2009 – 2010

Het bedrijf dat ik samen met vijf anderen in 1996 was begonnen is georganiseerd als een maatschap. In de vorige eeuw zou het 'arbeiderszelfbestuur' hebben geheten. Idealisme zat daar van nauwelijks achter. Als werknemer van een groot softwarehuis (Raet) had ik gezien hoeveel nutteloze overhead zo'n bedrijf meesleept. En wie wel eens een softwareproject heeft gezien, weet wat voor samenraapsels projectteams meestal zijn. Mijn idee was om een klein bedrijf op te zetten zonder overhead en voorgebakken taakverdeling, maar wel met strakke afspraken en op elkaar ingespeelde mensen. In de elf jaar voordat de polisadministratie bouwden was dat, met ups & downs, een groot succes gebleken.

En nu moet er dus een bedrijf komen dat in plaats van Capgemini de polisadministratie-software gaat beheren. Een bedrijf met een directie en met werknemers die gewoon salaris en een kerstpakket krijgen. Op Frans Kleipool na wil geen van mijn partners tot dat bedrijf toetreden en dat is gelukkig ook niet nodig. Kleipool zelf en de door hem aangetrokken Mark Bevers willen niets liever dan from scratch een beheerbedrijf opzetten en zijn beslist gekwalificeerd. En goede mensen aannemen is in 2009 geen probleem.

Over allerlei zaken moeten nu besluiten worden genomen: over de bedrijfsnaam, de verdeling van de aandelen en de overdracht van werk en kennis aan het nieuwe bedrijf. Het bedrijf zal Corduroy Application Management gaan heten. 'Corduroy' is geïnspireerd door de softwarebeheerders bij het softwarehuis Raet waarvoor Kleipool, collega Frido en ikzelf hadden gewerkt. De typische softwarebeheerder uit ons verleden was een doorgegroeide computeroperator met snor/baard en gekleed in een ribfluwelen jasje met elleboogstukken met ruimte voor een pak shag. De naam 'Corduroy' is een eerbetoon aan deze grotendeels uitgestorven generatie automatiseerders.

Belangrijker is de verdeling van de aandelen in Corduroy BV, maar ook hier zijn we zo uit. Directeur Bevers krijgt 10 procent. Zelf stel ik voor dat ik een kwart van de aandelen zou krijgen en Kleipool 35 procent. Dat Kleipool de grootste aandeelhouder zou worden heeft niet alleen te maken met diens prestaties als onderhandelaar en zijn aanstaande rol als mededirecteur van Corduroy, maar ook met een gevoel van fairness aan mijn kant. Ondernemers ligt het begrip 'win-win' in de mond bestorven, maar voor mensen die werken in een maatschapmodel is zakelijke fairness essentieel. Corduroy BV gaat zwaar op ons leunen en als commercieel verantwoordelijke partner gaat mij dat serieus geld blijven opleveren. Mijn twee essentiële partners bij het UWV, Frido van Orden en Paul van Zon, krijgen elk een belang van 7 procent. Collega Frido heeft een hoofdrol gehad in het ontcijferen van de loonaangifte data. Collega Paul heeft het overgrote deel van de bestandsleveringen geprogrammeerd. Limburger Paul heeft continu overnacht in hotels en op vakantie per inbelmodem doorgewerkt. Na één jaar heeft hij het idiote aantal van 3.056 uren voor het UWV gewerkt en ik maakt mij serieus zorgen over zijn huwelijk. Het restant van de aandelen wordt ondergebracht in een stichting, om te zijner tijd te worden toegekend als beloning voor excellente medewerkers.

Los van aandelenbelangen moeten er afspraken komen tussen Corduroy en ons. Wij moeten werk en kennis overdragen en ondersteuning bieden voor de meer complexe software en het gebruik van onze software-toolset. Omdat bijna iedereen voor het UWV werkt, is een geleidelijke uitstroom naar ander werk ook van belang. Ook hier worden in goede harmonie afspraken gemaakt. Omdat zaken doen met Corduroy een hartenwens van het UWV-management is, mag Mark Bevers zelfs al tijdens de onderhandelingen met het UWV aan het werk – commercieel en onderhandelings-technisch een droomsituatie . De overdracht van de polisadministratie naar Corduroy zal vlekkeloos verlopen.

Als eind 2009 een beheerovereenkomst wordt gesloten tussen het UWV en Corduroy Application Management BV, blijken Kleipool en Bevers alle afspraken die niet contractueel zijn vastgelegd heel anders te interpreteren. Samen hebben ze 45 procent van de aandelen en Frido, Paul en ik slechts 42 procent, dus zij hebben het bij Corduroy ook voor het zeggen. Wij – ikzelf voorop – zijn er met open ogen ingetuind. Ik begrijp niet hoe ik zo stom heb kunnen zijn. Ik weet dat zakelijke conflicten veel vaker voortkomen uit slechte afspraken dan uit bewuste bedriegerij. Ik ken Frans Kleipools’ achtergrond in de wereld van private equity, waar deals worden nagekomen, maar sukkels genadeloos worden afgeserveerd. Frans Kleipool, die niets met maatschappen op heeft, heeft ons behandeld zoals dat in zijn wereld toegaat. De ergste sukkels zijn degenen die met open ogen in een door henzelf gegraven valkuil lopen. Ik ben woedend, maar vooral op mijzelf.

Het goede nieuws is dat Corduroy direct een enorme cash cow blijkt. Kleipool en Bevers respecteren alle schriftelijk gemaakte afspraken naar letter en geest. Grote bedragen aan dividend stromen binnen. Kleipool en Bevers hebben dezelfde tarieven uit de onderhandelingen gesleept als waarvoor de meesten van ons werkten: 135 euro exclusief BTW per uur. Huisleveranciers Capgemini en CGI rekenen in deze crisistijd misschien de helft ervan. Ik waarschuw Kleipool en Bevers dat dit problemen gaat geven. Hun reactie is dat alle medewerkers die ze aannemen ervaren zijn en het UWV dus veel goedkoper uit is dan met het legioen junior-beheerders waarmee Capgemini ze overspoelt. Het is allemaal waar, maar laat vooral zien dat ze niets snappen van hoe het UWV denkt: weinig mensen die veel doen, is precies wat ze niet willen.

Tussen de regels door wordt ook duidelijk hoe de mannen naar mij kijken. Dat de relatie met het UWV zo slecht was, komt door de schurende persoonlijkheid van René Veldwijk. "René Veldwijk moet weg worden gehouden van het UWV en gewoon zijn jaarlijks een paar ton aan dividend toucheren." Het wordt niet zo gezegd, maar het is overduidelijk. Zij gaan hun werk zo goed uitvoeren dat het UWV klant blijft en natuurlijk een uitstekende relatie onderhouden met Diantha C. Er zijn vele soorten sukkels, concludeer ik.

Eind 2009 loopt onze dienstverlening aan het UWV via Corduroy en ben ikzelf vertrokken. Ik heb in dit crisisjaar een bedrag van zeven cijfers verdiend en ben toch ziek van de afloop. Ik heb mijzelf hopeloos in de hoek geverfd, mijn partners benadeeld en twee naïevelingen het roer in handen gegeven. En daarbij is het niet gebleven. Ketenmanager Cor Franke, onze gezworen vijand, heeft in 2009 zijn aandacht verlegd van de Belastingdienst naar het UWV. En we blijken zelfs de top van het UWV als vijand te hebben. Het is een kwestie van vechten of vluchten. Hier moet ik de betere keuze maken.

Naschrift: Het huwelijk van Paul van Zon heeft alle ontwikkelingen met glans doorstaan.