Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 47, vandaag deel 48. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Vrijdag 9 september 2016  

Als ik met mijn bagage de aankomsthal binnentreed, valt mijn oog meteen op een lange man die een nogal groot wit bord boven zijn hoofd houdt met daarop in blauwe letters de tekst “Mekkalux”. Hij draait het bord steeds van links naar rechts en weer terug, alsof hij een lekker wijf is dat bij een bokswedstrijd de rondes aankondigt. Een lekker wijf met overgewicht en opmerkelijk lange baard. Ik loop naar hem toe en stel me voor als Eren Yilmaz, waarop hij een lijst met namen afspeurt en een vinkje achter mijn naam zet.

“Welkom,” zegt hij. “Volgt U mij? Dan breng ik U naar de auto.”

Even later arriveren we bij een zwarte limousine. De man houdt de deur voor me open en ik stap in. Nadat hij mijn bagage in de achterbak heeft gelegd, reikt de man mij een flesje water en een doosje tissues aan (geen idee waarom) en vertelt dan dat hij nog één andere gast moet ophalen. Die zal er binnen een kwartier zijn. Hij komt vanuit Nederland ingevlogen.

Wanneer hij weer vertrokken is, stel ik vast dat de sleutel van de auto in het contact zit. Als ik zou willen, zou ik gewoon weg kunnen rijden. Paar uurtjes joyriden. Plankgassen, door rood rijden, doorlopend toeteren. Om vervolgens opgepakt te worden en de rest van mijn leven vast te zitten in een land met zijn eigen unieke regels. Nee, laat ik dat niet doen, besluit ik. In plaats daarvan bekijk ik het ritueel dat plaatsvindt. Doorlopend zie ik bedevaartgangers de aankomsthal verlaten en met auto’s weggevoerd worden. Soms worden acht tot tien man in een kleine auto gepropt die vervolgens met horten en stoten op gang komt.  

Na een minuut of twintig verschijnt mijn chauffeur met een joviaal ogende man. Zijn fleurig ogende Hawaii shirt wappert in de wind, zijn witte korte broek lijkt te groot uitgevallen voor zijn toch al dikke benen. In zijn blonde golvende haar zit een groene zonnebril met opvallend dik frame.

Dit is deel 1 van het feitenfeuilleton UWV: Kroniek van een faalfabriek. Hierin beschrijft database doctor @René Veldwijk van binnenuit zijn ervaringen met het UWV. Lees HIER de introductie, inclusief een lijst met afleveringen en personages.

Het is donderdagochtend 8 maart 2007 als de telefoon gaat. Een 020 nummer. Geen naam. Ik twijfel of ik het overlaat aan de voicemail maar neem toch op. Aan de lijn een manager van het UWV, Hans Tromp. Hij vraagt mij om direct naar het UWV-hoofdkantoor te komen. Aan de telefoon wil hij alleen kwijt dat er sprake is van een noodsituatie.

Jaren eerder heb ik met Tromp te maken gehad bij het ontwerp van een groot systeem voor het kort daarvoor opgerichte UWV: de polisadministratie. Al bij het ontwerp was alles ontspoord. Gefluisterde waarschuwingen werden genegeerd. Wie zelfs maar twijfel uitsprak, kon vertrekken. En ik had veel meer gedaan dan mijn twijfel uitspreken. De belichaming van deze cultuur was geen UWV-medewerker, maar een ingehuurde projectleider: Cees B, zelfverklaard expert in problemen “wegmanagen”. Het polisadministratie-systeem was desondanks gebouwd en ondertussen ruim een jaar in productie. Ik had het niet gevolgd. Allemaal negatieve energie.

Een adviseur die zijn opdrachtgever tevergeefs waarschuwt en naderhand gelijk krijgt wordt nooit teruggehaald. Iedere ervaren adviseur weet dat: in te kritisch zijn zit geen verdienmodel. En te kritisch ben je bij UWV al heel snel. Toch ben ik nu op weg naar het UWV-hoofdkantoor bij Amsterdam Sloterdijk.

Daar komt Tromp direct ter zake. Hij is binnen het UWV verantwoordelijk voor het leveren van inkomensgegevens aan organisaties als de Belastingdienst en het Centraal Bureau voor de Statistiek. Zonder gegevens van het UWV kan de Belastingdienst bijvoorbeeld geen toeslagen berekenen voor zes miljoen burgers. Dat zou op zichzelf al een totale ramp zijn. Tromp zegt dat ik hier nu zit omdat hij zijn bazen een ultimatum heeft gesteld: “erken dat er een ramp op komst is en grijp in, of zoek een nieuwe verantwoordelijk manager”.

Vanaf zometeen straks iedere week op uw favoriete webstek: het feitenfeuilleton van UWV-plaaggeest René Veldwijk!

Landgenoten, het is met gepaste trots en zonder enige bescheidenheid dat wij een nieuwe topicreeks aankondigen op GeenStijl, te weten 'UWV: Kroniek van een faalfabriek'. Als u deze website de afgelopen jaren heeft gelezen, dan weet u dat het op ICT-gebied bij het UWV een grote soepzooi is. Als u deze website de afgelopen jaren nog beter heeft gelezen, dan bent u in de UWV-topics regelmatig de naam van criticaster René Veldwijk tegengekomen. Database doctor René heeft met zijn ICT-bedrijf Ockham van binnenuit meegemaakt hoe het UWV werkt, en gaat daar voor ons een uitgebreid digitaal boekje over opendoen.

Speciaal voor alle Kamerleden die willen weten waarom het toch zo vaak misgaat bij uitvoeringsorganisaties van de overheid, en speciaal voor alle belastingbetalers die willen weten waar ze eigenlijk belasting voor betalen, duikt René in de (recente) ICT-geschiedenis van het UWV. Want van alles wat er vandaag misgaat bij het UWV is direct terug te voeren op de 'schitterende ongelukken' op ICT-gebied in de jaren ‘00. In deze serie gaat René van binnenuit laten zien hoe het UWV werkt en dat wat van buitenaf op domheid en falen lijkt, voor de organisatie en de UWV’ers persoonlijk juist goed uitpakt. En dat alles zonder complottheorieën en met heel veel Darwin.

Na de breek een introductie door René, metinclusief een handig nazoekbaar en iedere week geüpdateerd personenregister.

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 46, vandaag deel 47. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Dinsdag 6 september 2016  

Op de één of andere manier zorgt de bijstand ervoor dat je een nieuw dagritme opbouwt. Daar waar ik vroeger geen enkel probleem had met vroeg opstaan, heb ik nu grote moeite om voor negen uur uit bed te komen. Laat staan om vijf uur zoals vanochtend.  

Volgens planning zouden we om 7:40 opstijgen, maar pas na achten komt het vliegtuig eindelijk in beweging. Inmiddels heb ik de Telegraaf al uitgelezen.  

Halverwege de vlucht, ik heb inmiddels ook de Volkskrant gelezen, zie ik een man door het gangpad lopen die me bekend voorkomt. Het is Diekstra van Duzuzu Trading. Hij herkent mij ook, loopt op me toe en vraagt: “Jij hebt toch bij ons gesolliciteerd?”

“Ja, dat klopt,” zeg ik. “Op weg naar Turkije om handelswaar op te halen?” informeer ik dan.

Diekstra schudt zijn hoofd. “Nee, voorlopig ligt het bedrijf stil. Gedoe met de Fiod. We hebben een inval gehad. Dus ga ik nu maar met mijn vrouw op vakantie.”

“Inval?” reageer ik.

“Ja, zomaar, één of andere anonieme tip.”

\

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 45, vandaag deel 46. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier.

Donderdag 1 september 2016  

Al bijna een kwartier zit ik samen met de andere deelnemers aan het onderzoek naar het basisinkomen plichtvrij inkomen in de grootste vergaderzaal van de gemeente voor een “belangrijke, verplichte bijeenkomst”. Al die tijd klinkt er stampende, opzwepende muziek, alsof elk moment een bokswedstrijd om de wereldtitel van start zal gaan. Maar dat is niet zo. Volgens een collega uitkeringstrekker die naast mij zit, zijn we met z’n allen in afwachting van de man die er voor verantwoordelijk is dat wij zes maanden lang zonder plichten door het leven zullen gaan. Een aanstormend politicus die tien jaar in het bedrijfsleven werkte en nu als “bekeerling” de politieke arena met een grote klap wil binnentreden.  

Het belang van de meeting wordt onderstreept door de aanwezigheid van mevrouw Nasubariam, wethouder Werk & Inkomen. Zij is zo druk bezet dat ze alleen bij hoge uitzondering tijd maakt om uit haar werkkamer te komen. Volgens verhalen zou zij zelfs in haar werkkamer slapen. Ook in de weekenden. Dat zij hier nu is, zegt genoeg.

Na nog eens vijf minuten wachten is het eindelijk zo ver. Het volume van de muziek wordt teruggebracht en de lampen in de zaal worden gedimd. Als de laatste klanken zijn verdwenen, gaat de deur van de ruimte open en stapt een in pak gehulde man met ferme stappen de ruimte binnen, op weg naar een klein geïmproviseerd podium voorin de zaal. Mevrouw Nasubariam en de aanwezige klantmanagers beginnen fanatiek te applaudisseren en al snel volgen we allemaal hun voorbeeld, alsof niet klappen een vorm van werkweigering is.

\

Duikt de hoofdbewoner van het stinkende kraakpand in Breda plotseling op in de panelen. Knip, plak&kom er maar in, Cerafil420/Ricardo Vellinga.

"Ik ben de kraker in kwestie. Die zichzelf sowieso geen hoofdkraker noemt en ook niet voelt. Groepsdynamiek in kraakpanden is vaker in een soort van halve samenspraak en gewoon zoveel mogelijk volgens leefnormen en waarden. Jammer genoeg zie je ook vaak genoeg dat deze lijken op te houden bij de afgebakende woongrenzen en dat de mening van de buren wordt afgespiegeld als gezeur. 

Dan zal ik jullie nog wat informatie geven over deze situatie die de media zo graag minder belicht, maar niet minder waar zijn.  
*Merendeel van de bewoners in dit pand hebben een baan en zei die dat niet hebben die hebben geen uitkering.
*Water had allang terug aangesloten kunnen zijn, maar het is op zich een redelijk goede en snelle manier om te zien hoe goed iemand voorzichzelf en anderen kan en wil zorgen. Het is niet alsof we 20km moeten lopen voor een waterput en vrijwel elke mongool kan een abonnement nemen bij een sportschool voor minder dan €20. Douchen EN even mooie mensen kijken tijdens een bakkie koffie. Wie weet nog wat sport erbij ook! Iedereen die dit niet zelf kan bedenken zou ik niet als mede bewoner willen.  
*Het pand lag al vol met rommel en het dak was zo lek als een zeef VOORDAT ik er ging wonen in januari. Aanwezige waterschade is van JAREN... Brandveiligheid was niet een beetje, maar zeer ernstig in het geding. De eigenaar is niet alleen onderhoudsplichtig. Deze kan ook vervolgt worden voor nalatigheid en het in gevaar brengen van de buren en de aanliggende monumentale panden.

"Hallo GeenStijl. Deze mail stuurde ik naar het Amsterdam Museum. Ik ben benieuwd naar de reactie." Nou. Wij ook, eigenlijk.

Geachte heer/mevrouw,

Vrezen jullie niet dat er nu minder mensen naar jullie tentoonstellingen komen? Al zijn jullie bedoelingen nog zo oprecht; Nederlanders zijn trots op hun verleden en keren zich af van dit soort politiek correcte acties. Wat denken jullie dat er zou gebeuren als er in Parijs bij het graf van Napoleon de nadruk gelegd zou worden op de negatieve aspecten van de Napoleontische tijd? Of dat bij de nagedachtenis van Winston Churchill in Engeland de nadruk gelegd zou worden op zijn rol bij de bombardementen (Dresden o.a) Of dat bij de Ghanese geschiedschrijving van de machtige koninkrijken in het Ghana van de zeventiende en achttiende eeuw, hun eigen rol in de slavenhandel negatief belicht zou worden. In al deze landen zou dat nooit geaccepteerd worden. Elk volk eert de glorierijke momenten uit zijn verleden. Het zorgt ervoor dat er binding ontstaat, het zorgt voor identiteit. Wat jullie doen is dat Nederlanders zich moeten gaan schamen voor hun verleden. We mogen er niet trots op zijn. We moeten ons vooral heel schuldbewust tonen. Overal grijpt het om zich heen: de Amsterdamse straatnamendiscussie, de Zwarte Piet discussie en nu dit weer. Dit zorgt voor maatschappelijke ontwrichting, voor polarisatie, voor ruzie in de tent die Nederland heet. 

\

Nog meer spaartaksmail! De GeenStijl-redactie kreeg niet alleen bericht van Jordy (21) over de nadelige gevolgen van de spaartaks, ook ene Jordy (21) is aan het rekenen geslagen met zijn zakjapanner. Nou Jordy, kom er maar in!

Afgelopen vrijdag is met veel bombarie een voorstel gepubliceerd. "Spaarders met een vermogen van 440k betalen straks geen belasting meer!" koppen de media. De rijksoverheid zelf schrijft "Ongeveer 1,35 miljoen mensen betalen straks geen belasting meer over hun spaargeld in box 3. Nu betalen nog 2,9 miljoen mensen deze belasting. Volgens voorlopige berekeningen wordt de eerste 440.000 euro voor mensen met alleen spaargeld belastingvrij." Waarschijnlijk heeft u het bericht gelezen en was u opgelucht dat dit oneerlijke systeem eindelijk op de schop gaat en bent u met tevredenheid het weekend ingegaan. Ik moet u helaas teleurstellen, de hervorming is minder fraai dan geschetst door de overheid.

In het oude stelsel betaalden spaarders voor hun vermogen boven de € 30.846 belasting op 30% van het forfaitaire rendement (ook wel bekend als rekenrente). Dit forfaitaire rendement wordt berekend aan de hand van de gemiddelde spaarrente en het gemiddelde beleggingsrendement. Voor 2019 rekent men 1,935% forfaitaire rente, oftewel, u betaalt 30% van 1,935% van uw vermogen boven de  € 30.846. Zie ook HIERRR.

Dit oude stelsel is oneerlijk voor vermogenden die niet beleggen. In het nieuwe voorstel wordt dat aangepakt. De Belastingdienst gaat opvragen hoeveel u spaart en belegt en rekent eerlijk over die delen het vastgestelde forfaitaire rendement.

Tot zoverre is het systeem dan ook een stuk eerlijker. De belegger gaat een enorme domper tegemoet, die gaat een stuk meer belasting betalen, maar mijn stukje gaat over de gevolgen voor de eenvoudige spaarder. Wilt u lezen waarom de belegger de sigaar is dan kunt u hier terecht.

De spaarder is echter ook de sigaar omdat er nog iets is veranderd. Niet alleen wordt het forfaitaire rendement anders berekend, ook vervalt het heffingvrij vermogen: de eerder besproken € 30.846. Deze 30k is nog steeds een harde grens die bepaalt of u wel of niet belasting betaalt. Echter betaalt u in het nieuwe stelsel wel belasting over de eerste 30k van uw vermogen, waar deze in het oude stelsel niet meegerekend wordt. Zie de kamerbrief.

Oftewel, als u € 30.845 euro vermogen heeft, betaalt u geen belasting. Heeft u € 30.846 euro vermogen, dan betaalt u belasting over de hele € 30.846 euro. Bij de huidige lage spaarrentes merkt u daar niks van, de eerste  € 400 aan rendement is immers vrijgesteld in het nieuwe stelsel. Met de huidige rentes haalt u nooit  € 400 rendement met  € 30.846 aan spaargeld. Gaat de rente omhoog, en haalt u wel voor € 400 aan rente, dan gaat u dan ook meteen meer belasting betalen.