
Ho ho, nu niet stoppen met zoeken. Hou die bussen vol amateur-kinderlijkenspeurders nog even op de weg. Ruben en Julian zijn dan misschien gevonden, maar er zijn nog zat kinderen kwijt. Dus hup hup, in de beentjes. Bossen uitkammen en sloten uitbaggeren. We zijn er nog lang niet. De stille tocht gaat
niet door, dus heeft u mooi tijd over om verdacht geknakte grassprieten te bestuderen in diverse Hollandse weilanden. Misschien kunnen de media alvast een reporter en een camera neerzetten bij elke duiker in Nederland om aan het eind van het journaal nog even te melden dat er, inderdaad, geen nieuwe berichten zijn, maar dat ze, jazeker, de boel nauwkeurig zullen volgen. Want camera = aandacht = plotsklaps enorm veel emotionele betrokkenheid uit den lande. Of bent u niet zo cynisch? Nou, kaplaarzen aan dan, vergrootglas in de binnenzak en het kroosvegertje in de hand, wij hebben 100 vermiste Nederlandse kinderen op een rij gezet die u nog moet zoeken. Laat zien hoe betrokken u bent met het familieleed van wildvreemden. Ook als de media uitbepaalde gevallen niet als een spons alle trivia opzuigen, zodat al die mutsen dat in de vorm van leunstoelbetrokkenheid kunnen sharen, liken en RT'en op de sosjaal mediaas. Want dat is heus echt niet om eigen ego, imago en geweten te boosten. Of om mensen die niet meegaan in je moralistische emo-achtbaan de maat te nemen, natuurlijk. Afijn. Geen camera, geen spotlight, maar dan nu ook ACTIE! Veel hebben er een kleurtje, dus wie afhaakt is een racist. Doe het voor de
kinderen. Succes.