Goede: morgen

Uw menukaart voor deze vriendenbrunch:

- Sociaal-democratie oude stijl is Nederlands eerste liefde, en in de aard zijn we bijna allemaal nog altijd die sociaal-democraten. Maar door de verlegging van solidariteit van de eigen gemeenschap en natiestaat naar het veel meer abstracte 'Europa' en vervolgens 'de wereld', is dit een onmogelijke liefde geworden.

- Onderzoek toont aan dat de conservatieve geest solidariteit het liefst dicht bij de eigen voordeur, gemeenschap en natie houdt, terwijl dit voor de progressieve juist tot aan aan meer abstracte ideeën op afstand zoals 'alle mensen' en 'de wereld' zou moeten reiken. Zie de onderstaande op Twitter befaamde 'empathy heat map'.

- Europa verkeert na eeuwen in een penetrerende, mannelijke modus, nu in een ontvankelijke, vrouwelijke modus. Het Westen moet vanuit die vrouwelijke modus op collectief niveau opnieuw gaan leren 'nee' te zeggen. En dit in de aard conservatieve project heeft grappig genoeg juist weer heel veel overlap met het feministische project 'nee' te zeggen tegen ongewenste avances door mannen.

- Archetypische vrouwelijkheid is juist véél meer dan passieve ontvankelijkheid, namelijk het selecterende mechanisme dat op meerdere niveaus bepaalt welke mannen het waard zijn binnengelaten te worden. En het kan buitengewoon interessant worden als Europese vrouwen die archetypische rol serieus gaan nemen en zich herijken. 

- Het mannelijke heroïsche archetype is kraakhelder, en zie je in talloze vertolkingen als identiek personage terug. Maar het is onduidelijk wat het vrouwelijke archetype - voorbij het moederschap - precies is. En dat laat een vraag onbeantwoord: wat is de vrouwelijke heldenreis?

Je mag overal op stemmen maar het hoeft niet

Niemand weet hoe ze nou precies heet maar voor het gemak noemen we d'r Andrea, bekend van o.a. die duiding van de intersectionele hel waar Virginia Woolf in gesleept is, en hoe vluchtelingenverdragen vervlochten met 'mensenrechten' ons SOCIALE WEEFSEL ontbinden. Kortom, een laagdrempelige stemwijzer over deontologische inversie, dialectisch dubbelspel, teleologische spraakverwarring, Hitler en voetbal.

Je zou het soms bijna vergeten dat vrouwen dit kunnen

Kijk met een naam als Adelheid Storms moet je eigenlijk wel leveren, maar dat lijkt te gebeuren. In de vorm van vragen als: waar ligt de grens tussen aandacht voor een zaak, en aandacht voor jezelf vragen? Waarom wordt eerwraak (ongeveer een kwart van de vrouwenmoord) met geen woord genoemd? Waarom wordt er vanuit die campagnesfeer alleen zo gretig naar blanke mannen gewezen? Wat is die merkwaardige o.a. door de NOS opgevoerde driehoek van ellende nou eigenlijk? Gaat het hen uiteindelijk echt om veiligheid, of om wraakzuchtige macht? Ja weten wij niet hè, wij snappen alleen cijfers (en die opname verschijnt woensdag).

Kunnen vrouwen dat??

Intersectionalisme is dus als je de wereld als piramide ziet met de blanke heteroseksuele man aan top als onderdrukker, en alles daar 'onder' elke denkbare gelegenheidscoalitie mag vormen tegen genoemde onderdrukker, hoe onverenigbaar die stromingen ook zijn. Zie daar bovenal: het verbond tussen feminisme en islam. Waar fascisme het ultieme toxic masculinity is, is tegenpool intersectionalisme het ultieme toxic femininity, en dat zie je dus bijvoorbeeld nogal terug in een voorwoord door Gloria Wekker en Simon(e) van Saarloos bij Virginia Woolfs klassieker 'Een kamer voor jezelf' (1929). Zeggen wij niet, zegt een vrouw, en wel de onvolprezen Andrea Speijer. Dus wij zijn even silent and learning.

Seizoenstraditie! Aflevering 9 alweer

Ja er wordt dus de hele tijd gezegd dat we in een patriarchaat leven, maar dat is dus niet zo. Sterker nog, instituties - media, rechtspraak, onderwijs, de kunstsector, de GGZ en grensbewaking - zijn in daadwerkelijke of psychologische zin juist matriarchaten: The Longhouse, wordt dat ook wel genoemd aan de flanken. Hoe navigeer je zoiets, zonder in Tate-achtige karikaturen te vervallen? Verder over hoe woke [een toxisch feminiene viering van zwakte en multipliciteit] en fascisme [een toxisch masculiene viering van brute kracht en uniformiteit] elkaars exacte tegenpolen zijn, en waarom Trump en Golfstaat-Arabieren zoveel energetische en esthetische overeenkomsten hebben. 

Maar natuurlijk trappen we af met een bespreking van de eerste film ooit óver fenomeen en persoon Michiel Lieuwma, gemaakt door fenomenale cartoonist Dex Sinister. Wij hebben 'em al voor mogen beschouwen, maar de artiest zet de film aanstaande vrijdag 6 juni pas online - trailer onderstaand. Het begint als betamelijk, kritisch video-essay en escaleert langzaam naar een soort performance art. De centrale vraag: Is Michiel Lieuwma nou een kunstenaar of niet en zo niet was is-ie dan wel?

Wat gebeurt hier voor een zeldzaam schoons

Sommige video's hebben alles: Forum Inside met een volledig bezette kampioenentafel, aandoenlijke beroepsclown Salomé Mooij die subsidie krijgt om 'vanuit haar clown op zoek te gaan naar haar struikel' en Lieuwma in streng-therapeutische topvorm. Het leukste van allemaal is misschien nog wel dat de gehele Forum-tafel Salomé eigenlijk oprecht wel leuk vindt, zelfs Tom Zwitser neemt het uiteindelijk voor haar op. 

En dit doen we dus nooit, maar we zetten de trailer bovenaan in plaats van de onderstaande gehele video. Waarom? Omdat de trailer het segment toont waarin Michiel opschakelt naar een voor zijn doen confronterende toon, en dat tegenover een oude vriendin die hij een aantal jaar niet gesproken had, totdat zij de kwestie in zijn show wilde bespreken - omdat ze een medestander in hem dacht te weten.

Nadat je de trailer hebt gezien zit je de hele video dus eigenlijk met ingehouden adem, omdat het gesprek daarvoor nog zo lang, zo tegemoetkomend is. Enfin, een prachtgesprek over Salomé's clown, haar struikel, of ze haar kunstvorm niet te serieus neemt, niet serieus genoeg neemt, subsidie, 'feminisme', polarisatie en Baudet.

MAYDAY MAYDAY, LOSING ALTITUDE

Ja daar gebeurde een hoop aan tafel toen Gekortwiekte Panter Remko Vrijdag eind december aanschoof bij Jeroen Pauw. Een komiek die zichzelf vast loopt in het drijfzand van schuldbesef, hervonden maatschappelijke verschilligheid en de uitgang zoekt in een spiegelhal van verlammend zelfbewustzijn waarvan niemand nog weet hoeveel dubbele bodems het heeft. Michiel kende u natuurlijk al, maar Owen Lichtenberg, die u mogelijk al kende van dat uitmuntende tweeluik over Sally Rooney onderstaand, neemt ditmaal echt geen gevangenen.

Toch een van 's lands voornaamste exportproducten

Kijk je kan Sander niet leuk vinden, maar je kan hem ook wel leuk vinden, en soms zelfs tegelijk. Maar zou hij nou doorhebben hoezeer hij zélf een Trumpiaans fenomeen is? We zouden zelfs aandurven dat deze Sander nooit had ontstaan als hij vanaf 2016 niet langzaam Trumps decorum zou zijn gaan spiegelen, maar dan in een D66-hesje.

Actueel? Geenszins, maar dat is nou net het leuke van dit format

Lopen een cultuurfilosoof en theatermaker de bioscoop uit. Zegt de een tegen de ander: "Samen met Fight Club de beste film ooit gemaakt hè?" Zegt de ander: "Nee, ik vond het een verschrikking". Jelle ziet in Joker een alomvattende tijdsdiagnose, de verinnerlijking en psychiatrisering van maatschappelijke corruptie en verarming. Michiel ziet een film die geen Joker, maar gewoon Arthur had moeten heten, omdat het eigenlijk helemaal geen genesis van Batmans Joker is, en deze Arthur al helemaal geen briljante, kunstzinnige ontwrichter is - maar gewoon een weerzinwekkende verliezer. Jelle meent te zien dat Arthur ondanks zichzelf toch met vlagen een waardig bestaan leeft, Michiel ziet dat niet. Kijk, dan heb je een onverwacht gesprek dat van kaft tot kaft boeit, waarbij de gemoederen soms onverwacht hoog oplopen.

Nieuw jaar nieuwe wind!

Het nieuwe machtsblok rondom Trump - Musk, Zuckerberg, Palantir, Anduril - krijgt vorm. Vervolgens begint Musk zich ook nog eens tegen Engeland en Duitsland aan te bemoeien, dus nu gaan de 'democratie-experts' en redactionele commentaren er echt eens iets van zeggen. Uiteraard door elke politieke kleur die hen tegenstaat 'antidemocratisch' te noemen en zonder de grieven die mensen richting die partijen duwt überhaupt te erkennen.