Geenstijl

Fijn mailtje is fijn. GS-lezer brandt kaarsje voor Jesse Klaver tot de grond toe af.

Ik kan het maar niet begrijpen. Hoe onoprecht, gemaakt, gekunsteld wil je het hebben? Ik vind Jesse Klaver zó onecht. Jesse is fictie. Wannabe. Toneel. Bestudeerd. Alles aan deze man is bedacht. De ene keer de opgestroopte hemdsmouwen, dan weer de 2,5 seconde stilte terwijl hij spreekt. De mimiek, de handgebaren, de tweets, het haar en de verontwaardiging: een heel team buigt zich erover en bemoeit zich ermee. En dat voel je. 

Woensdag hield Klaver een gloedvol betoog tijdens het Kamerdebat over de maatregelen rondom corona. Het was geen bijdrage aan het debat; meer een verkiezingstoespraak. Zoals hij dat wel vaker doet. Prachtige woorden, dramatische stiltes. Exact 5.00 minuten; binnen een paar minuten beschikbaar op het Youtube-kanaal van Groen Links. We zijn allemaal een homo empathicus, vond hij. Nu gaat het nog maar over één ding: samen verantwoordelijkheid nemen. Omdat we allemaal kwetsbaar zijn. Er rest nog maar één vraag, aldus Klaver: Heb jij hulp nodig?

Een paar uur later stond Bruno Bruins de Kamer te woord. Misschien is hij niet de sterkste minister (was, moeten we inmiddels zeggen). Hij mist het élan en de souplesse van Rutte, de nonchalante inhoudelijkheid van Koolmees en de jeugdige ontspanning die Hoekstra uitstraalt. Maar hij is wel een mens. Hij neemt verantwoordelijkheid. Hij staat daar, en doet z'n stinkende best. Probeer het je eens voor te stellen: de niet te tillen last die zomaar opeens op je schouders rust. 

Jesse ging helemaal los op de mondkapjes. Hij vond dat de minister dat verhaal niet goed aanpakte, en ik denk dat hij wel een punt had. Maar de manier waarop. Jezus. Ik zag en voelde hoe Bruins klem kwam te zitten. Ik vond hem super kwetsbaar. Volgens mij had hij hulp nodig.

Maar Jesse zag het niet. Hij had bloed geroken en liet niet meer los. Met stemverheffing en grootse gebaren blafte hij Bruno Bruins af. Het werd weer zo'n Klaver-toneelstuk, voelbaar bedoeld om zijn achterban te pleasen en te beeindrucken. Te pijnlijk om naar te kijken. Toen de minister hem opeens zijn zin gaf en beloofde precies te gaan doen wat Jesse van hem verlangde, was Klaver even stil. Die zag hij niet aankomen. Ik ook niet trouwens.

Het verbaasde mij helemaal niks dat Bruins enkele minuten later (inmiddels stond er alweer een andere hyena achter de interruptie-microfoon) onderuit ging. Zijn collega's bekommerden zich liefdevol om hem, de Kamerleden stonden er bedremmeld bij, als schooljongens die hun kwajongensstreek plotseling uit de hand zagen lopen. 

En ik bleef achter met één prangende vraag:  Jesse, heb jij hulp nodig?

Thijs Heslenfeld
(Website)