Iedereen kan wel enthousiast zijn over die nieuwe spaartaks-regeling van Menno Snel, maar er zit een addertje onder het gras. Ene Jordy (21) mailde de redactie van GeenStijl met de volgende uitleg:

Sinds de kredietcrisis verlaagt de ECB de rente naar 0%. De Europese overheden hebben immers gigantische schulden door wanbeleid en de rente daarover moet omlaag anders is het niet meer te betalen. 

Financiële repressie (onderdrukking) noemen we dat. Van wie? Van de spaarders en beleggers, want die moeten op zoek naar rendement omdat je het van je spaarrekening niet meer moet hebben. Terwijl je wel belast wordt voor een verondersteld rendement van 4%. Dat heet: interen op je vermogen. 

De gevolgen? Kopersgekte op de huizenmarkt, woningnood onder en onbetaalbaarheid voor iedereen en zijn moeder maar vooral voor de middeninkomens, overal financieringsgeld dat tegen de wanden opklotst en voor het minste rendement al over de rand heenloopt en i.h.a. bijna overal dus een totale mismatch tussen vraag en aanbod. 

Aanschouw de gevolgen van overheidsingrijpen. 

Vanzelfsprekend leidt de box 3-heffing op o.a. spaargeld al jaren tot enorm chagrijn onder burgers. Zodoende zijn ondernemende mensen gaan beleggen in vastgoed en aandelen. Om daar met veel inspanning en risico een netto-rendement te halen van 4%. Risico? Jazeker, iedereen kent wel de kleine lettertjes: rendementen uit het verleden bieden geen garantie etc. 

En, o de onverlaten, vaak hebben ze ook nog belegd met geleend geld! Waar dan een relatief hoge rente van minimaal 3% voor wordt betaald. Om de investering maar rond te krijgen. Hoe durven ze!

Wat deed de overheid? Die vond het wel best. Gemeenten leefden van de grondverkoop. De WOZ-waarden schoten omhoog. De schatkist liep weer lekker vol. 

Totdat….. de Hoge Raad oordeelde dat de box 3-heffing echt niet meer kon.

\

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 44, vandaag deel 45. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Donderdag 25 augustus 2016

Hetty wil mij dringend spreken. Niet via Skype. Niet via de telefoon. Het moet op het gemeentehuis. Face to face. Vandaag nog.

Als ik even later het gemeentehuis binnenloop, valt me op hoe rustig het is. Lijkt erop dat uitkerings-trekkend Nederland nog van haar laatste weekje vakantie geniet. Zelfs vaste bezoeker Jim is in geen velden of wegen te bekennen.

Bij de receptie krijg ik te horen dat ik direct mag doorlopen naar de bespreekkamer waar mijn klantmanager zich bevindt. Als ik de deur open, zie ik dat Hetty achter het bureau in de kamer zit, haar ogen gericht op de monitor.

“Goedemiddag,” zeg ik. Hetty zegt niks. Ze blijft naar haar scherm kijken. Ik haal mijn schouders op en neem plaats op de stoel aan het bureau.

“Goed,” zegt Hetty dan eindelijk. Ze heeft haar kleine hanenkam weer in ere hersteld. Hoogblond deze keer, bijna wit. Alsof ze grijs aan het worden is. Een bejaarde kip. “Meneer Yilmaz, U heeft mij ernstig teleurgesteld,” klinkt ze pinnig. Ik schrik van haar stem.

“Oh?” zeg ik snel. “Waarom is dat dan?”

“U heeft inkomsten niet opgegeven.”

\

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 43, vandaag deel 44. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Vrijdag 19 augustus 2016

In ruim twee maanden tijd heb ik tien keer bijles gegeven aan de drie Turkse jochies. Het heeft me 550 euro rijker gemaakt. En een hele hoop energie armer.

Ze leren uiterst snel. Dat zeker. Het is alsof het eten van enorme hoeveelheden snoep en chips een positieve invloed op de intelligentie van deze kinderen heeft. Helaas heeft het ook forse invloed op het gedrag van de jongens. Het eerste uur gaat het nog wel, maar gedurende het tweede uur (nadat ze tijdens de pauze allerlei zoete zooi tot zich hebben genomen) wordt de situatie bijkans onwerkbaar. Eerst verliezen ze hun aandacht en al snel daarna krijgen ze onderling ruzie. Uiteindelijk keren ze zich gezamenlijk tegen mij en krijg ik werkelijk alles wat los en vast zit op me afgegooid. Speels, dat wel, maar desondanks toch uiterst vervelend.

Ik heb besloten om te stoppen met het geven van bijles. Nu ik binnenkort een basisinkomen ontvang, is werken niet langer nodig.

“Wat zegt U”, klinkt de accountmanager bij het bureau als ik haar aan de telefoon krijgt. “U wilt stoppen? Maar dan kan helemaal niet. U heeft een contract getekend waarin staat dat u minimaal vier maanden beschikbaar bent voor bijles. Dat is noodzakelijk omdat we willen voorkomen dat kinderen steeds nieuwe docenten krijgen. En, u heeft er pas twee maanden op zitten.”

“Sorry, ik weet het, maar ik heb de inkomsten niet langer nodig.”

“Als u echt wil stoppen, zijn we gerechtigd u een boete op te leggen van 15% van de gegenereerde inkomsten. Daar bent u van op de hoogte?”

“Jazeker. En dat is geen probleem. Verreken het maar met mijn inkomsten van deze maand.”

Zo lang ik maar niet langer bekogeld wordt met chips en snoep, vind ik het prima.

Uitgeprinte tweets, nu komt het wel heel dichtbij

Op internet is een... In de stijlloze brievenbus is een roze envelop opgedoken met daarin een uitgeprint dreigement van Arzu Aslan. Voor de mensen die geen flauw idee hebben wie dat is: zij is de meest woke wappie van de sociaalmedia (en uit NRC) die social justice-retoriek tot zulke absurde uitersten stuwt, dat velen nog steeds denken dat ze een kunstproject is à la Titania McGrath (#FF). Ze wil "witte mannen breken" en is dus in ieder geval niet  iemand die je op een gourmetavondjes wilt uitnodigen (ook niet als je zelf niet blank bent). Uitgerekend haar haatdragende teksten zaten dus bij onze post. Getuige de inscriptie in de kaart, lijkt de afzender de boodschap te onderschrijven. IRL ingehaald door het gif van het internet. We voelen ons ernstig in onze safe space getast. Gebroken, wij zijn het.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 42, vandaag deel 43. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Maandag 15 augustus 2016

Als Simone haar auto parkeert bij mijn adres aan de Begondebocht, kijkt ze met enig dedain naar de toren waarin ik woon. “Moet je hier niet een keer weg?,” zegt ze. “Ik blijf dit een rare plek vinden. Het is gewoon niet veilig. Je hoort wel eens over schietpartijen in deze buurt. En het is niet netjes. Overal slingert vuilnis.”

Ik knik. Meebewegen. Dat is van belang. “Ik weet het. Je hebt gelijk.”

Terwijl we afscheid nemen, beloof ik dat ik op korte termijn naar nieuwe woonruimte ga zoeken. Ik stap uit, zwaai totdat Simone uit zicht is, en stap mijn toren binnen. Een hele wand met rode brievenbussen staat voor me klaar. Met een klein sleuteltje open ik mijn klepje. Met mijn wijsvinger en duim trek ik de stapel post uit het vakje en loop naar de lift.

Boven gooi ik de post op mijn bureau en loop naar mijn keuken, waar ik de waterkoker vul. Bij mijn raam wacht ik totdat het water heet is. Ik kijk naar de snelweg in de verte. Nauwelijks auto’s. Ik kijk naar de andere torens. Nauwelijks lakens. Bijna allemaal op vakantie. Naar het land van herkomst.

Ik maak een kop kruidige thee en loop naar mijn bureau. Tussen de post zit één envelop van de gemeente. Ik pak een mes uit mijn besteklade en snijd de bovenkant van de envelop open. Met duim en wijsvinger trek ik de brief eruit. Het blijkt een vragenlijst te zijn waarmee ik mijn mening over Skype mag invullen. Hoe is het bevallen? Wil ik ermee door? Ja? Nee? Waarom?

En invullen is verplicht.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 41, vandaag deel 42. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Donderdag 11 augustus 2016  

De universiteit waaraan de aardappelen-professor verbonden is, ligt in het oosten van Turkije, ver weg van grote steden als Istanbul en Ankara. Vanuit Ankara is het bijna zes uur rijden naar de universiteit. Vanuit Istanbul kun je beter vliegen. Gelukkig is professor Serdal Demir een paar dagen in Istanbul zodat wij hem kunnen spreken.

Professor Demir weet alles van landbouw en nog veel meer van aardappelen. Hij heeft een nieuw soort ras ontwikkeld dat tegen de Turkse hitte kan. Daardoor kunnen aardappelen eindelijk op een succesvolle wijze in Turkije worden geteeld. Tegen aanzienlijk lagere kosten dan in Nederland.  

“Dus Eren,” zegt mijn vader terwijl we in een taxi naar het restaurant rijden waar we met Serdal hebben afgesproken, “wij gaan die professor vragen om betaald adviseur te worden van ons bedrijf, ja? Wij kunnen zijn kennis goed gebruiken, hij is een genie Eren, een genie.”

De friet zal als “Turkse patat” in de markt worden gezet. Dat bestaat nog niet in Nederland. Eerst zal de patat alleen via snackbars worden verkocht. Daarna via restaurants. En tot slot via diepvries in de supermarkt. Eerst alleen in Nederland en dan in alle landen waar Turken zitten.

“Eren,” zegt mijn vader. “Als wij dat Turkse patat noemen, dan gaan alle Turken dat eten. Is zeker. En weet jij Eren, die Nederlanders houden van eten uit het buitenland. Kijk maar naar pizza’s. Weet jij hoeveel pizza’s de gemiddelde Nederlander per jaar eet? ”

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 40, vandaag deel 41. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Donderdag 28 juli 2016  

In de vijfjarennota van de gemeente staat dat de cliëntgerichtheid door middel van innovatieve toepassingen moet worden vergroot. Cliëntgerichtheid is precies hetzelfde als klantgerichtheid. Maar aangezien de gemeente erin volhardt om uitkeringstrekkers cliënten te noemen in plaats van klanten, spreken ze van cliëntgerichtheid. Het rare is natuurlijk dat er bij de gemeente wel zogenaamde klantmanagers werken. Klantmanagers zijn verantwoordelijk voor het begeleiden van cliënten. Begrijpt u het nog?

Vanmorgen heb ik het woord “cliëntgerichtheid” ingevoerd op de website van de Dikke van Dale. Wat bleek? Het woord bestaat niet. De gemeente gebruikt in haar communicatie woorden die niet bestaan. Ik ga het tegen Hetty zeggen. Zo meteen heb ik een gesprek met haar via Skype. Inderdaad, via Skype. Dat is nou typisch een voorbeeld van cliëntgerichtheid volgens de gemeente. Eerder deze week heb ik per post (over innovatie gesproken) een toelichting ontvangen op de werkwijze van Skype. Ik heb de brief direct aangemeld bij de PostBrigade. Immers, ik gebruik Skype al jaren om te communiceren met familie en vrienden in Turkije. Een handleiding heb ik derhalve niet nodig.

Op het afgesproken tijdstip zorg ik dat Skype open staat. Om 11:00 precies belt Hetty. Ik accepteer haar als connectie waarna het gesprek start.

Hetty blijkt nog geen volleerd gebruiker van Skype te zijn. Alleen de onderkant van haar gezicht is zichtbaar. Klaarblijkelijk staat de webcam te veel naar beneden gericht, waardoor ik niet kan zien welk kapsel Hetty vandaag heeft. Een grote teleurstelling.

“Je bent niet helemaal in beeld,” begin ik terwijl ik naar mijn eigen webcam wijs.

“Is dat zo?” vraagt ze.

“Ja, ik zie je wel praten met je mond, maar je ogen zie ik niet,” zeg ik. Ze lijkt het te begrijpen. Ik zie dat ze met haar hand naar het scherm reikt en eraan trekt, waarna het beeld verbetert. Nu kan ik haar wel goed zien. Donker oranje haar, plat gekamd, met een kleine scheiding aan de linkerkant.

We bespreken de voortgang van mijn zoektocht naar werk. De baan bij Duzuzu Trading heb ik afgezegd. Verstandig, vindt ze. Desondanks is ze kritisch. Het aantal gesprekken moet omhoog, vindt ze. Het duurt allemaal te lang.  

Ik beloof beter mijn best te doen.  

Als het kwartier bijna voorbij is vertelt ze dat ze deze zaterdag twee weken op vakantie gaat. Bij vragen kan ik altijd contact opnemen met haar vervanger. Als ze vraagt of ik nog vakantieplannen heb, antwoord ik dat ik mogelijk een paar dagen naar Turkije ga. Geen probleem, benadrukt Hetty, zo lang ik het maar op tijd meld.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 39, vandaag deel 40*. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons* Fictie Feuilleton dossier.

Maandag 25 juli 2016  

“U wilt mijn woning bezichtigen?” vraag ik. Twee mannen van de gemeente staan voor mijn deur. Een inkomensconsulent en een trainee inkomensconsulent. Met het verzoek om mijn woning te mogen bezichtigen.  

Als Turken ergens een hekel aan hebben, dan is het wel aan vreemden in hun eigen domein. Dat willen “we” niet.  

“Ja,” zegt de inkomensconsulent. Hij heeft zich voorgesteld als Fred. De trainee heet Jurjan. “Wij bekijken en beoordelen graag uw woonsituatie. Dat duurt niet lang. Hooguit tien minuten. Maar u dient wel eerst toestemming te geven. Dat is bij wet bepaald.”

“Nou, in dat geval, dan…,” begin ik aarzelend.

“Bij weigering keren we op een ander moment terug,” zegt Fred snel. “Mensen die meerdere keren weigeren, kunnen verplicht worden om toegang tot hun woning te geven. Het behoort tot uw plichten.”

Ik probeer te bedenken hoe mijn huis er bij ligt. Dat is best lastig zonder thee in mijn maag. Nog niet alle radertjes draaien op volle toeren. Erg kan het niet zijn. Ik hou de boel redelijk netjes. “Goed dan,” zeg ik tenslotte. “Komen jullie maar binnen.”  

En dat doen ze. Ze lopen naar de huiskamer en kijken uitgebreid om zich heen alsof ze op zoek zijn naar een nieuwe woning

“Woont u hier al lang,” vraagt Fred.

“Een jaar of drie,” antwoord ik.

“Bevalt het?”

“Prima.”

“Die geur beneden was zeker wel even wennen?”

“Welke geur?”

“Etensgeur. Ik weet niet wat voor soort eten. Roti of zo? Zo gauw je het gebouw binnenstapt, dringt het je neus binnen. Hele heftige geur.”

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 38, vandaag deel 39. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Woensdag 14 juli 2016  

“Luister Eren, die professor maakt geweldige aardappelen die tegen hitte en droogte kunnen. Dan groeien ze gewoon door. Het zijn goede patataardappelen. We telen en oogsten ze in Turkije. Is veel goedkoper. Ik praat met die professor. Op 11 augustus. Zoek maar op internet. Professor Serdal Demir. Jij moet mee Eren, ik wil dat jij bij dat gesprek bent. Wij moeten daar een deal sluiten voor onze eigen friet.”

Mijn vader probeert me al een kwartier lang over te halen om nu toch echt te kiezen voor de patathandel. Hij ziet een goede toekomst voor ons. Eigen friet op de markt brengen. Verkopen aan snackbars, restaurants en aan het grote publiek. “Wij liggen straks in de winkel, Eren, onze friet,” zei hij.

Ik beloof mijn vader om erover na te denken. De datum past opmerkelijk genoeg precies in mijn planning. Ik wil nog een kleine week naar Turkije in augustus. Het is één van de redenen waarom ik bewust werkloos ben. Zodat ik op vakantie kan. En de hadj kan volbrengen.

Van 9 tot 14 augustus wil ik naar Turkije. Een retour kost nog geen driehonderd euro. Deze week moet ik besluiten, voordat de tickets in prijs stijgen.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 37, vandaag deel 38. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Woensdag 13 juli 2016  

Als ik na het ontbijt mijn laptop open klap, zie ik dat ik een e-mail heb ontvangen van Duzuzu Trading. Het bedrijf is bereid om de bonusregeling nog interessanter te maken. Ik ontvang 8% commissie van alle verkopen die ik realiseer, tot een maximum van EUR 3000 per maand. Bovenop mijn basissalaris.

Het lijkt me nog altijd een vreselijke baan. Hardcore sales verrichten. Met targets werken. De hele dag op pad zonder ook maar één collega te zien.

Vanmiddag het ik twee afspraken met Hetty. Eerst een gesprek over mijn persoonlijke voortgang, daarna het periodieke maatjesgesprek met Freek. Het is te hopen dat ze niet op de hoogte is van het aanbod van Duzuzu Trading. Werk moet worden aangenomen. Altijd. Wie het ook aanbiedt. Tenzij het om prostitutie of dwangarbeid gaat. Nu zou ik kunnen stellen dat de positie bij Duzuzu Trading een bepaalde vorm van dwangarbeid is, maar ik vermoed dat Hetty daar niet in mee zal gaan.

Voordat ik bij de gemeente naar binnen stap, haal ik een broodje haring bij de visboer die naast het gemeentehuis zit. Ik ben één van de weinige Turken die broodjes met vis eten. Maar misschien komt dat omdat verse vis nogal prijzig is in Turkije.  

Als ik even later tegenover Hetty zit, valt me op dat ze geen stekeltjes meer heeft. Haar platte coupe ziet er merkwaardig uit. Zo ken ik Hetty niet.

“Met mij is alles goed,” zeg ik als ze vraagt hoe het met mij gaat.  

Hetty staart naar haar scherm en zegt: “Ik zie hier dat je hebt gesproken bij twee bedrijven afgelopen week. Hoe is dat gegaan?”

“Best goed. Even afwachten wat eruit komt, maar de gesprekken verliepen prima.”

“Maar wacht eens even,” begint Hetty dan. “Duzuzu Trading zie ik hier staan, klopt dat? Hebben ze je een aanbod gedaan?”

Ik haal mijn hand door mijn haar, aarzel even, en zeg dan: “Ja, maar ze willen dat nog aanpassen, en misschien dat...”

“Niet doen,” onderbreekt Hetty me. “Dat is geen goed bedrijf. We hebben slechte ervaringen met ze. Ze nemen veel mensen aan, maar bijna niemand komt door de proeftijd. Vooral allochtonen. Daar zijn ze gek op. Tijdens hun proeftijd verwachten ze van je dat je jouw hele netwerk platbelt om spullen te verkopen. En daarna mag je vertrekken. En dan kun je weer opnieuw beginnen. Nee, ik zie graag dat je weer aan de slag gaat, maar dit aanbod zou ik niet aannemen.”