Geenstijl

Soep van de Week, in Het StamCafé

Het was een zeer geslaagd weekje voor de מסבירים. U kunt dat woord niet lezen omdat u nooit Hebreeuws heeft gestudeerd zoals ik, maar er staat mesaberim en dat zijn mensen die aan hasbara doen.

Even twee dingen over hasbara: door de harrypettitoïden en andere onrendabelen met loodzware rugzakjes wordt altijd gebruld dat de Joden de globale media in hun grijpgrage klauwen hebben maar als dat zo was, zou er toch wat meer positief nieuws over Israël en het Oude Volk in de Azijnbode staan, of in de NRC (fout tijdens en na de oorlog) en in Trouw (fout na de oorlog).

Daarnaast wil ik langs deze mij onsympathieke weg even duidelijk stellen dat ik nog nooit 1 cent van de Israëlische ambassade in Den Haag heb mogen ontvangen, hoewel ik daar regelmatig om een hasbara-vergoeding heb gebedeld.

Adolf Pettit krijst overal dat mijn epische Tel Aviv-boek geheel betaald is door de zionistische entiteit maar het tegendeel is waar, want zelfs mijn voorstel aan de kersverse ambassadeur Zvi Aviner Vapni om honderd gesigneerde en gepreegde exemplaren van Tel Aviv over te nemen tegen een vriendenprijsje - het boek is immers schitterende propaganda, en met name de meisjes van Thomas Schlijper zijn het unique selling point van De Stad die nooit Slaapt - werd schamperend afgewimpeld door de hasbara-sectie van de ambassade.

Sof tof, kol tov, zeg je dan in het Hebreeuws (zeg nooit Ivriet want dat is Hebreeuws voor Hebreeuws en je zegt toch ook niet “ik spreek English”?) en dat betekent: eind goed al goed, want de Bruyne Ster-flotilla ging deze week roemloos ten onder en de doorzichtige agitprop van Hamas, de trotse bezitter van de queervloot, moest het afleggen tegen de hasbara. Wat een afgang, vrienden!

En, to add insult to injury, daar ging het Trump-vredesplan nog eens flink over heen. Dan mogen de menopauzale kruidenvrouwtjes en andere op sterven na dode groupies van Frenske zondag wel gaan boomknuffelen op het Malieveld, in hun rode heksengewaden, maar de mens wikt en Adonai (en zijn knecht Trump) beschikt.

En er is nog meer geweldige hasbaranieuws want gisteren werd in het Joods Museum in Amsterdam Mijn voeten staan verkeerd van Frits Barend gepresenteerd. Deze onverbiddelijke pageturner is het persoonlijke relaas van Frits Barend, die in dagboekvorm vertelt over de periode van na de 7 oktober-pogrom en wat voor invloed dit had op de Nederlandse samenleving en op zijn eigen leven. Van de Jodenjacht in hartje Amsterdam, zijn korte carrière als musicalster en het incident op het IDFA in Koninklijk Theater Carré tot de oprukkende Jodenhaat in Nederland.

Prof. dr. Emile Schrijver (1962) is algemeen directeur van het Joods Cultureel Kwartier in Amsterdam en opende de presentatie. Het toeval wil dat Emile net als ik afgestudeerd is aan het Juda Palache Instituut van de UVA maar de voormalige keeper van FC Haarlem, die nog met Ruud Gullit heeft gevoetbald, verkoos de academische bovenwereld en ik eindigde in de journalistieke onderwereld.

Ik schreef voor GS al eens over zijn magistrale Ooggetuigen van het antisemitisme. Europese Jodenhaat in meer dan veertig teksten. Er was nog een klein misverstand omdat mijn grote vriend Jeroen Krabbé dacht het eerste exemplaar van Mijn voeten staan verkeerd zou ontvangen, maar die eer bleek te zijn weggelegd voor Frank Rijkaard. Ik heb het goedgemaakt met onze internationaal befaamde duizendpoot door hem het eerste exemplaar van Tel Aviv te overhandigen.

Frank Rijkaard en Frits zijn beiden lid van de geheime groepsapp De Oranje Keppel en helaas kan ik hier niet uitweiden over deze herenclub die qua geheimzinnigheid niet onder doet voor de KKK, de Vrijmetselarij en het homo-erotische hoofdredacteurenfietsgenootschap van Christian van Thillo. Het motto van De Oranje Keppel is dan ook: What happens onder de Oranje Keppel, stays onder de Oranje Keppel. Vervolgens interviewde Theodor Holman, de koning van de Hollandse hasbara, ons aller Frits. Ik ben jaloers op Theodor omdat hij wel een eigen woud in Israël heeft gekregen en ik niks nakkes nada. Er is zelfs geen struikje voor mij geplant, na alles wat ik voor het Heilige Land betekend heb, in woord en geschrift.

Holmans boek 'Het Israël principe' sluit natuurlijk perfect aan bij het nieuwe boek van Barend. Betere ambassadeurs dan dit illustere duo kan Israël zich niet wensen want hoeveel journalisten en schrijvers nemen het in deze barre tijden nog openlijk op voor Israël, dat ondanks alles een eiland van beschaving is in Midden-Oosten, al was het alleen al vanwege de meisjes van Thomas Schlijper. Ik genoot van het zeer prettige gesprek tussen deze twee heerlijke boomers en durf hier zonder enige schaamte te bekennen dat ik altijd een grote fan ben geweest van Frits, al ver voor de beste Nederlandse talkshow ooit: Barend en Van Dorp. Ik vond zijn verhalen voor Vrij Nederland en later voor de Nieuwe Revu geweldig. Dit soort journalisten worden niet meer gemaakt en daarom was het gesprek met Holman bij vlagen ontroerend, vooral als Frits over de oorlog sprak en over de jodenhaat in Nederland, de afgelopen twee jaar. De warme sfeer in het auditorium van het Joods Museum was een verademing na al het ranzige Pallie-geweld in Nederland, het gebrul en gekrijs in alle mogelijke stationshallen, het bezetten van spoorlijnen, de walgelijke judeofobie in vrijwel alle media van Nederland, met als dieptepunt de jodenjacht rond Ajax-Maccabi. De entourage rond Frits had wel iets weg van een Gideonsbende, de laatste getrouwen van Israël in het treurige Nederland. Ik was dan ook heel blij dat Frits Barend een bijdrage leverde aan mijn Tel Aviv-boek. Leest en geniet:

Na hun deelnames aan de Maccabiah Games van 1993 en 1997 waren ook onze dochters Kim en Barbara verliefd geworden op Israël. Papa was chef de mission bij gebrek aan afleiding, dochters deden mee aan het tennistoernooi dat werd gespeeld op het tenniscentrum in Ramat HaSharon. Vanaf die tijd ook werden we regelmatig uitgenodigd voor barmitswah ’s en choepah ’s van neefjes, nichtjes en vrienden. Als de plechtigheid en het feest in Jeruzalem plaatsvonden, verbleven we in de hoofdstad. Maar bij voorkeur logeerden we in mondain Tel Aviv. Op een avond besloten Marijke en ik na een avond stappen in hartje Tel Aviv naar huis te lopen. Dochters Barbara en Kim vonden het veel te vroeg. Ok, zei ik, prima dat jullie blijven, maar neem dan een taxi terug naar het hotel. Papa, zeiden ze in koor en herinnerden me aan ons nichtje dat als straaljagerfotograaf had gediend in het leger. Zij had ons duidelijk gemaakt waarom juist Tel Aviv voor vrouwen zo’n veilige uitgaansplaats is. Na de moord op de 17-jarige Lisa eind augustus 2025 moest ik vaak denken aan mijn nog geen 1.60 meter grote nichtje en de risico’s van uitgaan voor vrouwen. Elke vrouw in Israel heeft twee jaar in het leger gediend en de eerste maanden dezelfde commando opleiding gevolgd als de mannen. Geen maatschappij is daardoor in mijn opvatting geëmancipeerder dan de Israëlische. Vrouwen zijn mede door de dienstplicht volledig gelijkwaardig aan mannen, denk ik. Dat uit zich ook in het flirten: in Israël doen vrouwen ook in het versieren niet onder voor mannen. Dat was even wennen voor mijn vrouw, maar voor mij aan aangename manier van kennis maken met bepaalde mores in dat landje aan de Middellandse Zee. Ook op het gebied van homo-acceptatie is Israël een voorbeeld voor veel landen. Voordat dochter Barbara zou gaan trouwen met Alette, wilde ze graag een keer met haar toekomstige vrouw naar Israël. Ze was een klein beetje gespannen. Hoe zou haar geliefde Tel Aviv vinden? Nog geen uur na aankomst in Tel Aviv, stuurde Bar een berichtje: Alette wil bij wijze van spreken nooit meer weg. Dus hadden we geen keus toen onze oudste kleinzoon zes jaar geleden dertien werd. In Jeruzalem vierden we zijn Barmitswah. Laten we hopen dat Sam voorbeeld mag zijn voor nog veel jeledjes. Laten we tegelijk hopen dat alle meisjes en jongens tot het einde der jaren in vrede en vrijheid van veelkleurig Jeruzalem tot multicultureel Haifa mogen en kunnen vieren wat ze willen vieren met allen die ze lief zijn.

PS: Ruben Gischler heeft voor onze potkast Joffietoffie IJs met Koffie de presentatie opgenomen, en u kunt hier luisteren naar Theodor en Frits, Frank Rijkaard en vele anderen.