Als de column van professioneel ballenlikster Heleen Mees in de papieren Volkskrant de kop '#Not Me' heeft weet je alweer hoe laat het is: hypocriete Heleen roept weer wat over aanranding en seksuele intimidatie en ongewenste intimiteiten.

Terwijl Heleen topbankier Willem Buiter stalkte, dood wenste, digitaal verkrachtte in de hoop zijn ballen te likken en een compleet krankjorum foto van een dode vogel toestuurde. Kortom: Heleen 'zal ik je ballen likken' Mees heeft ze niet helemaal op een rijtje. Heleen is een soort Francisco van Jole avant la lettre: mensen aanranden, niet zelf conclusies trekken en alsnog een dikke bek hebben over anderen. Dan de inhoud van de column: Heleen Hindsight schrijft dat Hillary Clinton (wie is dat ook alweer) de verkiezingen heeft verloren omdat blanke witte jonge vrouwen niet allemaal op haar gestemd hebben. Dat schreven Amerikaanse & Engelse media al meer dan een jaar geleden ook al, maar toch bedankt voor deze info, Heleen. "In dat licht bezien is het cynisch zo niet pijnlijk te noemen dat de #MeToo-beweging nu wordt geframed als het ultieme verzet tegen het presidentschap van Donald Trump." Ja, dat is pijnlijk. Het is vooral pijnlijk dat de #MeToo-beweging überhaupt geframed wordt. Want de #MeToo-beweging moet geen aanklacht tegen een president zijn, maar een aanklacht tegen vieze aanranders zoals Francisco van Jole die zijn tong in een meisje van 23 propte en in zijn witte onderbroek op dat meisje ging liggen. Een aanklacht tegen stalkers als Heleen Mees die, terwijl ze wist dat de man in kwestie getrouwd was met een ander, met hun ongewenste intimiteiten en mailbommetjes mensen compleet kapot hebben gemaakt. En dan vooral tegen types als Francisco van Jole en Heleen Mees die als een paling in een emmer snot de dans ontspringen en vervolgens met opgeheven vingertje de lucht zwanger maken van hypocrisie.

Heleen Mees geeft geen fuck om rechtvaardigheid. Heleen Mees is hongerig naar pik en als het effe meezit sleept ze op slinkse wijze tientallen miljoenen uit een of andere rechtszaak. Wees geen trut. Doe niet als Heleen.

Ja natuurlijk ben ik gevraagd. En niet alleen door Martin Bosma, tijdens het Grote GeenStijl Dictee. “Wat voor farce was dat!?” vroeg ik hem naar de toestand in Rotterdam. Hij bezwoer dat hij er niets mee te maken had. Beetje dom, meer dan een beetje zelfs gaf hij toe. “Is het niets voor jou, de PVV-lijst in Rotterdam aanvoeren?” Goeie grap; wat het ongetwijfeld ook was. Totdat ik ‘ja’ had geroepen natuurlijk. Maar nee Martin. Dat is niets voor mij. Ik kan me niet eens meer herinneren of ik nog de moeite had genomen om die woorden uit te spreken of dat mijn blik het antwoord luid en duidelijk gaf.

Als getogen Rotterdammer gaf ik mijn ja-woord uiteraard aan Leefbaar Rotterdam.

Tot twee keer toe zelfs.

Ware het niet dat ik vergat al getrouwd te zijn met METRO. 

Nou ja, vergeten? Gelijk een overspelige man wist ik dondersgoed wat er zou gebeuren als ik toestemming voor mijn overspel zou vragen. Anders dan die overspelige man, vroeg ik brave borst, dan ook eerst toestemming aan mijn partner.

Ik hou van METRO.

Er gaat niets boven METRO, de enige krant die zowel op papier als online tot het best gelezen nieuwsmedium behoort.

En als METRO ‘nee’ zegt, is het duidelijk.

NEE.

En dus was het NEE. 

Maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan.

Introspectie is hierbij aan de orde: dertien jaar schrijf ik al over álles wat zich in de Nederlandse samenleving afspeelt, dertien jaar word ik al uitgelachen als ik wijs op het gevaar dat ‘islam’ heet. Terwijl in die dertien jaar de islam meer en meer kapot maakt dan ons lief is. Tel daarbij op dat je als columnist die niet tot het mediakartel behoort meer in de bioscoop of theater zit, dat je dagen vult met sporten en lunchen, kortom dat je eigenlijk al tien jaar met pensioen bent omdat je als columnist niet in de gelegenheid wordt gesteld je werk te doen omdat types als Stevo Akkerman (wie?) en godbetert zelfs hoofddoekjes dat blijkbaar stukken beter kunnen, tja, dan is het tijd om nog ‘ns met de partner te praten.

En met Leefbaar.

Want hey, ik wilde echt wel. 

Nee natuurlijk ben ik niet objectief! Mijn naam staat erbij! Als Shula’s bestie Eva het mag zijn én zeggen, mag ik het ook!

En uiteindelijk was er een compromis: Lijstduwen voor LEEFBAAR werd goedgekeurd. ‘Mijn zegen heb je,’ zei de Libelle-chef. ‘Foie Gras-liefhebber Jan Wolkers heeft ook lijstgeduwd,’ zei de GeenStijl-chef. ‘Voor de Partij voor de Dieren Nota Bene!’. En METRO, mijn METRO sprak de historische woorden: ‘Ik wil geen LETTER teruglezen over Rotterdam, de verkiezingen, laat staan LEEFBAAR’. 

In de gloria belde ik LEEFBAAR.

In de gloria werd ik omarmd.

Maar nog geen vier minuten later trok ik mijn ‘ja’ in.

Heus, ik hou van LEEFBAAR, Tanya Hoogwerf is een vriendin geworden, Joost Eerdmans en co hebben me omarmd vanaf het moment dat ik weer voet in Rotterdam zette. Maar hey, ik heb een apathie tegen migranten die niets kunnen. Noem me een racist, maar realist is een beter woord. Als pers gaan we onwaarschijnlijk veel plezier beleven aan mooiboy Ehsan Jami. Maar zonder mij. 

PS1. Alleen al door zijn naam in de GEENSTIJL Zoekmachine te stoppen, is het goed tijdverdrijven. Persische relneger, tsssss!  

PS2. Deze column verdient meer #OPHEF

De feestdagen zijn een rare combinatie van mensen die tot het nieuwe boekjaar moeten wachten op zorg en mensen die zich volvreten ten einde ook in de wachtrij te komen. Aan de ene kant een vrij gevoel en marktwerking, via de achterdeur een planeconomie die tekortschiet.

Politiek gevoelige zorg aan bijvoorbeeld kinderen met taaislijmziekte werd uiteindelijk tegen iedere prijs geaccepteerd door afpersing. Het zou volgens Vertex € 170.000 per jaar per patiënt moeten opbrengen, voor iets dat een apotheker voor € 20.000 per jaar kan maken. 

Dit medicijn is mede ontstaan door hulp en investeringen vanuit de patiëntgemeenschap. Dan zou je verwachten dat ze iets terugkrijgen. Dat is ook gebeurd. De Cystic Fibrosis Foundation verkocht in 2014 voor 3,3 miljard de royalty’s. Daar hebben de 750 Nederlandse patiënten natuurlijk niets aan.

Binnen de thuiszorg moest 1 op de 5 aanbieders ouderen weigeren omdat er te weinig zorg was ingekocht. Verzekeraars willen graag dat zorgverleners onbetaald doorleveren, alleen is een thuiszorginstelling financieel gezien een veredeld uitzendbureau wat dan failliet gaat. 

Bij zorg die wat meer in de taboesfeer zit, niet sexy genoeg voor een volksopstand gaat het mes er stevig in. De eerste patiëntenstop voor Prinsjesdag, die als een olievlek door Nederland trok. Terwijl er 288 miljoen onverwacht niet besteed werd, openen de verzekeraars de frontale aanval. Midden in de vuurlinie blijven de zwakste in de samenleving zonder hulp achter.

Voor de behandeling betaalt de patiënt via de basis & aanvullende verzekeringen, werknemer- & werkgeversbijdragen en belastingen, tijdens de behandeling via eigen bijdragen en na de behandeling een rekening voor het eigen risico. De inning is een rookscherm. Totaal bijna zes duizend euro per Nederlander, een kleine honderd miljard per jaar. Het is vreemd dat over zo veel geld, zo weinig ministers gaan en zo weinig gedebatteerd wordt.

\

"Mitch had een gebroken strottenhoofd, kapotte ribben, een ingeslagen geslachtsdeel, zijn lever was kapot en hij was met een politieschoen op zijn hoofd getrapt." Dat zei Alex Dijkhoff een half jaar na de dood van zijn neef Mitch Henriquez in 2015 tegen Trouw nadat hij inzage had gehad in het sectierapport. Afgelopen week bleek dat de twee agenten die betrokken waren bij de fatale arrestatie en mishandeling van Henriquez volgens het Openbaar Ministerie wel schuldig zijn, maar dat er geen straf wordt geëist. Het geweld dat zij op de Arubaan toepasten. was volgens het OM 'buitenproportioneel', maar dat zij ook schuldig zijn aan het overlijden van Henriquez, kan niet worden bewezen. Joe!

Wat hier dus als brief van de dag is ingezonden in de Volkskrant is dat vrouwen een karaktereigenschap als 'ambitie' en daarnaast 'talenten' missen, en dat is de schuld van de benadering en de opvoeding.

Ja luitjes, vrouwen en meisjes worden seksegebonden opgevoed en dat leidt tot aangeleerd gedrag. Zoals koken. En stofzuigen. Ofzo. Wat hebben vrouwen als Sylvia van der Werf het toch zwáár in Nederland, een land waar vrouwen door hun seksegebonden opvoeding verschrikkelijk onderdrukt alsook gediscrimineerd worden, en waar het verdomde moeilijk is jezelf te ontplooien en aan de top te komen, bijvoorbeeld omdat er helemaal NIEMAND is die eens zegt dat er meer vrouwen aan de top moeten komen. Maar! Als we meisjes nu eens opvoeden als genderneutrale wezens, kunnen ze ineens heel hard schaatsen of heel goed saxofoon spelen. Afijn, Sylvia staat nu mooi wel in de Volkskrant. Nog wel 22 pagina's achter Barbara Wagendorp, die haar "columns" met haar eigen menstruatiebloed schrijft op genderneutraal toiletpapier, maar zij heeft er na haar seksevrije opvoeding dan ook voor gekozen om door het leven te gaan als Bert.

"Gezegend het land dat zich daar druk over kan maken," schreef Tom-Jan Meeus dit weekeinde in zijn rubriek Haagse invloeden in NRC Handelsblad (Geen Blendle-link want daar doen ze niet aan op het Rokin) over het 'gemiep' inzake de nogal uitbundige schoenen van minister van Volksgezondheid en vicepremier Hugo de Jonge (CDA). 

De courant vloog evenals de vers gestopte pijp door de salon, van schrik stootte de kat het koffiekopje van het schoteltje. Hoezó gemiep? Na een historisch lange formatie stond er een wankel de-helft-plus-één-kabinet op de treden van het bordesje van paleis Noordeinde. Een ministersploeg die zich in mist hult over medisch-ethische kwesties en juist de vicepremier van CDA-huize besloot vól popiejopie te gaan met muiltjes geïnspireerd op de blouses van Frénk van der Linden. Schoentjes die bovendien nogal vloeken met de schrale ouderenzorg. 

Het is dat De Jonge door de goeiige vorst werd geflankeerd, koningin Beatrix had de fotosessie vermoedelijk stilgelegd of het überhaupt niet zover laten komen en De Jonge nog voor de bordesscene te verstaan gegeven ogenblikkelijk koninkrijkwaardig schoeisel aan te trekken. Te drommel, het is geen toneelstukje! Wie diezelfde avond door de wimpers naar talksow Pauw keek, merkte bovendien op dat de CDA-er veel wegheeft van de aalgladde Albert Verlinde. Natuurlijk, het voordeel van de twijfel weegt zwaarder dan head- and footwearshaming maar toch. Wat ons brengt op Sybrand Buma qua genant. 

De CDA-leider liet zaterdag een bom vallen op het nakende sleepwetreferendum en het negeren van de uitslag en *krak* daar verscheen het eerste barstje in de coalitie. Slecht gevoel voor timing ook. Minister-president Mark Rutte staat komende week twee dagen lang de Tweede Kamer te woord in de gecombineerde Regeringsverklaring/Algemene Politieke Beschouwingen en zijn CDA-kompaan in de Kamer maakt uit het niets een kwestie van iets dat pas over een klein half jaar speelt. Daarbij staat de uitspraak van Buma haaks op wat hij vorig jaar zei over de uitslag van het referendum over het associatieverdrag met Oekraïne. "Je kan niet zeggen, grapje, het was raadgevend".

Bovendien heeft SP-kamerlid Ronald van Raak zaterdag een apart debat aangevraagd over de affaire. Daar zal dan ongetwijfeld ook de rol van vicepremier en minister van Binnenlandse Zaken Kajsa Ollongren (D66) ter sprake komen. Ollongren is als minister verantwoordelijk voor alles wat met stembussen te maken heeft en dus ook voor het referendum. Hetzelfde referendum waarvan coalitiepartij CDA dus zegt dat het kabinet bij een nee de uitslag zal negeren. En dan is D66 ook nog eens tegen die sleepwet. Een grote puinhoop dus terwijl Rutte III nog maar in de startblokken staat.

Een janboel waar diezelfde Van Raak al voor waarschuwde toen hij onlangs in zijn eentje de wet over het bindend referendum verdedigde waar indieners D66, GroenLinks en PvdA schielijk hun handen van hadden afgetrokken: dit gemarchandeer met wetgeving leidt alleen laar tot een grotere kloof tussen kiezers en gekozenen.

In het geval van Buma past dus géén voordeel van de twijfel. De afrekening vindt plaats op woensdag 21 maart.

BAS PATERNOTTE

Heee superleuk een column van Harriët Duurvoort over culturele diversiteit. Snel lezen!

Meer kleur is hard nodig.... Ja dat begint goed... Cultureel divers danspubliek... Ja oké... Slavernijverleden... Black Achievement Month... Ja een Duurvoortje... Zwarte rolmodellen... Inspirerend voor zwarte Nederlanders... Check... Nederland is al decennialang veelkleurig, maar er zijn genoeg plaatsen in Nederland waar je als gekleurd mens absoluut de enige bent. Tussen het publiek bij Het Nationale Ballet bijvoorbeeld.

Ho. Stop. Wacht.

Ten eerste. Er zijn in Nederland ook genoeg plekken waar je als blank mens absoluut de enige bent. We zullen niet direct Opsporing Verzocht roepen, dat is afgezaagd. Maar wel. Bij het Kwakoe Zomerfestival. In de kopgroep van de Marathon van Rotterdam. In delen van Amsterdam Zuidoost. Bij de jaarlijkse ex-mannen-reünie van Anouk. Bij het World of Food in Amsterdam. Tussen mensen die Witte de With nog kennen. Tijdens alle Sweets-feesten, zoals die bij Beachclub Vroeger. Bij ledenvergaderingen van de politieke partij Artikel 1. Als lid van het Amsterdamse gospelkoor Zo. Bij de anti-radicaliseringsafdeling van de Amsterdamse politie. Na acht uur 's avonds op het Bos en Lommerplein. Bij voetbalclub Real Sranang. In de optocht van het Zomercarnaval Rotterdam. Tussen alle DENK-stemmers in heel Nederland (Arnoud van Doorn telt niet). Bij voetbalclub Turkse Kracht Apeldoorn. Om drie uur 's nachts bij de Kentucky Fried Chicken als er ook een Burger King in de buurt is. In iedere shishalounge overal ooit. Bij de Surinaamse Moskee in Utrecht Overvecht. Tijdens een artiestenvergadering van Top Notch. In de finale van de 100 meter sprint voor mannen. In hiphopcafé De Duivel. Tijdens de Cabofeesten in Rotterdam. Tijdens Sinterklaa... o nee, die niet meer. Desalniettemin. Zie je nou wel Harriët? Op plekken ergens de enige zijn is echt geen exclusiviteit die is voorbehouden aan gekleurde mensen. Het heeft simpelweg te maken met interesse, cultuur, opvoeding, enzovoort. En dat is ook helemaal niet erg. Wat ons brengt bij:

Ten tweede. Waarom wil jij dat gekleurde mensen ballet zo leuk vinden? Gekleurde mensen vinden ballet geen zak aan. Sterker nog: de meeste witte mensen vinden ballet ook geen zak aan. De meeste mensen vinden andere dingen leuk. Gekleurde mensen zijn bijvoorbeeld onbenullig goed in hiphopdansen, breakdancing, alle Latijns-Amerikaanse dansen, eigenlijk álle moderne dans en álle urban dans. Zeg maar: überhaupt ritmegevoel. Dat vinden ze leuk, dat doen ze graag en daar kijken ze graag naar, veel liever dan naar dat theatrale gehark in zo'n tutu. Het zijn tevens allemaal dingen die gekleurde mensen beter kunnen dan witte mensen. Of zoals het racistische Trouw zich in 2005 al afvroeg: "Bouncen. Kunnen negers beter dansen?" Witte mensen staan daarentegen weer met z'n allen in de Gashouder keihard te Konijntjesdansen tijdens een technoklapper, als het even kan bij zwarte dj's als Robert Hood of Carl Cox. Is het mooi dat jouw zus een fucking goede balletdanseres is? Ja, dat is fantastisch. Is het erg dat gekleurde mensen daar geen kut om geven? Nee, dat is niet erg. Laat mensen kiezen. Laat mensen genieten. Kunst wordt echt niet interessanter als ze inclusiever is.

Hennis maakte een woordgrapje over over het graf van militairen. Niet af- maar optreden! Waarom moeten we wachten op een extra onderzoek, een debat of haar zelfinzicht? Waarom moeten we wachten op een kabinet dat haar vraagt te vertrekken? Waarom is een motie van wantrouwen voorbehouden aan een Tweede Kamer met politici die als stemvee gevangen zitten in een hoogstafhankelijke relatie met hun werkgever?

Kijk toch eens naar die arme Revu-hoofdredacteur. Badend in het zweet wordt hij wakker van de beelden van Charlie Hebdo. En dus mag de (fantastische) column van Herman Brusselmans niet over Allah of Mohammed gaan, maar wel over 'onze' God. Hier. Want 'wij' hebben wel humor en relativeringsvermogen. Mohammed was ook leuk geweest, ja. Maar zo werkt het nou eenmaal in een wereld waarin aanslagen niks met de islam te maken hebben. Waarin Freak de Jonge huilt dat satire morsdood is. Waarin Rianne Hertzevelder adverteerders gaat bellen. Waarin de hoofden van in oranje geklede journalisten worden gescheiden van hun romp omdat ze een verkeerd geloof of kleurtje hebben. Waarin mensen uitleggen dat kritiek op de islam werkt als een boemerang. Waarin cartoonisten moeten vrezen voor hun leven en waarin die cartoonisten dan maar minder beledigende plaatjes hadden moeten maken. Waarin politici vertellen dat de angst voor islam is aangepraat. Waarin terrorismebestrijders doodleuk roepen dat er geen IS-strijders tussen vluchtelingen zitten. Waarin iedereen met een deugend vingertje wijst naar de critici, naar de mensen die hun bek wél open durven te trekken. En waarin de rest het in hun genderneutrale broek doet uit angst voor de islam.