompelt, een naam die waarschijnlijk wel heel veel bellen doet rinkelen bij de reaguurders.

En hier een vlijmscherpe Komrij over het verraad van zijn generatie, in de talkshow van Pauw en Witteman.

Tevens: Stamcafé

HO EVEN. HEEFT U HET BOEK ANNUS HORRIBILIS VAN ARTHUR VAN AMERONGEN, DAT NU TE KOOP IS IN EEN UNIEKE GS-EDITIE AL?

Het was deze week weer lachen, gieren en brullen met de Verenigde Naties, de freakshow die is opgekocht door islamofascistische dictaturen. Afgelopen vrijdag nam de Algemene Vergadering een resolutie - ingediend door failed state Pakistan - aan om islamofobie wereldwijd terug te dringen.

15 maart is niet geheel toevallig De Internationale Dag ter Bestrijding van Islamofobie, net zo’n bizar gedrocht van de VN als de Internationale Dag van het Geluk, die vandaag gevierd wordt.

Finland is door de VN voor de zevende achtereenvolgende keer tot het gelukkigste land van de wereld gebombardeerd. Nou, wie wel eens een film van Aki Kaurismäki heeft gezien, weet wel beter. En kijk maar eens naar dit filmpje over Finse depressiviteit.

De resolutie van Pakistan roept onder meer op tot gecoördineerde actie om het aanhoudende geweld tegen moslims te bestrijden. Wat een gotspe van een van de meest verschrikkelijke dystopieën ter wereld. Lees maar mee: Blasphemy-related violence against religious minorities, fostered in part by government persecution and discriminatory laws, intensified. Attacks by Islamist militants, notably the Tehrik-i-Taliban Pakistan (TTP) and Islamic State of Khorasan Province (ISKP), targeting law enforcement officials and religious minorities, killed dozens of people in 2023.

En om nog maar te zwijgen over eerwraak, net zo’n populaire sport in Pakistan als cricket. En de derde sport van het land is grooming, maar dat doen vrome Pakistanen het liefst in het Verenigd Koninkrijk.

Soep van de Week (tevens Stamcafé)

BELANGRIJKE DIENSTMEDEDELING: HET BOEK ANNUS HORRIBILIS VAN ARTHUR VAN AMERONGEN IS NU TE KOOP IN EEN UNIEKE GS-EDITIE

Kijk, dat het mohammedaanse volksdeel de schurft aan joden heeft, is niet nieuw. Ik pak even de Groene Amsterdammer van januari 2004 er bij, een vlammende polemiek van Paul Andersson Toussaint over Jodenhaat in Amsterdam.

Gideon van der Sluis (27) is voorganger van de synagoge in de Amsterdamse buurt de Pijp. Op sabbat draagt hij een speciaal gehaakt wit keppeltje en een mooi pak. Na de dienst bezoekt hij vaak vrienden in de Rivierenbuurt. Als hij dan ’s avonds vroeg terugloopt naar het centrum, hangen voor een pizzeria in de Van Woustraat altijd Marokkaanse jongens rond. Elke keer staan ze hem daar en groupe uit te vloeken: “Jahoed, jahoed! Vuile kankerjood!” Ze gooien muntjes tegen zijn rug, soms wordt hij bespuugd. Van der Sluis loopt door, zegt niets terug, wil ze niet aansporen, zijn sjabbes niet laten versjteren. Hij draagt zijn keppel bewust en trots. Gideon van der Sluis: “Met mijn keppel ben ik extra herkenbaar. Maar juist nu wil ik laten zien dat ik joods ben. En dat ik me op geen enkele manier laat intimideren door deze walgelijke praktijken. Het is een enorm probleem en het wordt steeds erger. Vijf jaar geleden was één opmerking per jaar al veel. Nu gebeurt het elke week. Er zijn nu wijken, zoals de Indische buurt, de Transvaalbuurt en West, waar joden met een keppel niet meer kunnen lopen.”

Een jaar eerder, op 9 november 2003, waarschuwde Frits Bolkestein bij de herdenking van de Kristallnacht voor de virulente jodenhaat waarmee een groeiende groep burgers van Europees-Arabische afkomst is behept.

Tevens ook Stamcafé

Dikke mensen zijn vies en walgelijk en moeten dood. Mag ik dat zeggen? Ja, dat mag ik zeggen, want ik weeg op het moment van schrijven 96 kilo terwijl mijn streefgewicht 82 kilo is. En ik heb een doodswens. Al jaren. Dus dan mag ik andere vetklompen ook doodwensen.

Ik woog tot mijn veertigste altijd 69 kilo. Wat is er toch allemaal misgegaan in mijn leven? Was het wel zo verstandig om met mijn coke- en crackdieet te stoppen?

Net als Frans Timmermans kan ik mijn veters niet meer strikken en mijn poepertje niet meer zelfstandig schoonvegen na het kakken.

De talloze pijnen die mijn lichaam teisteren, zijn grotendeels verwant aan morbide obesitas. In Annus Horribilis heb ik al die fysieke (en geestelijke) kwellingen tot in den treure uitgemolken dus daar zal ik de reaguurder niet meer mede lastig vallen.

Toch een kleine update: ik heb mijn poep, plas en bloed laten controleren en de uitslag van al die testen was verontrustend positief. Mijn geneesheer Remco zei dat ik een jonge God was. “Ja maar, dottore,” sputterde ik tegen, “en die chronische pijnen dan?” Hij wees smalend naar mijn barriguinha en zei: “Je pens is minstens 12 kilo te zwaar. Dat is de bron van alle ellende. Doe daar wat aan, jonge vriend!” Ik nam een dapper besluit: voor het eerst in 35 jaar ga ik weer naar de sportschool. De gang naar Canossa. De veertien staties van de kruisweg.

Soep van de Week, tevens StamCafé

Sunny de NSB’er

Sunny Bergman ging eerst bij de VPRO klikken over het vermeende huiselijk geweld en de buitenechtelijke escapades van Theo Maassen en hing vervolgens aan de bel bij NRC Handelsblad. Maar de krant zag af van publicatie van de roddel. Het gesjeesde soapsterretje bleef leuren en kwam bij weekblad Privé terecht met de “scoop” (het 125 duizend woorden tellend app-gesprek tussen de vrouw van Theo en zijn minnares), die nog steeds niet het door haar gewenste gevolg heeft: het ontslag van Theo Maassen.

De VPRO heeft hem vooralsnog niet gecanceld en het duurt nog een paar maanden voor Zomergasten weer begint, al schijnt er meer dirt over Maassen op komst te zijn. Als hij er dan toch uitvliegt, gaat bij Bergman de vlag uit.

Johan Derksen over de kwestie: “Er wordt schande gesproken dat Theo minnaressen heeft." Daar heeft Sunny Bergman niks mee te maken en daar heeft de VPRO niks mee te maken. Alleen Theo zijn vrouw zou er wat van kunnen zeggen”.

Derksen haalt ook het ‘gebroken neus-incident’ aan. "Het is flinterdun. Als Theo zijn handjes laat wapperen en vrouwen slaat? Dat vind ik heel kwalijk. Dan vind ik Overmars met een dickpic een kwajongen vergeleken met waarvan Theo van beschuldigd wordt.” Maar volgens hem is dit alles niet hard bewezen. "Ik vind ook dat als dames boos zijn en aangifte willen doen, dan gaan ze naar de politie. Maar je doet geen ‘aangifte’ via Sunny Bergman bij de VPRO.”

Ik interviewde Kevin van Vliet, correspondent in Zuid-Afrika (a.s. zaterdagavond te lezen op GeenStijl) en we hadden het over de digital nomads die als sprinkhanen neerstrijken in Kaapstad.

Urban Dictionary, mijn favoriete woordenboek, omschrijft het fenomeen treffend:

1. A trust fund kid who has a job that is not really rooted in reality. They travel and spend beyond their own means for long periods of time. Perpetually pretending to have a perfect social media life and considers themselves intellectually superior to most conventional earners. They almost exclusively use white and or passport privilege to their direct economic advantage whether or not they acknowledge the abuse of said privilege.

2. Most people named Greg.

3. Someone you only swipe right on tinder if you are really poor and are desperate for a meal in a foreign country.

4. One of hundreds of thousands of bloggers who's primary audience is their immediate family members who live vicariously through their travels and likely finance them.

Lissabon is reeds helemaal verziekt door deze woke flapdrollen, die bij voorkeur quinoakoffie drinken uit een halve avocado, louter clichés uitbraken en niet bepaald geliefd zijn bij de locals omdat ze de huurprijzen omhoog jagen en oude knusse volkswijken gentrificeren. De stad was al voor de corona verziekt door Airbnb, couchsurfers, hengstenballen, krolse Viva-meisjes uit de Vinex en Libelle-vrouwen op gifgroene Crocs, in afritsbare driekwartsbroeken en met kortpittige kapsels. En al langere tijd werd de stad, waar ik eind jaren zeventig voor het eerst kwam, geteisterd door lonelyplanetitislijders die louter communiceren in backpacker Esperanto, een simpele taal met hoofdzakelijk bedragen en informatie over hostels, transport, restaurants en absoluut onmisbare bezienswaardigheden. Het is een syndroom, een obsessie, een dwangneurose, een virus genaamd lonelyplanetitis.

Een vuistdikke biografie die opent met een knetterende vloek geniet onmiddellijk mijn interesse en mijn waardering. Mark Koster, die eerder de bijzonder smakelijke pageturner De Mol. De machtigste mediafamilie van Nederland schreef, is in de opening van De Belg. Christian Van Thillo. De mediakoning van de Lage Landen meteen op ramkoers.

‘God-ver-dom-me!’ Christian Van Thillo is geïrriteerd. De grootste mediaondernemer van de Lage Landen zit zich te verbijten in zijn helder verlichte werkkamer op de tiende etage van het hoofdkantoor aan het Mediaplein 1 in Antwerpen. Hij heeft zich verschanst aan de ronde tafel die uitzicht biedt over de skyline van zijn geboortestad. Dit is de plek van de patron. De uitkijkpost over zijn rijk, uitwaaierend van Aubange, in het zuidelijkste puntje van Wallonië, tot aan Bourtange in Noordoost-Groningen, een gebied met bijna 29 miljoen inwoners die hij allemaal bereikt met zijn kranten, tv-zenders, radiostations, magazines, apps en internetportalen. In Denemarken bezit hij ook nog een krant: Berlingske. De persbaron heeft een kopje espresso voor zich staan en heeft zichzelf een glas bruiswater ingeschonken. De koolstof sist nog even in het glas. De zon valt over zijn gezicht. Een man met een spits voorkomen en een mond die tuit als hij zich onrechtvaardig behandeld voelt. En dat is nu het geval. Christian Van Thillo bestudeert de man tegenover hem. Het kan toch niet waar zijn dat die mens al die onzinverhalen gelooft waarin hij als sukkel wordt weggezet? Het is toch van de zotte dat Christian Luc Marleen Maria Van Thillo, bijna zestig jaar, door deze man wordt afgeserveerd als ondernemer die zijn imperium heeft opgebouwd met subsidies van zijn politieke vriendjes? Dat. Is. Niet. Waar. Dertig jaar heeft hij aan zijn imperium gewerkt. Dertig jaar! Meer dan tienduizend dagen. Elke dag alles gegeven, op een paar dagen na als hij even een paar uur fietste, surfte of in de Caribbean in zijn catamaran lag te dobberen. Dit hoeft hij niet te pikken... Waarom kennen die persmuskieten de feiten niet?

Tevens: Stamcafé

In het tragische vaderland werd de kabinetsformatie hervat en de soep van de week pruttelde dientengevolge vrolijk door op mijn Château Suprême van La Cornue, de Rolls Royce onder de fornuizen (een erfstukje van mama zaliger).

U weet dat ik Frenske had afgeschreven na zijn verpletterende nederlaag tegen Geert Wilders, maar de goede man is net als herpes: je komt er nooit meer vanaf.

Mijn officiële ongeautoriseerde biografie van Frenske (met voorwoord van Bas Paternotte en nawoord van Rob Hoogland, limited edition en bovendien genummerd, gepreegd en gesigneerd) was fit to print, maar toen moest er ter elfder ure plotseling een hoofdstuk bij, want de kans bestaat dat Timmermans alsnog premier wordt.

Na het kerstreces ging de Machiavelli van Heerlen dan ook vol in de aanval op zijn nemesis Ronald Plasterk en de deelnemers aan de kabinetsformatie. Frenske de zelfverklaarde straatvechter is natuurlijk altoos gefundenes Fressen (pun intended) maar het hoogtepunt voor de Timmermans-watchers was toch wel zijn speech voor de PvdA in Amsterdam.