Geenstijl

“Weet je wat het verschil tussen een Turkse vrouw en een dictator is?” vroeg Mark Rutte me toen ik met hem een nagesprek had over mijn arrestatie in Turkije. “Met een dictator kun je onderhandelen."

Interessante  opmerking. “Turkije is een matriarchale samenleving, mannen luisteren naar hun moeder – en dus  vrouwen.” Bemoedigende woorden, aangezien mijn hersenen op dat moment doordraaiden door een  restant PTSS. Maar niet alleen Turkse mannen laten zich afblaffen en commanderen door vrouwen. Je zult ze de kost geven, mannen die op hun werk master of the universe zijn maar thuis veranderen in een gewillige pinautomaat die ja  en amen zegt tegen de vrouw die ooit zijn kinderen heeft gebaard. Ja, hier  spreekt een frustratie die moet achterblijven in 2017.

Wat meegaat naar 2018 is echter de uitspraak van Rutte. Nazi-overblijfselen en fascisten zijn we, aldus Erdogan. We zullen een prijs betalen voor het weigeren van een Turkse minister in Rotterdam. Beetje vrouw haalt de schouders op. Blaffende hond. Het is maar een man die het zegt. Nou én, dan mag de ambassadeur niet naar Turkije. Nou én dat de betrekkingen met de Turken kut zijn; wat verwacht je dan, als betrekkingen met Nederturken way beyond kut zijn? Als ze hier massaal Heil Erdogan roepen en zonder gêne de kliklijn mailen/ bellen want tja, een goede Turk luister nou eenmaal naar zijn meester? 

Waar vrouwen mannen the silent treatment geven bij een ruzie, vinden zelfs westerse leiders dat het maar ns afgelopen moet zijn - niet praten is wel zó kinderachtig. Ja en dus?! Hoezo zou je onderhandelen met iemand die je Nazi noemt? Onderhandelen met een  dictator die Nederlandse cartoonisten voor het gerecht sleept, onderhandelen met een dictator die Nederlandse columnisten landarrest geeft, onderhandelen met een dictator die zonder proces mensen met een Nederlands paspoort oppakt en wegstopt in de gevangenis, onderhandelen met een dictator die de pers opsluit, onderhandelen met een dictator die in álles een dictator is, is niet kinderachtig. Het is verraad aan de eigen bevolking. Waar staan we voor, als Westen? Als Nederland? Waarom moet alles wijken voor de wereldwijde volksverhuizing door kansloze wereldburgers die hier onze uitkeringen opsnoepen en huizen inpikken?

Een politicus die de eigen bevolking niet op het eerste plan zet, is een accident waiting to happen. Migratie in de vorm van asielzoekers is een accident waiting to happen. Hell, zelfs Erdogan is een accident waiting to happen – en nee dat is niet hetzelfde als om een sniper vragen, ik zou niet durven. 

Het verschil tussen een dictator en een willekeurige premier van een Westers land? De Rubberen Ruggengraat. Op 21 maart 2018 gaan wij onderhandelen met Rutte en co. Ook dat is een accident waiting to happen.