Geenstijl

Altijd wat te doen in de Algarve

Waarschijnlijk verwachtte Louis van Gaal twee jochies met een boekie over wijn, maar de bondscoach werd bij een strandbar in Vale do Lobo onthaald door zowel een luidruchtig als ook reeds licht beneveld gezelschap van vrienden en vage kennissen van de auteurs, Reggie Smith en Arthur van Amerongen. Het schrok de nationale hoofdtrainer niet af. Sterker nog, schenk nog maar eens bij.

Dé Wijngids voor de Algarve&de Alentejo is het product van talloze wijnsafari’s die Don Arturito met Amsterdamse importeur Smith maakte. Het moet een reeks worden (een wijncyclopedie, opperde iemand die ze daarvoor direct de druppeldood met zure druiven moeten geven) en het eerste exemplaar van de eerste editie werd op een van de vele Atlantische golfbanen van de Algarve aan Louis van Gaal uitgereikt.

Stipt op het afgesproken uur kwam De Eerste van Zeventien Miljoen Bondscoaches op z’n gemak aangewandeld en toonde zich niet onder de indruk van de luidruchtige ontvangst. “Het wordt een rare ontmoeting, Tuur”, zei iemand voor aanvang tijdens de natte lunch - die overigens met fris pils genuttigd werd en niet met wijn. “Eclectisch, jongen”, grinnikte Arthur, “Eclectisch.”

Louis - overigens breed bekend als baco-drinker - lust best een wijntje, maar van een eigen druivengaard die zijn naam moet dragen, wil hij niets weten: “Ik handel alleen in zaken waar ik verstand van heb.” Dat is het kwartje die de jukebox van voetbalclichés aanzwengelt en het duurt niet lang voordat het luidkeels gefluisterde ‘Telegraaf’ en ‘Johan Cruijff’ door de voor de gelegenheid ingevlogen Robbie Muntz een geanimeerd gesprek ontketent. En waarom ging het toen mis met het landskampioenschap van AZ, in de dramatische wedstrijd tegen Excelsior in 2007 met die zeldzame rode kaart voor een keeper, Boy Waterman?

De bondscoach laat zich niet overrompelen door de branie van het ADHD-duo Muntz & Van Amerongen. “Jongens, dit is een boek van een tientje”, grinnikt ie. “Vijfentwintig euro, vriend!”, laat Arthur zich niet kennen. Maar het regent vooral Van Gaalismen. “Fouten? Ik maak geen fouten. Ik sta zelf niet op het veld. Toen ik nog speler was, maakte ik wel fouten, maar minder dan de rest.”

Voor Muntz is de wedstrijd gewonnen als Van Gaal hem gelijk geeft op zijn theorie over hoe je penalties altijd zou moeten nemen (“Keihard rechtsbovenin, zodat de keeper er niet bij kan!”) en probeert hem vervolgens prompt een kerstboom uit eigen stal te verkopen. Na een serie ad hoc ‘persfoto’s’ op het strand lijkt het er op dat het bezoek van de bondscoach er op zit. Maar teruglopend met het boekje onder de arm, ziet ie dat zijn glas nog niet leeg is. “Ik heb nog een beetje wijn, zie ik”, grijnst Van Gaal, en blijft vervolgens nog anderhalf uur voetbal, de wereld en het leven uitleggen aan de schrijvers en hun geëntameerde gezelschap.

Aan alles komt een eind. “Ik ga nu weg want jullie begrijpen me niet”, bast de bondscoach ineens middenin de zoveelste hoog oplopende discussie. Even denken we dat het ernst is. Tuur schiet in de lach. “Je moet gewoon naar je volgende afspraak hè?” Van Gaal beaamt het grinnikend. De strenge bondscoach heeft het prima naar zijn zin gehad (over vijf jaar mag Robbie een docu maken over zijn humor, spreken ze af), maar Muntz en Van Amerongen zijn op de terugweg naar Villa Vischlugt allebei weer 12 jaar oud, na een dag in de Efteling, en een zak winegums te veel.

Voor Robbie draagt voortaan iedere penalty die door Oranje rechtsboven in de hoek geschoten wordt zijn handtekening en Arthur weet zeker: “Dit was een van de mooiste dagen die Louis van Gaal ooit gehad heeft!” En dat allemaal dankzij een wijngids.

Dé Wijngids voor de Algarve&de Alentejo, 25 euro voor Louis van Gaal maar voor jullie slechts 22 euro 50.