Palliewappe persvoorlichter XR: man, vrouw of genderverdwaasde mohammedaanse oliebol?
Soep van de Week

Bas Paternotte is altijd een zeer betrouwbare nieuwsbron maar deze week had hij mij flink tuk met fake news. Het gemeentehuis van Utrecht en burgemeester Sharon Turf werden belaagd door zeer agressieve palliewappies en Bassie twiette dit. Op de foto zie ik een hysterische pot, die vermoedelijk stijf staat van de Captagon, de enige dope die het etiket halal mag dragen. Crystal meth voor mohammedanen dus. Ik ben even naar de bewegende beelden gaan kijken en hoorde het boegbeeld van activistisch Nederland - dat zich identificeert als Laleh Al Marjani - krijsen en gillen als een bezetene, en dat bevestigde mijn theorie dat Laleh een bull dyke is. Bassie plakte er vervolgens nog deze twiet onder, waarin hij Laleh bewust of onbewust misgendert als “ hij”.
Al Marjani krijst letterlijk dat de slachting van 7 oktober 2023 een inside job was van de Mossad, de Shin Beet en de Wijzen van Zion. Deze Laleh, woordvoerder van onder meer Black Lives Matter, Extinction Rebellion en Free Palestine, afdeling Tytsjerksteradiel, is ook nog eens poëet, verhalenverteller en filmmaker en in die hoedanigheid huispot van Pakhuis Zwijger, de Nederlandse variant van de gezellige Beierse bierkelders in de geest van Adolf Hitler. Overigens vond ik op het woke politiek correcte Chat GPT alleen maar lofbetuigingen zoals deze: Laleh combineert kunst en politiek: ze maakt spoken word, organiseert acties, bouwt communicatie met chant, poëzie en visuele taal. Haar doel is om kunst als daad van verzet in te zetten, en ze heeft deelgenomen aan panelgesprekken zoals bij Pakhuis de Zwijger over het beeld van verzet en activisme.
Ik moest meteen denken aan de gesjeesde buikdanseres Monique Samuel, die u hier onder haar artiestennaam Mounir “chant” en spoken word ziet doen tijdens de opening van het bevrijdingsfestival in Brabant. Hier kunnen geen Theo & Thea tegenop, vrienden!
LIVE - Demo Rotterdam tegen Asielwetten
Kom Soep! Kom Soep! Heel Nederland naar de poep!
Kom Soep! Kom Soep! Heel Nederland naar de poep!

Gaan we nu een kijkje nemen in 010, waar men van plan is om te demonstreren tegen de aangenomen asielwetten. Wetten kwamen er onlangs door omdat Frans Timmermans en zijn vierde vrouw (PvdA) liever op Keti Koti aan het deugen waren ipv aan het werk in Den Haag. Meteen daarop kwam de linkschristelijke deepstate (Senaat, VNG, RvS) in actie, en ging het CDA bij monde van Henri Bontenbal in de missionarishouding - en de Kom Soep Meme was geboren. Volgens het internet zijn er tussen de 23.000 en 58.000 ondermijnende illegalen in Nederland, zeg maar gerust: een stad als Rijswijk. Petitie GroenLinksPvdA tegen de asielwetten die met dank aan Timmermans democratisch zijn aangenomen, staat inmiddels op 126.000 ondermijnende handtekeningen. Dus het zal wel retedruk worden in Rotjeknor. Live-ticker HIERRR. Later meer.




kiekeboe

Eerste Kamer zegt nu al STOP tegen asielwetten
Geen oplossingen voor de asielcrisis deel 10000

We hebben dit natuurlijk totaal niet zien aankomen. O wacht toch wel. De asielwetten van demissionair minister Van Weel (VVD) kwamen vorige week nog door de Tweede Kamer maar nu is daar die veel belangrijkere chambre de réflexion. En die lijkt nu al te zinspelen op een dikke NEEN, want de vereiste meerderheid: is er (nog) niet. Het CDA en de SGP (stemde in de Tweede Kamer nog voor) lieten al weten de strafbaarstelling op hulp aan illegalen onchristelijk te vinden en eisten aanpassingen. Ook de linkse partijen hebben geen trek in asielwetten want die willen nu eenmaal open poorten, wat ze de kiezer in campagnetijd ook proberen te verkopen. Dus wordt er nu gesaboteerd zoals alleen de Eerste Kamer dat kan. Uitstel, extra vraagjes en natuurlijk een keuringcheckoordeel door de Wijzen van de Raad van State. Soort feest van de democratie zeg maar. Ondertussen gaan we vrolijk verder met de asielcrisis en gaan wij aan een kommetje overheerlijke verse SOEP, mét ballen!
Ja dit dus
De jammerlijke ondergang van de loveboat van Greta & The Flotillas
Soep van de Week in Het StamCafé

door Arthur van Amerongen
Met aanzwellend leedvermaak volg ik de omzwervingen van de Freedom Flotilla Coalition, en met name die van de loveboat van Greta Tunberg. Ik ben in goede zaterdagse luim, vrienden, en dump daarom hier meteen de weergaloze titelsong van die geweldige serie. Dan was het stil op straat, beste mensen, als The Love Boat werd uitgezonden.
We zagen schitterende beelden van een zeer krolse Greetje, met een cocktail in haar hand tijdens een magistrale zonsondergang op de Middellandse zee. We zagen haar glijden op de paal van het kraaiennest en ik moest meteen denken aan Babah Tarawally de Piraat, u weet wel, die dikke meneer van kleur in Asterix en Obelix. Eerlijk gezegd wekt die zaaddodende Zweedse gif-trol bepaald geen zondige gedachten in mij op, maar ik vroeg me toch af of ze tijdens deze epische zeiltocht op diesel nu eindelijk haar mödomshinna gaat verliezen.
Israel don’t worry: GeenStijl stands behind you
Soep van de Week in Het StamCafé

door Arthur van Amerongen
Ook uw nederige inkthoer was op de nu reeds legendarische zomerborrel van GeenStijl gisteravond. Daar had het weldenkend deel der natie (politici, conferenciers, schrijvers, journalisten, kunstenaars en en een flinke vlucht paradijsvogels) zich verzameld en wat mij vooral opviel, was de luchtigheid van de happening, die mij eerder deed denken aan een bijeenkomst van Genootschap der Gulle Lach dan een putschistentreffen in een willekeurige bierkelder in München in november 1923. Veel van de aanwezigen worden door de systeemmedia en hun handlangers botweg als fascisten afgefakkeld en dat is natuurlijk “die Umwertung aller Werte”. Ginny Mooy, de ooit zo aantrekkelijke en bevlogen antropologe die zich bekommerde over kindsoldaten in Afrika maar net iets teveel “native” ging - ze liet zich bezwangeren door een kindsoldaat - maar er nu uitziet als een kruising tussen ma Flodder en Hanna Tokkie, twieterde gisteren dit:
Geert Wilders, iedereen van de PVV, Bart Nijman, Arthur van Amerongen, Maaike van Charante, Bert Brussen, de hele redactie van de T., de hele redactie van Geen Stijl, Sander Sassen, Sander van Dam, de Kuhrtjes, Teun Voeten, talloze Nederlanders die door de hasbararoom van Israël worden ingezet om 1. de Israëlische propaganda te verspreiden en 2. tegenstanders van de genocide te shamen, intimideren en bedreigen om ze de mond te snoeren. Dat zijn nogal uithangborden zeg. Dat een land dit soort totaal nare losers inzet voor zijn 'charme-offensief', dat zou je alles moeten zeggen over hun intenties.
Ik zeg dit, omdat ik echt nog heel velen van jullie zie die de narratieven van die club overnemen, ermee in serieuze discussie gaan en er een fair gesprek van proberen te maken, dan toch maar proberen een soort redelijk midden te zijn (wtf?), nog steeds bang zijn om beschuldigd te worden van antisemitisme, of onder de indruk zijn van haatcampagnes door die accounts. Wie ook maar een beetje platform heeft en zich tegen Israël keert, kan duizenden tweets tegen zijn/haar persoon verwachten, karaktermoord, hell...er komen zelfs foto's voorbij van mijn onderkin. Het is niet boeiend. Protest moet helaas schuren. Er gaan mensen dood aan ondervoeding en constante bombardementen. Nederland is medeplichtig. Je bek houden, is instemmen.
Arthur van Amerongen - Ben ik een racist?
Soep van de Week in Het StamCafé

Ik was Sylvana Simons helemaal vergeten, tot ik las dat haar langverwachte memoires dit jaar verschijnen. De uitgeverijen stonden in de rij en na een zinderende veiling verkocht literair agent Paul Sebes de rechten aan De Arbeiderspers. Op deze foto zien we het voltallige personeel van de AP rondom Sylvana geschaard. Er is taart, nondescripte bruiswijn en op de tafel liggen de contracten. Vijf oude blanke redacteuren heffen het glas ietwat ongemakkelijk, de meisjes van AP zijn dolgelukkig en zingen nog net niet: “Zo’n goeie hebben wij nog niet gehad!”
Dat is niet helemaal waar, want ooit gaf Nijgh & Van Ditmar, het zusje van AP bij moederconcern Singel Uitgeverijen, in het kader van de inclusiviteit de memoires van pornoster Bobbi Eden uit. Ook toen vochten de uitgeverijen om de rechten. Ik had net Mambo Jambo uitgebracht bij Nijgh & Van Ditmar en Bob en ik waren dus collega’s. Voorafgaande aan het Boekenbal was er een etentje van de zaak en de Haagse diva was het gesprek van de avond. Ik zat aan tafel met een paar opgewonden redactrices en vroeg of ze weleens een filmpje van Big Bob hadden gezien, en met name haar specialiteit: de triple anal (niet te verwarren met de triple axel). Voor de reaguurders en andere kenners van de volwassenenindustrie is dit een vertrouwd begrip, maar de bakvisjes van Nijgh hadden geen idee en ik heb die discipline uit het pornogebeuren vervolgens uitgelegd aan de hand van een filmpje van good old Bob. En foetsie waren de meisjes, die vermoedelijk zelfs nog nooit een pinkje in hun poepertje hadden gestoken. En toen zat ik moederziel alleen aan de tafel, terwijl Bobbi door ploeterde op het schermpje van mijn Galaxy. Story of my life! Ik meen dat er dertig exemplaren zijn verkocht van Het openhartige verhaal van Nederlands meest succesvolle pornoster en ik ben benieuwd wat er met die eerste druk van 10.000 is gebeurd. Na deze flop bracht Bob nog Naaien@Home met Bobbi Eden. Naailes voor beginners uit, Haken@Home 3 - Iedereen kan knuffels haken met Bobbi Eden, Hoe begin je een moestuin en tot slot Hoera baby onderweg! En daarna bleef het stil rond de gedoofde ster. Op de een of andere manier dachten ze bij Nijgh dat de herinneringen van een pornoster inclusief en woke waren, iets met Tank Girl, Power Woman en Radicaal Feminisme en zo denken ze natuurlijk ook over Sylvana.
Don’t stick your dick in crazy
Soep van de Week in het StamCafé

door Arthur van Amerongen
Mannen, we moeten het eens over ‘mijn afschuwelijke witheid’ hebben. Deze openingszin had van Joris Luyendijk kunnen zijn, maar hij is van de stapelgekke Fréderike Geerdink. Zij valt in de categorie “don’t stick your dick in crazy”. Ik hoor de reaguurders meteen denken: “ik zou haar nog in geen duizend jaar doen! Nog liever word ik het bajesbruidje van Bubbah, zodat ik tenminste verzekerd ben van sigaretten, zeep en fraaie lingerie.”
Maar stel nou dat je Gekke Freddie uit Hengelo tegenkomt in de rimboe van Koerdistan en je zit met haar na een dag wapengekletter aan de bar in het enige hotel waar alcohol wordt geschonken, en je zuipt samen met haar een fles lokale moonshine op. Wellicht bestaat dan de mogelijkheid dat je met haar tussen de keihard gestevende lakens eindigt. Ver van huis en haard is zo’n avontuurtje redelijk ongevaarlijk, maar als deze escapade plaats zou vinden in de nabijheid van je woonst, dan is er een reële kans dat ‘s anderendaags het lievelingskonijn van je dochtertje in de pan ligt te sudderen. Want Fréderike is namelijk zo gek als een deur. Ik pak er even een zeer recente twiet bij.
Hoe Sinan Çankaya denkt, formuleert, in perspectief zet, alles: bewonderenswaardig. Ik herken het van je geloof vallen, en met die afschuwelijke witheid niks meer te maken willen hebben. Waar val ik op terug? Op onze gedeelde menselijkheid, probeer ik. Ik lig onder vuur omdat de racistische non-journalist me gequote heeft maar als jullie wisten waar ik ben en wat een enorm gaaf interview ik net heb gedaan, zouden jullie begrijpen waarom ik die sukkels allemaal keihard uitlach. You can't touch me!
Ik heb jankallochtoon Sinan uitvoerig behandeld in de potkast die ik met Ruben Gischler maak, en mijn preek van de week wijdde ik aan de volslagen mafketel.
Laatste waarschuwing van de systeemmedia: van koffie gaat u dood
Soep van de Week

door Arthur van Amerongen
Een van mijn charmantste verslavingen is koffie. Voor de reaguurders die mij maar een truttige kastnicht vinden: ik maak mijn espresso met een Sage the Oracle Touch, en dan weten de coffeeholics en de queerspotters genoeg. Wat de bonen betreft ben ik nog volop aan het experimenteren. Normaliter rooster ik blanke bonen gewoon in de koekenpan en maal ik ze handmatig, maar dat staat mijn bomvolle agenda niet langer toe. Nu betrek ik mijn bonen van het schattige familiebedrijf A Flor da Selva in Lissabon. Ik drink mijn koffie gewoon uit een glas van IKEA, dus zo’n trut ben ik nou ook weer niet. Bovendien heb ik altijd last van trillende handjes, dus een duur koffieservies sneuvelt onmiddellijk in de afwas. Van mijn ma erfde ik een dozijn koffiekoppen (voor de kenner: Wedgwood Shagreen Jade), maar die zooi brak al toen ik de serviesdoos opende. Het liefst drink ik koffie vanwege mijn bibberitis uit een onverwoestbare tuimelbeker, maar het plastic combineert niet zo lekker met mijn goddelijke brouwsel.
Overigens kocht ik ooit in de koffiedriehoek van Colombia voor een habbekrats een vintage Victoria Arduino Venus en heb die zorgvuldig ingepakt en naar het postkantoor in Armenia gebracht. Het juweel is helaas nooit aangekomen (vermoedelijk zijn de snuffelhondjes er niet in gestonken of heeft een iemand van de douane in Colombia of in Portugal het kunstwerk gejat).
Ik sta altijd voor het krieken van de dag op en binge dan 6 koppen koffie om aan mijn cafeïnetax te komen. Zulks is goed voor de stoelgang en ik bak dan ook meteen een joekel van een dampende bolus. Aan obstipatie zal ik niet doodgaan, dat is een van de weinige zekerheden in mijn leven.
Arthur van Amerongen - Kankâh
Soep van de Week in Het StamCafé

Tekst & foto: Arthur van Amerongen
Een week of vier geleden zat er ineens een gemene puist op mijn rechterschouder. Ik fiets elke dag met een rugzak naar de sportschool in Olhão en in eerste instantie dacht ik dat de karbonkel veroorzaakt was door het schuren van de schouderband. Door de wrijving barstte de puist steeds weer open en spoot er gore pus uit. Toen dacht ik dat het een steenpuist was en smeerde ik er trekzalf op.
Ik vind trekzalf een geestig en ietwat scabreus woord, categorie vingerplant. Ook geestig: op sommige plekken in Brabant noemen ze mayonaise zalf. Maar goed…
Ik was allang blij dat de zweer op mijn schouder zat, en niet op mijn eikel of op mijn neus. Enige ijdelheid is mij namelijk niet vreemd en toen ik een jaar of veertien was, plamuurde ik mijn hele bek dicht met huidkleurige Clearasil omdat ik geteisterd werd door jeugdpuisten. Huidkleurig is niet helemaal de juiste omschrijving, want iedereen op de MAVO Beukenlaan in Ede lachte me uit omdat ik er uitzag als een combinatie van Lodewijk de Veertiende (ook wel bekend als De Zonnekoning) en een geschminkte toneelnicht, type Hein Jansen. Als de acnéplaag te erg werd, spijbelde ik en bleef ik de hele dag in bed en wilde ik dood. Het kon nog erger trouwens, qua puisten, want in mijn klas zat een jongen die pindarotsje werd genoemd. Die werd zoveel gepest met zijn puistenbek dat hij van lieverlee schandknaap bij de pisbak is geworden. Uiteraard alleen na zonsondergang.
De trekzalf hielp niet en ik besloot een fotootje van de karbonkel naar mijn huisarts te sturen. Die reageerde meteen, hetgeen ik verontrustend vond. “Tuur, dat is geen steenpuist maar een gezwel. Kom naar de kliniek in São Brás de Alportel, dan snij ik hem weg.” “Godverdomme,” dacht ik; “ik heb kanker…!”.
Fapper des Vaderlands wordt Onanist der Nederlanden
Soep van de Week in Het StamCafé

door Arthur van Amerongen
Mijn favoriete Neerlandicus is prof. dr. J.H.T. Joosten. De goede man promoveerde bij Kees Fens en is sinds 1 februari 2006 hoogleraar Nederlandse letterkunde aan de Radboud Universiteit Nijmegen. Joosten gooit regelmatig de knuppel in het hoenderhok van zijn vakgebied en het gekakel dat hij veroorzaakte met Hoera! Een boek en vooral Staande Receptie, waarin hij de kippetjes Renate Dorrestein, Connie Palmen en Elsbeth Etty verorbert, is een genot voor het oor.
Deze week stond er een heerlijke polemiek van hem in Neerlandistiek, en daarin sloopte hij - in navolging van GeenStijl - Babs Gons, de Sinterklaasdichter des Vaderlands die nog beroerder Nederlands schrijft dan Babah Tarawally en Jerry King Luther Afriyie samen.
Gonzo Babs ziet er uit als Samuel L. Jackson die in een Blaxploitation-film een gangsta-granny speelt in het door heroïne geteisterde Harlem van de jaren zeventig, maar laat ik eens een keer niet volledig ad hominem gaan op iemands uiterlijk.
De schat poept al jaren spuuglelijke zinnen uit, zoals deze in een column in Het Parool: “Ik duw de deadline die ik heb van het bureau en trap ’m onder het kleed.”