Geenstijl

De 354 leerlingen van het VMBO die hun diploma in rook zien opgaan, hadden op het centraal schriftelijk eindexamen in mei voldoende niveau. Daar klaagt niemand over. Dus wat is het probleem?

In Maastricht hebben de leerlingen ondanks jaren lesuitval en docenten die niet kwamen omdat ze geen zin hadden, toch een prestatie geleverd op het centrale examen dat een diploma waard is. Wat dat betreft zijn ze aantoonbaar zelfredzamer dan gemiddeld in het VMBO. 

Het probleem zit puur in het voorgaande schoolexamen. Het examen dat door de docenten van een school zelf is opgezet en helaas deels is afgenomen. Puur omdat ze geen examen mochten doen, een formaliteit (artikel 32 Examenbesluit), krijgen ze geen diploma. Binnen het VMBO bestaat de extra regel dat leerlingen gemiddeld een 5,5 voor de centrale examens moeten scoren. Daarmee wordt al voorkomen dat foutieve schoolexamencijfers leiden tot een gratis diploma. 

De aanleiding tot dit inspectieonderzoek was nóg zieliger: sommige leerlingen hadden voor onderdelen een 1. Als je dan alsnog slaagt, heb je dat blijkbaar met andere activiteiten opgehaald, dus wat is het echte probleem?!? Het is niet alsof het schoolexamen dan een te rooskleurig beeld geeft en daarmee een geflatteerd rapport ontstaat. 

Docenten hebben over het algemeen geen hekel aan hun leerlingen, dus meestal is het fraude, of niet inleveren, of afwezigheid. Dat kan je vragen aan de docent, of aan de leerling, die waren erbij. Dat deed de inspectie. De aanleiding was niet dat er "zonder reden" een 1 is gegeven, het probleem is dat de school niet door administratieve hoepels is gesprongen om die reden tijdig te melden.

In de Kamerbrief staat geen vakinhoudelijke of niveauklacht. Minister Arie Slob van de ChristenUnie heeft voorgesteld om de leerlingen eerst het schoolexamen aan te laten vullen, en daarna pas opnieuw centraal examen te doen in augustus. Om medio september een uitslag te krijgen. Dat is onwerkbaar, want de vervolgopleiding start al eind augustus.

Le jeune premier Thierry Baudet is een eenmanskruistocht begonnen tegen het "linkse onderwijs" in Nederland en dat is eigenlijk Frans voor het volgende: de universiteit hoefde al niet te veel te weten van Terry toen het nog een aardige D66'er was, vond hem een beetje raar toen ie onder de vleugels van prof. Paul Cliteur verder tijpte aan zijn dromerige, vlaggetjesbeffende fapperije op de 19e eeuw proefschrift over "oikofobie" en lazerde hem subiet naar buiten als postdoc wegens niks kunnen. Jammer. Zoals elke goede klaaglaaf betaamt wijt den Terry het niet aan zichzelf en aan zijn gebrek aan wetenschappelijke precisie, maar aan het "systeem" dat zogenaamd "links" zou zijn. 

Dat is misschien ook wel zo: het onderwijs is bij uitstek de plaats waar we onze samenleving voorbereiden op, eh, samenleven met de waarden die daarvoor belangrijk zijn. Solidariteit, opoffering, een waardering voor kunst en literatuur en het idee dat de klas (het collectief, demense) belangrijker is dan het individu. Dat mag je gerust links noemen. Al sinds Dickens zijn mooie werkje Hard Times schreef over de industriëlen die dat allemaal maar onzin vinden en die alleen maar rekenen en discipline belangrijk vinden (belangrijk voor het zakenleven) is er een dialektiek in de samenleving gaande tussen de "zachte" menselijke kant (vertegenwoordigd door het onderwijs) en de harde kant van het zakendoen en de dikke ik. 

Terry is natuurlijk een salonjonker met boekjes en vleugels en zal nooit en te nimmer laten om te vermelden wat voor geweldige humanistische bildung hij heeft genoten aan de universiteit en zijn gymnasium, maar in zijn jacht naar stemmen sluit hij zich aan bij de Gradgrinds: hij weet namelijk dat zijn electoraat bestaat uit patjepeëers, proleten, bruineschoenenmanagers, dartskijkers, witte BMW-rijders, Rolexfappers en alle andere mensen die maar rechts zijn geworden uit cultuurarmte en de zucht naar muntjes. 

Bovendien mag het onderwijs dan wel links zijn, tot linkse uitkomsten leidt het nauwelijks: de cultuursector kalft jaarlijks af, de patjepeeproleten van de VVD zijn ze sinds ze alle beschaving hebben laten varen alleen maar groter geworden en links heeft sowieso al tijden geen electorale vuist meer om te maken. Natuurlijk komt dat ook omdat men het lot verbonden heeft met de "nobele wilden" in de vorm van de heilloze, cultuurarme en samenlevingvijandelijke islam, maar dat is niet het hele verhaal. In de geseculariseerde tijd waar geld alles is dreigen de Gradgrinds te winnen. Omdat we zo'n wereld van plat geld en "nut" niet willen - kijk maar naar het vreselijke leed dat al die neoliberale ontsolidarisering in de zorg en in het openbare leven veroorzaken - moét het onderwijs dus wel een beetje links zijn om een tegenwicht te bieden aan de krachten van de tijd. 

Baudet moet zich realiseren dat als hij zijn muil vol heeft over "beschaving" hij wel moet erkennen dat juist het onderwijs en de "linkse" waarden die daarin vertegenwoordigd zijn de enige grens zijn tussen ons en de barbarij. Als Terry dus echt terug wil naar een tijd waarin mensen nog eens godverredomme een boek lazen, naar Brahms luisterden en de pil nog in het pakket zat, dan zou hij er goed aan doen om eens wat minder te ranten tegen het linkse onderwijs. Als hij stemmen wil van patjepeeërs en gefrustreerde studentjes-met-bommels-van-pa die hun gebrekkige resultaten niet toe schrijven aan hun luiheid maar aan het systeem dan moet hij lekker verder gaan met zijn kruistocht.

Als we godverredorie een zwarte pietendiscussie mogen hebben in juni, dan mogen we ook gewoon aan de verlanglijstjes beginnen zo omstreeks de langste dag van het jaar. De Mofrikaanse firma Revell, bekend van de inelkaarzetpriegelvliegtuigjes, heeft namelijk iets prachtigs: een NAZI-UFO! Leuk voor Merijn Oudenampsen en Cas Mudde, die ook overal Nazi's zien alsof het aliens, graancirkels en bewijzen van buitenaardse inmenging in 9/11 zijn. Helaas is de UFO al VERBOTEN wegens "historisch inaccuraat" - de UFO heeft nooit gevlogen en was alleen maar een tekentafelproefballonnetje van de Professoren Bienlein van het Derde Rijk. Jammer, we hadden 'm graag met van die snuiflijm in elkaar gezet op een regenachtige zes december.

Kijk, de audio kenden jullie natuurlijk allang. Die was immers zo enerverend dat die een audio-only topic op GS verdiende. Toen was het kalendertjes kruisen en wachten op de videoclip, maar die agonie zit erop, want hier is-ie dan. De Socratische dialoog door onze favoriete asperger in het verkeerde lichaam is voortaan dus gestut door een Guillermo del Toro-waardige videoproductie inclusief gelaagde beeldspraken met taart, meer vrouwen dan we onder reaguurders zouden kunnen verloten, en blonde pruiken. Maar goed, nu allemaal in koor: "So you don't want to eat my ass, but you want me to suck yo dick?"

De man met de gouden tanden - tevens vriend van de site - dook weer eens op in de mail, en met zijn welbevinden publiceren we hier een stukkie tekst van Dennis Honing over de vreemde reflex van Jozias van Aartsen om fundamentalisme de hand te reiken.

Burgermeester van Aartsen wil ook in Amsterdam samenwerken met salafisten. Mijn visietje daarop: 

1 - Van Aartsen ging in Den Haag in zee met de As-Sunnah moskee, een moskee die voorheen geld inzamelde voor de jihad in de Kaukasus, een imam had die ziekten en de dood wenste voor Ayaan Hirsi Magan en Theo van Gogh, en een klas had waar jongens als de reeds veroordeelde Azzedine C. ooit werden opgeleid. Deze moskee maakte een praktische ommezwaai, maar heeft dat theologisch nooit nader kunnen verklaren - en niemand wist dus of de zwaai naar links, ook weer een zwaai naar rechts zou kunnen worden. Van Aartsen gokte dus. (En gokte verkeerd - red.)

2 - Er is een subgroep van salafisten die trouwer is aan de Nederlandse overheid dan welke andere islamitische groepering dan ook. Dit is echt zo. Alleen zijn er meerdere salafistische groepen in Amsterdam, en als Van Aartsen in Den Haag al koos voor de 'verkeerde' groep, wie zegt dan dat hij het in Amsterdam wel goed zal doen in zijnkeuze? 

3 - Het voornaamste punt, denk ik: Wat Van Aartsen doet, is eenzelfde soort fenomeen als het gemeentelijke inzetten van buurtvaders. Met name de Marokkaanse jongeren zijn een last voor de grote en middelgrote steden. Deze jongeren hebben geen respect voor blanke omwonenden, stadswachten en agenten. Waar ze wel respect voor hebben zijn twee, door culturele opvoedingen voorgeprogrammeerde zaken. Te weten: soortgenoten en praktiserende moslims. Dus door buurtvaders in te zetten gaat een seculiere gemeente leunen op het culturele fenomeen dat het voor Marokkanen een schande is om uit te vallen tegen een oudere mede-Marokkaan, die uiteraard (zoals alle Marokkaanse mannen van die generatie) zelf ook weer kinderen hebben waar men een schaamte tegenover zou kunnen voelen, of onderling conflict mee zou kunnen creëren. Met deze salafisten werkt het gelijksoortig. Veel Marokkaanse jongeren ervaren een op schuldgevoel gestookt respect tegenover praktiserende moslims. Deze salafisten worden dan gezien als hen die wél kozen voor 'het goede'. Het zijn niet zozeer bakens van licht, maar temeer een spiegel van de eigen 'wereldse' imperfectie. Tegen deze bakens van watzoumoeten kun je natuurlijk niet uitvallen. Dit zijn mannen van God. 

Van Aartsen had het als koloniale functionaris in Java niet slecht gedaan met deze spelletjes. Helaas voor hem zijn we aanbeland in 2018, en zijn we niet op Java maar staan we op de eigen kleigrond. En daar staat dit koloniseren van het eigene heel laf. Heel zwak. Heel onzeker. Om nog maar te zwijgen over het feit dat we tegen de Marokkaanse jeugd zeggen: 'Het is logisch dat jullie blanke buurtbewoners en wijkagenten uitschelden en negeren, veel beter is de vermaning van de eigen etnisch culturele groep'.

Bij Artsen zonder Grenzen redden ze niet alleen vluchtelingen, maar ook bijvoeglijk gebruikte voltooid deelwoorden.

Leuke aflevering in de serie 'Hoe niet webcare doen' gaat over Artsen zonder Grenzen. Dat is een club die onlangs in het nieuws kwam omdat medewerkers medicijnen ruilden voor seks (met ks) met uitgebuite (met één t) meisjes. Sindsdien draait het twitteraccount overuren. Belangrijk werk, want meisjes verkrachten is natuurlijk niet best, maar de Nederlandse taal verkrachten is nog veel erger!

Wij waren naar aanleiding van dit vervelende briefje van Farid Azarkan vooral aan het lachen vanwege al die malle afkortingen achter zijn naam. Linktippers en reaguurders letten gelukkig beter op: ~Farid doet een Cailin Kuitje en voert een valse titel! ~

Op de website van de beroepsorganisatie voor IT-auditors lazen wij namelijk dat je niet zomaar 'RE' achter je naam mag zetten. "De beroepstitel RE (Register EDP-Auditor) mag uitsluitend gebruikt worden door gekwalificeerde IT-auditors, d.w.z. ingeschreven in het NOREA-register." Dus wij 'Azarkan' intikken in het register en wat schetst onze verbazing? 0 hits. Terwijl Farid op zijn LinkedIn wel degelijk de titel 'RE' voert. Keiharde IT-registeraccountant-fraude dus. Trap er niet in, mensen. Trap er niet in.

UPDATE: Wij trapten erin. Het lijkt erop dat Azarkan de titel "RE MRICS" voert. Dat is geen accountantstitel, maar iets in het vastgoedmanagment. Sorry Farid. Overigens.

UPDATE UPDATE: Het blijft een beetje vaag voor ons leken. Er zijn meer mensen die de titel "RE MRICS" voeren, maar volgens de website van de RICS is de correcte titel "MRICS", dus niet "RE MRICS". Wij zijn even aan het bellen met de organisatie, maar die hebben ook weekend. Of is het "MSc. RE"? Die titel bestaat in ieder geval niet. Wordt vervolgd. 

UPDATE UPDATE UPDATE: We hebben antwoord: "RE MRICS" bestaat niet, "MSc RE" ook niet. Dus tóch een scoop.

Europese corruptiebestrijders hebben Penthouse Pechtold op de korrel

Wij wisten het al, u wist het al, de MSM wist het (maar schreef het niet op.) En nu zijn ze er in Brussel ook achter. D66-leider en eurofiel Alexander Pechtold deugt van geen kant met zijn graties liefdesgrot in Scheveningen. Volgens de gezaghebbende corruptiebestrijdingsclub Greco is Alexander Pechtold in een morele vrije val terechtgekomen door het geschonken appartementje niet op te geven voor het geschenkenregister. Verdrietige trombone voor Arrogander. Dat wordt geen lucratieve partijkartelpost in Brussel, dat wordt geen fopbaantje bij de NAVO, wereldbank en/of VN. Burgemeester van Rottumeroog, en dan zijn we nog mild. Alhieronder in de rebound. De Ontmaskering van Pechtold dd december 2017. Plezier!

Wat Rotterdam is voor Nederland, is Izmir voor Turkije: de stad van werkende geen gelul-mensen. Het is de stad waar het geld verdiend wordt, waar men het hart op de tong heeft en waar de raki vloeit, liefst met een visje – ook Turkse vis moet zwemmen.

Net als Rotterdam is het de stad die rood kleurt als er verkiezingen zijn; alleen wonen er net iets meer Turken daar (gelukkig) en betekent het rood er net iets anders dan hier.

Waar de Nederturkjes hier met de Turkse vlag wapperen en hardop schreeuwen dat Erdogan hun verlosser is, betekent die Turkse vlag in Izmir vooral dat Turkije niet van Erdogan is. Izmir is de stad waar Atatürk’s erfenis de scepter zwaait. Vrouwen zijn er mondig, hun schoonheid steken ze niet onder stoelen of banken en dat gelovige gelul van Erdo en de zijnen mogen ze stoppen waar de zon nooit schijnt. Geloven doe je maar achter je voordeur – respect.

Mijn Facebook kleurt rood deze dagen. De Izmir Turken zijn massaal de straat opgegaan om de tegenkandidaat van Erdogan, Muharrem Ince, een hart onder de riem te steken. En massaal is dan ook massaal. Met jaloezie kijk ik naar de passie van de Izmirli’s, het is een (zoveelste) doodsstrijd die zij met Erdogan voeren. Erop of eronder, zondag - Turkse verkiezingen - lijkt er een begin aan het einde te komen aan het tijdperk Erdogan. Ze vechten om iets wezenlijks: vrijheid. Het is geen wonder dat wij nergens voor te porren zijn; onze ‘democratie’ en ‘vrijheid’ zijn zo vanzelfsprekend dat we niet eens in de gaten hebben hoe snel dat afgebroken wordt. We worden langzaam gekookt en degenen die er wat van durven te zeggen, worden weggezet als hofnar. Rechts-rabiate hofnar, uiteraard.

“Hoe is het daar?”, vroeg ik een vriendin van de week. Het verhaal verandert nooit: de economie is ingestort, de kinderen gaan het land uit – ouders die vrijwillig van hun kinderen scheiden, vrijheid boven alles. Na de miljonairsdrain volgt de brain drain: een dochter gaat in Parijs studeren, een andere dochter in Gent en een zoon in Spanje. Dochter wilde naar Delft maar kreeg in Gent een volledige beurs. “Scheelt toch 40/50 duizend euro op jaarbasis. De economische crisis is onbeschrijfelijk.” Hoe overleven de armen dat? “Ebru, de armen zijn toch al arm. Die zijn hier beter in dan wij.” Izmir logica, in Turkije mag je zoiets tenminste nog zeggen. Bovendien haten ze de Neder- en Euroturken net zozeer als ik. “Erdogan heeft die stemmen uit Europa zó hard nodig. En jullie faciliteren dat. Fijne bondgenoten van de islam zijn jullie!”

In een land dat bij elkaar wordt gehouden door fraude en intimidatie, is er nog steeds hoop dat Erdogan oprot. Hoop doet leven, leven is lijden. Ik heb bewondering voor mijn Turkse vrienden. Ik ben blij dat ik niet in hun schoenen sta, laat staan in hun land woon. Ik gun Gavur Izmir, het goddeloze Izmir, dat ze de weg effenen naar een Erdoganloos Turkije, met dezelfde vrijheden die de Nederturken in Nederland genieten.

Ja, het onderstaande Italiaans regeringsvlogje is al van gisteravond, maar we komen er toch nog even op terug. Want een boot met 226 voor de Libische kust opgeviste arbeidskapitalen wordt gesommeerd maar lekker TERUG NAAR Z'N EIGEN LAND te gaan, en dat is blijkbaar Nederland. Duitse NGO Mission Lifeline (www, FB, @, YT) heeft een boot genaamd Lifeline. De Duitse NGO Sea Eye (www, @, FB, YT) heeft de boten Sea Eye en Seefuchs. Deze varen volgens de bemanning onder de Nederlandse vlag. De bemanning van de Lifeline toont dit volgens henzelf aan met dit document. De Nederlandse delegatie aan de EU alsook infrastructuur-minister Van Nieuwenhuizen ontkennen dit echter, en zeggen dat de boot officieel helemaal niet onder een Nederlandse vlag vaart.

Seefuchs ligt naar ons beste weten via Marine Traffic op dit moment aangemeerd in een haven in Malta. Lifeline kunnen we niet vinden, daarvan is de laatst bekende locatie ergens op 14 juni, een paar kilometer uit de kust van Libië. De Sea Eye volgens het laatste bericht op 18 mei in een Libische haven. Het is niet geheel duidelijk wat de Italiaanse lijn richting deze schepen nu precies is. Minister van infrastructuur Danilo Toninelli heeft gezegd "de boten in beslag te zullen nemen om hun juridische status te onderzoeken," terwijl minister van Populisme, Salvini, ze het liefst regelrecht ONZE kant op duwt. Spannond wel, misschien binnenkort nieuwe buren!