Geenstijl

Onze roman in stukjes gaat verder! Vorige week las u deel 27, vandaag deel 28. Het complete verhaal leest u van onder naar boven in ons Fictie Feuilleton dossier*. *

Vrijdag 3 juni 2016  

Vandaag lunch ik met Simone. Voorlopig voor de laatste keer. Over drie dagen start de ramadan. Die duurt een maand. Lunchen of dineren zit er dan niet meer in, tenzij we dat midden in de nacht doen.

Ik heb het gevoel dat onze relatie de goede kant op gaat. We appen veel en de appjes zijn leuk. We zitten in hetzelfde vak. Dat helpt. Niets zo leuk als zeuren over vreselijke leerlingen en irritante collega-docenten.  

Simone heeft een druk leven. Doet van alles met vrienden, en als ze niet met vrienden afspreekt, besteedt ze haar tijd aan yoga en andere vrouwen-onzin. Dat vind ik prima. Ik hou van vrouwen die een eigen leven hebben. Dan kan ik ook mijn eigen leven leiden.  

Ik zie uit naar onze lunch. Dan kunnen we eindelijk rustig en lang praten. De volgende stap, thuis afspreken, zal niet lang meer op zich laten wachten. Al maak ik me zorgen over de ramadan. Die kan wel eens roet in het eten gaan gooien. Alhoewel, van eten is weinig sprake tijdens de ramadan.

We ontmoeten elkaar bij Quincy, een populair lunchtentje met een groot terras. Ik arriveer als eerste en kies een mooi tafeltje in de aangename zon.  

Nog steeds vraag ik me af of ik Simone deelgenoot moet maken van mijn plannen. Of ik haar moet vertellen dat ik bewust zes maanden werkloos blijf. Met gegronde redenen overigens, maar toch. Ik moet uiteindelijk toch op de één of andere manier verklaren waarom het zo lang duurt voordat ik weer een baan vind. Misschien niet vandaag, maar wel binnen nu en een maand.

Maandag 6 juni 2016  

Bij Albert Heijn zijn de dadels deze week in de bonus. Als je de winkel binnenkomt, kun je ze niet ontlopen. Stapels hoog. Bijna tot aan het plafond. Doosje van 250 gram van 3.39 voor 2.49. Mooie deal dus, al zitten er maar twaalf dadels in zo’n pakje. Bepaalde groepen moslims eten graag dadels tijdens de ramadan. Heel veel dadels. Ik hoor daarbij. Tien tot wel twintig per dag. Ze zeggen wel eens dat de Ramadan gunstig is voor de portemonnee. Want je eet een stuk minder. Niets is minder waar. Tijdens de Ramadan eet je minder vaak, maar als je eet, eet je heel veel. En heel duur. Zoals dadels.  

Voor de niet-Ramadan-kenners onder mijn lezers, hierbij een stukje informatie over het fenomeen, mede ontleend aan de Wikipedia pagina over het onderwerp.

Ramadan is de negende maand van de Islamitische maankalender. Het is de maand van inkeer, waarop tussen fajr, de dageraad ruim vóór zonsopkomst, en maghrib bij zonsondergang gevast wordt.  

Het vasten wordt sawm (saum) of siyam genoemd. Dit houdt in dat veel moslims op deze tijden niet eten, drinken, roken en dat ze zich onthouden van geslachtsgemeenschap. Daarnaast zijn ook liegen, schelden, kwaadspreken en vloeken tijdens de ramadan extra kwalijk.  

Volgens de islam leert vasten de mens zichzelf te bedwingen en kan het eigenschappen aanleren als discipline, uithoudingsvermogen en vooral zelfbeheersing. En leert het de mens de baas te zijn over begeerten en lusten

Toen ik klein was, zei mijn moeder eens tegen me dat het maar goed is dat de ramadan maar een maand duurt, omdat we anders allemaal in dadels zouden veranderen.  

Het is vandaag 6 juni. Over een maand is het voorbij. Nog even volhouden.  

Dinsdag 7 juni 2016  

Mehmet zegt dat Turkse kinderen die in Nederland wonen dikker zijn dan Turkse kinderen die in Turkije wonen. Dat komt door Nederland. Het eten is hier ongezonder. Daarom is hij sinds zijn jeugd te dik. Als hij in Turkije zou zijn opgegroeid, zou hij een atleet zijn.

De twee kinderen die ik bijles geef bevestigen de theorie van Mehmet. Twee jongetjes met een indrukwekkende hoeveelheid overgewicht. Tijdens het uur bijles eten ze vrijwel non-stop snoep en chips. En ze drinken cola. De ouders weten dat. Ze komen af en toe kijken om te zien hoe de les verloopt. Ik zeg niks over de snoep, chips en cola omdat de kans groot is dat de jongetjes mogen bepalen met welke docent ze verder willen gaan. Eén opmerking betekent einde verhaal voor Eren Yilmaz.

Ze zijn niet dom. Sterker nog, ze pakken het goed op. Misschien omdat ik de snacks betrek in het leerproces. Ik leg drie chipjes neer en vraag hen om mij in het Engels te vertellen hoeveel stukjes chips er liggen. Dan vijf stukjes chips. Enzovoort. Bij elk goed antwoord mogen ze een chipje eten. Aan het einde van de les is de hele zak leeg en zijn ze heel wat Engelse woordjes rijker.

Als ik vertrek vertellen de ouders dat ze het bureau zullen laten weten wie wordt aangenomen als docent voor hun kinderen. Maar, zo laat de vader des huizes doorschemeren, ik maak een goede kans. Mijn lesmethode is, zo zegt hij, bij de kinderen goed gevallen.