Soep van de Week in Het StamCafé

Met aanzwellend leedvermaak volg ik de omzwervingen van de Freedom Flotilla Coalition, en met name die van de loveboat van Greta Tunberg. Ik ben in goede zaterdagse luim, vrienden, en dump daarom hier meteen de weergaloze titelsong van die geweldige serie. Dan was het stil op straat, beste mensen, als The Love Boat werd uitgezonden.

We zagen schitterende beelden van een zeer krolse Greetje, met een cocktail in haar hand tijdens een magistrale zonsondergang op de Middellandse zee. We zagen haar glijden op de paal van het kraaiennest en ik moest meteen denken aan Babah Tarawally de Piraat, u weet wel, die dikke meneer van kleur in Asterix en Obelix. Eerlijk gezegd wekt die zaaddodende Zweedse gif-trol bepaald geen zondige gedachten in mij op, maar ik vroeg me toch af of ze tijdens deze epische zeiltocht op diesel nu eindelijk haar mödomshinna gaat verliezen.

Soep van de Week in Het StamCafé

Ook uw nederige inkthoer was op de nu reeds legendarische zomerborrel van GeenStijl gisteravond. Daar had het weldenkend deel der natie (politici, conferenciers, schrijvers, journalisten, kunstenaars en en een flinke vlucht paradijsvogels) zich verzameld en wat mij vooral opviel, was de luchtigheid van de happening, die mij eerder deed denken aan een bijeenkomst van Genootschap der Gulle Lach dan een putschistentreffen in een willekeurige bierkelder in München in november 1923. Veel van de aanwezigen worden door de systeemmedia en hun handlangers botweg als fascisten afgefakkeld en dat is natuurlijk “die Umwertung aller Werte”. Ginny Mooy, de ooit zo aantrekkelijke en bevlogen antropologe die zich bekommerde over kindsoldaten in Afrika maar net iets teveel “native” ging - ze liet zich bezwangeren door een kindsoldaat - maar er nu uitziet als een kruising tussen ma Flodder en Hanna Tokkie, twieterde gisteren dit:

Geert Wilders, iedereen van de PVV, Bart Nijman, Arthur van Amerongen, Maaike van Charante, Bert Brussen, de hele redactie van de T., de hele redactie van Geen Stijl, Sander Sassen, Sander van Dam, de Kuhrtjes, Teun Voeten, talloze Nederlanders die door de hasbararoom van Israël worden ingezet om 1. de Israëlische propaganda te verspreiden en 2. tegenstanders van de genocide te shamen, intimideren en bedreigen om ze de mond te snoeren. Dat zijn nogal uithangborden zeg. Dat een land dit soort totaal nare losers inzet voor zijn 'charme-offensief', dat zou je alles moeten zeggen over hun intenties.

Ik zeg dit, omdat ik echt nog heel velen van jullie zie die de narratieven van die club overnemen, ermee in serieuze discussie gaan en er een fair gesprek van proberen te maken, dan toch maar proberen een soort redelijk midden te zijn (wtf?), nog steeds bang zijn om beschuldigd te worden van antisemitisme, of onder de indruk zijn van haatcampagnes door die accounts. Wie ook maar een beetje platform heeft en zich tegen Israël keert, kan duizenden tweets tegen zijn/haar persoon verwachten, karaktermoord, hell...er komen zelfs foto's voorbij van mijn onderkin. Het is niet boeiend. Protest moet helaas schuren. Er gaan mensen dood aan ondervoeding en constante bombardementen. Nederland is medeplichtig. Je bek houden, is instemmen.

Soep van de Week in Het StamCafé

Ik was Sylvana Simons helemaal vergeten, tot ik las dat haar langverwachte memoires dit jaar verschijnen. De uitgeverijen stonden in de rij en na een zinderende veiling verkocht literair agent Paul Sebes de rechten aan De Arbeiderspers. Op deze foto zien we het voltallige personeel van de AP rondom Sylvana geschaard. Er is taart, nondescripte bruiswijn en op de tafel liggen de contracten. Vijf oude blanke redacteuren heffen het glas ietwat ongemakkelijk, de meisjes van AP zijn dolgelukkig en zingen nog net niet: “Zo’n goeie hebben wij nog niet gehad!”

Dat is niet helemaal waar, want ooit gaf Nijgh & Van Ditmar, het zusje van AP bij moederconcern Singel Uitgeverijen, in het kader van de inclusiviteit de memoires van pornoster Bobbi Eden uit. Ook toen vochten de uitgeverijen om de rechten. Ik had net Mambo Jambo uitgebracht bij Nijgh & Van Ditmar en Bob en ik waren dus collega’s. Voorafgaande aan het Boekenbal was er een etentje van de zaak en de Haagse diva was het gesprek van de avond. Ik zat aan tafel met een paar opgewonden redactrices en vroeg of ze weleens een filmpje van Big Bob hadden gezien, en met name haar specialiteit: de triple anal (niet te verwarren met de triple axel). Voor de reaguurders en andere kenners van de volwassenenindustrie is dit een vertrouwd begrip, maar de bakvisjes van Nijgh hadden geen idee en ik heb die discipline uit het pornogebeuren vervolgens uitgelegd aan de hand van een filmpje van good old Bob. En foetsie waren de meisjes, die vermoedelijk zelfs nog nooit een pinkje in hun poepertje hadden gestoken. En toen zat ik moederziel alleen aan de tafel, terwijl Bobbi door ploeterde op het schermpje van mijn Galaxy. Story of my life! Ik meen dat er dertig exemplaren zijn verkocht van Het openhartige verhaal van Nederlands meest succesvolle pornoster en ik ben benieuwd wat er met die eerste druk van 10.000 is gebeurd. Na deze flop bracht Bob nog Naaien@Home met Bobbi Eden. Naailes voor beginners uit, Haken@Home 3 - Iedereen kan knuffels haken met Bobbi Eden, Hoe begin je een moestuin en tot slot Hoera baby onderweg! En daarna bleef het stil rond de gedoofde ster. Op de een of andere manier dachten ze bij Nijgh dat de herinneringen van een pornoster inclusief en woke waren, iets met Tank Girl, Power Woman en Radicaal Feminisme en zo denken ze natuurlijk ook over Sylvana.

Soep van de Week in het StamCafé

Mannen, we moeten het eens over ‘mijn afschuwelijke witheid’ hebben. Deze openingszin had van Joris Luyendijk kunnen zijn, maar hij is van de stapelgekke Fréderike Geerdink. Zij valt in de categorie “don’t stick your dick in crazy”. Ik hoor de reaguurders meteen denken: “ik zou haar nog in geen duizend jaar doen! Nog liever word ik het bajesbruidje van Bubbah, zodat ik tenminste verzekerd ben van sigaretten, zeep en fraaie lingerie.”

Maar stel nou dat je Gekke Freddie uit Hengelo tegenkomt in de rimboe van Koerdistan en je zit met haar na een dag wapengekletter aan de bar in het enige hotel waar alcohol wordt geschonken, en je zuipt samen met haar een fles lokale moonshine op. Wellicht bestaat dan  de mogelijkheid dat je met haar tussen de keihard gestevende lakens eindigt. Ver van huis en haard is zo’n avontuurtje redelijk ongevaarlijk, maar als deze escapade plaats zou vinden in de nabijheid van je woonst, dan is er een reële kans dat ‘s anderendaags het lievelingskonijn van je dochtertje in de pan ligt te sudderen. Want Fréderike is namelijk zo gek als een deur. Ik pak er even een zeer recente twiet bij.

Hoe Sinan Çankaya denkt, formuleert, in perspectief zet, alles: bewonderenswaardig. Ik herken het van je geloof vallen, en met die afschuwelijke witheid niks meer te maken willen hebben. Waar val ik op terug? Op onze gedeelde menselijkheid, probeer ik. Ik lig onder vuur omdat de racistische non-journalist me gequote heeft maar als jullie wisten waar ik ben en wat een enorm gaaf interview ik net heb gedaan, zouden jullie begrijpen waarom ik die sukkels allemaal keihard uitlach. You can't touch me!

Ik heb jankallochtoon Sinan uitvoerig behandeld in de potkast die ik met Ruben Gischler maak, en mijn preek van de week wijdde ik aan de volslagen mafketel.

Soep van de Week

Een van mijn charmantste verslavingen is koffie. Voor de reaguurders die mij maar een truttige kastnicht vinden: ik maak mijn espresso met een Sage the Oracle Touch, en dan weten de coffeeholics en de queerspotters genoeg. Wat de bonen betreft ben ik nog volop aan het experimenteren. Normaliter rooster ik blanke bonen gewoon in de koekenpan en maal ik ze handmatig, maar dat staat mijn bomvolle agenda niet langer toe. Nu betrek ik mijn bonen van het schattige familiebedrijf A Flor da Selva in Lissabon. Ik drink mijn koffie gewoon uit een glas van IKEA, dus zo’n trut ben ik nou ook weer niet. Bovendien heb ik altijd last van trillende handjes, dus een duur koffieservies sneuvelt onmiddellijk in de afwas. Van mijn ma erfde ik een dozijn koffiekoppen (voor de kenner: Wedgwood Shagreen Jade), maar die zooi brak al toen ik de serviesdoos opende. Het liefst drink ik koffie vanwege mijn bibberitis uit een onverwoestbare tuimelbeker, maar het plastic combineert niet zo lekker met mijn goddelijke brouwsel.

Overigens kocht ik ooit in de koffiedriehoek van Colombia voor een habbekrats een vintage Victoria Arduino Venus en heb die zorgvuldig ingepakt en naar het postkantoor in Armenia gebracht. Het juweel is helaas nooit aangekomen (vermoedelijk zijn de snuffelhondjes er niet in gestonken of heeft een iemand van de douane in Colombia of in Portugal het kunstwerk gejat).

Ik sta altijd voor het krieken van de dag op en binge dan 6 koppen koffie om aan mijn cafeïnetax te komen. Zulks is goed voor de stoelgang en ik bak dan ook meteen een joekel van een dampende bolus. Aan obstipatie zal ik niet doodgaan, dat is een van de weinige zekerheden in mijn leven.

Soep van de Week in Het StamCafé

Een week of vier geleden zat er ineens een gemene puist op mijn rechterschouder. Ik fiets elke dag met een rugzak naar de sportschool in Olhão en in eerste instantie dacht ik dat de karbonkel veroorzaakt was door het schuren van de schouderband. Door de wrijving barstte de puist steeds weer open en spoot er gore pus uit. Toen dacht ik dat het een steenpuist was en smeerde ik er trekzalf op.

Ik vind trekzalf een geestig en ietwat scabreus woord, categorie vingerplant. Ook geestig: op sommige plekken in Brabant noemen ze mayonaise zalf. Maar goed…

Ik was allang blij dat de zweer op mijn schouder zat, en niet op mijn eikel of op mijn neus. Enige ijdelheid is mij namelijk niet vreemd en toen ik een jaar of veertien was, plamuurde ik mijn hele bek dicht met huidkleurige Clearasil omdat ik geteisterd werd door jeugdpuisten. Huidkleurig is niet helemaal de juiste omschrijving, want iedereen op de MAVO Beukenlaan in Ede lachte me uit omdat ik er uitzag als een combinatie van Lodewijk de Veertiende (ook wel bekend als De Zonnekoning) en een geschminkte toneelnicht, type Hein Jansen. Als de acnéplaag te erg werd, spijbelde ik en bleef ik de hele dag in bed en wilde ik dood. Het kon nog erger trouwens, qua puisten, want in mijn klas zat een jongen die pindarotsje werd genoemd. Die werd zoveel gepest met zijn puistenbek dat hij van lieverlee schandknaap bij de pisbak is geworden. Uiteraard alleen na zonsondergang.

De trekzalf hielp niet en ik besloot een fotootje van de karbonkel naar mijn huisarts te sturen. Die reageerde meteen, hetgeen ik verontrustend vond. “Tuur, dat is geen steenpuist maar een gezwel. Kom naar de kliniek in São Brás de Alportel, dan snij ik hem weg.” “Godverdomme,” dacht ik; “ik heb kanker…!”.

Soep van de Week in Het StamCafé

Mijn favoriete Neerlandicus is prof. dr. J.H.T. Joosten. De goede man promoveerde bij Kees Fens en is sinds 1 februari 2006 hoogleraar Nederlandse letterkunde aan de Radboud Universiteit Nijmegen. Joosten gooit regelmatig de knuppel in het hoenderhok van zijn vakgebied en het gekakel dat hij veroorzaakte met Hoera! Een boek en vooral Staande Receptie, waarin hij de kippetjes Renate Dorrestein, Connie Palmen en Elsbeth Etty verorbert, is een genot voor het oor.

Deze week stond er een heerlijke polemiek van hem in Neerlandistiek, en daarin sloopte hij - in navolging van GeenStijl - Babs Gons, de Sinterklaasdichter des Vaderlands die nog beroerder Nederlands schrijft dan Babah Tarawally en Jerry King Luther Afriyie samen.

Gonzo Babs ziet er uit als Samuel L. Jackson die in een Blaxploitation-film een gangsta-granny speelt in het door heroïne geteisterde Harlem van de jaren zeventig, maar laat ik eens een keer niet volledig ad hominem gaan op iemands uiterlijk.

De schat poept al jaren spuuglelijke zinnen uit, zoals deze in een column in Het Parool: “Ik duw de deadline die ik heb van het bureau en trap ’m onder het kleed.”

Soep van de Week in Het StamCafé

Tijdens het schrijven van Brussel Eurabia volgde ik enige tijd een opleiding voor godsdienstonderwijzer bij de Khairya-academie in de knusse, diverse volkswijk Anderlecht, bekend van Paul van Himst, alias De Blanke Pelé, Jan Mulder (vriend van de show) en naffers die elkaar om zeep helpen met machinegeweren.

Op het veredelde ROC, dat later werd omgedoopt (excusez le mot) tot Al Mizan, Academie Islamique de Bruxelles, was ik samen met een moddervette, oerdomme roomblanke Waal de enige tintloze.

Op de introductie-avond vroeg Jerommeke aan mij: “Ben je moslim?” Ik vertelde hem dat ik mij had ingeschreven bij de Grote Moskee van Brussel, die bekeringscertificaten verstrekte. “Dan kan ik je dus ook niet begroeten als een moslim”, zei de vetklomp plechtig terwijl hij aan zijn vieze vlasbaard trok.

Toen ik op een avond een T-shirt droeg met het opschrift FBI New York - dat ik voor 5 euro op de vlooienmarkt op het Vossenplein had gekocht - reageerde hij woedend: “Zoiets trek je toch niet aan hier, na 11 september.”

Op een avond deelde hij kopieën van de Protocollen van de Wijzen van Zion uit tijdens de les. Hij had het document van het internet geplukt en zei dat het boordevol boeiende informatie stond over de joden. Ik heb de naam van deze aanwinst voor de Ware Religie later nog eens gekoekelt, want wellicht was hij gesneuveld op de jachtvelden van Islamitische Staat maar de kans dat hij gestikt was in een mitraillette, de Belgische versie van onze kapsalon, leek mij groter.

Tijdens de vastenmaand Ramadan werd het op de een of andere manier een stuk knusser op het armetierige schooltje. De “studenten” waren blijmoedig en opgewonden en iedereen nam hapjes mee voor de iftar. Je kan veel zeggen over Marokkanen, maar potjandorie: wat kunnen ze lekker koken!

Ik was nog helemaal in mijn Brussel Eurabia-modus en ik vond het Ramadan-sfeertje wel wat hebben.

Soep van de Week in Het StamCafé

Het was weer ouderwets genieten bij Opsporing Verzocht, afgelopen dinsdag. Er viel ook nog eens iets te winnen en dat maakt de kaaskop in mij blij: er wordt namelijk maar liefst vijfduizend euro uitgeloofd voor de gouden tip die leidt tot de arrestatie van de explosieflegger van kleur die vorig jaar september een kledingwinkel opblies in Keulen.

Het woord explosieflegger kende ik niet en het bestaat dan ook niet. Vermoedelijk is het een vondst van een redacteur van AT5 die de Van Dale wil halen. Bommenlegger lijkt mij juister, al kan er dan een oeverloze semantische discussie ontstaan over de aard van het voorwerp dat ontplofte bij de kledingwinkel in Keulen, die gek genoeg niet met naam wordt genoemd in het verhaaltje van AT5.

Het is namelijk een filiaal van LFDY en dat betekent Live Fast Die Young. De vrijetijdskleding wordt blijkens de website vooral gedragen door jongemannen die u liever niet met uw dochter ziet thuiskomen.

Het modemerk LFDY werd in 2012 opgericht door Lorenz Amend in Düsseldorf en heeft filialen in Keulen, Berlijn, Hamburg, München, Londen en Amsterdam.

Het was niet de eerste aanslag op deze klerezaak (pun intended) voor penose want op 24 augustus vorig jaar ontplofte er een bom (of explosief zo u wilt) bij de vestiging van LFDY in de Hartenstraat in Amsterdam. Het pand werd zwaar beschadigd maar gek genoeg vond ik niets over deze aanslag terug in de Nederlandse media. Misschien was het bericht te lullig en te alledaags voor de faits divers.

De aanslag op woensdag 18 september op de LFDY-vestiging in Keulen kwam dus niet uit de lucht vallen.

Nog even terug naar het bericht van Opsporing Verzocht: “De schade bij een kledingwinkel was die bewuste 18 september enorm, zo is op beelden in de uitzending van het opsporingsprogramma te zien. Duitsland heeft een beloning van 5.000 euro uitgeloofd voor de gouden tip. De vermoedelijke dader zou Nederlands kunnen zijn of mogelijk in ons land verblijven. Behalve in Keulen is hij na de explosie ook gefilmd op station Amsterdam Centraal. De verdachte is via overstappen in Venlo en Utrecht aangekomen in Amsterdam, waar hij rond 13.00 het station uit liep. De afgelegde reis hoeft niet te betekenen dat de gezochte man uit Amsterdam komt, maar het zou wel kunnen. Heeft u een idee wie hij zou kunnen zijn? Weet of vermoedt u iets over een aanleiding voor de explosie bij de Keulse winkel en/of wie daar mogelijk als opdrachtgever achter kan zitten? Meld dat dan alstublieft en maak kans op die vijf ruggen!”

Hoera! Daar is uw Soep van de Week

foto © Yasmijn Tan
===

Dilettant-filosoof Harry Mulisch verklaarde eens: “dat ik sterfelijk ben, moet eerst maar eens bewezen worden” en tweevoudig Nobelprijswinnaar Linus Pauling schreef: “De mens is een zichzelf reparerende machine, in principe is hij onsterfelijk.”

Sinds ik een jaar geleden begon met een spartaans regime van afvallen en drie keer per week in de gym in Olhão word afgebeuld door mijn personal trainer, pieker ik nog zelden over de eindigheid van mijn bestaan en mijn sterfelijkheid. Ik ga dagelijks om negen uur naar bed, slaap als een roos en ‘s anderendaags wandel ik nog voor de schemering over het strand met de hondjes. Een sereen en zen natuurmens dus, met heel af en toe een liederlijke en noodzakelijk uitspatting.

Het tweeweekse werkbezoek aan Nederland - in verband met de presentatie van de hondenbijbel die ik met Rob Hoogland samenstelde - is een aanslag op mijn gestel want ik drink nu vrijwel iedere dag en vooral het katereten is rampzalig (bakken Surinaams en Chinees, zakken drop, enorme chocoladerepen, alle mogelijke taartjes en bekers ijs). Na al het gefeest, gezuip en geschrok voel ik me een brak varken en daarom zocht ik mijn heil bij Hanny Roskamp, die tot haar grote tevredenheid van Amsterdam-oost naar de heuvels van Arnhem verhuisde.

Ze afgestudeerd in vaste stof chemie, met kwantumchemie als specialisme, werkte bij Philips-Duphar en is nu expert op het gebied van anti-aging. Ze schreef met Pim Christiaans de bestseller De houdbare vrouw.

Ik vroeg haar onder het genot van een geneeskrachtig kopje thee en goddelijk hazelnoot schuimgebak in café Pierre, in het prachtige Museum Arnhem - een mekka voor beschaafde grijsaards die hier zilveruitjes worden genoemd - hoe ik zo snel mogelijk kan recupereren en fris als een hoentje kan worden want aanstaande donderdag moet ik weer scherp zijn voor de potkast van GeenStijl.