November 2011

Het ongeveer gelijktijdige vertrek van ketenmanager Cor Franke en UWV-topman David Jongen is natuurlijk een enorme opluchting. Dat ik de eerste bijna eigenhandig heb uitgeschakeld en de tweede het finale zetje heb gegeven, geeft een grimmig gevoel van tevredenheid. Het zijn echter gevoelens waar ik niets mee kan. Ik werk niet meer voor het UWV en met het 'UWV-goedvolk' heb ik weinig contact. De directeuren van Corduroy doen hun best om het UWV zo goed mogelijk te bedienen en geloven oprecht dat ze daarvoor erkenning gaan krijgen van directeur Diantha. Mijn acties richting Franke en Jongen hebben hun goede relatie met het UWV alleen maar beschadigd, vinden ze.

De meeste van mijn collega's lijkt het ook niet veel te boeien. Ook zij werken nauwelijks nog (via Corduroy) voor het UWV. Collega Marjan, behalve collega ook mijn significant other, heeft een enorme hekel aan conflicten. Als ze ziet hoe ik David Jongen in het mes heb laten lopen, is ze woedend over wat zij ziet als een achterbakse truc – wat het natuurlijk ook was. 

Ik merk pas nu dat het armpje drukken met de UWV-machthebbers mij niet in de koude kleren is gaan zitten. Deels is dat mijn eigen schuld. Ik heb mijn kaarten tegen de borst gehouden, ook voor mijn collega's. Als de UWV-wantoestanden tijdens een overleg ter sprake komen komt collega Paul van Zon onverwacht uit de hoek: "Het is goed dat het corrupte UWV-gajes niet overal mee weg komt". Drie jaar lang heb ik niet geweten hoezeer een van mijn collega's achter mij staat. Ik voel mij opgelucht en beroerd tegelijk.

Natuurlijk heb ik ook bij het UWV een paar echte vrienden en supporters, maar die zitten onder de knoet van directeur Diantha. Bovendien is er de ongeschreven maar bij de betrokkenen bekende oekaze dat contacten van UWV'ers met René Veldwijk moeten worden gerapporteerd aan David Jongen persoonlijk. Maar ook hier heb ik fouten gemaakt. UWV-manager Hans Tromp vindt dat ik contact moet opnemen met de opvolger van divisiedirecteur Dirix. Ik heb er weinig zin in. Die nieuwe directeur, Melanie Maatman, komt uit het Haagse netwerk van David Jongen en lijkt op papier net zo'n figurehead als haar voorganger Dirix. En Dirix had tenminste nog verstand van automatisering. Deze mevrouw is volgens LinkedIn zelfs vergeleken met Diantha C. een digibeet.

Tromp zegt dat ik mij vergis: mevrouw Maatman staat haar mannetje tegenover Diantha. De doorgaans discrete Tromp schetst een beeld van een jonge, onbevangen directeur die zich niet laat ringeloren en het dus zwaar heeft als UWV-outsider. 

Tegen heug en meug besluit ik om Melanie Maatman voor te stellen om eens kennis te maken. Ze reageert positief, maar ze wil dat gesprek wel voeren met de hoogste automatiseringsbaas van het UWV. "Frans Haverkamp. U welbekend", schrijft ze er veelbetekenend bij. Ik begrijp het en baal er tegelijk van. Ik begrijp dat directeur Maatman liever niet in haar eentje praat met de man die binnen het UWV geldt als vijand nummer 1, een soort Osama Bin Laden. En als ze echt in gevecht is met Diantha dan is het slim om te teamen met de baas van de divisie Concern ICT, ook omdat die, net als zij, van buiten komt.

Het probleem is dat Haverkamp en ik een verleden hebben. Ik ben mijn carrière begonnen bij het softwarehuis RAET en heb daar twee grote softwareprojecten tot een succesvol en zeer winstgevend einde gebracht. Het bedrijf wilde mij niet kwijt en ik wilde geen manager worden. De oplossing was dat ik op kosten van de baas en onder werktijd mocht promoveren. Na die promotie werd ik alsnog manager onder een nieuwe directeur. Deze Ruud V. wilde na een bijna-faillissement (in 1993 was het ook crisis) grondig reorganiseren. Ik stortte mij daar vol in. 

En toen werd Ruud V. dus abrupt ontslagen. Ik was geschokt maar ook solidair. Ik vertrok eveneens, in goede harmonie, met afscheidsreceptie en toespraken. Daarna werd ik tot mijn verbijstering telkens benaderd door mijn ex-collega's wanneer er een technisch onderscheidende offerte de deur uit moest. Binnen een jaar tijd hadden mijn ex-collega drie serieuze projecten gescoord met offertes die ik mede had geschreven en waarin mijn visie op automatisering was verwerkt. Alleen moesten die projecten wel worden uitgevoerd door mensen die dat konden. Die mensen ging ik zelf opleiden en zo ontstond er een bedrijf in een bedrijf – natuurlijk een onhoudbare situatie.

De opvolger van Ruud V. was dus Frans Haverkamp. Een maand nadat hij binnen was belde hij mij om kennis te maken. Hij deed daarbij geen moeite om zijn frustratie te verbergen: "Telkens als er een nieuwe prospect langs komt stelt iemand uit mijn management team voor om Veldwijk erbij te halen. Kunnen wij hier godverdomme niks zelf?" Onnodig te zeggen dat Frans Haverkamp een positieve eerste indruk bij mij achterliet.

Long story short: er moest een soort van structurele samenwerking komen. Dat was uitdagend, maar met de hulp van stafdirecteur Frans Kleipool (bekend van dit feuilleton) kwamen we een eind. Helaas, net voordat we eruit waren gooide de hoogste baas, Ton Risseeuw, de deur dicht: geen deal zonder zeggenschap voor RAET. Voor mij en mijn partners was dat onacceptabel en we gingen onze eigen weg. De projecten die ik had helpen binnenhalen faalden of gingen in zee met het nieuwe bedrijf dat wij oprichtten. Frans Haverkamp nam dat niet sportief op en dat is een understatement. Hij dreigde met rechtszaken en trok persoonlijk de stekker uit het belangrijkste project (voor VNU-dochter Admedia). Ik was pas net gaan ondernemen en kon mij zoveel onzakelijkheid niet voorstellen.

En nu ga ik Frans Haverkamp dus weer tegenkomen, in de rol van directeur van de UWV-automatiseringsdivisie, op papier de belangrijkste manager op softwaregebied. Tot nu toe is de automatiseringsdivisie vrijwel buiten beeld gebleven, zoals altijd als een UWV-project misloopt, maar nu is de alarmfase al lang voorbij. Ik word er nog depressiever van. In mijn eerdere carrière heb ik 'slechts' twee echte vijanden gemaakt, Cor Franke en Frans Haverkamp. Na Franke zou ik nu dus Haverkamp tegen het lijf lopen. Het liefste zou ik iedereen bij het UWV de middelvinger hebben gegeven, maar zo diep wil ik niet zinken en Hans Tromp bleef aandringen. Ik mail Melanie Maatman dat ik graag met haar en met UWV-CIO Haverkamp – “mij welbekend” – om de tafel zou gaan zitten.

Naschrift: Ik schrijf “Ruud V.” omdat naderhand bleek dat V. was ontslagen wegens fraude. Zoals die dingen gaan werd hij niet vervolgd, waarna hij zich verder zou ontwikkelen als investeerder en managementgoeroe. Fraude en corruptie loont niet alleen bij de overheid, voor wie zoiets mocht denken.

Het besluit om niet met RAET – toen juist overgenomen door Getronics – in zee te gaan was de beste zakelijke beslissing in mijn leven. Binnen enkele jaren tijd ging Getronics, post-Risseeuw, aan mismanagement ten onder. Het bedrijf RAET dat nu nog bestaat is de oude, extreem winstgevende divisie die zich toelegt op salarisverwerking.