Niet alle helden dragen capes

Wij hebben al een hoop geweldige jaren meegemaakt, maar misschien was 2019 wel het geweldigste jaar van allemaal. Het ene geweldige ding was nog niet achter de rug, of er gebeurde alweer een ander geweldig ding. En dat allemaal dankzij de vele TOTALE HELDEN die we op dit hele kleine stukje aarde moeten KOESTEREN. Bedankt allemaal, helden! Maar omdat het leven nu eenmaal bestaat uit keuzes maken zijn er slechts tien helden genomineerd voor de TOTALE HELD van 2019 verkiezing. En u mag kiezen! Alle genomineerden inclusief juryrapport na de breek.

de beste wensen, mensen

Voorspelling. 2019 wordt awesome. Omdat Jesse Klaver dit jaar kletsnatte blokken in zijn houtkachel gooide, omdat Volkskrant-lezers afgelopen jaar massaal naar verre vakantiebestemmingen vlogen, en omdat Rob Jetten niet met de trein naar Katowice ging, wordt het gewoon weer heerlijk warm in 2019. We krijgen weer een topzomer. Met dank aan de climate design van onze linkse vrinden! We gokken van april tot oktober 2019 stralend weer, met 7 dagen strandweer per week, en iedere dag opeetkoe op de barbecue & maandenlang die meisjes in bikini. 

Uw stijlloze redactie heeft een fantastisch jaar achter de rug - met als hoogtepunt de Bindende Basiswexit en het ondertekenen van de Akte van Verlatings op 1 november. Sindsdien zijn we baas - eigen baas - en heel erg vrolijk en blij. Ook een beetje verdrietig, want Bassie & Ebru sneuvelden in de begroting, en Zent in de chaos. Inmiddels zijn we botweg blijmoedig in onze boemkekke boomhutbunker en beloven ook in het nieuwe jaar het rechterbeen gestrekt te houden.

Wij heffen het glas met bubbels (uit de bonus) & wensen u een stijlloos 2019 met stukjes spek enzo & heel veel gezondheid en boerenverstand in het nieuwe jaar. Hou je veilig, zometeen.
Oant moarn.

*ting ting ting* Ahum. Mogen we nog even een klein kersttoespraakje doen?

Zin in 2019!

Zo jongens, meisjes, dames & heren - dat was ons het jaartje weer wel hè? We moeten ons om te beginnen al de vraag stellen of de aanhef van dit topic nog is toegestaan. Of nou ja, dat 'moet' niet, maar omdat de problemen in dit land allemaal opgelost zijn, is het denken in genders een belangrijk onderdeel van het publieke debat geworden. Heeft u - D66 zij dank - al een genderneutraal paspoort opgehaald? Toch een van de grootste emancipatoire verworvenheden van het afgelopen jaar.

Niet alleen gender, maar ook huidskleur ging een steeds prominentere rol spelen in 2018. Gecentreerd rond een Zwarte Piet-discussie die helemaal niemand wil voeren, maar die wederom door een piepkleine minderheid met toegang tot (of sleutelposities in) de mainstream media opgedrongen werd aan een onwillige meerderheid die gewoon de kinderen cadeaus wil geven tijdens wat we vroeger kenden als een onbezorgd familiefeest. Ons hele leven leren we als brave borsten in een progressieve poldernatie dat we mensen moeten beoordelen op de inhoud van hun individuele karakter, en niet op hun afkomst of de kleur van hun huid. Perfect rationeel - maar dat past niet meer in deze tijd van feitenvrije emotieleer. Huidskleur is in 2018 definitief een "argument" geworden. Zelfs als-ie met onschuldige schmink is aangebracht.

Wit, blank, stank, dank
Zo is het in een opportunistische omkering van de definities van racisme inmiddels bon ton om de blanke, pardon: "witte" burger van gestructureerde of institutionele onderdrukking van niet-blanke medelanders te beschuldigen, door te suggereren dat er niet naar donkere mensen wordt geluisterd, dat ze onderdrukt worden, of dat ze kansloos zijn, alleen maar omdat ze donkerder zijn dan het autochtone poldervolk. Dat je als verstandige zelfstandige denker naar sommige mensen niet kan of wil luisteren omdat ze onzin uitkramen, geen redelijke argumenten kunnen formuleren of simpelweg geen overtuigende standpunten hebben - dat gaat er bij de policor goegemeente niet meer in. Zwarte Piet is racisme omdat de "rebelse dichter" Jerry Airfryer zegt dat hij zich als Ghanees gekwetst voelt door een kinderfeest, Nederland is een land waar zwarte vrouwen kansloos zijn omdat supersuccesvolle socialite en televisiester Sylvana Simons het zegt, en moslims worden systematisch onderdrukt omdat de prijswinnende Neder-Marokkaanse acteur Nasrdin Dchar zo prachtig de slachtofferrol kan acteren.

Wat we derhalve ook in 2018 weer enorm gemist hebben, is de kritische journalistieke vraag aan Sylvana hoe het kan dat ze met een groepje gillend gestoorde BIJ1-raapsels toch keer op keer zo veel aandacht krijgt, en toch maar net voldoende stemmen haalde voor 1 zeteltje in de gemeenteraad van een stad waar ze zelf niet eens woont, met een verhaal dat voor 95% op onwaarheden, rancune en slachtofferschap berust. Of de vraag aan Jerry Airfryer hoe iemand zoals hij, die op zijn 11e in Nederland werd toegelaten en alle kansen kreeg aangereikt om wat van zijn leven en toekomst te maken in een vrij land, zo godvergeten ondankbaar kan zijn dat hij heel Nederland op basis van valse argumenten uit elkaar wil spelen over de rug van een argeloos en onschuldig kinderfeest. Of vraag hem gewoon eens wanneer zijn eerste dichtbundel uit komt, of is zijn talent soms niet toereikend om daar een eerlijke boterham aan te verdienen?

Soppen om een stinkhoer
Ben je geen journalist, politicus of BN'er en stel je die vragen wél, dan staan juist journalisten, politici en BN'ers klaar om je te brandmerken als een racist met een bange onderbuik. Ze zijn makkelijk te herkennen, want we zagen ze in 2018 opgewonden kirrend en met een natte slip naar die ene 'stinkhoer' roepende PSV-amoebe wijzen als het onwrikbare bewijs van de morele zonde van alle doodgewone burgers die geen racisme in Zwarte Piet zien.

2018 is door deze zelfvervullende retorische kwakzalverij het jaar dat mediaredacties door het lichtbruine stof moesten kruipen dat ze eerst zelf opgeworpen hebben. NRC afgelopen week nog, met hun absurde huidskleurmeting in kerstcommercials. Of de hilarische kwestie rond Trouwnegerin Seada Nourhussen, die met dubbele petten op slechte stukjes schreef, met slaande deuren bij de krant vertrok omdat ze de "witte redactie" niet aan haar racistische grillen onderworpen kreeg, en hoe hoofdredacteur Cees van der Laan vervolgens bij Nieuwsuur stond te verkondigen dat wij ons als land diep moesten schamen dat onze samenleving zo'n gestoorde vrouw niet beter van dienst kan zijn. Pijnlijke beelden - zelden zagen we zo veel ijle lucht tussen racisme en ratio, en bijna wekte de kruiperigheid van Cees ons medelijden. Bijna - het bleef bij bulderlachen.

#SorryJohan, voor niks
Maar bij Nieuwsuur (waarom was het überhaupt een item? Niemand kent Nourhussen, laat staan haar columns) overheersten de bedrukte gezichtjes over zo veel onderdrukking van die arme negertjes in onze samenleving, die door deze kwestie expliciet zichtbaar werd gemaakt omdat (uitgelokte) incidenten als het zo uitkomt schaamteloos tot norm van het geheel worden verheven (wederom: denk aan die stinkhoerroeper). Niemand die zich hardop de vraag durft te stellen of de hysterisch-activistische eentruukspony Nourhussen zelf wel helemaal lekker in de benauwde bovenkamer is. Ze kijken wel drie keer uit - kritische vragen stellen over een zwarte vrouw staat in politiek correcte kringen gelijk aan sociale zelfmoord.

We zagen een vergelijkbare gekte ook bij Johan Derksen en de homo's. Het ging van nul naar OPHEF!!1! in anderhalf reclameblok tijdens Veronica Inside, omdat Derksen zei dat homo's 'gewoon uit de kast moeten komen'. Iedereen vergat of negeerde het gedeelte waarin hij zei dat homoseksuelen voor zichzelf moeten kiezen, en voor zichzelf op moeten komen, en moeten zijn wie ze willen zijn, omdat zulks beter is dan jezelf tekort doen uit vrees voor de reactie of de mening van anderen. Een tikje gebiedend misschien, wellicht zelfs makkelijke woorden voor iemand die nooit in zijn pubertijd ontdekte dat hij "anders" is dan de meesten, maar al met al een solide en eerlijk advies dat vrijheid, karakter en eigen verantwoordelijkheid aanmoedigt. En zéker geen homohaat vertegenwoordigt. 

Maar het was alweer te laat.